Ταριφοκατάνυξη, μέρος δεύτερον

Μπορεί να φταίει η πανσέληνος που πέφτει σε μυστήριο οίκο μου, μπορεί η απεργιακή αύρα, διανθισμένη από την πανταχού παρούσα σκουπιδοεσάνς που όλα τα σαρώνει, αλλά χθες συνέβη άλλο ένα καταπληκτικό συναπάντημα με ταρίφα. Δώδεκα το μεσημέρι στην πλατεία της Κηφισιάς, τα λεωφορεία άφαντα και γύρω στα 200 άτομα να περιμένουν βρίζοντας. Γιαγιάδες, με πλαστικές σακούλες και στραβοπατημένες παντόφλες, σε κατάσταση υστερίας καταριούνται την κυβέρνηση, τους οδηγούς, την Βέρι Φάνι Πετραλιά, τους Ιεχωβάδες. Κι εγώ το ξαναπαίρνω απόφαση, ότι άλλο ένα δεκάρικο θα πάει σήμερα τιμής ένεκεν στην κίτρινη φυλή. Σηκώνω το χέρι και για καλή μου τύχη ο μετρ πηγαίνει εκεί που πάω.
Κάθομαι στο πίσω κάθισμα, βγάζω το ένθετο της Καθημερινής και πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Όλα καλά μέχρι εδώ, μέχρι τη στιγμή που από το ραδιόφωνο ακούγεται το απόλυτο άσμα:
Οδηγώ και είμαι λιώμα
και μου τέλειωσε το πιώμα.
Την έκπληξη για τους ευρηματικούς στίχοι του καλλιτέχνη Βασίλη Καρρά, διαδέχεται το ασυγκράτητο γέλιο. Γελάω εγώ, γελάει η κοπέλα στο μπροστινό κάθισμα, γελάει ο πιτσιρικάς δίπλα μου, γελάει και ο ταρίφαμαν. "Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς", σχολιάζω σοβαρά-σοβαρά, "αλλά για το τραγούδι αυτό θα έπρεπε να επέμβει ο ΟΚΑΝΑ και το Ραδιοτηλεπτικό Συμβούλιο". Ξανασκάμε όλοι στα γέλια, πέφτουν και οι σχετικές εμπνευσμένες ταριφοατάκες και η δύσβατη διαδρομή στην Κηφισίας γίνεται μια ωραία ατμόσφαιρα.