Πόσο μισώ το Μπιμπίπ

Είναι εκνευριστικό! Είναι μισητό! Είναι ασύλληπτα αντιπαθητικό! Και σιχαμένο επίσης! Χρόνια τώρα η παγκόσμια βιομηχανία των κόμιξ έχει βαλθεί να μας σπάσει τα νεύρα με αυτό το ελεεινό υβρίδιο σαδισμού και κωλοφαρδίας που ακούει στο όνομα Μπιμπίπ. Μα πώς γίνεται να συμπαθήσεις κάτι που όλο τρέχει σαν να το’ χεις ρίξει στη μαρμίτα με το νέφτι και το μόνο πράγμα που έχει να σου πει είναι αυτό το συνεχές, σπαστικό και ακατάληπτο «μπιμπίπ»; Κι από πίσω του να κουτρουβαλάει το κακόμοιρο το κογιότ, αυτός ο υπερ-ήρωας της υπομονής, της ευγενικής άμιλλας, της καθημερινής κατσικοποδαρίασης, με μία και μοναδική προσδοκία: να πιάσει το βλαμμένο φτερωτό πλάσμα και να το κάνει στο φούρνο με κρεμμυδάκια. Είναι δυνατόν να υπονομεύεται κατά τέτοιο αηθέστατο τρόπο ο μόχθος ενός τίμιου ήρωα κόμιξ για τον καθημερινό επιούσιο; Είναι δυνατόν το αξιαγάπητο κογιότ να καταλήγει πάντα και κερατάς και δαρμένος ενώ το $%#$%# μπιμπίπ να τη γλιτώνει ως γνήσιο λαμόγιο; Κι ας μας απαντήσουν οι κύριοι της Warner, πότε θα σταματήσει επιτέλους να τρέχει σαν δαιμονισμένο το μαλακισμένο Μπιμπίπ τσακίζοντας κάθε υγιές εγκεφαλικό μας κύτταρο; Ε, πότε;

Υ.Γ. Kαι μία παράκληση από το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL: μαζί με το Μπιμπίπ να βρεθεί στη φλεγόμενη κόλαση των καρτούν ο εξίσου αντιπαθέστατος και $%$#^% Τουίτι, το $%$%*$&% τσιράκι της @#$@#% γιαγιάς (δεν συνεχίζουμε άλλο, γιατί το περιεχόμενο αυτού του +βλογκ+ θα εμπίπτει πλέον στο νόμο περί ασέμνων)