Επόμενος σταθμός: Σέριφος

Ξαναφορτωνόμαστε τα μπαγκάζια μας κι αυτή τη φορά παίρνουμε μαζί και τον τετράτροχο κουβά μας: επόμενος σταθμός Σέριφος. Ημερομηνία επιστροφής και πάλι άγνωστη, ας είναι καλά ο φίλτατος Ιωάννης που μας παραχωρεί το σπίτι του στη χώρα επ' αόριστον. Όσοι βρεθείτε εκεί θα μας αναγνωρίσετε από το γνωστό πλέον αξεσουάρ που πάει παντού και φοριέται κάθε ώρα: τις καναρινί σαγιονάρες!
Καλές διακοπές σε όλους και μαζί πάλι από Σεπτέμβρη, αφού κάνουμε μια τελευταία στάση στην Αμοργό.

Ταξιδιωτικό ημερολόγιο Γαύδου

Το βλέμμα χάνεται εκεί στον ορίζοντα κι η μόνη σου έννοια είναι αν θα πάρεις κρέπα σοκολάτα ή ζαμπόν-τυρί... διαβάζεις μια δυο γραμμές από το βιβλίο σου και μετά το βλέμμα ξαναφεύγει και πετάει μακριά... Τελικά διάλεξες κρέπα σοκολάτα, τέρμα οι έννοιες για σήμερα!




Να μην ξεχνάμε και το μαλτέζικο πειρατικό αίμα μας! Ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL ένιωσε πολύ περήφανος όταν είδε αυτό το πλεούμενο!




Όταν ο ορίζοντας παίρνει κόκκινο χρώμα στη δύση του ήλιου σημαίνει πως έρχεται ζέστη. Τι να την κάνεις την Μετεωρολογική Υπηρεσία εδώ κάτω;




Μια μεγάλη αγκαλιά με τη Νίκη που μας υιοθέτησε για δυο βδομάδες!



Τα αγροτικά σε πάνε παντού. Με ή χωρίς κατσίκια στην καρότσα!

Γαύδος αγαπημένη...

Μετρό, πλοίο, ταξί, πλοίο, λεωφορείο, φτάσαμε! Σύνολο 18 ώρες και καλώς ήρθατε στις ξεχασμένες εσχατιές της Ελλάδας. Η Γαύδος ζει τη δική της πραγματικότητα κι εσύ δεν μπορείς παρά να μείνεις εκστατικός μπροστά στα δάση από πεύκα και κέδρους, τους αμμόλοφους, τα γαλαζοπράσινα νερά, τον καθαρό ορίζοντα. Την ίδια στιγμή δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι εδώ το πολυτιμότερο πράγμα είναι το νερό και το ηλεκτρικό γιατί ναι, το νησί δεν ηλεκτροδοτείται σε κάποιες περιοχές και πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς ρεύμα, χωρίς τηλεόραση, χωρίς φορτισμένο κινητό. Γρήγορα εγκλιματίζεσαι στη γαυδιώτικη πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από το χρόνο που κυλάει ανάποδα, τις συζητήσεις για τον καιρό, τα μποφόρ και τα απαγορευτικά, τις παρτίδες τάβλι, τις πάμπολλες μπίρες, τις καλές καβάτζες κάτω από τους κέδρους, τα κεράσματα, τα οτοστόπ καθώς συγκοινωνία κανονική δεν υπάρχει.
Και μέσα σε όλα αυτά ίσως αξιωθείς να βρεθείς σε κάποιο αναπάντεχο γλέντι, να χορέψεις, να πιεις μέχρι τελικής πτώσης, να γνωρίσεις απίθανους ανθρώπους και στο τέλος να κλάψεις από ευτυχία κοιτώντας τον πιο συγκλονιστικό έναστρο ουρανό που έχεις δει στη ζωή σου.
Αυτά για αρχή, είναι αργά, επιστρέψαμε εξαντλημένοι απ' το ταξίδι, έχοντας μείνει και δυο μέρες αποκλεισμένοι στο νησί σχεδόν χωρίς χρήματα, και οι σκέψεις, οι εικόνες, τα αισθήματα θέλουν το χρόνο τους για να μπουν σε τάξη...