Μια φωτογραφία στην κυριακάτικη εφημερίδα, ένα πρόσωπo αγαπημένο, χαμένο από χρόνια, ένα κλικ δυο δεκαετίες πριν: η αφίσα του National Geographic στον τοίχο, οι πορτοκαλί κορύνες στην κουζίνα κι εμείς σχεδόν παιδιά ακόμα έτοιμα να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ακούμε αυστραλέζικο garage καθισμένοι στο πάτωμα και μιλάμε για εκείνη τη συναυλία της αγαπημένης σου μπάντας, πώς βρέθηκες εκεί από καθαρή τύχη και δεν το πίστευες - στη Μελβούρνη ήταν; (θα σε γελάσω, πάει τόσος καιρός). Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, μου περιγράφεις την περιοδεία με το θίασο στη Σοβιετική Ένωση, τότε που όταν σ’ έβλεπαν οι άνθρωποι στο δρόμο φωνάζανε «Πιράτ, πιράτ!»: ο πειρατής με τη μπαντάνα και τα σκουλαρίκια, θέαμα αλλόκοτο για εκείνη τη χώρα εκείνη την εποχή– αν κι εμένα πάντα μου θύμιζες τον κιθαρίστα του Σπρίνγκστιν. Επιστροφή στο τώρα, μια κρίση νοσταλγίας. Ξανακοιτάω τη φωτογραφία στην εφημερίδα, πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Γιώργο, να’ σαι πάντα καλά, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι...
I’m stuck with a valuable friend
I’m happy, hope you’re happy too
Με συγκίνησες... είναι αυτό το γλυκό συναίσθημα πάντα εκει για τους παλιούς καλούς φίλους του τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάω να πάρω τηλέφωνο τα τα 'ρεμάλια' μου, ξαφνικά μου λείπουν πολύ...
@so_far: υπάρχουν τόσοι άνθρωποι με τους οποίους διασταυρώθηκαν οι πορείες μας και μετά χώρισαν δίχως να ξαναμάθουμε γι' αυτούς. Άνθρωποι τους οποίους αγαπήσαμε πραγματικά και στο πίσω μέρος του μυαλού μας πάντα αναρωτιόμασταν σε ποιο λιμάνι τους έβγαλε η ζωή. Κι όταν ξαφνικά μαθαίνουμε νέα τους ή τυχαίνει να τους συναντήσουμε και να δούμε τα σημάδια που άφησε πάνω τους ο χρόνος, συναισθανόμαστε τη δική μας θνητότητα .
ΑπάντησηΔιαγραφήτέλειο κομμάτι τέλειο, τέλειο, τέλειοοοοοο είχα τόσο καιρό να το ακούσω :) Να περάσεις ένα όμορφο σαββατόβραδοοοο ΦΙΛΙΑ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@roadartist: κι εμένα είναι από τα αγαπημένα μου. Μου θυμίζει παλιές, ανέμελες εποχές.
ΑπάντησηΔιαγραφή@panoptis: κι εγώ!