Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Ανάπαυλα

Μια ολιγοήμερη πασχαλινή ανάπαυλα. Σας αφήνω αντιγράφοντας από τον άνθρωπο του μετρό κάποιες σκέψεις, αλλά και μια ερώτηση που ψάχνει επιτακτικά μια άμεση απάντηση.
"Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε…
Τηλεθεατές που ψάχνουν στα κανάλια σκουπίδια για να καταναλώσουν…
Σκουπίδια που ψάχνουν κορόιδα να τα αγοράσουν…
Ως πότε τα σκουπίδια θα είναι η βασική τροφή μας;"
Καλή Ανάσταση σε όλους μας. Το ζήτημα είναι αν πραγματικά θέλουμε να έρθει...

 

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Μοζαμβίκη

Μοζαμβίκη, τόπος μακρινός. Μοζαμβίκη εκεί που ο Ινδικός συναντά τη Μαύρη Ήπειρο. Μοζαμβίκη ζαχαροκάλαμα, μπανάνες, καλαμπόκι. Και... μετά ήρθαν οι Παοκτζήδες!


Το 2007 και μετά την έλευση στο νησί πολλών ελλήνων ΠΑΟΚτσήδων "Γιατρων χωρίς σύνορα" αποφασίστηκε η συγκρότηση ομάδας και η δημιουργία ανεπίσημου συνδέσμου του ΠΑΟΚ με την βοήθεια του Joe Nagbe.
Στον αγώνα και η γειτονική Ζάμπια!

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Μέγας ονειροκρίτης

Επί σειρά ημερών η ιστοσαλονίστ βλέπει στον ύπνο της γνωστό ζεν πρεμιέ των σέβεντις ενώ στο κεφάλι της παίζει το τραγούδι  που ακολουθεί. Καθώς ο Καζαμίας Σαλίβερου με τον μέγα ονειροκρίτη έχει γίνει ανάρπαστος μεταξύ των βοηθών πιστολακίου και ουδείς γνωρίζει που κατοικοεδρεύει, έχει κανείς υπόψη του τι σημαίνει να εμφανίζεται στα όνειρά σου ο Λάκης Κομνηνός με λευκή καμπάνα και παπαγαλί πουκάμισο;

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Δαγκωτό στο Pet tube


Πείτε "όχι άλλο κάρβουνο!" στους μιρμιριάρηδες, τους καταστροφολόγους, τους αρμαγεδδωνολόγους, τους ξεκουδουνάμπλ πανελίστας και τις συναφείς μη παραγωγικές δυνάμεις και συντονιστείτε στο απόλυτο ιντερνετικό κόλλημα που ακούει στο όνομα http://www.pettube.com/. Γούφηδες, ψιψίνες, πετ-φωτοβομβίστ και ένα σωρό συμπαθητικά τετράποδα, αλλά και φτερωτά μπιζουδάκια θα σας κάνουν να ξαναβρείτε το χαμένο σας χαμόγελο και να ξεφύγετε για λίγο από την περιρρέουσα βιοχλαπάτσα. Το προσωπικό του ιστοσαλόν δηλώνει για μια ακόμα φορά ενθουσιασμένο!
Για του λόγου το αληθές πατήστε εδώ: Play dead Kitty Kat

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Κυριακή στη Μικρή Μανίλα

Kυριακή πρωί, μπαίνουμε στον οικογενειακό τετράτροχο "κουβά" και κατευθυνόμαστε μετά του συνήθη καταληψία και του ευτυχούς φραντζολακίου σε σούπερ ντούπερ παιδική χαρά,  επονομαζόμενη η "Μικρή Μανίλα". Καθ'οδόν αμφότεροι ανοίγουμε το παράθυρο και ρίχνουμε μεγαλειώδη μούντζα στην οικία του babis. Για όσους ενδιαφέρονται δεν είναι γυάλινη και δεν έχει 117 ορόφους. Φτάνοντας στη Μικρή Μανίλα συνειδητοποιούμε ότι οι συμπαθείς Φιλιππινέζες που προσέχουν τα τέκνα των στελεχών τις καθημερινές, σήμερα έχουν το ρεπό τους και ο χώρος κατακλύζεται από ένα σωρό γονείς από άλλες γειτονιές. Είναι εμφανές ότι τα στελέχη το ΣΚ παραμένουν μετά των τέκνων τους στις μεζονέτες με τις πισίνες. Παίζουμε, τρέχουμε, γελάμε, κυλιόμαστε στο γρασίδι, βουτάμε ξένα κουβαδάκια, συναντάμε μια χελώνα και ευτυχείς ξαναμπαίνουμε στον οικογενειακό κουβά για να επιστρέψουμε σπίτι. Περνώντας από του babis ξαναμουτζώνουμε και αναρωτιόμαστε πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή αν αντί να δίνουμε χρήματα σε ένα σωρό αηδίες, φτιάχναμε μια παιδική χαρά της προκοπής σε κάθε γειτονιά.

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Κρητικόν ραπ

Παρακαλώ πολύ φορέστε τα στιβάνια σας, φέρτε την τσικουδιά από το σερβάν και ακούστε προσεκτικά το άσμα που ακολουθεί:

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Γκούτεν ταγκ φράου Μ.

Το ιστοσαλόν πράουντλι πριζέντς ακυκλοφόρητη φωτογραφία της καγκελαρίου Μέρκελ, την οποία η Γερμανίς πολιτικός επιμελώς έκρυβε σε θυρίδα χρηματοπιστωτικού ιδρύματος των νήσων Κέιμαν. Δώστε βάση στην πραγματικά ανεπανάληπτη έκφραση της καρναβαλικά ενδεδυμένης νεανίδος η οποία ποζάρει σαν να μυρίζει χαλασμένο κουνουπίδι και... πείτε μας ποιον ή/και ποιαν σας θυμίζει.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Πόσο αγαπώ τις γάτες

Γάτες συντροφιάς
Γάτες εσωτερικού χώρου
 Γάτες γκουρμέ

Ασεβείς γάτες

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Οικογενειακές στιγμές μετά κουλτούρας


"Οι μορφές αποκαλυπτόμενες μέσα από μια εσωτερική μετάπλαση κυκλοφορούν σε ένα χωροχρονικό διάστημα που ακεραιώνει τη στιγμιοτυπική τους σχετικότητα χωρίς να αποστερεί την αναμυθοποιητική διαστολή". Σήμερα το ιστοσαλόν βυθίζεται στην βαθιά κουλτούρα σχολιάζοντας ένα κατάτι αμήχανο οικογενειακό ενσταντανέ.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Αγωνιστικό "παρών"

Η ιστοσαλονίστ ήταν αποφασισμένη να κατεβάσει μέχρι νεωτέρας τα ρολά του ιστομαγαζιού: ποια είμαι εγώ, σκεφτόταν, που θα  το παίζω τζουμ τριαλαριλαρό όταν ο νεοφιλελεύθερος Αρμαγεδδών σαρώνει το σύμπαν γύρω μου, αλλά και τη δική μου ζωή; Βυθισμένη σε μια γκόθικ κατάθλιψη, έβλεπε το ποτήρι μισοάδειο σαν τον τραπεζικό της λογαριασμό, αγνοώντας παντελώς ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλα πράγματα στη ζωή που μπορούν να σε κάνουν εξαιρετικά ευτυχή: το φραντζολίδιον, ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού ADSL, οι καλοί μας φίλοι, οι γάτες που κοπρίζουν τον τέως θαλερό μας κήπο, το ξεblogαρισμα που μας έχει ενώσει σε έναν καλό σκοπό και όλοι οι ωραίοι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει μέσα από αυτό... Αλλά και κάποιες αποκλειστικές και πραγματικά εξαιρετίκ φωτογραφίες σαν κι αυτή που ακολουθεί που δίνουν στο ιστοσαλόν έναν λόγο ύπαρξης...

Memoir, τα σέβη μου και τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Η Αθήνα με μισεί


Το ιστοσαλόν όπως ίσως έχετε καταλάβει έχει πάθει μια ψυχολογία. Και το κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου που ακολουθεί περιγράφει αυτό ακριβώς που νιώθει το προσωπικό του μαγαζιού τον τελευταίο καιρό...Πικρία...
Τις τελευταίες μέρες νιώθω την Αθήνα εχθρικότερη από ποτέ. Μάλλον οφείλεται και στη νέα ατμόσφαιρα, τη νέα σκηνοθεσία, το νέο μπάτζετ της. Παρακμή και η αίσθηση ότι κάτι απειλητικό πλησιάζει.
Βέβαια, οι γλεντζέδες το βιολί τους. Το Σάββατο ήταν το αδιαχώρητο στο Bios, στα υπόλοιπα μπαρ χαμός, ορδές στους δρόμους. Αλλά παντού κάτι φταίει, κάτι λείπει, κατι κακό έρχεται.
Τα βράδια, μόλις κλείνουν τα μαγαζιά, η Ερμού καταλαμβάνεται από εκατοντάδες μαύρους. Ανεβαίνοντας μετά το σινεμά προς το Σύνταγμα, η εικόνα είναι ακριβώς Ισλαμαμπαντ. Πίνουν, αράζουν στα κεφαλόσκαλα, σε κοιτάνε εχθρικά, αν πας να τους φωτογραφίσεις. Σκουπίδια, απλωμένα σεντόνια, ανεξέλεγκτη φάση. Τους συμπαθώ ως πρόσωπα, μισώ το κύκλωμα που τους συντηρεί. Είναι η πιο ισχυρή και πολυπλόκαμη μαφία -η Νιγηριανή- και πουθενά αλλού δεν βρήκε πιο πρόσφορο έδαφος όσο εδώ. Δεν είναι μόνο η ανημπόρια ενός κρατικού μηχανισμού, είναι και η εξωνημένη του νωθρότητα. Αν είχα ένα μαγαζί στα πέριξ, θα με είχαν οδηγήσει στην αυτοκτονία ή το λουκέτο. Γίνεται ντου και τρέχουν καταπάνω μας - ρίχνουν κάτω τη φίλη μου, εννοείται δεν γυρνάνε ούτε να τη δούνε.
Κατεβαίνοντας το πρωί για τη δουλειά, νιώθω τη νευρικότητα στο περιβάλλον. Όλοι στην τσίτα. Με το παραμικρό σε σπρώχνουν, φωνάζουν, κλειστοί δρόμοι για μαζικά συλλαλητήρια που έχουν μεν νόημα, αλλά ποτέ δεν αλλάζουν τίποτα πια, για να διασχίσουν δυο συνοικίες τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα (αγορασμένα με δανεικά) λειώνουν στον ήλιο της υπόκωφης άνοιξης.
Το μεσημέρι σε έναν παράδρομο της Κλαυθμώνος που πάμε για ένα κουτούκι, στρίβεις κι είσαι αντιμέτωπος με ένα υπαίθριο αποχωρητήριο. Παντού ούρα και κόπρανα. Πρέπει να ανασηκώσουμε το φουρό μας, να περάσουμε - όπως στην Κόλαση ο Δάντης. Σε ακτίνα χιλιομέτρων γύρω απο το ιστορικό κέντρο της πόλης ο ίδιος σκουπιδότοπος. Κάντε τον κόπο να δείτε τη λίγδα στα κράσπεδα της πλατείας Συντάγματος. Τέσσερα χρόνια περνάω κάθε μέρα από το πεζοδρόμιο της Εθνικής Τράπεζας Σταδίου και Καραγεώργη και δεν την έχουν πλύνει ούτε μία (1!) φορά. Παντού αποτσίγαρα και ράκη. Και σε όλες πια σχεδόν τις κεντρικές πλατείες τα πιο μεγάλα ράκη - τα ανθρώπινα. Όταν δεν ζητιανεύουν, τρυπιούνται. Και όταν δεν είναι ντάγκλα, βρίζουν. Για να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, ανάπηροι Πακιστανοί που πλένουν τζάμια, παιδιά ξυπόλυτα, γριές, δεκάδες αναξιοπαθούντες (που δεν ξέρεις αν είναι ξέμπαρκοι μιας προσωπικής συντριβής, ή είναι ταλαίπωροι υπάλληλοι μιας άλλης ισχυρής μαφίας) σε γεμίζουν ενοχή και απελπισία - εκτός κι αν είσαι αναίσθητος και το μόνο που σε νοιάζει είναι η τσόντα που κατέβασες της Τζούλιας...
Σε αυτήν την εφημερίδα θέλουμε κάθε εβδομάδα να βλέπουμε λίγο θετικά τα γεγονότα. Συχνά υπερτονίζουμε τα ωραία πράγματα που συμβαίνουνε στην πόλη - τα νέα, δημιουργικά παιδιά, μια νέα μποέμικη αντίληψη των πραγμάτων, μια νέα τέχνη πειραματική, ή ό,τι αξίζει από τα παλιά, κι ας είναι αθέατο. Όμως, η πραγματικότητα έχει αγριέψει. Οι ριζικές ανάγκες στραγγαλίζουν την καλλιγραφία και το αίτημα της πολιτικής είναι εκκωφαντικότερο παρά ποτέ. Η πόλη αυτή έχει ασκημύνει και έχει γονατίσει κι η πόλη αυτή δείχνει να μας μισεί. Διότι εμείς την καταντήσαμε έτσι. Εμείς και όσοι εκλέγουμε για να τη διαχειρίζονται - χρόνια και χρόνια.
Εάν δεν την αγαπήσουμε όχι καλοπερνώντας μόνο, αλλά και ορίζοντας νέους, ηθικότερους και αποτελεσματικότερους τρόπους για να διακυβερνάται, η πόλη αυτή θα μας μισεί και θα μας σκοτώνει όπως τη σκοτώνουμε. Στα πάρκα, στους ελαιώνες, στα μπαζωμένα ποτάμια, στις παραλίες σκουπιδότοπων, στους κακόφημους δρόμους, στις πλατείες των τζάνκις, στα αγέλαστα και αγενή πρόσωπα των Αθηναίων - τα αγενέστερα της Ευρώπης.
Η LifO θα παραμένει μια εφημερίδα που βλέπει την ομορφιά όπου υπαρχει. Αλλά δεν μπορεί να προσποιείται πια τη χαζοχαρούμενη.

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Πασχαλινό μπαζάρ στις 13 & 14 Μαρτίου

Ο καιρός κύλησε γρήγορα, πολύ γρήγορα από τον περασμένο Νοέμβρη, και να' μαστε στις παραμονές του Πάσχα οργανώνοντας ένα ακόμα μπαζάρ, το Σάββατο 13 και την Κυριακή 14 Μαρτίου. Κι αυτή τη φορά το ραντεβού μας θα είναι στο φιλόξενο Cabaret Voltaire στην οδό Μαραθώνος 30 στο Μεταξουργείο. Εκεί για δυο μέρες θα μπορούμε όλοι να βοηθήσουμε στην προσπάθεια του xeblogαρίσματος για την ενίσχυση τόσο των άπορων φυλακισμένων όσο και των μαμάδων με τα παιδάκια έως 3 ετών που βρίσκονται στις φυλακές της Θήβας: είτε αγοράζοντας κάποια από τα είδη που θα πωλούνται στο μπαζάρ, όπως λαμπάδες βιβλία, διακοσμητικά, κοσμήματα, αλλά και εδέσματα -ευγενική προσφορά από τους Δρόμους Ζωής, είτε φέρνοντας είδη πρώτης ανάγκης όπως πάνες, είδη προσωπικής υγιεινής, φόρμες γυμναστικής και τις πάντα υπερπολύτιμες τηλεκάρτες, η βοήθειά σας θα είναι ανεκτίμητη. Όπως ανεκτίμητη θα είναι και η προώθηση αυτού του μηνύματος. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη μπορούν να γίνουν τα κλειδιά που θα ανοίξουν το παράθυρο στην ελπίδα.
Σας περιμένουμε εκεί!

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Σέριφος


Η παραλία ονομάζεται Αγιος Σώστης. Για χρόνια υπήρξε μια εξαιρετική καβάντζα για τους φαν της Σερίφου μέχρι την επέλαση των εξοχικάκηδων που έχτισαν τα "παλατάκια" τους άνωθεν της εξαιρετικής αυτής αμμουδιάς. Τη Σέριφο την αγαπάμε και πάντα θα θυμόμαστε τη βραδινή επέλασή μας στην Πλατεία της Χώρας όπου κάναμε γκραν εμφάνιση ντυμένοι ως Γερμανοί τουρίστι με πέδιλα συνδυασμένα πάντα με άσπρες κάλτσες, κακόγουστα σορτσάκια, φλοράλ καπελάκια και υπερμεγέθεις σακούλες Λιντλ. Για να δούμε τώρα, ποια είναι η δική σας αγαπημένη παραλία;

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Αφατη θλίψη Νο2


Μον Ντιε, άλλη μια τραγουδία μάς χτυπάει τικ-τοκ την πόρτα και έρχεται να μας συγκλονίσει ως έθνος και ως προσωπικότητες. Μετά τους Scorpions που μας κουνάνε το μανδήλιον του αποχωρισμού, σειρά έχουν οι μελωδικά θορυβώδεις Iron Maiden. Ο κόσμος του μέταλ θρηνεί, καλή ώρα σαν το Μέγαρο Μουσικής που δεν λέει να υποστείλει τη μαύρη πλερέζα και την άφατη θλίψη για το θάνατο του Χ.Λ.
Το ιστοσαλόν αποχαιρετά τους αγαπημένους τροβαδούρους του συνήθη καταληψία του οικογενειακού ADSL κι επειδή αυτή την εποχή διακατέχεται από ένα υπέρ το δέον πνεύμα αντιλογίας, σας αφιερώνει εξαιρετικά ένα παντελώς άσχετο άσμα σιγοτραγουδώντας "Σιξ, σιξ, σιξ δε νάμπερ οφ δε μπιστ"...

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Να επέμβουν οι σούπερ ήρωες!

Σήμερα δεν θα φλυαρήσομε όπως συχνά πράττομε από ετούτο εδώ το αγωνιστικό μετερίζι. Θα αναρτήσομε απλά μια αγαπημένη φωτό και θα θέσομε ένα μεταφυσικόν ερώτημα: Πιστεύετε στους σούπερ ήρωες; Και αν ναι ποιος θα θέλατε μας σώσει το έθνος από τις επιβουλές των κακών;;;