In my memory

1988: Στη μπάρα του No name με μια βότκα πορτοκάλι στο χέρι. Η ζωή φαντάζει σαν μια βόλτα στην καυτή άμμο ένα απομεσήμερο του καλοκαιριού: ανοιχτός ορίζοντας, κι ένα απαλό αεράκι να σου ανακατεύει τα μαλλιά. Χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και αδειάζεις μεμιάς το ποτήρι σου.
Χρόνια μετά τα μπιτ σφυροκοπάνε το κορμί σου, ο ιδρώτας σού αυλακώνει το πρόσωπο, στο μυαλό σου γυρίζουν οι στίχοι των Στέρεο Νόβα «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, εκείνος που χτυπάει ή εκείνος που πονάει». Νομίζεις ότι ξέρεις την απάντηση, μα τελικά δεν ξέρεις την τύφλα σου.
Κι ο χρόνος περνάει... Μετράς ακυρώσεις, χαμένες αγάπες, τις ευκαιρίες που είχες για να πεις σ’ αγαπώ μα ποτέ δεν το είπες, τους φίλους που πέρασαν κι έφυγαν αφήνοντας μια βαθιά μαχαιριά στην καρδιά, το τελευταίο αντίο στο Γιάννη τη μέρα που πίστεψες ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να αποχαιρετάς κάποιον για το αμετάκλητο μεγάλο ταξίδι. Και φέρνεις στο μυαλό σου ένα φεγγάρι κόκκινο σαν αίμα να ανατέλλει στο Μαγγανάρι, τη μέρα που είπες σ’ αγαπώ και το εννοούσες πραγματικά, τον Παναγιώτη και το Μιχαήλο να κυνηγιούνται στην παραλία, τη μέρα που γεννήθηκε ο Στάθης κι έκλαψες από ευτυχία κοιτάζοντας τα πρόσωπα της Ειρήνης και του Κώστα: τότε γίνεται ένα κλικ, πας πίσω στο χρόνο, χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και γεμίζεις μεμιάς το ποτήρι σου.