Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Τραβώντας κουπί στο Παρίσι, παρτ 4

H μέρα άρχισε στραβά: έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς για να φύγουμε νωρίς. Οι μισοί δεν ξυπνήσανε. Κι αυτοί που ξύπνησαν ήταν οι θεριακλήδες της παρέας που σήκωσαν αντάρτικο γιατί λέει απαγορευόταν το κάπνισμα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Το μόνο που μας έλειπε ήταν να ζωστούν με κούτες Marlboro και να ανατιναχτούνε μπροστά στα μάτια των έντρομων γιαπωνέζων, οι οποίοι έτρωγαν στα διπλανά τραπέζια τεράστιες ποσότητες κομπόστας δαμάσκηνο.
Αφού γλιτώσαμε στο παρά πέντε την ανατίναξη, ξεκινήσαμε με δυο ώρες καθυστέρηση για το Palais des Expositions, έναν εκθεσιακό χώρο στον οποίο θα περνούσα τις υπόλοιπες πέντε μέρες της ζωής μου. Σε όλο το δρόμο, και ήταν μακρύς, συνεχίστηκε η γκρίνια για το κάπνισμα. Ζήσαμε πραγματικά δραματικές σκηνές. Και ήταν μόνο η αρχή...
Μπαίνοντας στην έκθεση, σχεδόν δακρύσαμε (κι όχι από συγκίνηση απαραίτητα) όταν είδαμε τα ελληνικά περίπτερα να αναδύονται μέσα από νεφέλες καπνού. Φυσικά δεν ήταν κάποιο οπτικό εφέ που παρέπεμπε στο νεφελοσκεπές ορεινό τοπίο της χώρας μας: διότι μπορεί το κάπνισμα να
απαγορευόταν στο χώρο της έκθεσης, αλλά, να εμείς είμαστε σαν το μικρό γαλατικό χωριό και αντιστεκόμαστε, βρε αδερφέ, στα μη των κουτόφραγκων. Εγώ πάλι δάκρυσα από απελπισία: έπρεπε να περάσω και από τα 6 αχανή χωλ της έκθεσης με τα 5.500 περίπτερα και μετά να κλειστώ σε ένα γραφείο και να αρχίσω να στέλνω αναφορές στην Ελλάδα.
Οι άνθρωποι της ελληνικής αποστολής (Αλέξανδρε, γιούχου!) με κοίταξαν με συμπάθεια και πηγαίνοντάς με στο γραφείο που θα κλεινόμουν για τις υπόλοιπες 5 ώρες μου ευχήθηκαν «Καλό κουράγιο». Μου φάνηκε πολύ σιβυλλικό μέχρι τη στιγμή που είδα ότι σχεδόν από κάτω βρισκόταν η βρετανική αποστολή η οποία μαγείρευε με φρενήρεις ρυθμούς: πάπιες με σως μύρτιλα, χέλια με κουνουπίδι και τζίντζερ, λαχανάκια βρυξελλών γεμιστά με κρακεράκια σκόρδου και Baileys και άλλα τέτοια δυσοίωνα.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Αγγλία υπήρξε αυτοκρατορία: με τέτοιες μυρωδιές όχι μόνο άνοιγες τα σύνορα διάπλατα στον κατακτητή για να γλιτώσεις από το μαρτύριο, αλλά ομολογούσες πολύ ευχαρίστως όχι μόνο ότι είσαι ο χαμένος κρίκος της 17 Νοέμβρη αλλά ότι κι εσύ πυροβόλησες τον Τζέι Αρ.

Του μπι κοντίνιουντ

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Ταξιδιωτικές περιηγήσεις στο Παρίσι, μέρος 3ο

Με κοίταζα στον καθρέφτη και σκεφτόμουν ότι η αισθητική Χιροσίμα που έβλεπα απέναντί μου θα έκανε το Βασίλειο Κωστέτσο να καταταχθεί στο Στρατό της Σωτηρίας. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, σιγά μην ασχοληθούν με την κόκκινη κοτλέ φούστα μου, τις χοντροκομμένες μπότες, τη μπλούζα με το φούξια αστέρι-στόχο και την ταξιδιωτική κόκκινη τσάντα με την κονκάρδα Muzak7. Μπήκα με γενναιότητα σε ένα ταξί και του έδωσα τη διεύθυνση του Procope, του πιο παλιού εστιατόριο της πόλης. Εκεί λέει έτρωγε κι ο Βολταίρος και διάφοροι άλλοι επιφανείς Γάλλοι που φορούσαν περούκες και που τους είχαν κάνει κάδρα στους τοίχους.
Demis Roussos, μου είπε όλο καμάρι ο ταξιτζής μόλις άκουσε ότι είμαι Ελληνίδα. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει, όταν έφερα στο μυαλό μου το συμπαθή γενειοφόρο καλλιτέχνη με την κελεμπία, αλλά δεν πτοήθηκα: ξεστόμισα ένα ηρωικό Nikos Aliagas και η συζήτησή μας με το λαλίστατο ταρίφα κύλησε σε ένα κάποιο επίπεδο μέχρι το εστιατόριο.
Στις 8.15 ήμουν εκεί, στο τραπέζι μας καθίσαμε στις 9.45. ΟΚ, είπαμε στήσιμο, είπαμε καραμπλαζέ γκαρσόνια, είπαμε έτρωγε εκεί ο Βολταίρος και οι κύριοι με τις περούκες, μήπως το παρακάναμε όμως; Οι υπόλοιποι της παρέας γκρινιάζανε επειδή δεν μπορούσαν να καπνίσουν, ο διευθύνων σύμβουλος μας έστησε κοντά μια ώρα, γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Με τα πολλά βολευτήκαμε κάτω από ένα απειλητικό πορτραίτο κάποιας δυσκοίλιας κόμισσας (φυσικά με περούκα), η ομήγυρη πλακώθηκε στα χτένια, τα μύδια και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά κι η Πασταφλώρα έφαγε μια ανάλατη ψαρόσουπα. Ναι, ναι και όμως μπορείς να φας ανάλατη ψαρόσουπα σε γαλλικό εστιατόριο περιωπής και μετά να πνίξεις τον πόνο σου σε κρασί Pomerol, αγναντεύοντας στα κάδρα όλη τη γαλλική αριστοκρατία (με περούκα). Ο διευθύνων σύμβουλος, που είναι κοσμογυρισμένος άνθρωπος, μας είπε ότι οι Γάλλοι πεθαίνουν κατά χιλιάδες τα καλοκαίρια από τον καύσωνα γιατί απαγορεύεται από την πολεοδομία να βάλουν κλιματιστικά. Οπότε κι αυτοί αντί να φάνε το πρόστιμο, προτιμάνε να είναι νομοταγείς και να καταλήξουν σε ένα από τα ρομαντικά κοιμητήρια της γαλλικής πρωτεύουσας, ανάμεσα στο Βολταίρο και τους κυρίους με τις περούκες που έγιναν κάδρα. γλιτώνοντας μια για πάντα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα της πόλης.
Τέλος της πρώτης μέρας. Του μπι κοντίνιουντ!

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Έργα και ημέρες στο Παρίσι, μέρος 2ο

Περπατάω στους δρόμους του Παρισιού θαυμάζοντας με ανοιχτό το στόμα κτίρια και πεζοδρόμια: νιώθω σαν το διαστημόβλαχο που έπεσε από τον πλανήτη Γκράγκουρα στη γη της αισθητικής επαγγελίας. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι αρχιτεκτονική, δεν υπάρχουν σπίτια τούρτες με τουρκομπαρόκ καγκελάκια και πορτοπαράθυρα αλουμινίου, τα πεζοδρόμια είναι φαρδιά σαν γήπεδα του μπάτμιντον και τα αυτοκίνητα παρκάρουν στο δρόμο. Υπάρχουν ακόμα και φανάρια για τους ποδηλάτες, γιατί εδώ η συμπαθής αυτή τάξη δεν είναι η μειονότητα των παλαβών, αλλά ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης με δικαιώματα, φανάρια και δική της λωρίδα κυκλοφορίας. Το πιο ωραίο όμως είναι οι τύποι που κυκλοφορούν πάνω στα ρόλερ: προσκυνώ αυτή την κυκλοφοριακή πατεντάρα και αναλογίζομαι πόσα μπινελίκια, χύμες και μετωπικές με παρκαρισμένους γιωταχήδες θα έτρωγε όποιος επιχειρούσε την ηρωική έξοδό του με ρόλερ στα πεζοδρόμια της Αθήνας.
Ο δρόμος με βγάζει μπροστά από τον πύργο του Άιφελ, όπου όλος ο καλός ο κόσμος έχει αράξει στο γρασίδι, χαζεύει, διαβάζει, παίζει κιθάρα, κόβει βόλτες, πίνει μπίρες και τρώει πάνω σε καρό τραπεζομάντηλα. Χαζεύω μια τον πύργο μια τον κόσμο, νιώθω λίγο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που βρέθηκε από μια πόλη σκέτη πατσαβούρα στο Τσάμπιονς Λιγκ της ευρωπαϊκής αισθητικής.
Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτυπάει και οι οδηγίες λένε ότι στις 8 πρέπει να είμαι στο τάδε καραχλιδάτο όπως μου εξηγούν εστιατόριο για φαγητό με το διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας. Αααααααααα, μα είναι ήδη 7 και δεν έχω δει τίποτα ακόμη. Κι εκείνη την αποφράδα ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φέρει ούτε ένα σοβαρό ρούχο μαζί μου παρά μόνο κάτι μπλουζάκια με το Σνούπι, τζιν παντελόνες και αθλητικά: λα καταστρόφ! Αποφασίζω να περάσω τη μόνιμη λετσαρία μου ως άποψη, δεν βαριέσαι, σκέφτομαι, θα χωθώ σε μια γωνία και θα κάνω ότι υποφέρω από τζετ λάνγκ.
Του μπι κοντίνιουντ...

Έχουμε ξεφύγει...

Με αφορμή την παράνοια του ελληνικού κράτους στην υπόθεση blogme μια απλή ερώτηση:
Αν βρίσκανε τίποτα χλιδάτους να πίνουν κόκα στις τουαλέτες του μέγαρου θα κλείνανε μέσα τον Λαμπράκη;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Ταξιδιωτικές εμπειρίες παρτ 1.

Πιο εύκολο είναι να σκάψεις στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας σου και να βρεις πετρέλαιο παρά να συναντήσεις Γάλλο να σου μιλήσει στα αγγλικά. Αυτό είναι ένα πρώτο συμπέρασμα από το ταξίδι στο Παρίσι... Το δεύτερο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια πόλη με αρχιτεκτονική που σου κόβει την ανάσα, στην οποία όμως νιώθεις κάτι απειλητικό να υποβόσκει στο παρασκήνιο. Κάτι σαν μια μεγάλη γαλατική μαρμίτα που ψυχανεμίζεσαι ότι περιέχει τα πλέον απειλητικά συστατικά: νιτρογλυκερίνη, υγρά μπαταριών, χαλασμένες σκυλοτροφές και σαβουροπακέτα περί ελληνικότητας της νήσου Οκινάουα, έτοιμα από στιγμή σε στιγμή να κάνουν το μεγάλο μπαμ.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι δικοί μας ταξιτζήδες είναι παναγίτσες μπροστά στους δικούς τους (και χρειάστηκε να νταραβεριστούμε με αρκετούς από αυτούς): αγενείς καταρχάς, δεν ξέραν γρι αγγλικά, ή έκαναν ότι δεν ήξεραν, σε πήγαιναν βόλτες γύρω – γύρω όλοι και άκουγαν στη διαπασών κάτι υστερικούς παρλαπίπες στο ραδιόφωνο που λέγαν τις πιο κολοσσιαίες σαχλαμάρες. Συγγνώμη, αλλά προτιμώ να ακούω
ντισκονησιώτικα από το δίδυμο Βαζαίος – Γιαννούλης παρά έναν υπερτασικό κομφερασιέ σε κατάσταση ακατάσχετης χρόνιας λογοδιάρροιας.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ,ένα θηριώδες τερατούργημα από οπλισμένο σκυρόδεμα, η Πασταφλώρα έφαγε την πρώτη ήττα. Δεν ξέρω αν αυτό εννοούσε ο Μοναρχίξ όταν έλεγε ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μας, αλλά αν βρισκόταν εκεί σίγουρα θα είχε κρυφτεί κάτω από την ασπίδα του.
Φτάνοντας με τα πολλά στο ξενοδοχείο, ένα από τα πλέον κυριλέ της πόλης, το οποίο ευτυχώς πλήρωνε η εταιρεία, είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε στη ρεσεψιόν. Τελικά η υπεύθυνη της ομάδας κατέφυγε στη νοηματική διάλεκτο και κάποια στιγμή, ε, δεν πήγαινε άλλο, η Πασταφλώρα έκανε την παρέμβασή της σε γαλλικά Παγκρατίου και ως δια μαγείας όλα τα ζητήματα λύθηκαν.
Του μπι κοντίνιουντ...

Παρλέ βου φρανσέ;

Επιτέλους! Τα μαθήματα γαλλικών τώρα δικαιώνονται. Για τις επόμενες 6 ημέρες θα ζητάω το μπον φιλέ μου με αυθεντική βουργουνδιανή προφορά και τα Chateau Margot με το Ch παχύ, εξαργυρώνοντας τις ατελείωτες ώρες πλήξης που πέρασα μαθαίνοντας επί είκοσι, ναι είκοσι ολόκληρα χρόνια, γαλλικά. Γιατί τα γαλλικά μου τα ξεκίνησαν από την τρυφερή ηλικία των 5 κι όταν η δασκάλα μου έλεγε για το αλουέτ, ζοντίγ αλουέτ, εγώ σκεφτόμουν ότι ήθελα να πάω να παίξω μπάλα. Στο δημοτικό πάλι μια από τα ίδια, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώνει το μάθημα και να βγω στο δρόμο να σουτάρω με το Μητσιακό, την ομάδα που είχαμε φτιάξει με τα παιδιά της γειτονιάς. Στο γυμνάσιο ήρθαν τα χειρότερα: στο γαλλικό σχολείο που με έγραψαν με έριξαν στο τμήμα του Κόμη Δράκουλα της Γαλλικής Φιλολογίας. Άλλα δράματα από κει. Σκάβε σκύλε και με προφορά παρακαλώ! Η βαρεμάρα συνεχίστηκε και στο λύκειο, όπου εκεί δεν είχα πια το μυαλό μου στη μπάλα, αλλά πως θα το έσκαγα για το τοπικό χεβιμεταλάδικο της εποχής. Τελειώνοντας το σχολείο, έπρεπε να πάρω και το ρημάδι το πτυχίο, δεν έπρεπε; Το δράμα μεταφέρθηκε στις αίθουσες του γαλλικού ινστιτούτου όπου πέρασα ατελείωτες στιγμές πλήξης. Κι έφτασα στο σημείο να παίζω κρεμάλα με τον εαυτό μου μπας και περάσει πιο δημιουργικά η ώρα. Η ώρα πέρασε, οι εξετάσεις επίσης, πήρα το ρημαδοSorbonne συνειδητοποιώντας ότι δεν ήξερα να λέω ούτε το μαλάκας στα γαλλικά. Αντίθετα μπορούσα να αναλύσω όλο το Μολιέρο και το Βολταίρο και να μιλήσω με εξαιρετική ευκολία στη μεσαιωνική διάλεκτο της Καμπανίας. Τέτοια χλιδή. Όπως ήταν φυσικό ανέπτυξα μια φοβερή απώθηση για οτιδήποτε γαλλικό, πλην του Αστερίξ, του Τζο Ντασέν και του Λουί Ντε Φινές. Πιστεύω ότι οι τρεις παραπάνω αποτελούν τη μεγαλύτερη συμβολή της Γαλλίας στην παγκόσμια κουλτούρα. Μάλλον όμως αυτή η θεωρία δεν θα αρέσει στους Γάλλους επιχειρηματίες που θα συναντήσω τις επόμενες ημέρες.
Μήπως τελικά να τους μιλήσω στα αγγλικά; Μήπως λέω;

Η μικρή κινέζα και η γκρι χνουδωτή μπαλίτσα

Την έβλεπα κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά. Μικροσκοπική, σοβαρή, με μια αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι. Σκούπιζε και σφουγγάριζε το γειτονικό σουβλατζίδικο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κινέζα να κάνει μια τέτοια δουλειά. Κάθε πρωί ήταν εκεί, με το στόμα σφιγμένο και τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά.
Εκείνη την ημέρα την είδα να χαμογελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά της μια γκρι χνουδωτή μπαλίτσα και το πρόσωπό της έλαμπε σαν μια παιχνιδιάρικη ηλιαχτίδα. Είχε περιμαζέψει ένα τιγρέ γατάκι που την προηγούμενη μέρα τριγυρνούσε κλαίγοντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα της γειτονιάς. Μου φάνηκε τόσο τρυφερό να σμίγουν έτσι δυο πλάσματα, εξορισμένα σε μια πόλη που δεν ξέρει να αγαπά.
Από τότε την έχω δει πολλές φορές να φωνάζει τη μικρή χνουδωτή μπαλίτσα κι εκείνη με τη σειρά της να τρέχει και να ανεβαίνει στην αγκαλιά της. Το βλέμμα της μικρής κινέζας έχει πια μια ξεκάθαρη λάμψη: τη λάμψη εκείνου που ξέρει να αγαπά.

Να μη λείψει κανείς από το πάρτι γενεθλίων των τσιουάουα του Ανδρέα Ευαγγελόπουλου!

Η 17η Οκτωβρίου είναι μια μεγάλη επέτειος: εκτός από την Παγκόσμια Ημέρα Μυοσκελετικού Τραύματος (και δεν αστειεύομαι) είναι και η ημέρα των γενεθλίων των δίδυμων τσιουάουα του Εθνικού Σταρ. Σημειώστε παρακαλώ στην ατζέντα σας ότι σαν σήμερα ήρθαν στον κόσμο τα υψηλά ζωντανά, ήτοι η Ραλλού και η Σίσσυ. Ο υπερήφανος πατέρας και μόνιμος εθνικός σταρ θα το γιορτάσει δεόντως με ένα πάρτι που διοργανώνει στο κατάστημα Αίγλη στο Μαρούσι. Και το οποίο, όπως γράφει χαρακτηριστικά, αποτελεί το πρώτο πάρτι σε ολόκληρη την Ελλάδα για τσιουάουα (chihuahua) σκύλους. Δυστυχώς, επειδή δεν είμαι σκύλος και πολύ περισσότερο της ράτσας τσιουάουα κάτι μου λέει ότι θα φάω πόρτα. Παρόλα αυτά, ετούτη την τόσο σημαντική ημέρα θα ήθελα να αφιερώσω στη Σίσσυ και τη Ραλλού ένα μικρό διαμάντι που θα τις συνοδεύει εις το υπόλοιπο του σκυλίσιου βίου τους. Πρόκειται για ένα απόσπασμα γραμμένο από τον πατέρα τους που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο πώς έγινε άγαλμα στον κήπο του θεού. Έτσι, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι: «Το 1999 κατέβηκα στην Ομόνοια με τηλεοπτικό συνεργείο και πολλά ταψιά παστίτσιο και φαγητά και άρχισα να βάζω σε χάρτινα πιάτα στους άπορους και ανθρώπους που ζούσανε κάτω στο τρένο σαν αδέσποτα σκυλιά, τυλιγμένα μέσα σε κουβέρτες , φαγητά και τα τράβαγε σε τηλεοπτική κάμερα και τα πρόβαλαν σε τηλεοπτική εκπομπή και έλεγα.."Πού είσαι κύριε Δήμαρχε Αβραμόπουλε να κάνεις κάτι; ο τότε Δήμαρχος Αθηνών. Που είσαι κυρία Μαριάννα Λάτση που είσαι τόσο πλούσια και όλοι οι πλούσιοι της Ελλάδας; Ένα χρόνο μετά εξαιτίας μου ιδρύθηκε ίδρυμα αστέγων και τους ταΐζουν. Πιστεύω με αυτή τη πράξη μου ότι έγινα άγαλμα στη κήπο του Θεού, σκασίλα μου αν κάποιο άνθρωποι κοροϊδεύουν».

www.psomiadis.gr

Εκεί σε θέλουμε!

Γιατί θα ψηφίσω τον αντιπαθητικό κύριο με το μούσι

Πρόκειται περί μπαγλαμά και μπετόβλακα. Για το δήμαρχό μας λέω, αυτόν τον αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια τύπο που μέσα σε 4 χρόνια έκανε έναν ολόκληρο δήμο να μοιάζει σαν να είχε περάσει από πάνω του ολόκληρη λεγεώνα από μεθυσμένους Οργκ, αφιονισμένους Βίκινγκς, Γότθους, Βισιγότθους, Ούνους και φανατικούς οπαδούς του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ακόμα και το ίδιο του το κόμμα του αγανάκτησε και τον έστειλε σπίτι του πλην όμως... Εκείνος ξανακατεβαίνει, τρομάρα του, με δικό του συνδυασμό, διότι ως γνωστόν η βλακεία έχει την τάση να αυξάνει και να αναπαράγεται. Και σαν να μην έφτανε όλα αυτά ο άνθρωπός μας πλαισιώνεται από ένα εκλεκτό επιτελείο από αργόσχολες βαμμένες ξανθιές κυρίες με διπλά επώνυμα όπως π.χ. Εύχαρις Μπερδεμπέ-Χλούπη και διάφορα άλλα τέτοια τρομαχτικά.
Στην αρχή είπα να αδιαφορήσω και την ημέρα των εκλογών να ασχοληθώ με το πέταγμα χαρταετού, την ανάγνωση των ιερών βιβλίων των Χάρε Κρίσνα και την ταξινόμηση της συλλογής μου από πετονιές. Επειδή όμως αδιαφορία ίσον συνενοχή, αποφάσισα να περάσω στην επίθεση. Στις 15 Οκτωβρίου θα ψηφίσω τον αντιπαθητικό κύριο με το μούσι, έναν σταλινικό σταχανωβικό σύντροφο με μάτι που γυαλίζει. Είμαι σίγουρη ότι με τις πύρινους λόγους του στα δημοτικά συμβούλια για τις λαϊκές μάζες και το κοινωνικό προτσές θα χαρίσει αξέχαστες στιγμές πλήξης στην κυρία Μπερδεμπέ – Χλούπη, το μπετόβλακα πρώην δήμαρχο και την υπόλοιπη ξανθιά κουστωδία του.
Σύντροφοι, αντίσταση τώρα!

Ζω ένα δράμα !

Ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL αφού σκότωσε ό,τι βαμπίρι και ό,τι τεύτονα, Ιωαννίτη, Ναϊτη και Φραγκολεβαντίνο ιππότη κυκλοφορούσε σε βίντεο γκέιμ αποφάσισε χτες να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα: μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι θέλει να φτιάξει το δικό του blog!
Αν λάβουμε υπόψη ότι από τότε που βάλαμε τη νέα σύνδεση έχει κατεβάσει:
Α. 20.000 παιχνίδια Αmiga (υπερβολή; Μα τι λέτε τώρα)
Β. διάφορα απίθανα αραβομπαρόκ και αραβοντίσκο άσματα αγνώστων λοιπών στοιχείων
Γ. Μεσαιωνικά τραγούδια με άρπα (που θα κέρδιζαν επάξια μια θέση στο Μουσείο Μουσικών Βασανιστηρίων)
Δ. την πλήρη δισκογραφία των Eloy και των Deep Purple (η χαρά του παλιοροκά, η δυστυχία της γιαγιάς raver Πασταφλώρας)
και φυσικά
Ε. τα άπαντα των Pink Floyd, που όλο κατεβαίνουν και όλο τον ατελείωτο έχουν...
Συνειδητοποιείτε γιατί το σημερινό post έχει αυτόν τον τίτλο.
Διότι δυο blog στο ίδιο σπίτι χωράνε; Αμ, δεν χωράνε. Κι έτσι γεννιούνται αυτά που ο κόσμος αποκαλεί οικογενειακά δράματα και μετά ο κόσμος τρέχει στους Μικρούτσικους και στις Δρούζες και γίνεται ρόμπα ξεκούμπτωτη.

Υ.Γ. Ο μπαγάσας, πρώτη μέρα κι είχε 50 επισκέψεις... Θα φάω τις κοτσίδες μου!

Ήρθεν η ώραν σας

Τελικά η γλώσσα είναι μυστήριο πράγμα. Ο Β. το συνειδητοποίησε όταν κατέβηκε στην Κύπρο και ζήτησε από την υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου να τον ξυπνήσει στις 6 το πρωί. Όντως εκείνη την ώρα το τηλέφωνο χτύπησε, ο Β. το σήκωσε και άκουσε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μια φωνή να του λέει: "‘Ηρθεν η ώραν σας"!
Εννοείτε ότι η παραπάνω φράση δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Ο Β. φιλοδώρησε με ένα μεγαλειώδες «Ρε, άι στο διάολο πρωινιάτικα» τον εμβρόντητο υπάλληλο της ρεσεψιόν και του έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη.
Κάπως έτσι δημιουργούνται τα διπλωματικά επεισόδια, τα unfair κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που μας κάνει την εξωτερική πολιτική μαντάρα.

Βλακόσφαιρα

Εσχάτως παρατηρώ ότι η μπλογκόσφαρα έχει μετατραπεί σε βλακόσφαιρα.
Τι βαρετό!

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης

Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο γραφείο ευχήθηκα σε όλους χρόνια πολλά.
Τι γιορτή είναι σήμερα; με ρώτησαν.
Μην είναι η γιορτή της ελβετικής τσιπούρας; Μην είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας των νήσων Κέιμαν; Μην είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης;
Είναι η γιορτή των ζώων, τους απάντησα.
Όλοι τους με κοίταξαν με απορία.
Σ' αυτή τη δουλειά που είμαστε σαν τα ζώα δουλεύουμε, τους εξήγησα. Άρα δικαιούμαστε κι εμείς μια μέρα γιορτής.
Ο Γ. δεν έχασε ευκαιρία, πήγε κι έφερε γλυκά. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα το αφεντικό.
Γιορτάζουμε κάτι σήμερα; μας ρώτησε. Την Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης, του απάντησε ο Γ.
Το αφεντικό έφυγε κουνώντας το κεφάλι. Εξυπακούεται ότι δεν τον κεράσαμε ούτε ένα γλυκό.

Ιστορίες δημοτικής εκλογοτρέλας

Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής φαινόταν ιδιαίτερα εκνευρισμένη.
-Δεν έπρεπε να μου το κάνετε αυτό, έλεγε και ξαναέλεγε.
Ο Β. αναρωτήθηκε τι πήγε στραβά με το δελτίο Τύπου που του είχε στείλει η υποψήφια δημοτική σύμβουλος.
- Μα το δημοσιεύσαμε σχεδόν αυτούσιο, της απάντησε.
- Το δελτίο το βάλατε. Στη φωτογραφία τα κάνατε θάλασσα.
- Μα την βάλαμε κι αυτή.
- Την βάλατε, αλλά πώς την βάλατε... Την κόψατε και δεν φαίνεται καθόλου το μπούστο μου!
Άλλη μια ακόμα ιστορία που αποδεικνύει ότι η πολιτική έχει γίνει μια υπόθεση... του μπούστου!

Μπάμιες, μαμάδες και φλασάκια...

O φίλος μου ο Δ. μπαίνει σπίτι σαλταρισμένος από τη δουλειά. Με το που κάθεται εμφανίζεται η μητέρα του αρχίζοντας το γνωστό ανέλεητο εξάψαλμο «παιδάκι μου τι θα φας, κομμένο σε βλέπω, είναι που δεν τρως και μπλα μπλα».
Ο Δ. την αγριοκοιτάει. Εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη «έχω φτιάξει μπάμιες, και μπλα μπλα μπλα». Ο Δ. την ξαναμαναγριοκοιτάει. Εκείνη εξακολουθεί απτόητη το μπλα μπλα μπλα.
Ώσπου ο Δ. κάνει το μπαμ: «άσε μας ρε μάνα κι έχω φάει ένα φλασάκι τώρα». Η απάντηση έπεσε σαν αστροπελέκι... «Ε, βέβαια όλο κάτι τέτοιες αηδίες τρως κάθε μέρα έξω και μετά πού να φας τις μπάμιες σπίτι σου».
Δεν υπάρχει μέρα που να μην επιβεβαιώνεται ότι η ελληνίδα μάνα είναι ανίκητη...