Στην Κ.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος υπήρξε ένα από τα κυριότερα πρόσωπα της εφηβικής μου μυθολογίας και μέχρι σήμερα το φέρω βαρέως που δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να τον συναντήσω στο σπίτι του απίθανου γείτονά μας που ήταν φίλος του. Κι ενώ από κει περνούσε όλη η ροκ σκηνή της εποχής, όποτε ρωτούσα αν σκόπευε να έρθει κι εκείνος, η απάντηση ήταν πάντα «ο Παυλάκης δεν είναι και πολύ καλά αυτόν τον καιρό».
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί πάλι στις ανασκαφές μου στο Γιουτιούμπ βρήκα κάτι που μου έφερε στο μυαλό τη γλυκιά μελαγχολία εκείνων των ημερών: τον Παύλο να τραγουδάει το «Στην Κ».




Υ.Γ: Ποτέ δεν χώνεψα το «Να μ’ αγαπάς».

Ευσεβείς πόθοι

Πολλές φορές έχω σκεφτεί πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν οι εξωγήινοι απήγαγαν τους τηλεοπτικούς ξερόλες και τους διακτίνιζαν σε μακρινούς πλανήτες. Εκεί τα "μπουμπούκια" αυτά θα αποκτούσαν πράσινο χρώμα, αυτιά σαν του Δόκτωρα Σποκ και θα ήταν υποχρεωμένα να μιλάνε μόνο κάθε τρεις ημέρες -κι αυτό για να απαγγείλουν στίχους τοπικών αβάνγκαρντ ποιητών.
Όνειρα θερινή νυκτός θα μου πείτε και το δίκιο είναι όλο με το μέρος σας. Για φανταστείτε όμως το όχημα της φωτογραφίας να ανήκε όντως σε εξωγήινους και να έσκαγε μύτη στη γειτονιά σας...




Από όσο ξέρω η εξαιρετική αυτή μετασκευή κυκλοφορεί στους αθηναϊκούς δρόμους και ιδιοκτήτης της είναι κάποιος φανατικός Τρέκι*.

*φαν του Σταρ Τρεκ

Aνακαλύπτοντας τον Γιώργο Μάγκα

Δεκαπενταύγουστος του 2003 στην Τρίπολη κι εμείς ψάχνουμε το μπαράκι του Αγιάννη όπου θα παίξει ο Γιώργος Μάγκας. Μετά από περιπλάνηση ωρών σε ραχούλες, ρουμάνια, ερειπωμένες στάνες και ξηλωμένους δρόμους, φτάνουμε σε ένα χωριό στο απόλυτο πουθενά, τίγκα στα πλαστικά τραπεζοκαθίσματα και στις μπουκάλες Τζόνι. Αγκρίκολες κι αγροτικά, τοπικές καλλονές με αποτυχημένες ντεκαπάζ και απαστράπτουσες παγιέτες, γηραιές νομαδικές φιγούρες που κραδαίνουν γκλίτσες και φρεσκοπλυμένα 4 επί 4 καταργούν τις ταξικές διαφορές, εν αναμονή του καλλιτέχνη που θα καθαγιάσει με το κλαρίνο του το ετήσιο πανηγύρι.
Ως αδιόρθωτο παιδί της πόλης μειδιώ, η ανόητη, χωρίς να υποπτεύομαι τα όσα συγκλονιστικά θα επακολουθήσουν. Γιατί μόλις ο Γιώργος Μάγκας κάνει την εμφάνισή του ένα ρίγος διαπερνά τη ραχοκοκαλιά μου και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα: το αρχέγονο DNA ξυπνάει, οι φουστανελάδες πρόγονοι στρίβουν τα τσιγκελωτά μουστάκια τους κι εγώ βρίσκομαι στην πίστα να χορεύω επί ώρες rave τσάμικα. Έχοντας χάσει πλέον την αίσθηση του χώρου και του χρόνου, εκατομμύρια πολύχρωμα ποζιτρόνια σκάνε μέσα στο κεφάλι μου. Σφίγγω τρέμοντας το χέρι του Γιώργου Μάγκα και για πρώτη φορά στη ζωή μου ζητάω αυτόγραφο, «φίλε, είσαι μεγάλος, πολύ μεγάλος του λέω», μαζεύω τα κομμάτια μου και πίνω απανωτά τρία ποτήρια Τζόνι.

Ο ψυχεδελικός ταρίφας

To πιο σουρεάλ ταξί που έχω μπει το οδηγούσε ένας τύπος γύρω στα 40 με φάτσα «τα σπάω στον Τερλέγκα κι άμα λάχει ψήνω κανά κοκορέτσι στο αυθαίρετο στο Νέο Βουτζά». Μέχρι εδώ ουδέν περίεργον, εκτός από το γεγονός ότι ο μετρ άκουγε βάναυσο, θορυβώδες και ανελέητο psychedelic trance –νομίζω ισραηλίτικο. Το ταξί έμοιαζε με ένα ρέιβ πάρτυ τσέπης καθώς σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής το εκκωφαντικό ντάπα ντούπα των Astral Projection και των Cherouvim σου έδινε τη σιγουριά ότι το όχημα πήγαινε βουρ για ανάληψη στους ουρανούς όπως το φλεγόμενο άρμα του Προφήτη Ηλία . Εξυπακούεται ότι o ενθουσιασμός μου είχε χτυπήσει κόκκινο και κάθε φορά που καλούσα τη συγκεκριμένη εταιρεία ραδιοταξί ευχόμουν να καταπλεύσει ο μερακλής λεβεντοτρανσάς. Και όντως ευτύχησα άλλες δυο φορές να συνταξιδέψω μαζί του σε μια μουσική διαδρομή που θύμιζε το ακατάβλητο Ρομίλντα όταν πέφτει σε 13 μποφόρ!
Για να δούμε και τις δικές σας εμπειρίες με ταξιτζήδες. Μήπως συναντήσατε κι εσείς κάποιον αντίστοιχο ημίθεο του βολάν;

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι η εξαιρετική αισθητική της; Μην είναι οι ευγενικοί της οδηγοί; Μην είναι τα αξιοκρατικά της συστήματα, οι αδιάφθοροι πολιτικοί, οι συνειδητοί πολίτες, τα ανεξάρτητα ΜΜΕ; Αφελή σενάρια επιστημονικής φαντασίας θα μου πείτε κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σας. Και θα γελάσω μέχρι δακρύων με τα Muppets να χορεύουν syrtaki φωνάζοντας Mykonos, Mykonos, Zόrba και retsina. Τελικά μήπως αυτά είναι η πατρίδα μας;
Χάιλαϊτ στο πατιρντί που ακολουθεί το Animal, το οποίο μπερδεύει το bazooka με το bouzouki και τα κάνει όλα μπάχαλο στην τελευταία σκηνή. Και κάτι ακόμα: τα γουρούνια χορευτές λένε κάπου "faklana" ή εγώ δεν άκουσα καλά;;;

Ψοφcat; Βας ιστ ντας;

Με τον Νίκο Δήμου παθαίνω ό,τι με το έντεχνο και τον Μιχάλη Χατζηγιάννη: βαριέμαι αφόρητα. Nothing personal που θα έλεγαν κι οι αγγλοσάξωνες φίλοι μας, απλά συμβαίνει. Από την άλλη είμαι σίγουρη ότι κι ο Ν.Δ. θα έβρισκε το πασταφλωρομπλόγκ σαχλό, βαρετό και άνευ επιπέδου. Πείτε το χάσμα γενεών, αισθητικής ή αντίληψης. Πείτε το διαφορά φάσης ή όπως αλλιώς θέλετε. Παρόλα αυτά συμπαθώ πολύ τις γάτες του Ν.Δ. Κι είμαι επίσης σίγουρη ότι κι εκείνος θα συμπαθούσε το Ντέμη και τους υπόλοιπους τετράποδους σίφουνες που κατοικοεδρεύουν στην αυλή μας.
Πού θέλω να καταλήξω; Σε μια νέα μπλογκική ανακάλυψη που ακούει στο όνομα ψοφcat και η οποία έρχεται να αποδομήσει το δημοφιλές doncat του Νίκου Δήμου, δημοσιεύοντας παράλληλα τα σχόλια που συχνά σβήνει ο ΝΔ από το doncat.
Εσείς διαβάζετε τον Νίκο Δήμου;

Χάσαμε τον ευκάλυπτο. ΣΤΟΠ!

Κι εκεί που ένα ηλιόλουστο πρωινό κόβεις βόλτες στη γειτονιά σε φάση απόλυτου ζεν, βλέπεις πάνω στην κολώνα της ΔΕΗ μια ανακοίνωση που γράφει «Χάσαμε τον Ευκάλυπτο». Ξάφνου, το ευαίσθητο σαν μπονσάι μικροσύμπαν σου αποδομείται και δικαίως αναρωτιέσαι:
α) πώς μπορεί να χαθεί κοτζάμ ευκάλυπτος και
Β) πού πάνε οι ευκάλυπτοι όταν χάνονται
Η απορία μου λύθηκε όταν το βλέμμα μου έπεσε στη φωτογραφία ενός ημίαιμου γούφι που συνόδευε την αγωνιώδη ανάρτηση. Ναι λοιπόν, ο Ευκάλυπτος ήταν σκύλος και μη μου πείτε ότι το να δίνεις ένα τέτοιο όνομα στο συμπαθές τετράποδό σου δεν κρύβει μια άλφα εξτραβαγκάντσα. Βέβαια, εδώ κολλάει το «κοίτα ποιος μιλάει» γιατί όταν κι εσύ έχεις κατά καιρούς βαφτίσει τα γατιά σου Μπερίσα νούμερο 1, Μπερίσα νούμερο 2, Τούθμωση, Μικρό Τισαφέρνη, Λεσπέρογλου-Μπαλάφα, Φανούρη, Χάλια, Τσαχαπέλ, Ζουζού Μπεσαμέλ, Κανέλλο Κακομοίρογλου, Μπελά, Βεσπούκι - Γλάστρα και Σαμαροσκούτι, ε, μια δόση ξεκουδουνιάς την έχεις κι εσύ.
Για πείτε μας τώρα κι εσείς αν έχετε ακούσει ή αποκαλέσει με κάποιο παρόμοιο κουκουρούκου ονοματάκι τα αγαπημένα σας πετ. Και υπόσχομαι πως ό,τι πείτε θα μείνει μεταξύ μας.

Ασήμαντες, καθημερινές συνήθειες

Ο αγαπητότατος και αξιολογότατος πολυεπιστήμων και πολιτικός αρχηγός Δόκτωρ Φλάντζας μου ζήτησε να συμμετάσχω σε ένα μπλογκοπαιχνίδι αποκαλύπτοντας τρεις ασήμαντες,καθημερινές συνήθειές μου. Ας μην του χαλάσουμε το χατίρι λοιπόν...
Συνήθεια νάμπερ ουάν
Καθημερινά καρφώνω το βλέμμα στο ταβάνι και χάνομαι μέσα στην απραξία. Πολλοί τη συνήθεια αυτή την αποκαλούν τσιλ άουτ, κάποιοι άλλοι κωλοβάρεμα, κάτι ανατολίτες ζεν. Η θεία Πασταφλώρα την αποκαλεί απλά ταβανοσκόπηση.
Συνήθεια νάμπερ του
Αναζητώ εναγωνίως σπάνια κομμάτια για τις συλλογές μου. Παλιά βινύλια του Χρήστου Κάλοου, βιβλία του Ντέμη Ρούσου, βιντεοταινίες της Μάρας Θρασυβουλίδου. Αυτή την εποχή έχω φάει τον κόσμο να βρω μια βιογραφία του ΛΕΠΑ με τίτλο Λεπα-νάσταση. Μπορεί να βοηθήσει κανείς;
Συνήθεια νάμπερ θρι
Πίνω ζαπατίστικο εσπρέσο, ήτοι ωραιότατο καφέ αράμπικα από τους Τσιάπας τον οποίο αγοράζω από τον Σπόρο στα Εξάρχεια. Συχνά την ώρα που τον ετοιμάζω τραγουδάω Manu Chao και ονειρεύομαι ότι παίζουμε τάβλι με τον σουμπκομαντάντε Μάρκος στο μακρινό Μεξικό...
Ας προσκαλέσω κι εγώ με τη σειρά μου σ’ αυτό το παιχνίδι την 3parties a day, τον Μουτζαχεντίν , τον Estarian, τον Zaphod, τον balidor.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Ουφ, αμάν πια με τόση μαυρίλα αυτές τις μέρες! Αφιερωμένο εξαιρετικά λοιπόν ένα τραγουδάκι για να ευθυμήσουμε, να θυμηθούμε ωραίες κιτς εποχές, να δούμε ένα ακόμα πρόσωπο της επικαιρότητας με συγκλονιστική φράντζα αλά Johnny Ramone και χορογραφία που θα έκανε τον Κωνσταντίνο Ρήγο να κλαίει με λυγμούς. Ζήτω η Γιουροβίζιον του 1977 λέμε!

Λες να φταίει αυτό;

Από μικρό κι από τρελό λένε ότι μαθαίνεις την αλήθεια. Έτσι όταν ζήτησαν από τον μικρό Βραχμαπούτρα Παχατουρίδη να αποτυπώσει στο χαρτί ποιος κατά τη γνώμη του ευθύνεται για την ηθική, πολιτική και πολιτιστική βιοχλαπάτσα που μαστίζει τους τελευταίους μήνες τη χώρα, ζωγράφισε ΑΥΤΟ:



(Το σκίτσο είναι πραγματικό και ο "καλλιτέχνης" είναι ένα παιδί 10 ετών της Ε' δημοτικού. Κάτι η επέτειος για το πολυτεχνείο, κάτι τα Ζωνιανά, κάτι η περιρρέουσα λάσπη και οι αναθυμιάσεις της το ζάλισαν το μπομπίρι!)

Και κάτι ακόμα...

Έχουμε ... θέμα

Η πρώτη και τελευταία φόρα που συνάντησα το Θέμο στη ζωή μου ήταν στο γάμο μιας φίλης. Όπου αφού μέθυσε τον παπά με τεκίλες έδωσε τη δική του νότα στο μυστήριο διακόπτοντάς το κάθε τρεις και λίγο και εκτοξεύοντας διάφορες πνευματώδεις και μη ατάκες. Δεν λέω καλά περάσαμε, γελάσαμε, χαβαλεδιάσαμε αλλά αυτό που παρακολουθήσαμε δεν ήταν γάμος αλλά μια εξελιγμένη εκδοχή του Μάπετ Σόου με το Σουηδό σεφ να τα κάνει όλα κεραμιδαριό. Έκτοτε ανέπτυξα μια αντιπάθεια απέναντι στο διοπτροφόρο και συχνά ακατάληπτο αυτό τύπο, ο οποίος μου θύμιζε όλο και περισσότερο κακομαθημένο δωδεκάχρονο που από το τελευταίο θρανίο αρεσκόταν στο να πετάει αμπούλες βρώμας στην τάξη κωλεύοντας το μάθημα.
Σαφέστατα θα πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στο Θέμο ότι συμπράττοντας με το Μάκη έκανε τη μεγάλη εκδοτική επιτυχία με το Θέμα, αλλά και πάλι αυτή η εφημερίδα δεν κατάφερε να κερδίσει ποτέ την εκτίμησή μου. Ίσως να φταίει ότι μεγάλωσα με την Εστία στο σπίτι, ίσως να φταίνε τα γαλλικά και το πιάνο... Αυτό όμως που χρόνια τώρα μου έχει μάθει η ζωή είναι ότι πρέπει να’σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα.... Ακόμα κι αν το σκαρί διαπλέει τους Ρουβικώνες του κυριακάτικου Τύπου.

Εφαρμοσμένη μερφολογία

Μεγάλη μορφή ο Μέρφυ και οι περίφημοι Νόμοι του. Όπου το βασικό αξίωμα του Νόμου του Μέρφυ υποστηρίζει πως «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει». Ο μέγας αυτός διανοητής υποστηρίζει επίσης ότι:
α. Αν από διάφορα πράγματα, ένα έχει την πιθανότητα να πάει στραβά, θα είναι αυτό που θα προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά.
β. Αν ξέρεις ότι υπάρχουν μόνο 4 δυνατοί τρόποι για να πάει κάτι στραβά και φροντίσεις να τους προλάβεις, τότε αμέσως θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος.
γ. Αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, πάντα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
δ. Κάθε λύση , γεννάει ένα καινούριο πρόβλημα.
ε. Είναι αδύνατον να προφυλάξεις κάτι από τη βλακεία, διότι οι βλάκες είναι ικανότατοι.
Δεν ξέρω αν ασχολείστε με την εφαρμοσμένη μερφολογία, πάντως εμένα το αγαπημένο μου αξίωμα υποστηρίζει το πολύ απλό «δεν πιστεύω στα θαύματα, στηρίζομαι σ’ αυτά!» Για να δούμε και τα δικά σας αγαπημένα μερφοαξιώματα...

Ένα κάποιο νόημα...

Έχοντας νταραβεριστεί επαγγελματικά για χρόνια με πιράνχας των πολυεθνικών, εωσφορικούς διαφημιστές και πιαρτζήδες, λιγούρηδες των ΜΜΕ, διαστημόβλαχους της τοπικής αυτοδιοίκησης και ρεμπεσκέδες εργατοπατέρες, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον κύριο Γιάννη και την κυρία Μάρθα που ζουν σε κάποια βουκολική εσχατιά στα νεφοσκεπή Τζουμέρκα. Το γλυκύτατο αυτό ζεύγος ανήκει στην τελευταία ίσως γενιά των νομάδων κτηνοτρόφων που μετακινούνται δυο φορές το χρόνο με τα κοπάδια τους σε γραφικές απάτητες περιοχές. Ο κύριος Γιάννης και η κυρία Μάρθα ζουν σε ένα καλύβι χωρίς ηλεκτρικό, δεν έχουν αυτοκίνητο, δεν ξέρουν τι θα πει τηλεόραση. Και φτάνει να κοιτάξει κανείς τα χαμογελαστά και καλοκάγαθα πρόσωπά τους για να καταλάβει πού κρύβεται η πραγματική ουσία και το νόημα που όλο το ψάχνουμε και πουθενά δεν το βρίσκουμε. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο αναχωρητισμός θα μας σώσει, όμως αυτό το καθαρό βλέμμα που φτάνει από τα Τζουμέρκα -με τόση αφοπλιστική διαύγεια- στην οθόνη του υπολογιστή μου με κάνει να θέλω να κλάψω.
Άντε να προχωρήσουμε τώρα στο επόμενο πρότζεκτ, να παρακολουθήσουμε το νέο σπεκ, να κανονίσουμε το μπάτζετ κι αυτής της χρονιάς και να ψάξουμε μέσα στα άδεια βλέμματά μας το περίφημο νόημα της ζωής...

Ηλίθια αστεία

Οι ανασκαφές στο You Tube έφεραν στο φως άλλο ένα εξαιρετικό βιντεάκι των Στέρεο Νόβα.



Και για όσους έχουν κάνει αυτή την εποχή ελεύθερη κατάδυση στη μιζέρια, αφιερωμένοι εξαιρετικά οι παρακάτω στίχοι από τα Ηλίθια Αστεία:

Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία...

Ναι στο φιλιππινέζικο καραόκε!

Μια πραγματικά αξιομνημόνευτη βραδιά ήταν πριν από 1-2 χρόνια στο περίφημο φιλιππινέζικο καραόκε στον Πειραιά όπου σύσσωμο το μουλτιέθνικ κοινό (Φιλιππινέζοι και Αλβανοί) μας χειροκροτούσε σε κατάσταση παράκρουσης. Το e-mail της Βίκυς με έβαλε στη μπρίζα για το τι γίνεται σήμερα αυτός ο ναός της τέχνης κι έτσι αναζήτησα πληροφορίες στις γνωστές σκουπιδοπηγές μου. Ιδού η απάντηση που έλαβα:

«Κόρη μου έχω καλά νέα και κακά για την αφεντιά σου και τον αναγνώστη σου (γύρευε τι μούτρο ύποπτο θα είναι και ελόγου του...).
Τα καλά νέα: Καραοκάδικο υπάρχει ακόμα
Τα Κακά νέα: αλλά όχι εκεί που ήταν
Τα καλά νέα: τρεις πόρτες δεξιότερα
Τα Κακά νέα: είναι πιο φτωχομπινέδικο
Τα καλά νέα: τώρα η φιλιππινέζα σερβίρει αλλά κουμάντο κάνει Πακιστανός
Τα Κακά νέα: δεν έχει φαγητό
Τα καλά νέα: η μπίρα έχει δυο γιούρο
Τα Κακά νέα: τα σάββατα έχει ντίσκο πάρτυ
Τα καλά νέα: αλλά το καραόκε παίζει κάθε μέρα έτσι κι αλλιώς
Τα Κακά νέα: δεν έχει ελληνικά τραγούδια, μόνο αγγλόφωνα και όλο τον πακιστανικό πολιτισμό (επόμενο σχέδιο να κάνω καραόκε πάνω στα 25λεπτα του Νουσράτ φατέχ Αλί Χάν...)
Τα καλά νέα: ελληνικά έχει στο ακριβώς απέναντι καραοκάδικο που είναι καφενείο-ουζερί
Τα Κακά νέα: ελλείψει πρόθυμων πελατών είδα ότι τραγουδάει (φέρνων και ζεμπεκιές) ο ιδιοκτήτης
Τα καλά νέα: υπό τους ήχους του "μα εγώ δε ζώ γοβατιστός - είμαι της γερακίνας γιός"...
Τα Κακά νέα: είναι στην Τρούμπα
Τα καλά νέα: αλλά όχι πολύ μέσα, Αγίου Σπυρίδωνος 13, δίπλα από την ομώνυμη εκκλησία που βρίσκεται στο ύψος του αριθμού 3 της Ακτής Μιαούλη.
Αν το σχεδιάζετε για Φεβρουάριο (και καλά, καρναβάλι) είμαι κι εγώ μέσα»...
Ναι το σχεδιάζουμε! Και ανυπομονούμε...

To κουσούρι

Μια ντιβανοκασέλα, δύο πολυθρόνες μπαμπού, μια ομπρέλα κήπου με ρίγες, όλη η δισκογραφία του Τζίμη Πανούση, τρία κιβώτια κόκα κόλα ζίρο, ένα πλήρες σετ γαλλικών κλειδιών σε δερμάτινη θήκη, μια σκούπα Χούβερ παλαιού τύπου... ΄Ολα αυτά -τα φαινομενικά ασύνδετα- νιώθω ότι βρίσκονται στοιβαγμένα εδώ και δυο βδομάδες στη ρινική μου κοιλότητα, στερώντας μου σχεδόν παντελώς τη μαγική αίσθηση που λέγεται όσφρηση.
Η μύτη μου, γιατρέ μου, θυμίζει τη χαοτική σοφίτα του Γκούφη –πάντα τίγκα στα πιο εξωφρενικά τσιτσιπρέκια- και αν κάποιος θελήσει να μου κάνει δώρο ένα χαριτωμένο κουνάβι θα του πω ευχαριστώ και θα τον κεράσω λεμονίτα.
Μπουχτισμένη πλέον από τα αντιβιοτικά και τις κορτιζόνες, που με έχουν μετατρέψει σε κανονική φαρμακαποθήκη τους τελευταίους μήνες, υποδέχομαι άλλο ένα κουσούρι - ελπίζω προσωρινό. Καμιά συμβουλή κανείς για το πώς αντιμετωπίζεται αυτή η «κλασική περίπτωση βλάβης»;;;

Μια μέρα στο ΙΚΕΑ

Λες: είναι Δευτέρα, σιγά μην έχει κόσμο. Ξανασκέφτεσαι: θα είμαι εγώ κι οι πωλητές, άντε και κανένας που ξέμεινε στο αεροδρόμιο. Ξεκινάς πολύ χαλαρός και φτάνοντας εκεί θέλεις να διακτινιστείς σε πρόβα των μαντολινάτων του Φώτη Αλέπορου. Γιατί αυτό που βλέπεις ξεπερνά τα όρια της πολύ περιορισμένης- όπως αποδεικνύεται- φαντασίας σου. Ναι, ναι, το πάρκινγκ του ΙΚΕΑ είναι φίσκα, μικρή ανόητη Πασταφλώρα. Εσύ όμως είσαι σίγουρη ότι είναι οφθαλμαπάτη. Και μπαίνεις μέσα... Όπου βλέπεις την επέλαση των καταναλωτικών Απάτσι και τα άδεια ράφια που σου φέρνουν στο μυαλό τις ένδοξες ημέρες του Τσέρνομπιλ και της υστερίας με τα εβαπορέ γάλατα
Και αναρωτιέσαι: μα καλά! Δεν ξεχαρμανιάσανε τα Χριστούγεννα; Δεν τους έφτασαν τόσα ψώνια; Δεν βαρέθηκαν να αγοράζουν; Δεν είχαν να κάνουν κάτι καλύτερο δευτεριάτικο; Και μην ακούσω ότι τα ίδια ισχύουν και για τη θεία Πασταφλώρα, διότι πόσους ξέρετε να φεύγουν από το μαγαζί έχοντας κάνει λογαριασμό 30 ευρώ; (ας όψονται οι τρεις κορνίζες και τα φιλέτα σολωμού)...

Gaensebratenvernichtungslauf φτου και βγαίνω!

Το Gaensebratenvernichtungslauf είναι ένας ακόμα λόγος να συμπαθήσει κανείς τους Γερμανούς - οι άλλοι δύο είναι το Oktoberfest και οι Rammstein (ε, ψιτ, θείτσα Πασταφλώρα ξεκόλλα πια με το industrial μέταλ και τους πυρομανείς Τεύτονες Κορύβαντες!)
Και για όσους αναρωτιούνται τι θέλει να πει ο ποιητής με τη λέξη σιδηρόδρομο Gaensebratenvernichtungslauf, η εξήγηση είναι απλή. Gaensebratenvernichtungslauf (μα πόσο μ’ ενθουσιάζει αυτή η λέξη!) είναι ένας αγώνας δρόμου με στόχο την απώλεια του λίπους της ψητής γαλοπούλας που γίνεται κάθε χρόνο στο δάσος Γκρούνενβαλντ του Βερολίνου. Όπου οι Γερμανοί φίλοι μας αφού χλαπακιάσουν μέχρι αναισθησίας και καταβροχθίσουν ακόμα και τις χαρτοπετσέτες -με συνοδεία θηριώδεις ποσότητες μπύρας βεβαίως βεβαίως - το ρίχνουν στην άσκηση ντυμένοι με αγιοβασιλιάτικα σκουφάκια.

Φαντάζομαι ήδη τους Ελληνάρες να βγαίνουν από την Πέγκυ Ζήνα και τα συναφή πολιτιστικά κέντρα της γεύσης τίγκα στο Τζόνι μπόμπα και τα ευγενή λίπη. Αν και δεν τους κόβω να το ρίχνουν στο τρέξιμο, αλλά να συνεχίζουν το γλέντι στο Ζαφείρη Μέλα και στη χασαπαταβέρνα το Βελούχι!

Το καλύτερο δώρο που πήρα

Συγκίνηση... αυτή είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτό που ένιωσα όταν έλαβα το πολύτιμο δώρο - αφίσα του πολυεπιστήμονα Δρ. Φλάντζα. Διότι δεν είναι και λίγο να σε διαφημίζει ένας ολόκληρος πρόεδρος κόμματος, φορώντας μια τόσο σέξυ χλαμύδα σε ένα τόσο ταιριαστό ντεκόρ.
Μετά από αυτή την αξεπέραστη προσφορά, όλα τα υπόλοιπα είναι απλές οδοντόκρεμες. Για το λόγο αυτό σπεύδω να επιστρέψω το μονόπετρο μπάι Καίσαρης που μου δώρισαν αυτές τις γιορτές, να ακυρώσω τις διακοπές για σκι στο Κουρσεβέλ και να αναρτήσω αυτή την εξαιρετική φωτό του προέδρου στο πολυτελές μου σαλόνι πάνω από το σερβάν σε στυλ Λουί Κενζ.

Τις μπουλντόζες παρακαλώ

Ξέρω, ξέρω το θέμα των γυάλινων κτιρίων με ονοματεπώνυμο μου έχει γίνει κάτι σαν μονομανία. Μάλλον θα φταίει το κακό μου γούστο και τα δεκάδες χρόνια γαλλικών και πιάνου που δεν μου επιτρέπουν να εκτιμήσω την καλλιτεχνική διάσταση αυτής της μοντέρνας αισθητικής Χιροσίμα.
Γιατί όποτε η θεία Πασταφλώρα περνάει από την Κηφισίας -και βλέπει όλα εκείνα τα μέρη που κάποτε υπήρξαν ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις να έχουν ισοπεδωθεί από το γυαλί και το μπετόν- δεν μπορεί παρά να φέρει στο μυαλό της τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη... Κάποτε λοιπόν είχε πει ότι θα ήθελε να έχει αμύθητα πλούτη για να μπορέσει να γκρεμίσει την Αθήνα και να την κτίσει από την αρχή. Μια λεπτομέρεια: ο Τσαρούχης ήταν Μαρουσιώτης και ευτυχώς δεν έζησε για να δει τη μη αναστρέψιμη κατάντια του προαστίου από την επέλαση των κατασκευαστικών...
Δεν σας κρύβω ότι συχνά κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ορδές έξαλλων παλαιστών του σούμο να επιτίθενται με βαριοπούλες και τριαξονικές μπουλντόζες στα γυάλινα τερατουργήματα που με πληγώνουν...΄Η τους πυρομανείς Rammstein να δίνουν εκεί συναυλίες και μετά να βάζουν μπουρλότο.
Εσείς, αλήθεια, έχετε παρόμοια όνειρα καταστροφής; Κι αν ναι με τι τρόπο θα θέλατε να εξαφανιστούν όλα αυτά τα μπλιαχ φτου κτίρια;

*η φωτό είναι ευγενές δάνειο από τη σελίδα e-rooster

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε

Οι οικοδομικές εργασίες στο ιστοκαλύβι ολοκληρώθηκαν, η μαστοράντζα καθάρισε τα μπάζα και την έκανε για άλλα απάρτμεντς κι η θεία Πασταφλώρα κόβει την κορδέλα και υποδέχεται έναν καινούργιο χρόνο. Κοιτάζει πίσω και χαίρεται για όλους τους ωραίους ανθρώπους που γνώρισε τη χρονιά που έφυγε, αναθυμάται τις δύσκολες ώρες στη γαλέρα και τα όσα πικρά επακολούθησαν, χαμογελάει όταν σκέφτεται το ανιψούδι να τραγουδάει στη σκηνή του Αν, συγκινείται με την εικόνα του ωραίου σογιού –με το πάντα κακόηχο επώνυμο- να συνοδεύει το θείο Μάκη στο τελευταίο του ταξίδι. Και κρατάει στην καρδιά της όλα τα όμορφα, τα ηλιοβασιλέματα στη Γαύδο, τα σύννεφα να κατρακυλάνε στον ορίζοντα της Αμοργού, τις σάχλες με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL, το Ντέμη να καταστρέφει τις κουρτίνες του σαλονιού, το χαμόγελα των παιδιών...
Ελάτε να δούμε μαζί τι θα θέλαμε από το νέο χρόνο. Λιγότερη βία, ανταγωνισμό και ψευτιά. Περισσότερη αγάπη και ανιδιοτέλεια. Να γίνει ένα μαγικό μπραφ και να εξαφανιστούν όλα αυτά τα φριχτά κτίρια by Babis Vovos και όχι μόνο κι όλος ο τόπος να γίνει ένα τεράστιο πάρκο. Να γεμίσει η Αθήνα ποδήλατα και χαμογελαστούς ανθρώπους. Να ξεκολλήσουμε από το κουπί στις εργασιακές γαλέρες. Α! Και κάποιος να ανακαλύψει επιτέλους τη σοκολάτα με μηδέν θερμίδες!
Για να ακούσουμε τι εύχεστε κι εσείς για το 2008.
Εξαιρετικά αφιερωμένο το Promised you a miracle από τους Simple Minds...