Πόσο μισώ το Μπιμπίπ

Είναι εκνευριστικό! Είναι μισητό! Είναι ασύλληπτα αντιπαθητικό! Και σιχαμένο επίσης! Χρόνια τώρα η παγκόσμια βιομηχανία των κόμιξ έχει βαλθεί να μας σπάσει τα νεύρα με αυτό το ελεεινό υβρίδιο σαδισμού και κωλοφαρδίας που ακούει στο όνομα Μπιμπίπ. Μα πώς γίνεται να συμπαθήσεις κάτι που όλο τρέχει σαν να το’ χεις ρίξει στη μαρμίτα με το νέφτι και το μόνο πράγμα που έχει να σου πει είναι αυτό το συνεχές, σπαστικό και ακατάληπτο «μπιμπίπ»; Κι από πίσω του να κουτρουβαλάει το κακόμοιρο το κογιότ, αυτός ο υπερ-ήρωας της υπομονής, της ευγενικής άμιλλας, της καθημερινής κατσικοποδαρίασης, με μία και μοναδική προσδοκία: να πιάσει το βλαμμένο φτερωτό πλάσμα και να το κάνει στο φούρνο με κρεμμυδάκια. Είναι δυνατόν να υπονομεύεται κατά τέτοιο αηθέστατο τρόπο ο μόχθος ενός τίμιου ήρωα κόμιξ για τον καθημερινό επιούσιο; Είναι δυνατόν το αξιαγάπητο κογιότ να καταλήγει πάντα και κερατάς και δαρμένος ενώ το $%#$%# μπιμπίπ να τη γλιτώνει ως γνήσιο λαμόγιο; Κι ας μας απαντήσουν οι κύριοι της Warner, πότε θα σταματήσει επιτέλους να τρέχει σαν δαιμονισμένο το μαλακισμένο Μπιμπίπ τσακίζοντας κάθε υγιές εγκεφαλικό μας κύτταρο; Ε, πότε;

Υ.Γ. Kαι μία παράκληση από το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL: μαζί με το Μπιμπίπ να βρεθεί στη φλεγόμενη κόλαση των καρτούν ο εξίσου αντιπαθέστατος και $%$#^% Τουίτι, το $%$%*$&% τσιράκι της @#$@#% γιαγιάς (δεν συνεχίζουμε άλλο, γιατί το περιεχόμενο αυτού του +βλογκ+ θα εμπίπτει πλέον στο νόμο περί ασέμνων)

Αναμνήσεις από έναν τουρτοπόλεμο

Ένα τεράστιο κομμάτι τούρτα φεύγει με φόρα και προσγειώνεται επάνω στον έντρομο DJ. Ο φανατικότερος συλλέκτης αυστραλιανού garage εν Ελλάδι κοιτάζει τρομοκρατημένος τα σπάνια δισκάκια του και πριν προλάβει να λιποθυμήσει ένα δεύτερο κομμάτι τούρτα τον βρίσκει στο δόξα πατρί. Λα καταστρόφ! Σε λίγο η σύρραξη γενικεύεται και σύντομα τα πυρομαχικά, δηλαδή η γαμήλια τούρτα του (δεν θυμάμαι πια το όνομά του) από τους Last Drive έχει καταλήξει σε τοίχους, ταβάνια, δίσκους, πικ-απ, παντού. Η καφρίλα όμως δεν σταματάει εκεί. Με μουσική υπόκρουση το επικό Save me a place in the Graveyard των Beasts of Burbon, οι μπαρμπάριανς εφορμούν στην τουαλέτα, παίρνουν ό,τι χαρτί βρίσκουν, το βρέχουν και τα ενισχυμένα πυρομαχικά πέφτουν σαν το χαλάζι σε τοίχους, πατώματα, πικ-απ, πάνω μας και κυρίως στα συλλεκτικά δισκάκια από τη λεβεντογέννα μάνα του garage Αυστραλία. Ήταν o πρώτος και τελευταίος τουρτοπόλεμος της ζωής μου και επίσης μια πολύ καλή ευκαιρία να εκτιμήσω τι σημαίνει ένα πραγματικά πετυχημένο γαμήλιο πάρτι. Όσο για τα δισκάκια είμαι σίγουρη ότι o μανιώδης συλλέκτης βρήκε τον τρόπο να τα επαναφέρει σε τάξη... Έστω κι αν χρειάστηκε να κατέβει στην Αυστραλία.

To τζίνι Καμπούμ, η μηχανή του χρόνου και οι τρεις ευχές

Ας πούμε ότι περπατάτε στο δρόμο. Και ξάφνου σκοντάφτετε σε ένα λυχνάρι. Το σηκώνετε, το κοιτάτε καλά-καλά, αναρωτιέστε «λες να;» και προσέχοντας μη σας δει κανείς αρχίζετε να το τρίβετε. Ξάφνου ακούγεται ένα Φρστμπκνγκ και πετάγεται έξω ένα τζίνι. «Κολλητέ», σας λέει, «σ’ ευχαριστώ που μ’ ελευθέρωσες γιατί είχα πήξει άσχημα εδώ μέσα. Είμαι ο Καμπούμ το τζίνι - μηχανή του χρόνου! Μπορώ να σε μεταφέρω σε όποια εποχή θες αρκεί εκεί που θα πας ο κόσμος να διασκεδάζει, να χαβαλεδιάζει και να περνάει σούπερ ντούπερ. Έχεις τρεις διακτινίσεις. Σ' ακούω!».
Σκέφτομαι καλά και του λέω: Θέλω να με πας στα Μάταλα την εποχή των χίπυς. Φλάουερ πάουερ, θάλασσα, τσικουδιές και χαλαράααααα μέσα στο καλοκαίρι της αγάπης. Μετά στο Πόρτο Ύδρα στην πίστα του ομώνυμου ξενοδοχείου να χορεύω ξεβιδωμένα σέικ παρέα με το Λάμπρο Κωνσταντάρα. Και για το τέλος στα γυρίσματα του ΘΟΥ ΒΟΥ, την ώρα που στο ζαχαροπλαστείο ξεκινάει ο τουρτοπόλεμος των πρακτόρων. Το τζίνι υποκλίθηκε είπε Καμπούμ και εκπλήρωσε και τις τρεις μου επιθυμίες.
Κι επειδή είναι Δευτέρα πρωί και όπως καταλαβαίνετε θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι οπουδήποτε αλλού εκτός από δω που είμαι, εσείς πού θα ζητούσατε να σας πάει το τζίνι Καμπούμ;

Με λένε Πασταφλώρα και έβλεπα τα σίριαλ του Παπακαλιάτη.

Ναι, ναι αυτή η συντριπτική ομολογία ανήκει σε ένα πρώην μέλος των Ανώνυμων Παπακαλιατικών που πλέον βρίσκεται σε φάση πλήρους αποθεραπείας. Ήταν μια σκοτεινή περίοδος της ζωής μου τότε που το «Να με προσέχεις» είχε γίνει το κέντρο του ψυχαγωγικού μου σύμπαντος. Αν θυμάστε (αλλά γιατί να θυμάστε;) πρόκειται για εκείνο το σίριαλ – υπερπαραγωγή με τα τρέντι απροσάρμοστα ΒουΠου που ζούσαν σε καραχλιδάτη βίλα στο Ψυχικό δίπλα στη Σχολή Μωραΐτη (είδατε τι σημασία δίνει στη λεπτομέρεια ο τηλεψυχάκιας;), περιφέροντας τις συναισθηματικές τους ανισορροπίες στα υποφωτισμένα μπαρς και κλαμπς του λεκανοπεδίου. Το μόνο που έλειπε από την όλη ιστορία ήταν ο Ινδός μπάτλερ να σερβίρει φιλετάκια μπουργκινιόν στα κακομαθημένα δίπλα στην πισίνα (σπαρταριστό φλας μπακ από το παρελθόν, άσχετο). Τώρα γιατί έκατσα και έγραψα αυτό το ποστ, δεν έχω ιδέα. Φταίει η άνοιξη, τα υπερόπλα Τέσλα, η επάνοδος του Καφουρούτσου, η θαυματουργική ανακάλυψη του blog του Estarian και οι αποκαλύψεις για το παπαροκάδικο παρελθόν του Zaphod, θα σας γελάσω. Απλά έτσι μου’ρθε και το έγραψα. Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια!

Φίλτατε Carlos Gardel, συγγνώμη για την αποψινή ιεροσυλία

Στη ζωή δεν πρέπει να λες όχι στις καινούργιες εμπειρίες. Εκτός κι αν ξέρεις ότι θα καταλήξεις: α) πίσω από τα σίδερα, β) στην εντατική του ΚΑΤ, γ) σε κέντρο αδυνατίσματος για ολικό ρεκτιφιέ και δ) για αποτοξίνωση στην κλινική Μπέτι Φορντ.
Το ταγκό είναι μια νέα εμπειρία για μένα και περιμένω με ανυπομονησία την αποψινή βραδιά που θα κάνω το ντεμπούτο μου στις πίστες. Ευτυχώς οι φίλοι που θα είναι μαζί έχουν πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση του χιούμορ. Διότι ταγκό δεν χορεύεται με All Star παπούτσια και παντελόνια καμπάνες. Ούτε από γυναίκες που έχουν τη χάρη του Σούπερ Γκούφη όταν φωνάζει Ταντάχχχχχχχ πετώντας πάνω από τη Λιμνούπολη. Πλην όμως στη ζωή πρέπει να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα. Έστω και αν κινδυνεύεις να δημιουργήσεις διπλωματικό επεισόδιο με τη συμπαθή παροικία των εν Ελλάδι Αργεντινών. Φίλτατε Carlos Gardel ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την αποψινή ιεροσυλία.

Φτάνει πια!

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.


Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων:
Αμπελοφιλοσοφίες, ΑναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

Technorati tag: polydoras
| meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Από τότε που ξεκίνησα το blogging σταμάτησα το διάβασμα

Νεκρή φύση θυμίζουν οι βιβλιοθήκες του σπιτιού τους τελευταίους έξι μήνες. Είμαι σίγουρη ότι αν ήξεραν ο Θέμελης και ο Κανταρέ το σνομπάρισμα που τους έχω ρίξει θα με καταχωρούσαν στη μαύρη βίβλο των απολωλότων αναγνωστών. Για τον Παπαδιαμάντη δεν θα μιλήσω, εκείνος πάντα ήξερε να είναι υπομονετικός με τους ανθρώπους. Αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν ο Μπόρχες για την περίπτωσή μου: «Κυρία μου, έχετε διολισθήσει σε περίπλοκους ηλεκτρονικούς λαβυρίνθους. Θεωρώ ότι ούτε η εφεύρεση του Μορέλ δεν θα μπορούσε να σας επαναφέρει στην πρότερη κατάστασή σας». Αφήνω για τελευταίο τον Πάνο Κουτρουμπούση, ο οποίος ευχαρίστως θα με εξακόντιζε σε άλλους πλανήτες παρέα με τους Μενιδιάτες του Διαστήματος και τον κρυπτοσκοπτικογράφο Δε Τζούλια.
Πού θέλω να καταλήξω; Σ’ αυτό που λέει ο τίτλος. Καλό το blogging αλλά δεν μου μένει χρόνος για διάβασμα. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Αποφάσισα λοιπόν να κατεβάσω ταχύτητες και να ποστάρω με πολύ μικρότερη συχνότητα. Και δεν σας κρύβω ότι ανυπομονώ να διαβάσω «Τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας των μεγάλων σεφ» και το τελευταίο βιβλίο της Άντζελας Δημητρακάκη. Αγαπημένη μου βιβλιοθήκη, η άσωτη Πασταφλώρα επιστρέφει!

In my memory

1988: Στη μπάρα του No name με μια βότκα πορτοκάλι στο χέρι. Η ζωή φαντάζει σαν μια βόλτα στην καυτή άμμο ένα απομεσήμερο του καλοκαιριού: ανοιχτός ορίζοντας, κι ένα απαλό αεράκι να σου ανακατεύει τα μαλλιά. Χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και αδειάζεις μεμιάς το ποτήρι σου.
Χρόνια μετά τα μπιτ σφυροκοπάνε το κορμί σου, ο ιδρώτας σού αυλακώνει το πρόσωπο, στο μυαλό σου γυρίζουν οι στίχοι των Στέρεο Νόβα «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, εκείνος που χτυπάει ή εκείνος που πονάει». Νομίζεις ότι ξέρεις την απάντηση, μα τελικά δεν ξέρεις την τύφλα σου.
Κι ο χρόνος περνάει... Μετράς ακυρώσεις, χαμένες αγάπες, τις ευκαιρίες που είχες για να πεις σ’ αγαπώ μα ποτέ δεν το είπες, τους φίλους που πέρασαν κι έφυγαν αφήνοντας μια βαθιά μαχαιριά στην καρδιά, το τελευταίο αντίο στο Γιάννη τη μέρα που πίστεψες ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να αποχαιρετάς κάποιον για το αμετάκλητο μεγάλο ταξίδι. Και φέρνεις στο μυαλό σου ένα φεγγάρι κόκκινο σαν αίμα να ανατέλλει στο Μαγγανάρι, τη μέρα που είπες σ’ αγαπώ και το εννοούσες πραγματικά, τον Παναγιώτη και το Μιχαήλο να κυνηγιούνται στην παραλία, τη μέρα που γεννήθηκε ο Στάθης κι έκλαψες από ευτυχία κοιτάζοντας τα πρόσωπα της Ειρήνης και του Κώστα: τότε γίνεται ένα κλικ, πας πίσω στο χρόνο, χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και γεμίζεις μεμιάς το ποτήρι σου.

Φίλε, έχεις ένα δεκάρικο;

Η ατάκα μου ήρθε σαν φλας μπακ, περνώντας από τα σίδερα Χαλανδρίου και κοιτάζοντας το πλαστικό κτίριο γραφείων στη θέση που κάποτε βρισκόταν η Όμπρε, ένα από τα πιο ότιναναι ροκάδικα της πόλης, τότε στα μακρινά 80’s. Θυμήθηκα τα μέταλλα, τα ανθυπομέταλλα, τα βαρέα μέταλλα και τα πάσης φύσεως φρικιά που κάθε βράδυ σου κάνανε τράκα το πολύτιμο εκείνο δεκάρικο που μαζί με άλλα δίφραγκα, τάλιρα και δραχμές συμπλήρωνε τα λεφτά για την είσοδο στο μαγαζί.

Για οποιοδήποτε νορμάλ άνθρωπο μια βραδιά στην Όμπρε ισοδυναμούσε με την κάθοδο στην κόλαση: σκοτεινός φωτισμός, αναθυμιάσεις από μπίρα, καπνοί που έβγαιναν από την πίστα, και διάφοροι μακρυμάλληδες μαυροντυμένοι τύποι και τύπισσες με δυσοίωνα ονόματα όπως Μάκης ο Manowar και Ντίνος ο Ozzy να χοροπηδάνε σαν δαιμονισμένοι μπροστά από έναν καθρέφτη, κάνοντας τρελό κέφι με το In league with Satan των Venom. Τσαμπουκάδες, νταραβέρια, μαχαιρώματα, ντου για εξακριβώσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Στην Όμπρε ποτέ δεν έπληττες, μέχρι εκείνο το βράδυ που τα πράγματα παραχοντρύνανε και το μαγαζί έκλεισε. Η μεγάλη απορία όλων μας ήταν αν ο τύπος που έκοβε εισιτήρια στην είσοδο, μια λαϊκοτσιφτετελέ φάτσα, φορούσε περούκα. Ποτέ δεν καταφέραμε να το μάθουμε...

7 ταινίες

1. ΘΟΥ ΒΟΥ φαλακρός πράκτωρ επιχείρισις Γης Μαδιάμ: το απόλυτο γκουφιλίκι, με φόντο τουρτοπόλεμους, σαβουροκαράτε, τσάμικα και τον τρισμέγιστο Ζανίνο. Διότι άλλο πράκτωρ και άλλο εισπράκτωρ. Prozac από μόνη της!



2. Τρέξε Λόλα τρέξε: τρελή αδρεναλίνη, μουσικάρες και μια θεϊκή Φράνκα Ποτέντε always on the run.




3. Δυο καπνισμένες κάνες: οι απόλυτες υποκοσμιακές σκατόφατσες σε μια ταινία με τα πλέον ακατάληπτα αγγλικά από καταβολής κινηματογράφου. Ρισπέκτ!


4. Η αρπαχτή: όλα τα παραπάνω, συν ο μέγας Benicio del Toro κι ένας ασύλληπτα τσαλακωμένος Brad Pitt.





5. It’s all gone Pete Tong: sex, drugs and electronica, με φόντο την εξωτική Ίμπιζα, τα clubs της και πρωταγωνιστή έναν κουφό (!) DJ. Η ηλεκτρονική ελεγεία της αυτοκαταστροφής. Απίστευτο soundtrack.




6. Ποτέ μαζί: οι καταραμένοι του έρωτα. το βλέμμα του Birol Ünel μαχαιριά στην καρδιά. Έτσι απλά.





7. Συνοικία το όνειρο: η άλλη Ελλάδα των απόκληρων που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε ότι υπήρξε. Ταινία του 1961 σκηνοθετημένη από τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Λογοκρίθηκε και πολεμήθηκε. Ενα μικρό αριστούργημα...

Όταν ο Λούκυ Λουκ έγινε πράκτορας της CIA

Σινεφίλοι και σινεφίλες,

Φοβερά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο των κόμιξ και του κινηματογράφου, όπου άπαντες, σύμφωνα με το γνωστό χολερικό κινηματογραφικό κριτικό, έχουν τεθεί στις υπηρεσίες της προπαγάνδας της χώρας του Μάικλ Τζάκσον και των Κεντάκι Φράιντ Τσίκεν. Τολμάμε λοιπόν να σας αποκαλύψουμε ότι ο Λούκυ Λουκ στην πραγματικότητα είναι πράκτορας της CIA, o οποίος χρόνια τώρα, μεταμφιεσμένος σε έναν φτωχό και μόνο κάου μπόι κυνηγά ανελέητα ομάδα σιιτών μουσουλμάνων που ακούει στο όνομα Ντάλτον. Οι αποκαλύψεις όμως δεν σταματούν εδώ καθώς εξίσου σκοτεινός είναι ο ρόλος του Αστερίξ: το μικρό γαλατικό χωριό συμβολίζει τη χώρα του Μπους, το μοναδικό ελεύθερο θύλακα που ανθίστανται στην επέλαση του ρωμαϊκού, δηλαδή ισλαμικού, Ιμπέριουμ. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για το Σνούπι, όμως ας βάλουμε ένα τέλος εδώ γιατί κι οι τοίχοι έχουν αυτιά και δεν λέει να εκτεθούμε άλλο.

Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω τερατώδη δεν συμβαίνει, όμως σύμφωνα με το χολερικό κινηματογραφικό κριτικό που μας αποκαλεί λίγο ως πολύ «χαϊβάνια» όσους είδαμε ή θα δούμε τους 300, η ταινία δεν απηχεί τίποτε άλλο παρά την προπαγάνδα των ΗΠΑ. Μια μικρή λεπτομέρεια που του ξέφυγε βέβαια είναι ότι μιλάμε για την κινηματογραφική μεταφορά ενός απλού ΚΟΜΙΚ, αλλά τι να κάθεσαι και να εξηγείς τώρα σε έναν τύπο που θα ήταν πρόθυμος να καταγγείλει ακόμα και τη Χιονάτη με τους εφτά νάνους ως φονιάδες των λαών…

Επείγουσα έκκληση προς τους απανταχού Maidenάδες

Maidenόπουλα και Maidenοπούλες
Ο 12χρονος Γιωργάκης πάσχει από οξεία Maidenιτιδα και οι γιατροί του σύστησαν να πάρει επειγόντως ένα ειδικό φάρμακο που πουλιέται έναντι 50 ευρώ στα Ticket House και τα PMW. Τα φάρμακα όμως –σε χάρτινη μορφή εισιτηρίου- μόλις σήμερα μάθαμε ότι εξαντλήθηκαν. Κι ένας φιδέμπορας οικογενειακός φίλος που του έταξε τσάμπα το μεταλικό γιατροσόφι, τον πούλησε κανονικά, ο σαρδανάπαλος (που να του καεί ο ενισχυτής και οι χρυσοί του δίσκοι!).
Θα αφήσουμε λοιπόν το μικρό Γιωργάκη να πλαντάξει; Σας πάει η καρδιά η αθώα αυτή παιδική ψυχούλα να τραυματιστεί έτσι βάναυσα; Αντέχετε στη σκέψη ότι η μουσική παιδεία αυτού του νεαρού βλαστού θα γίνει έρμαιο του κάθε τσιφτετελομπουχέσα; Ε; Το αντέχετε;
Επειδή πάνω από μεταλάδες είσαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ (με σωστά μουσικά ακούσματα) θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όποιον ξέρει πού θα βρούμε δυο εισιτήρια για το μικρό Γιωργάκη και το μπαμπά του να μας ενημερώσει.
Ο μέγας Μπρους Ντίκινσον να σας έχει καλά!

(και όχι, δεν κάνουμε πλάκα. Είναι από τις λίγες φορές που αυτό το +βλογκ+ μιλάει πολύ – πολύ σοβαρά).

Διαγωνισμός φασολάδας;;; Και όμως υπάρχει!

Φίλες και φίλοι της φασολάδας,
Ο 15ος Διαγωνισμός Φασολάδας ΕΙΝΑΙ γεγονός! Πάρτε την καλή σας διάθεση, καθώς το τσουκάλι και τα υπόλοιπα υλικά σας τα διαθέτει η επιτροπή διοργάνωσης, και κατηφορίστε την Κυριακή 18 Μαρτίου κατά Παιανία μεριά όπου θα πραγματοποιηθεί η σημαντική αυτή εκδήλωση από την Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή. Οι κριτές θα βαθμολογήσουν με κριτήρια τη γνήσια παραδοσιακή φασολάδα, στρατιωτικού-εκρηκτικού τύπου, ενώ κάθε προσπάθεια μοντερνισμού αποτελεί σοβαρότατο παράπτωμα. Τη φασολαδοαναμέτρηση θα πλαισιώσει ο Διαγωνισμός Παρενέργειας Φασολάδας και θα πραγματοποιηθεί στο ύπαιθρο με ελεύθερη συμμετοχή. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

Καλλιτεχνικά ζαβαρακατρανέμια

Ας πούμε ότι επισκέπτεσθε μια εικαστική έκθεση. Και διαβάζετε, στο σημείωμα του επιμελητή, τα όσα χαριτωμένα ακολουθούν σχετικά με τον καλλιτέχνη:
«Οι μορφές του αποκαλυπτόμενες μέσα από μια εσωτερική μετάπλαση κυκλοφορούν σε ένα χωροχρονικό διάστημα (ως εδώ πάμε καλά-από δω και κάτω αρχίζουν τα γλέντια)
Που ακεραιώνει τη στιγμιοτυπική τους σχετικότητα χωρίς να αποστερεί την αναμυθοποιητική διαστολή (!!!)
Ακεραιώνει; Στιγμιοτυπική σχετικότητα; Αναμυθοποιητική διαστολή; Με το μπαρδόν δηλαδή αλλά τι εννοεί ο ποιητής; Και σε ποιους απευθύνεται; Στην Ελένη Γλυκατζή Αρβελέρ προσωπικά; Στους επίγονους του Κορνήλιου Καστοριάδη; Στον Κώστα Ζουράρι; Στον Μοέμπιους Παχατουρίδη, μεγάλη η χάρη του; Και επιτέλους, τι σημαίνουν αυτά τα καλλιτεχνικά ζαβαρακατρανέμια; Άντε τώρα να μην του ακεραιώσω κι εγώ του "ποιητή" τη στιγμιοτυπική του αναμυθοποιητική διαστολή!

Ελληνική τηλεόραση, άσχημος κόσμος, θεόστραβα πλασμένος

Σταματημό δεν έχει η βιοχλαπάτσα που κατακλύζει καθημερινά τις τηλεοπτικές οθόνες. Γιατί δεν είναι μόνο το κάθε σούργελο – τηλεπαραθυράκιας που έχει άποψη για τα πάντα δηλώνοντας ειδικός από την ισλανδική μεσαιωνική ταπητουργία μέχρι τη μεταναστευτική πορεία της ουκρανικής χουλιαρόπαπιας. Οι πιο επικίνδυνοι είναι όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που το παίζουν ποιοτικοί παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων αντί να βρίσκονται σε διαρκή περιοδεία με το τσίρκο Μεντράνο: διάφορες ομιλούσες κεφαλές με συντηρητική εμφάνιση, δυσκοίλιο ύφος και ντεμέκ ηθικολογία που περνούν ως έγκυρη οποιαδήποτε τερατολογία εξυπηρετεί τα υψηλά αφεντικά τους. Τι ωραία που θα ήταν να άνοιγε το κουτάκι της Πανδώρας με τα δικά τους ξεφτιλίκια, τις διπλές ζωές, τα ταξιδάκια στα Βαλκάνια για σεξοτουρισμό, τα κουμπαριλίκια, τις ανήθικες διαπλοκές, που τα κρατάει όλη η πιάτσα επτασφράγιστο μυστικό, διότι ως γνωστόν κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει. Τότε θα βλέπαμε αν θα κατακεραυνώνανε μετά -αυτοί οι ηθικοί - με την ίδια ζέση τον κάθε κακομοίρη που πέφτει στους δηλητηριώδεις ιστούς τους. Ουφ πια, τα είπα και ξεθύμανα!