Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Άντε γεια!




Λοιπόν έχουμε και λέμε: δυο ζευγάρια σαγιονάρες, τα γερμανικά πέδιλα (συν ένα ζευγάρι κάλτσες, καθόλου σικ-σκασίλα μου), δυο βερμούδες συν αυτή που θα φοράω, δυο παρεό, το λαχουρέ μαγιό, αντικουνουπικά, αιώρες, στρώμα θαλάσσης, το πορτοκαλί καπέλο, τη ροζ μπαντάνα, τέσσερα μπλουζάκια συν το μαύρο με τη μαϊμού που κάνει χούλα χουπ, φορτιστή και μπαταρίες, τα CD με τα ξεκούδουνα MP3, την πετσέτα με το Σνούπι, τα Παπιομυστήρια, τα Δοκίμια του Μπόρχες, τα Χαστουκόψαρα, αντιισταμινικά, Aerolin...
Καλά μου παιδιά, την Κυριακή σαλπάρουμε για την εξωτική Γαύδο. Χρόνος παραμονής άγνωστος, χρόνος επιστροφής επίσης άγνωστος. Το ιστοκαλύβι θα παραμείνει κλειστό λόγω διακοπών και η Πασταφλώρα παρέα με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL σας κουνάνε το μαντήλι και σας εύχονται καλό καλοκαίρι! Μπάι μπάι!!!

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

Two Months Off -Underworld

There was a little drawing of a heart next to that,
followed by an exclaimation mark.
The back of his was covered in stuff... stuff like:
Brandon is not a very nice guy, but Alex is sooo nice.
And that had the exclaimation thing too.
It was just silly crap that hit the spot. And he let himself be drawn in.

you bring light in...

to a dark place
walking in light
glowing walking in light
gold ring around you
the hues of you
the golden sunlight of you


you bring light in...

cool wind following
following after you
rising for you
your skin beautiful
everything comes natural
fantastic fan
rocking rocking floating...

Χλιδή!


Σήμερα πήγα με τις σαγιονάρες στη δουλειά. Τις κίτρινες. Χλιδή!
αύριο είναι η τελευταία μου μέρα στο μαγαζί. Λέω να φορέσω τις μωβ.

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2007

Οι φαρσέρ αργούν μα δεν ξεχνούν!


Υπάρχουν φορές που νιώθεις πάρα πολύ ωραία όταν σπαταλάς το χρόνο σου σε παντελώς άχρηστα πράγματα, όπως π.χ. όταν βλέπεις κάτι τελειωμένα τελεμάρκετινγκ στην τηλεόραση, όταν ψωνίζεις το 28ο ζευγάρι πλαστικές σαγιονάρες από τη λαϊκή, όταν ακούς εκείνες τις αποτροπιαστικές κασέτες με τη Samantha Fox που είχες γράψει για την πενταήμερη.
Η καινούργια ιδέα κατασπατάλησης χρόνου είναι εξαιρετικά απλή και εξόχως διασκεδαστική: αλιεύουμε μικρές αγγελίες που ζητούν μπραντ μάνατζερς, κόπι ράιτερς, υπεύθυνους HR και διάφορα τέτοια βαρύγδουπα. Γράφουμε ένα εξαιρετικά πομπώδες βιογραφικό, τίγκα στα πτυχία, τις ξένες γλώσσες, τα διδακτορικά, τις προϋπηρεσίες στα Λονδίνα κτλ κτλ. Όλα πάνε ρολόι μέχρι το σημείο που αναφέρουμε τα χόμπι. Εκεί ξεκινάει η αποδόμηση. Γιατί δίπλα στο ιερό τρίπτυχο «διάβασμα, τένις, ορειβασία» κοτσάρουμε ξαφνικά και κάτι απόλυτα άκυρο όπως π.χ. απεντομώσεις, συλλογή αυτοκόλλητων Πανίνι, κατεδαφίσεις ιγκλού.
Καλά μου παιδιά, επειδή από δω και πέρα θα έχουμε πολύ χρόνο για σκότωμα και ακόμα μεγαλύτερη διάθεση για φάρσες, παρακαλούμε πολύ να μας αναφέρετε οποιαδήποτε ξεκουδουνιά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε δίπλα στη λέξη «χόμπι». Ήδη βρήκαμε και μια γραμμή Cosmote τσάμπα και σκοπεύουμε να κάνουμε χοντρές πλάκες, γιατί τι βιογραφικό θα ήταν αυτό χωρίς ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Οι φαρσέρ αργούν μα δεν ξεχνούν!
Αναμένουμε προτάσεις!

Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Μεγάλο πακέτο το Eject



Mετά το πακέτο που φάγαμε στο Eject, όπου όπως ίσως ξέρετε διακόπηκε η συναυλία, οι Beastie Boys έφυγαν άρον-άρον, οι Underworld δεν βγήκαν καν κι εμείς παραλίγο να καούμε ζωντανοί από τους μπαχαλάκηδες που έβαλαν φωτιά στο σύμπαν, ήμασταν σε μια άλφα κατάσταση σοκ. Δεν ήταν τα 60 ευρώ και το γαμώτο, ούτε η τσαντίλα με τους διοργανωτές που είχαν 500 άτομα να τσεκάρουν τα εισιτήρια, αλλά στις δύσκολες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια, αλλά και ένας φριχτός βήχας από τις αναθυμιάσεις και τον καπνό που επιδείνωσαν το άσθμα της θείας Πασταφλώρας και την έκαναν να φοβηθεί μην πάθει κάποια από αυτές τις φοβερές και τρομερές κρίσεις. Ευτυχώς η κρίση δεν ήρθε, και μετά από αρκετή ώρα βρεθήκαμε μια χαρούμενη παρέα στο Γκάζι: ρίξαμε τρελούς χορούς στη μέση του δρόμου, το κέφι συνεχίστηκε με italo disco και η βραδιά έκλεισε σε ένα χαρούμενο μπαρ στην οδό Βουλής ονόματι 7 Jockers. Ήταν μια πάρα πολύ επεισοδιακή νύχτα και κανονικά θα έπρεπε να χτυπάμε το κεφάλι μας στο τοίχο για τα όσα έγιναν στο Eject και την τρομάρα που περάσαμε, αλλά επειδή τελικά είμαστε αισιόδοξοι τύποι, κρατάμε τα καλά και πίνουμε στην υγειά των Underworld με την ελπίδα τα όσα έγιναν στο φεστιβάλ να μην επαναληφθούν ποτέ πια.

*η φωτό είναι ευγενές δάνειο από το avopolis

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Καλά τα λες!


Κρατήστε την οδοντογλυφίδα από τη μέση… Υγράνετε μυτερό της άκρο μέσα στο στόμα σας. Εισάγετέ το στο μεσοδόντιο διάστημα, κρατώντας το πλατύ άκρο από τη μεριά των ούλων. Κινήστε ελαφρά μπρος πίσω....
«Σκέφτηκα», είπε ο Γουόνκο ο Λογικός, «ότι ένας πολιτισμός που είχε χάσει το μυαλό του σε σημείο να χρειάζεται να συμπεριλάβει μια σειρά τόσο λεπτομερών οδηγιών χρήσης σε ένα κουτί οδοντογλυφίδων, δεν ήταν πλέον ένας πολιτισμός στον οποία θα μπορούσα να ζήσω παραμένοντας λογικός.

(Douglas Adams, Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια, σελίδα 141)

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Αντιός γαλέρα!


Καιρό τώρα το πλεούμενο έμπαζε νερά και το τσούρμο σεμνά και διακριτικά άρχισε να πηδάει στη θάλασσα. Το τελευταίο εξάμηνο 11 άτομα είπαμε άντε γεια στη γαλέρα και την κάναμε για πιο φιλόξενα λιμάνια. Κάποιοι αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι μας και να ασχοληθούμε -προς το παρόν- με τα αγαπημένα μας χόμπι: την ταβανοσκόπηση, την κατασκευή αλλόκοτων κεριών, τους τριαξονικούς ιντερκούλερ, την ανάγνωση του ακατανόητου βιβλίου που ακούει στο όνομα «Τσελεμεντές».
Καλά μου παιδιά, από τις 22 Ιουνίου η Πασταφλώρα είναι πλέον και επισήμως άνεργη. Δυο μέρες μετά ξεκινάει η περιήγηση στα γκρικ άιλαντς με πρώτο σταθμό την εξωτική Γαύδο και πολύτιμη παρέα το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL. Φέτος για πρώτη χρονιά λέμε να πάμε παντού και κυρίως εκεί όπου θα βρούμε φιλοξενία από αγαπημένους φίλους. Αφήνουμε πίσω μας τους στριμμένους καπεταναίους, τις ασφυκτικές προθεσμίες, τα εξαντλητικά ωράρια, την κόλαση του 9-5 (που γινόταν 9-6, 9-7, 9-8 κτλ κτλ). Δεν έχω ιδέα πού θα με βγάλει ο δρόμος από Σεπτέμβρη και μετά. Προς το παρόν αποχαιρετάω τον πάγκο και τα κουπιά, κάνω βουρ στο αμπάρι και επιτέλους βάζω κάτω το πολυπόθητο βαρέλι με το ρούμι!

Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Συνεδριακές αναμνήσεις παρτ θρι: η επέλαση των Ιαπώνων Απάτσι




Το γαλήνιο κρητικό χωριό με το δισύλλαβο όνομα ζούσε μέσα στη Νιρβάνα, μέχρι εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα: τότε που από το πουθενά εμφανίστηκε ένας στόλος από πούλμαν που ξεφόρτωσαν ορδές καλωδιωμένων Ιαπώνων συνέδρων και όχι μόνο. Ωσάν νέοι Απάτσι, σε μια άνευ προηγουμένου επέλαση στις εσχατιές του ελληνικού Φαρ Ουέστ, οι ασιάτες σύνεδροι επιδόθηκαν στη φρενήρη φωτογράφηση των πάντων.
Στο στόχαστρο του ψηφιακού τους φακού μπήκαν οι συμπαθείς γηραιοί αυτόχθονες ιθαγενείς, κατά προτίμηση δε όσοι κρατούσαν μαγκούρα και είχαν μουστάκι παχύ σαν βούρτσα, οι ντενεκέδες από φέτα που είχαν γίνει πρόχειρες γλάστρες για γεράνια, οι πλαστικές λεκάνες του πλυσίματος που ήταν νωχελικά αφημένες στις ολάνθιστες αυλές…. Οι κάτοικοι του χωριού παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι –και στραβωμένοι από τα φλας- τη φωτογραφική επίθεση, η οποία γενικεύτηκε κατά τη διάρκεια του γλεντιού που ακολούθησε προς τιμήν των υψηλών επισκεπτών. Κι ενώ όλοι οι υπόλοιποι σύνεδροι τρώγαμε, πίναμε και κυρίως είχαμε πιάσει το χορό στην πλατεία του χωριού, οι Ιάπωνες καλεσμένοι αμίλητοι, αγέλαστοι, ανέκφραστοι αποθανάτιζαν μανιωδώς τα δρώμενα. Για μια στιγμή σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να έπεφταν μερικές μπαλοθιές. Στη συνέχεια το ξανασκέφτηκα και μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα να έβαζε κανείς σημάδι τις φωτογραφικές τους μηχανές. Και κατέληξα στο σύνηθες συμπέρασμα: ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ!!!

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Συνεδριακό θράσος




Είχε πάρα πολλή πλάκα η έκπληκτη έκφραση στα μάτια των συνέδρων, όταν το πρωί του Σαββάτου αντίκρισαν την Πασταφλώρα να μπαίνει στο πολυτελές συνεδριακό κέντρο με βερμούδα, καναρινί σαγιονάρες με τη σημαία της Βραζιλίας και την πετσέτα του μπάνιου να ξεχωρίζει τάχαμου τυχαία από τη μεγάλη ταξιδιωτική τσάντα. Η Πασταφλώρα κατευθύνθηκε με απροσμέτρητο θράσος στην αίθουσα με τους υπολογιστές, έβγαλε ένα χαρτί με σημειώσεις και εν μέσω αλλοφρόνων εκθετών που έστελναν φαξ, προσφορές και μακροσκελή ριπόρτς, άρχισε να γράφει ατάραχη το σαββατιάτικο ποστ της. Το θράσος της δε ξεπέρασε κάθε όριο όταν άρχισε να ψάχνει φωτογραφίες για να το διανθίσει και κυρίως όταν σκέφτηκε να αναζητήσει έξαλλα ενσταντανέ του Μπάρι Γουάιτ. Το άγριο βλέμμα ενός δυσκοίλιου προφανώς συνέδρου, την επανέφερε στην τάξη και η αναζήτηση κατέληξε στη σεμνή φωτογραφία που όλοι είδατε. Επειδή όμως είναι να μην της κολλήσει κάτι στο μυαλό, βουαλά μια φωτό με τον ερωτικό Μπάρι. Οι λεπτομέρειες για την ιαπωνική και όχι μόνο φωτογραφική επέλαση στο μικρό, ανύποπτο κρητικό χωριό με το δισύλλαβο όνομα, αύριο!

Σάββατο 9 Ιουνίου 2007

Πάμε συνέδριο;


Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που συναντάς όταν σε στέλνουν πακέτο σε κάποιο συνέδριο (στο οποίο πάντα βαριέσαι να πας) είναι:
α) το περιεχόμενο του μίνι μπαρ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου
β) οι φάτσες των υπόλοιπων συνέδρων.
Δεν θα σταθώ στο μίνι μπαρ - τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται - αλλά σους εξαιρετικούς χαρακτήρες που πλαισίωσαν την πρώτη μέρα του διεθνούς συνεδρίου. Κι αυτοί ήταν:
1) Οι πολλάν χάιτεκ Ιάπωνες. Διασωληνομένοι με ένα σωρό ηλεκτρονικά τζιτζιμπλόνια-πρώτα φωτογραφίζω μετά ζω- ξεχώρισαν για τις δυσοίωνες γραβάτες με τα φωσφοριζέ λαχούρια που φορούσαν.
2) Ο Ινδός Μπάρι Γουάιτ. Ένας λαρτζ, πολύ λάρτζ, μα πάρα πολύ λαρτζ τύπος, έτοιμος να πάρει το μικρόφωνο και να τραγουδήσει με πάθος την ελεγεία των τσαλακωμένων σεντονιών.
3) Ο ΄Αγιος Βασίλης. Αυτοπροσώπως. Με κόκκινα μάγουλα, εντυπωσιακή μπάκα, μύτη πρησμένη σαν μελιτζάνα. Στο τσακ ήμουν να του ζητήσω να μου φέρει δώρο ένα ποδήλατο τα Χριστούγεννα.
4) Ο ασιάτης πανκ με το ξανθό λοφίο, ο οποίος συνοδευόταν από την κυρία Λουκά στην κινεζική βερσιόν ντυμένη με τεντόπανα Πριμαβέρα. Η διακεκριμένη αυτή σύνεδρος κυκλοφορούσε με μια διαφανή τσάντα όπου μέσα είχε κλείσει τον Τσάκυ την κούκλα δολοφόνο.

Του μπι κοντίνιουντ.... (οι γιαπωνέζοι είναι φίλοι μας!)

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

Tότε και τώρα...

Μιλώντας για ηλικίες, γενέθλια, υψηλούς πυρετούς, μπικουτί, θερμοφόρες, τσεκάπ, γιαγιάδες ρέιβερ, τριγλυκερίδια και συναρπαστικές βραδιές μπροστά στην τηλεόραση πλέκοντας...
Η θεία Πασταφλώρα ανακάλυψε απόψε ότι αυτές τις δύο φωτογραφίες τις χωρίζουν 38 χρόνια.

Το τότε



Και το τώρα



Φυσικά πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο!

Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

Αυτό δεν είναι ηλικία, είναι υψηλός πυρετός!




Όταν ήμουν 16 φανταζόμουν ότι στα 30 θα είχα καταντήσει ένα ερείπιο της ζωής, μια θλιβερή γηραία χοντροπατάτα με μπικουτί στο μαλλί που θα έπλεκε πρωί βράδυ σε μια κουνιστή πολυθρόνα μπροστά στην τηλεόραση. Την ημέρα που έκλεισα τα 30 περνούσα ακόμα τη φάση του αδιόρθωτου πάρτυ άνιμαλ, παρόλα αυτά το φάσμα των πρώτων άντα με βύθισε σε βαθιά μελαγχολία και με έκανε να πετάξω την τούρτα που είχε φτιάξει η μανούλα στα σκουπίδια (η ελληνίδα μάνα, τι έχει τραβήξει τόσα χρόνια από το βλαστάρι της αυτή η ηρωική ψυχή). Στα 35 εμφανίστηκα στη δουλειά με δυο τεράστια κουτιά ταρτάκια: τους ανακοίνωσα περιχαρής ότι πατούσα το κατώφλι της ηλικίας που λογίζεσαι πλέον ως μεγαλοκοπέλα και άρχισα να δέχομαι ευχές για ευημερία και μακροημέρευση. Η φιλόδοξη εξέκιουτιβ και πυροβολημένη fashion victim του γραφείου, που ήταν ως συνήθως σε μόνιμη δίαιτα, μου είπε με στόμφο ότι μια γυναίκα δεν πρέπει ποτέ να λέει την ηλικία της. Την αγνόησα επιδεικτικά και τσάκισα μπροστά της δύο ταρτάκια ενώ εκείνη ήταν πασιφανές ότι περνούσε μια σοβαρότατη κρίση υπογλυκαιμίας.
Αύριο κλείνω τα 39 και ήδη έχω προμηθευτεί από το φαρμακείο ασπιρίνες και Ντεπόν για τα καθιερωμένα κεράσματα: γιατί αυτό δεν είναι ηλικία, είναι υψηλός πυρετός! Και τι καλύτερο από το να το γιορτάσεις με παυσίπονα, αντιπυρετικά και φυσικά άπειρα ταρτάκια φράουλα-μπανάνα! Τελικά μην ακούτε τι σας λένε αυτοί οι μυστήριοι του λάιφσταϊλ: είναι ωραίο να μεγαλώνεις!

(το συγκλονιστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο ανασύρθηκε από κάτι οικογενειακά άλμπουμ της πλειστοκαίνου...)

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Το πάρτυ


Ήταν 7-8 χρόνια πριν σε ένα σπίτι κάτω από το ποτάμι με τοίχους ραμποτέ και μαυρόασπρες φωτογραφίες των παππούδων στον τοίχο. Μια μυθική μορφή με χαβανέζικη πουκαμίσα ονόματι σενιόρ Μάκης μας κερνούσε ρούμι που το πίναμε με καλαμάκια μέσα από κάτι πεπονάκια που κάνανε γύρες όλο το βράδυ. Στις 2 το πρωί μπήκε ψησταριά στο μπαλκόνι και σκάσανε μύτη κάτι πιτσιρικάδες με τρομπέτες που ξεσήκωσαν το σύμπαν με μουσικές αλά Κουστουρίτσα. Στα πι απ ήταν τα παιδιά από τα Διάφανα Κρίνα κι ένα σωρό ακόμα απίθανοι τύποι που μας έκαναν να χοροπηδάμε όλο το βράδυ. Φύγαμε εξουθενωμένοι στις 5 το πρωί από το καλύτερο ίσως πάρτυ όλων των εποχών.
Η μέρα με τη νύχτα με το πάρτυ που πήγαμε το Σάββατο στα «ηρωικά» ΒΠ κι όπου το μόνο που θα μας έσωζε ήταν μια επίθεση εξωγήινων. Ο DJ, αν ζούσαμε σε άλλες εποχές, θα έπρεπε να εκτοπιστεί σε στρατόπεδο εργασίας και να σπάει πέτρες σε νταμάρι. Ο ανδρικός πληθυσμός ανήκε στο τρίπτυχο «μπραντ μάνατζερ – ιστιοπλόοι - κουλτουρεάλ με το θολό βλέμμα της υπεροπτικής διανόησης». Όλοι τους ήταν φως φανάρι ότι θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού, κυρίως στο πανηγύρι του χωριού τους και να τσακίζουν γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα ακούγοντας τσάμικα και Νότη Σφακιανάκη. Όσο για τις γυναίκες οι μισές ανήκαν στο σινάφι εκείνο που πλήττει αφόρητα στις συναυλίες του Μεγάρου και τις βεγγέρες του Εκάλη κλαμπ και οι άλλες μισές ζαχάρωναν τα γκαρσόνια που σέρβιραν τα ποτά. Γιατί, ναι, το πάρτι είχε και σερβιτόρους και κέιτερινγκ και οικιακές βοηθούς που περιφέρονταν με δίσκους γεμάτους μίνι προφιτερόλ. Φύγαμε εξουθενωμένοι στις 2 το πρωί ακούγοντας για 8η φορά το ανεκδιήγητο Χάπι Μπέρθντεϊ του Στίβι Γουόντερ και βρίζοντας τους εξωγήινους που για μια ακόμα φορά δεν ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους!
Σειρά σας τώρα να θυμηθείτε, ποιο πάρτυ σας έχει μείνει αξέχαστο... Για πείτε το στη θεία!