Σχέδιο Πόλεως καλεί bloggers!

Το ραντεβού: Την Παρασκευή 4 Mαϊου, στις 8.30 μ.μ.
Ο χώρος; Το Σχέδιο Πόλεως, Κατεχάκη 56 (κοντά στο σταθμό του Μετρό)
Ο λόγος; Μια ανοιχτή συζήτηση για το blogging.
Ποιος το διοργανώνει; Τα παιδιά του Σχεδίου Πόλεως*.
Και ποιοι είναι;
Έχουμε και λέμε: Το Σχέδιο Πόλεως είναι ένας νέος χώρος που δημιουργήθηκε από μια ομάδα εικαστικών και άλλων ... ανήσυχων και δημιουργικών πνευμάτων. Εκτός από τις διαρκείς ανοιχτές ομαδικές εκθέσεις που φιλοξενεί, προγραμματίζει να πραγματοποιήσει μια σειρά εκδηλώσεων για τους νέους τρόπους επικοινωνίας και έκφρασης που αναπτύσονται έξω από τα καθιερωμένα και κατεστημένα κανάλια. Και το blogging συγκαταλέγεται σ' αυτούς.
Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε στο mail: farfoulas@gmail.com.

*φίλοι καλοί και αγαπημένοι!

Ο Φτωχούλης του Θεού

Για χρόνια ο φίλος μου ο Λευτεράκης έκρυβε τα λεφτά του μέσα σε βιβλία και συγκεκριμένα στο «Φτωχούλη του Θεού», ένα ασφαλές και απάνεμο λιμάνι στην επικλινή και σκονισμένη βιβλιοθήκη του. Το ιδιόρρυθμο αυτό χρηματοκιβώτιο σταμάτησε τη λειτουργία του την ημέρα που του έκανα δώρο κάτι παλιούς τόμους της ιατροδικαστικής που ευλαβικά ο θείος Πλούτων είχε μαζέψει από τα σκουπίδια. (και τους οποίους η θεία Λίτσικο μου είχε ζητήσει να εξαφανίσω με απόλυτη διακριτικότητα). Ενθουσιασμένος ο Λευτεράκης, ο οποίος μοιραζόταν τις ίδιες πεισιθανάτιες αντιλήψεις με τον αγαπημένο μου θείο, μετέφερε τα χρήματά του στη σελίδα με τη φωτογραφία του τύπου που τον είχε πατήσει το τρένο.
Εγώ πάλι δεν έφτασα σε τέτοιους εξτρεμισμούς. Ό,τι χρήματα είχα τα καβάτζωνα στον «Τελευταίο Πειρασμό» και ό,τι "χαρτί" προοριζόταν να εξοφλήσει τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ το καταχώνιαζα σε ένα δερματόδετο αντίτυπο του «Δράκουλα».
Εσείς ποιο βιβλίο θα διαλέγατε για να κρύψετε τα χρήματά σας;

(Υ.Γ. η συλλογή ονομάτων για τα κεριά συνεχίζεται. Η ψηφοφορία την άλλη εβδομάδα)

Κανείς καμιά ιδέα;

Κάτι που δεν σας έχω πει τόσο καιρό τώρα είναι ότι τα Χριστούγεννα τέλειωσα τα σεμινάρια της κηροπλαστικής. Α, ναι, η Πασταφλώρα εκτός από το καθημερινό κουπί στη γαλέρα, το μπριτζ και τα φιλανθρωπικά τέια, όποτε βρίσκει χρόνο φτιάχνει τα μικρά της «αριστουργήματα». Μη φανταστείτε ότι είναι τίποτα σπουδαίο, απλά στα μάτια του μαθητευόμενου «καλλιτέχνη» φαντάζουν τα πιο ωραία κεριά του πλανήτη.
Και να που τα «αριστουργήματα» θα εκτεθούν τον Ιούνιο στο χώρο της σχολής, μαζί με τα έργα και των υπόλοιπων καλλιτεχνικών εργαστηρίων. Η δασκάλα μας συμβούλευσε να μην εκθέσουμε ανώνυμα, αλλά τα κεριά μας να έχουν … ονοματεπώνυμο. Έτσι λοιπόν πρέπει να βρεθεί ένα ωραίο όνομα για να μπει στην ετικέτα. Μέχρι στιγμής έχει πέσει η ιδέα να τα πούμε τα Κεριά της Πασταφλώρας (κάτι σαν το Σουβλάκι της Λωξάντρας ένα πράγμα). Έχει κανείς καμιά άλλη πρόταση; Όλες οι ιδέες θα τεθούν σε ψηφοφορία και ο τυχερός θα ανταμειφθεί με κεριά, βεβαίως βεβαίως!

Απαντώντας στη φιλοσοφική πρόσκληση του Δρ. Φλάντζα

Πώς θα μπορούσα να αρνηθώ στον αξιότιμο Δρ. Φλάντζα αυτόν τον ευπατρίδη του βλόγκινγκ, ο οποίος με προσκάλεσε να αναλύσω τις φιλοσοφικές μου θέσεις;
Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο ότι η φιλοσοφική μου υπόσταση στηρίζεται
α) στην απάντηση στο μεγάλο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα και
β) σε μια αρκούντως υπερβατική στιχομυθία

Η απάντηση στο μεγάλο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα:
42.

Η στιχομυθία
-Πώς είπαμε ότι λέγεται αυτή η νόστιμη κρούστα;
-Πήλινος κεσές, αμίγκο.

Η 21η Απριλίου ή το Στρίβειν δια του αρραβώνος

Το βράδυ της 21ης Απριλίου αρραβωνιάστηκαν η θεία Λίτσικο και ο θείος Πλούτων. (αν θυμάστε από προηγούμενο ποστ ο θείος Πλούτων είναι ένας απίθανος τύπος που ασχολείται με τις αιτήσεις, τις μηνύσεις, τα υπομνήματα, τα σταυρόλεξα και τη συγγραφή επικήδειων). Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά για την οικογένεια γιατί η θεία, μεγαλοκοπέλα πλέον και πολλαπλώς ατυχήσασα, είχε καταφέρει επιτέλους να αποκατασταθεί. Η χαρά όμως μετατράπηκε σε ανησυχία την επόμενη μέρα γιατί ο θείος Πλούτων δεν είχε δώσει κανένα σημείο ζωής μέχρι το απόγευμα. Σαν να είχε ανοίξει η γη και να τον είχε καταπιεί...
Η θεία πίστεψε ότι είχε πέσει σε έναν ακόμα ασυνείδητο τεντιμπόι και μόνο στη σκέψη ενός ακόμα «στρίβειν δια του αρραβώνος» επικράτησε πανικός. Λίγο πριν την πλήρη κατάρρευση της θείας ένα τηλεφώνημα ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: ο θείος Πλούτων ήταν εξαφανιστεί γιατί είχε γίνει πραξικόπημα και ήταν σε επιφυλακή. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά που η αναγγελία ενός πραξικοπήματος συνοδεύτηκε από τόσους αναστεναγμούς ανακούφισης!

H γενιά του Κλικ, είκοσι χρόνια μετά

Ήταν τον Απρίλιο του 1987 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Κλικ, με εξώφυλλο την εικονική περσόνα του Max Hedrum. Μέσα σε χρόνο dt το περιοδικό που ευαγγελιζόταν ότι «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή» (μέσα από το ιστορικό ασημένιο εξώφυλλο) δημιούργησε τους πρώτους νεοφώτιστους του lifestyle. Τα αμπέχονα και τα ταγάρια μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, τα ροκ ημερολόγια έκλεισαν, το θυμωμένο ύφος της αμφισβήτησης έσβησε επίσης. Ο αγώνας πλέον μεταφέρθηκε στις μπάρες των ορθάδικων της εποχής: στο Rock’n Roll, το No name και αργότερα στα μαγαζιά του Φερνάντο. Με ένα ποτό στο χέρι άκουγες Prince, Talking Heads και κάτι περίεργους τύπους από τη Νέα Υόρκη που τους έλεγαν Beastie Boys. Είχε ξεκινήσει η εποχή της καλοπέρασης, της υπερκατανάλωσης και της αποθέωσης του εγώ.
Είκοσι χρόνια μετά, κάνοντας έναν απολογισμό δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι το Κλικ ήταν η αιτία της στροφής στο lifestyle, υπήρξε όμως σίγουρα το μέσο. Παιδί της εποχής του, πυροδότησε κάποιους μηχανισμούς που ούτως ή άλλως θα έμπαιναν αργά ή γρήγορα σε ισχύ. Απλά συχνά μελαγχολώ παρατηρώντας την κατάληξη εκείνης της φανταχτερής γενιάς, της γενιάς μου, που πλέον σφηνωμένη στα γρανάζια των πολυεθνικών, των διαφημιστικών και των ΜΜΕ αναμασά έναν παλιμπαιδισμό και έναν θλιβερό (τι ειρωνία, έτσι;) τρόπο ζωής που συχνά σοκάρει.

Destroy Acropolis* ή Κατεβαίνω αμέσως!

Την ιστορία μου τη διηγήθηκε ο Διαμαντής και τον ευχαριστώ πολύ.
Ο Γιώργος Μακρής, ήταν ο Γενικός Διοργανωτής του ΣΑΣΑ, δηλαδή του Συνδέσμου Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων. Στόχος των ΣΑΣΑ, σύμφωνα με την προκήρυξη που συντάχθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1944 (!!!), ήταν η ανατίναξη αρχαίων μνημείων και η προπαγάνδα εναντίον τους. Ως πρώτη καταστροφή ορίστηκε η ανατίναξη του Παρθενώνα, ο οποίος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στην προκήρυξη, «μας έχει κυριολεκτικά πνίξει».
Ο Γιώργος Μακρής ήταν ένας «εραστής της απραγίας», ένας αυθεντικός μποέμ τύπος εκείνης της ψευτομπλαζέ ατμόσφαιρας της νησίδας του Κολωνακίου (1950-1960). Αυτοκτόνησε στις 31 Γενάρη του 1968 πέφτοντας από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας, σε μια πράξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία της 21ης Απριλίου. Λίγο πριν ανέβει στο κτίριο, ο θυρωρός της πολυκατοικίας τον ρώτησε πού πήγαινε. Ο Γιώργος Μακρής του απάντησε λακωνικά «Κατεβαίνω αμέσως». Και έτσι έκανε. Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Τον τίτλο της οργάνωσης; Τους σκοπούς; Την προσωπικότητα του Μακρή; Εγώ πάντως κόλλησα με το "Κατεβαίνω αμέσως"!

*To Destroy Acropolis ήταν επίσης ένα τραγούδι του Βανάκου και των Profiles. Το θυμάται κανείς;

Όταν η Θύρα 7 συνάντησε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο

Αντιγράφω από το Sport Fm κορυφαία δήλωση του Κώστα Μπαρμπή, προέδρου της Πανελλήνιας Ενωσης Φίλων Ολυμπιακού-ΠΕΦΟ: «Υστερα από 44 χρόνια άψογης και υποδειγματικής λειτουργίας, για την οποία ανακηρύχθηκα κορυφαίος φίλαθλος της χώρας και τιμήθηκα με 123 πλακέτες και κύπελλα για την κοινωνική, μορφωτική και ανθρωπιστική μου δραστηριότητα, και ως πρώην γενικός γραμματέας του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, τέως καθηγητής παραρτήματος ευρωπαϊκού πανεπιστημίου και πρώην γραμματέας της διεθνούς επιστημονικής εταιρείας "Ο Βυζαντινός Πολιτισμός", αισθάνομαι ότι έχω εξομοιωθεί ούτε λίγο ούτε πολύ με τον διαβόητο Αλ Καπόνε της αμερικανικής μαφίας».
Όπως πάρα πολύ εύστοχα σχολίασε ο συντάκτης του Sport Fm: "Μακάρι να διάβαζε τη δήλωσή του η βία η ίδια. Από ντροπή θα είχε αναστείλει τις δραστηριότητές της... "

Υ.Γ.: Σύντροφε-ξάδερφε Δημήτρη Καρύδα σε ευχαριστώ πολύ για τον τίτλο!

Nα μου προσέχεις τον τουρίστι

Την αποφράδα ημέρα που διώξανε τους χίπις από τα Μάταλα, αρκετοί από αυτούς πήραν τα όρη και τα βουνά ώσπου έφτασαν σε γραφικά, απάτητα χωριά της περιοχής που είχαν να δουν ξένο από τη μάχη της Κρήτης. Σε κάποιο λοιπόν ανυπόταχτο κρητικό χωριό έσκασε μύτη ένας γενειοφόρος, μακρυμάλλης τύπος ντυμένος αρκούντως περίεργα που πολύ εντυπωσίασε τους αυτόχθονες ιθαγενείς. Τον πήγανε στο καφενείο, τον περιεργάστηκαν, μην είναι κανάς άγιος σκέφτηκαν, αλλά γρήγορα άλλαξαν γνώμη, και στο τέλος τον πλάκωσαν στις τσικουδιές και στα κοψίδια. Ο μυστηριώδης ξένος έμεινε στο χωριό και κάποιοι αυτόχθονες ιθαγενείς που ρώτησαν στη μεγάλη πόλη έμαθαν ότι τα περίεργα αυτά όντα λέγονται τουρίστι. Ο τουρίστι λοιπόν βρήκε ωραία φιλοξενία στο χωριό και μια μέρα πήγε κι έφερε και τους φίλους του, τάλε κουάλε μ’ εκείνον.
Σύντομα το κάθε σπίτι στο χωριό απέκτησε και τον τουρίστι του, τους έβαλαν και στο χωράφι να δουλέψουν, αλλά οι τουρίστι δεν είχαν αντοχές και έτσι σιγά-σιγά μεταμορφώθηκαν σε χαριτωμένα οικόσιτα pet. Συχνά άκουγες τις γιαγιάδες να φωνάζουν η μια στην άλλη όταν έφευγαν μερικές μέρες από το χωριό: «Να μου ποτίζεις τα λουλούδια, να μου ταϊζεις τις κότες και να μου προσέχεις τον τουρίστι». Οι τουρίστοι έφεραν μαζί τους κι ένα ωραίο φυτό, το πότιζαν, γέμισαν οι αυλές με δαύτο, το πήραν μέχρι και στον περίβολο της εκκλησίας και το βάλανε διακοσμητικό.
Ώσπου μια μέρα έκαναν ντου οι χωροφύλακες, ξερίζωσαν τα φυτά τους και έδιωξαν τους τουρίστοι από το χωριό. Τριάντα χρόνια μετά οι τουρίστοι, μεσήλικες πια, γύρισαν στο χωριό για να ξαναθυμηθούν τα παλιά. Η ιστορία είναι αληθινή, τη διάβασα πριν από χρόνια σε κάποιο κρητικό περιοδικό, μάλλον στις Στιγμές, και τη θυμήθηκα σήμερα, διότι ως γνωστόν ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.

Αγαπάτε τα άνθη (και όχι μόνο)

Λίγο πριν τη μεγάλη πορεία προς τη σούβλα...

Δρ. Φλάντζας, ένας ευπατρίδης του +βλόγκινγκ+

Φίλες και φίλοι, υποδεχθείτε έναν πραγματικό ευπατρίδη του +βλόγκινγκ+, τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον επιστήμονα, τον πολυτεχνίτη Δρ. Φλάντζα και το καλλιεπές ιστολόγιό του. Ο συμβουλευτικός μας σύμμαχος, όπως αυτοαποκαλείται ο ίδιος ο πολυπράγμων Δρ. Φλάντζας, διαθέτει τις σπάνιες ιδιότητες του ιατρού, του τερματοφύλακα, του επιστήμονα, του αναλυτή, του ιστιολόγου, του συγγραφέα του μπεστ σέλερ «ΣΚΕΨΟΥ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ, ΔΡΑΣΕ!» εκδ. ΦΛΑΝΤΖΑΣ καθώς και πολλών άλλων συγκλονιστικών επιστημονικών πονημάτων. Κυρίως όμως ο Δρ. Φλάντζας, ο άνθρωπος - ελβετικός σουγιάς της γνώσης, για την καταγωγή του οποίου ερίζουν η Σουηδία, η Κυψέλη και Της Γριάς Το Πήδημα, απαντάει σε όλα τα προβλήματα του πολυπληθούς αναγνωστικού του κοινού με συνέπεια, επιστημονική κατάρτιση και αφοπλιστική ακρίβεια. Δρ. Φλάντζας στα Τρίκαλα, Δρ. Φλάντζας στην Κακοράχη Κορινθίας και τώρα νέο κατάστημα Δρ. Φλάντζας στο εξωτικό Ντουμπάι.

Τα μαστόδοντα αλωνίζουν ανενόχλητα

Οι τοπικοί ποδοσφαιρικοί κάφροι έχουν φροντίσει τα τελευταία χρόνια να μην αφήσουν πινακίδα για πινακίδα που να μην καταστρέψουν με τα αυτοκόλλητά τους και τοίχο για τοίχο που να μην στολίσουν τις εκνευριστικές ανοησίες τους. Αγαπημένη τους εκτόνωση είναι να γράφουν χυδαία συνθήματα έξω από τους τοίχους του παιδικού σταθμού της περιοχής και ευτυχώς που τα τρίχρονα δεν μπορούν να διαβάσουν τα όσα θέλουν να κάνουν τα ανεγκέφαλα μαστόδοντα στις μανάδες της αντίπαλης ομάδας. Πριν από αρκετούς μήνες είχα γνωρίσει ένα από τα πρωτοπαλίκαρά τους, ένα τύπο γύρω στα 30 με IQ προτηγανισμένης πατάτας. Όταν τον ρώτησα γιατί καταστρέφουν με τα αυτοκόλλητά τους τα σήματα της τροχαίας και γιατί γράφουν αυτά που γράφουν έξω από τον παιδικό σταθμό, με κοίταξε με αγελαδίσιο βλέμμα κι άρχισε να χαζογελάει σαν τον Beavis και τον Butthead.
Απάντηση φυσικά δεν πήρα, γιατί προφανώς το μαστόδοντο δεν μπορούσε να συντάξει μια κανονική πρόταση: αυτό προϋποθέτει μια ελάχιστη εγκεφαλική λειτουργία, την οποία καταφανέστατα δεν διέθετε. Αναλογίστηκα επίσης ότι στα γελοία αυτοκόλλητά τους έγραφαν φαρδιά – πλατιά το όνομα του συνδέσμου τους και της «ομαδάρας». Φυσικά κανένας από τους προέδρους τους δεν πλήρωσε ποτέ για τους βανδαλισμούς των πινακίδων κι ούτε βγήκε να ζητήσει συγγνώμη για την καθημερινή καφρίλα που όλοι εμείς τρώμε στη μάπα στο όνομα της «μεγάλης ιδέας του αθλητισμού».
Έπρεπε να έρθει ο πρώτος νεκρός για να ξεσηκωθεί το σύμπαν, μαζί τους και οι διάφοροι καραγκιόζηδες στα ΜΜΕ που ανενόχλητοι υποδαυλίζουν από τις εφημερίδες και τις εκπομπές τους τα οπαδικά πάθη. Τι στοίχημα πάτε ότι σε δυο εβδομάδες κανείς δεν θα θυμάται τίποτα και τα μαστόδοντα θα αλωνίζουν και πάλι όπως πριν;