Πιάσε μου ένα Camel!

Επιτέλους, ήρθε η ώρα το καρτέλ του γάλακτος να βρει το δάσκαλό του: Μετά από 20 χρόνια εντατικής επιστημονικής έρευνας, η Βιομηχανία Γάλακτος Καμήλας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (Emirates Industry for Camel milk & Products – EICMP) (ω, ναι είναι υπαρκτή επιχείρηση) λάνσαρε στην εγχώρια αγορά τη πρώτη σειρά γαλακτοκομικών προϊόντων καμήλας, «Camelicious».

Δεν είναι πια τρέντι οι χαρούμενες αγελαδίτσες που βόσκουν σε καταπράσινα λιβάδια. Ούτε τα ζωηρά κατσικάκια που χοροπηδούν σε ραχούλες και κακοτράχαλα ρουμάνια. Τώρα ο σύγχρονος τσέλιγκας δεν είναι ο τρίτος ξάδερφος του μπατζανάκη μας από τη Μακεδονία, αλλά ο Βεδουίνος σ’ εκείνη τη μακρινή έρημο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και πλέον η έκφραση «πιάσε μου ένα Camel» έρχεται να αποκτήσει το πραγματικό της νόημα. Όσοι λοιπόν πάτε στο Ντουμπάι αντί για τα κλασικά ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια ξέρετε πλέον τι πρέπει να φέρετε πεσκέσι σε φίλους, στην οικογένεια και σε εκείνον το ξάδερφο του μπατζανάκη στο ειδυλλιακό τσελιγκάτο.

Και τώρα λίγη χαρούμενη γνώση...

• Το γάλα της καμήλας είναι χαμηλό σε λιπαρά – περιέχει 1,8%-2% σε λιπαρά, ενώ το αγελαδίσιο γάλα περιέχει 4%-4,5%.
• Κατανάλωση ½ λίτρου γάλακτος καμήλας, ημερησίως, αντιπροσωπεύει τη συνιστώμενη από τους γιατρούς κατανάλωση βιταμίνης C.
• Περιέχει πέντε φορές περισσότερη φυσική βιταμίνη C από το αγελαδίσιο γάλα.
• Περιέχει ακόρεστα λιπαρά οξέα - που είναι υγιή λίπη – σε υψηλότερο ποσοστό από ότι το αγελαδίσιο γάλα.
• Μειώνει τη χοληστερόλη και ενισχύει την υγιή καρδιαγγειακή λειτουργία.
• Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• Αποτελεί εναλλακτική λύση γάλακτος για τους ανθρώπους με μη ανοχή λακτόζης.
• Αποτελεί φυσικό προ-αντιβιοτικό καθώς βοηθά τα υγιή βακτηρίδια μέσα στο έντερο.
• Είναι ιδανικό για τις έγκυες γυναίκες για την υγιή ανάπτυξη του εμβρύου – λόγω χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, αλλά πλούσιο σε ασβέστιο.
• Έχει μια αποδεδειγμένη θετική επίδραση στους πάσχοντες του διαβήτη 2 .
• Η σύνθεση του γάλακτος των καμηλών είναι πολύ κοντά σε αυτή του ανθρώπινου γάλακτος, επομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή για βρέφη.

Δεν αγοράζω, δεν αγοράζω!

To Σάββατο ήταν η παγκόσμια ημέρα καταναλωτικής αποχής, γνωστή και ως Buy Nothing Day. Σύμφωνα με τους οργανωτές της είναι η αφορμή εκείνη που έρχεται να μας ευαισθητοποιήσει για τις συνέπειες του άκρατου καταναλωτισμού, θέτοντας, έστω και για μια φόρα το ερώτημα αν πραγματικά χρειαζόμαστε όλα όσα αγοράζουμε. Η πρωτοβουλία αυτή ήδη έχει βρει φανατικούς οπαδούς στη Μεγάλη Βρετανία όπου διοργανώνεται μια σειρά εκδηλώσεων, όπως πάρτι έξω από μεγάλα εμπορικά κέντρα, παρελάσεις διαμαρτυρόμενων αγιοβασίληδων (μ' αρέσει αυτό!) καθώς και μια σειρά από χιουμοριστικά happenings. Μάλιστα η ίδια οργάνωση προτείνει να καθιερωθεί και η κατάργηση των χριστουγεννιάτικων αγορών και στην ιστοσελίδα της διαθέτει κουπόνια που έχουν τη μορφή υπόσχεσης δώρου. Όχι όμως οποιουδήποτε δώρου, αλλά πραγμάτων που δεν χρειάζεται να αγοραστούν από κανένα κατάστημα όπως η προσφορά στους αγαπημένους μας μιας βραδιάς δωρεάν μπέιμπι σίτινγκ ή ενός κέικ που έχουμε φτιάξει εμείς. Δυστυχώς μια τέτοια ιδέα πολύ δύσκολα θα έπιανε στο Ελλαδιστάν, όπου ως γνωστόν καταναλώνω = υπάρχω και η ντεμέκ χλιδή θεωρείται μαγκιά και κιμπαριλίκι.

O Τζιμάκος και τα τσόκαρα Scholl (ή ό,τι θυμάμαι χαίρομαι)

Φορούσε λαχανί σορτσάκι Adidas, μπλούζα Motorhead και τσόκαρα. Τον είδα από το μπαλκόνι μου να μπαίνει στο σπίτι του γείτονά μου, μιας μυθικής μορφής της ελληνικής ροκ σκηνής του 70. Κοίταξα καλύτερα γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου: ήταν αυτός, ο Τζίμης Πανούσης και ναι ήταν υπαρκτό πρόσωπο (κι ας φορούσε φλώρικα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ»). Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, σαν ποδοσφαιρόφιλος που βλέπει να μπαίνει γκολ με ανάποδο ψαλίδι από το αντίθετο τέρμα: μέσα στο δωμάτιο το κασετόφωνο έπαιζε την πειρατική κασέτα από τη διαβόητη συναυλία στου Ζωγράφου με τα μπινελικοτράγουδα των Μουσικών Ταξιαρχιών. Σκέφτηκα όλες τις βόλτες που έκανα μήνες τώρα με τη φίλη μου τη Σοφία στο Χολαργό μπας και πετύχω εκείνον ή κάποιο μέλος από τις Ταξιαρχίες. Πωρωμένες groupies κι οι δύο τότε του πλέον ασεβούς ελληνικού συγκρότηματος που δεν δίσταζε να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον επαρχιώτικο μικροαστισμό και το ισοπεδωτικό βλαχομπαρόκ μας.

Ήταν καλοκαίρι, θυμάμαι, κι από τότε δεν κατάφερα να τον ξαναδώ. Όμως στις 8 Νοεμβρίου βρήκα την ευκαιρία και χτύπησα το κουδούνι του γείτονα: Καλησπέρα, του είπα. Σήμερα είναι των Ταξιαρχών και γιορτάζουν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο τον Τζιμάκο να του πεις Χρόνια Πολλά; Όπως και έγινε. Δυο χρόνια μετά είδα τον Τζιμάκο και την παρέα του σε ένα βραχύβιο «ότιναναι» μαγαζί στη Μεσογείων με το όνομα ΚΚΚ, ήτοι Κέντρο Κουλτούρας Κατανάλωσης. Έμεινα για μια ακόμα φορά με ανοιχτό το στόμα ψάχνοντας μάταια να βρω τα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ» που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει. Από τότε τα αναζητάω πάντα σε κάθε του εμφάνιση. Και απελπισμένα ρωτάω: σύντροφοι, μήπως τα έχει δει κανείς σας πουθενά;

Γιατί αγαπάω τον Τζίμη Πανούση

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο: η επιστολή παραίτησης του Τζιμάκου από την Εθνική Τράπεζα προ 30ετίας. Όλε!

Costa Rica, pura vida!

Κάποιες πρώτες φωτογραφίες από το ταξίδι...











Καλά μου παιδιά,
δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας περιγράψω όλα τα θαυμαστά που είδα στη ζούγκλα, στις φυτείες μπανάνας και στην ενδοχώρα της Κόστα Ρίκα.
ελπίζω να μπορέσω από αύριο γιατί ήταν πολύ μακρύ το ταξίδι της επιστροφής...

Πασταφλώρα@Κόστα Ρίκα

Κατέβασα το μαγιό, το παρεό και τα αντιηλιακά από το πατάρι. Πήρα μαζί μου διπλά αντικουνουπικά, το μπλουζάκι με τη μαϊμού που κάνει χούλα χουπ, ένα δεκάτομο με σουντόκου και τις ψυχεδελικές γαλότσες που θα έστελναν τον οποιοδήποτε μόδιστρο που σέβεται το ατελιέ του στο Κολωνάκι, με υστερική κρίση στα επείγοντα του Ευαγγελισμού. Διάλεξα γύρω στα 6 βιβλία και καμιά 20αριά CD: θα ήθελα πολύ να έχω μαζί μου τα άπαντα των Beastie Boys, αλλά ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL κατεβάζει εδώ και μέρες το τοπ τεν του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου (ναι, ναι, και πάλι τα γνωστά μεσαιωνικά τραγούδια με άρπα). Αύριο το πρωί στις 7,20 πετάω για την Κόστα Ρίκα και τις επόμενες 15 ώρες θα τις περάσω μέσα σε ένα αεροπλάνο. Διαβασα ότι φτάνοντας στο Σαν Χουάν θα έχει 24 βαθμούς και θα βρέχει καταρρακτωδώς, αισιοδοξώ όμως ότι μια βουτιά θα καταφέρω να την κάνω. Για 5 μέρες θα γνωρίσω πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, θα ακούσω ωραίες μουσικές, θα δω συγκλονιστικές εικόνες και θα μιλήσω επιτέλους ισπανικά στο σωστό ρυθμό. Hasta luego που λένε κι εκεί στην Κεντρική Αμερική μέχρι την επόμενη Κυριακή που επιστρέφω. (α, κι ελπίζω να έχει κατέβει επιτέλους κι αυτός ο μουσικός εφιάλτης με την άρπα!)

Τα αγόρια με τα μουστάκια έχουν και blog! Είμαι ενθουσιασμένη!

Είμαι ενθουσιασμένη! Τα αγόρια με τα μουστάκια είναι σύντροφοι και συναγωνιστές στο blogging. Με σχόλια, εξαιρετικές θηλυκές παρουσίες και κυρίως με ΑΠΑΙΧΤΕΣ φωτογραφίες. Το κλειδί του μουστακοπαραδείσου βρίσκεται στη διεύθυνση http://usabeard.blogspot.com/.
Τιμή και δόξα στους νέους ZZ Top, λέμε!

Μουστακοπρωταθλητισμός; Ναι ευχαριστώ!

Α! Μα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο κ. Jürgen Burkhardt, ο άνθρωπος που έχει δώσει ένα νέο νόημα στην έννοια «αφήνω μουστάκι». Όλη η καθημερινότητα του κ. Burkhardt κινείται γύρω από τις τρίχες, κι αυτό το βρίσκω εξίσου χαριτωμένο: είναι πρόεδρος του Club Belle Moustache και έχει κερδίσει πέντε διεθνείς διακρίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μουστακαλήδων (ναι υπάρχει και τέτοιο πράγμα, για πηγαίνετε στο λινκ). Τελικά βρίσκω ότι οι τρίχες και ιδιαίτερα ο μουστακοπρωταθλητισμός είναι μια ιδιαίτερα εποικοδομητική ενασχόληση: γνωρίζεις κόσμο, κάνεις ταξίδια, γίνεσαι διάσημος και γράφει για σένα μέχρι κι ένα ξεκούδουνο blog στην Ελλάδα.

Τελικά οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι καθόλου chic τύποι!

Ένα ««μα τι ωραίο κούρεμα έχει αυτός ο Σαμαράς» είπαμε και έπεσαν να μας φάνε, οι πωρωμένοι κουλτουριαραίοι ποδοσφαιρόφιλοι. Και μας πέρασαν γενεές δεκατέσσερις επειδή δεν ξέραμε ότι:

α) το αγόρι παίζει στη Μάντσεστερ Σίτι και

β) ότι πιο πριν ήταν σε μια ομάδα με όνομα γλωσσοδέτη και άλλα τέτοια διαδικαστικά. Επίσης έχω να καταγγείλω ότι κανείς από τους παραπάνω δεν ήξερε ότι ο Νικοπολίδης διαφημίζει τα ρολόγια της Folli Follie. Τελικά οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι καθόλου chic τύποι!

Η σκέψη της ημέρας

Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το κακό που κάνει το κάπνισμα, ώστε αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.

Μπόρατ, όπως λέμε κινηματογραφική βιοχλαπάτσα.

Επέζησα, αυτό οφείλω να το παραδεχτώ, παρά τον ανηλεή βομβαρδισμό επί ένα δίωρο από την κινηματογραφική βιοχλαπάτσα που ακούει στο όνομα Μπόρατ. Η ταινία αυτή υπήρξε για την ψυχολογία μου ότι και μια εισβολή χαπακωμένων χούλιγκαν σε μια τάξη κλασικού μπαλέτου. Σίγουρα έχει κανείς πολλά να σούρει στα καλόπαιδα που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: είτε ασχοληθεί με τις ξεκαρδιστικές γλωσσολαλιές των αναγεννημένων ευαγγελιστών, είτε με τον υστερικό εθνικισμό τους, είτε με την κολοσσιαία εμμονή τους με το politically correct και την τρομοκρατία, η χώρα της αστερόεσσας προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες για να βγάλεις τον κωμικό που χρόνια έκρυβες μέσα σου. Όμως ο δημιουργός του Μπόρατ προτίμησε να πέσει στο επίπεδο κακογυρισμένης ελληνικής βιντεοταινίας του ’80. Kαι αντί να κάνει μια καυστική αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική σάτιρα στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, προτίμησε να γυρίσει τον «Ταμτάκο στο Νιου Γιορκ». Ακόμα κλαίω τα 7,50 ευρώ.

Ο θείος Πλούτων

«Εγώ σε καφενείο δεν πατάω! Εκεί μέσα όλοι καπνίζουν, πέρδονται και πολιτικολογούν» ήταν τα λόγια του θείου Τάκη την ημέρα που βγήκε στη σύνταξη. Ήταν μόλις 52 ετών όταν πέρασε στην αποστρατεία κι επειδή ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες το αγαπημένο καλαμπούρι του πατέρα μου ήταν να του υπενθυμίζει κάθε τρεις και λίγο ότι «ο Στρατός επιτίθεται, η Αεροπορία βομβαρδίζει και το Πολεμικό Ναυτικό κάνει τη δεξίωση». Από τότε ο θείος Τάκης αφιέρωσε όλο του το χρόνο στην εθελοντική εργασία, στο συνδικαλισμό, στη μανιώδη επίλυση σταυρολέξων (που συνοδεύονταν από τη δημιουργία μνημειωδών λυσαριών για τις λέξεις με τρία γράμματα), στη σύνταξη αιτήσεων, μακροσκελέστατων υπομνημάτων και ενίοτε στην κατάθεση μηνύσεων "κατά παντός υπευθύνου". Αυτό όμως που του έδινε πραγματικά ζωή ήταν η λογοτεχνική σχέση που ανέπτυξε με το θάνατο και η οποία γέννησε μια σειρά παραληρηματικών επικηδείων. Ο θείος Τάκης σύχναζε πλέον συστηματικά σε κηδείες και συνέγραφε μανιωδώς πομπώδεις λόγους, τους οποίους μας καλούσε γεμάτος υπερηφάνεια για να μας τους διαβάσει. Μ’ αυτά και άλλα η οικογένεια δεν άργησε να του κολλήσει το παρατσούκλι «ο θείος Πλούτων», μάλιστα ο μπατζανάκης του δεν έχανε την ευκαιρία να λέει ότι «τώρα οι νεκροί έχουν το δικό τους άνθρωπο» και μετά να ξεσπάει σε βροντερά γέλια. Όταν πέθανε ο θείος Μίμης συνέθεσε ίσως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματά του, το οποίο έβριθε από αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, καθώς και από μια σειρά λατρεμένων κλισέ όπως ο «εργάτης της αγάπης», ο «συνετός οικογενειάρχης», ο «bonus pater familias», «το ελαφρύ χώμα της αττικής γης να σε σκεπάζει» και άλλα τέτοια. Εκφράσεις ογκόλιθοι που έστειλαν τους περισσότερους από εμάς έξω από την εκκλησία να ρωτάμε τους φύλακες του Πρώτου, με δάκρυα στα μάτια, πού είναι ο τάφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη... Διότι είπαμε, ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες!

Πασταφλώρα@Paris-France, παρτ 7 - φτου και βγαίνω

Ημέρα 6^η και τελευταία: κάθομαι στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου και τρώω κομπόστα δαμάσκηνο κοιτάζοντας με απέραντη κατανόηση τους γιαπωνέζους στα διπλανά τραπέζια. Ήρθε η ώρα να κουνήσω τα μαντιλάκια Hondos Center στην Πόλη του Φωτός και να κάνω έναν απολογισμό.

Ζώντας πέντε ημέρες ως γκασταρμπάιντερ στο Παρίσι κατάφερα να δω:

1. γιαπωνέζους τουρίστες να τρώνε κάθε πρωί κομπόστα δαμάσκηνο.

2. ακατανόητα γιαπωνέζικα σίριαλ στην τηλεόραση με κλώνους του Γιάννη Κόκλα.

3. βρετανούς σεφ σε απόλυτα παράφωνα μαγειρικά ρεσιτάλ

4. βίντεο κλιπ με τον ακατονόμαστο πουρέιτζερ ρόκερ με τα στενά πέτσινα στον καβάλο (και μόνο η αναφορά στο Μητσοτάκη της γαλλικής ΚΑΠΗ ροκ σκηνής μου στοίχισε δυο μέρες κρέμασμα του blog μου)

5. κυρίους με περούκα που έγιναν κάδρα σε χλιδάτα εστιατόρια που σερβίρουν ανάλατη ψαρόσουπα.

6. ταξιτζήδες που ακούγανε υστερικούς παρλαπίπες στο ραδιόφωνο και που για αυτούς Ελλάδα ίσον Ντέμης Ρούσος

7. τον πύργο του Άιφελ.

Ένιωσα μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, όμως δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ γιατί μου έμεναν τρεις υπερπολύτιμες ώρες για να δω το Παρίσι. Μετά έπρεπε να ξαναγυρίσω στην έκθεση και να φύγω για το αεροδρόμιο. Κατάφερα να προσθέσω άλλο ένα αξιοθέατο δίπλα στον πύργο του Άιφελ, τη Notre Dame (το Pompidou δεν πιάνεται γιατί δεν μπήκα μέσα). Με την ψυχή στο στόμα έφυγα για την έκθεση όπου σήμερα, τελευταία ημέρα, ήταν η ώρα του μεγάλου πλιάτσικου: το Parc d’ expositions θα άνοιγε τις πόρτες του στους παριζιάνους για να μπουν και να πάρουν ό,τι τρόφιμα και ποτά είχαν αφήσει πίσω τους οι εκθέτες. Ανάμεσα σε ορδές από καθολικές καλόγριες, μποέμ παριζιάνους και μετανάστες με περίεργα καπέλα και μακριά μούσια κατάφερα κι εγώ να πλιατσικολογήσω ένα και μοναδικό μπουκάλι γαλλικό κρασί. Η ετικέτα του έγραφε Gamay και ελπίζω να μην το άφησε κάποιος κακοήθης αφού το είχε εμποτίσει με ισχυρό αρσενικό για να εκδικηθεί τους Βρετανούς σεφ. Ήταν το μόνο σουβενίρ που έφερα από τη Γαλλία μαζί με δυο κουτιά σοκολατάκια σε μεταλλικό κουτί με τον πύργο του Άιφελ απ’ έξω. Όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα πουθενά κομπόστα δαμάσκηνο...

THE END προς το παρόν: στις 20 του μήνα φεύγω για Κόστα Ρίκα.

Οι σοκολάτες στον κύριο από μένα

Ο Παππούς είναι 11 χρονών και ζει πλέον μόνιμα στην Αίγινα, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Βραζιλία όπου γεννήθηκε. Έφτασε στο Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων σε κακό χάλι όταν ήταν δύο χρονών με ψωρίαση, πρησμένες αρθρώσεις και χαλασμένα δόντια από τις σοκολάτες που τον τάιζε ο ιδιοκτήτης του: ένας ναυτικός που τον εισήγαγε παράνομα στη χώρα μας και ο οποίος όταν το «παιχνιδάκι» χάλασε το παράτησε στην τύχη του. Η μικρή μαρμοσέτα είδε το χάρο με τα μάτια της και χρειάστηκαν έξι μήνες για να καταφέρει να γλιτώσει από τον κίνδυνο. Σήμερα ο Παππούς βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του ΕΚΠΑΖ, μακριά από το φυσικό του περιβάλλον, παράνομος μετανάστης κι αυτός σε μια εκτροχιασμένη χώρα που ψοφάει για φρουφρού κι αρώματα. Αφεντικό, πιάσε μου είκοσι κούτες ΙΟΝ αμυγδάλου για εκείνον τον κύριο που δουλεύει στα καράβια! Και κέρνα τον κάθε μέρα σε παρακαλώ πολύ από καμιά ντουζίνα.

Πόσο μισώ το blogger.com

μεγάλο παίδεμα έχω φάει από το blogger.com δυο μέρες τώρα.

δεν με αφήνει να ποστάρω και δεν επιτρέπει σχόλια.
πού είναι η άκρη; πού είναι η λύση; πού είναι το κράτος;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! έργα και ημέρες στο παρίσι, παρτ 6

Ντριν το ξυπνητήρι και η Μέρα της Μαρμότας ξεκινούσε για μια ακόμα φορά. Γιατί οι μέρες που ακολούθησαν ήταν μια πιστή αντιγραφή της παραπάνω ταινίας και τα μούτρα μου δεν απείχαν πολύ από την ξυνισμένη φάτσα του συμπαθούς, κατά τα άλλα Μπιλ Μάρεϊ: κάθε πρωί δίναμε ραντεβού νωρίς, αλλά κάποιοι δεν ξυπνούσαν, άρα όλοι καθυστερούσαμε. Οι γνωστοί άγνωστοι θεριακλήδες εξακολουθούσαν να γκρινιάζουν για το κάπνισμα που απαγορευόταν και το γκρουπ των Γιαπωνέζων στα διπλανά τραπέζια έτρωγε πάντα τεράστιες ποσότητες κομπόστας δαμάσκηνο. Φτάναμε στην έκθεση σαφώς καθυστερημένοι και με απόλυτη καθυστέρηση έστελνα τις αναφορές στην Αθήνα. Οι Βρετανοί σεφ συνέχιζαν να μαγειρεύουν εξίσου δυσοίωνα στην κουζίνα του δρ Φράνκενσταϊν και εγώ ήμουν πάντα με ένα μαντιλάκι Hondos Center – σήμα κατατεθέν πλέον της Πασταφλώρας -σφηνωμένο στη μύτη. Γύρω στις 8 με 9 το βράδυ γύριζα σκοτωμένη στο ξενοδοχείο και άνοιγα την τηλεόραση στο MCM που έπαιζε συνέχεια βίντεο κλιπ. Γέλασα μέχρι δακρύων με τον Τζόνι Χαλιντέι, έναν Γάλλο πουρέιτζερ γκλαμορόκερ με ανταύγειες στο μαλλί και κάτι αστεία πέτσινα παντελόνια. Ο καλλιτέχνης οδυρόταν στο μικρόφωνο και φαινόταν να υποφέρει πολύ: μάλλον τον στένευαν τα παντελόνια κι η αλήθεια ήταν ότι του έπεφταν κομματάκι στενά στον καβάλο. Επίσης απόλαυσα, όχι παραπάνω από ένα πεντάλεπτο, μια δραματική ταινία του εξήντα στο Dubai TV με τον Άραβα σωσία του Νίκου Ξανθόπουλου βουτηγμένο στο δράμα.

Όμως το γιαπωνέζικο σίριαλ ήταν όλα τα λεφτά: πρωταγωνιστούσε ένας κλώνος του Γιάννη Κόκλα, που πρέπει να έκανε τον καλό, και ένας εικοσάχρονος ζεν πρεμιέ με τρέντι κούρεμα που συνέχεια έτρωγε φλασιές. Κάτι μου έλεγε ότι έπαιρνε ναρκωτικά ή τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ο σκηνοθέτης ήταν αυτός που έπαιρνε ναρκωτικά και μάλιστα βαριά. Όλοι στο σίριαλ, το οποίο ήταν η επιτομή του σεναριακού χάους, έδειχναν επίσης να υποφέρουν πολύ: σκέφτηκα ότι ο Τζόνι Χάλιντεϊ θα ήταν ο ιδανικός guest star, κι αυτός υπέφερε πολύ και μπορεί το σίριαλ να πουλιόταν και στο Dubai TV που είναι το κανάλι που αγαπάει τα δράματα.

Του μπι κοντίνιουντ...

Μας πήραν είδηση λέμε!

Τρελά φορτηγά

Τρελά φορτηγά τα παιδιά μας. Που με σπασμένα φρένα σκορπούν τη δυστυχία σε Βέροιες, Αμάρυνθους, παντού. Κι εμείς τα καμαρώνουμε, τρομάρα μας. Ξεχαρβαλωμένες ψυχές κι οι ίδιοι. Λίγη αγάπη, βρε παιδιά, κανείς μας; Μα τόσος εγωισμός πια; Τόσος;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Γκασταρμπάιτερ στο Παρίσι, παρτ 5: η ευχή της μάνας!

Ήμουν σίγουρη ότι θα έπεφτα άδοξα στο πεδίο της μάχης κατατροπωμένη από τις ασυνήθιστα δύσοσμες δημιουργίες των Βρετανών σεφ. Τώρα πρέπει να μαγείρευαν κάτι σε ασβό, με γέμιση από χαλασμένα μανιτάρια πλευρώτους και συνοδεία σιρόπι από ξινισμένα φρούτα του δάσους και σάπια κυδώνια. Ήμουν επίσης σίγουρη ότι έπρεπε να ζητήσω επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών: αυτό το πράγμα ήταν χειρότερο από το να ρίχνεις μπετά σε οικοδομή στη Λούτσα με 40 βαθμούς υπό σκιά. Έβγαλα από την τσάντα ένα αρωματικό μαντιλάκι Hondos Center κι έτσι πέρασε η ώρα μέχρι τις 6 όπου έστειλα την τελική αναφορά στη δουλειά. Στη συνέχεια κατάφερα να συρθώ μέχρι το ελληνικό εστιατόριο της έκθεσης για να φάω το τελευταίο πιάτο μουσακά που κάποιοι καλοί άνθρωποι μου είχαν κρατήσει. Εκεί ένιωσα βαθύ τον πόνο του γκασταρμπάιντερ κι έφερα στο νου μου τα τραγούδια του Καζαντζίδη: μπρος απ’ τα μάτια μου πέρασαν οι φάμπρικες στο Βούπερταλ, τα βροχερά πρωινά στα ορυχεία του Βελγίου και η ευχή της χαροκαμένης μάνας... Ήταν βαρύς ο ίσκιος της ξενιτιάς και βάλσαμο οι εικόνες από τη μακρινή πατρίδα: οι φραπέδες στο Λέντζο, τα παϊδάκια της χασαποταβέρνας το Βελούχι και οι καλοκαιρινές παραστάσεις στο Δελφινάριο. Να πάρει! Δυο μέρες μόλις έλειπα από την Ελλάδα και μου φαινόταν πως είχε περάσει μια ολόκληρη ζωή. Σκούπισα ένα δάκρυ κι έτρεξα γρήγορα να μπω με τους υπόλοιπους της παρέας σε ένα ραδιοταξί. Μία ώρα και 45 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο κουβαλώντας την αιθέρια αύρα της νικοτίνης: οι γνωστοί άγνωστοι θεριακλήδες είχαν πείσει το μαροκινό ταξιτζή να τους αφήσει να καπνίσουν. Κι οι υπόλοιποι δεν είχαμε υποστεί μόνο το ντουμάνι από τα τσιγάρα τους, αλλά και την απερίγραπτη γλωσσοδιάρροια ενός ακόμα παρλαπίπα ραδιοφωνικού παραγωγού που δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Κι εκεί άλλο ένα δάκρυ αυλάκωσε το πρόσωπό μου με τη σκέψη της φωνής του Μάκη Πουνέντη να σκίζει τις ραδιοφωνικές συχνότητες, κάτω εκεί στη γλυκιά πατρίδα...

Τέλος της 2^ης μέρας. Του μπι κοντίνιουντ