Πρέπει να σας ομολογήσω ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που κλαίνε στις ταινίες. Όχι σε όλες, φυσικά. Καλώς ή κακώς στο σουρεαλιστικό μου μικροσύμπαν θα ήθελα τα πάντα στη ζωή, συμπεριλαμβανομένων και των ταινιών, να έχουν χάπι εντ. Και ως γνωστόν σπανίως συμβαίνει αυτό, γεγονός το οποίο οφείλω να καταγγείλω.
Κλαμένη έφυγα πέρσι από τις Ζωές των Άλλων, κλαμένη και προχτές από την Εξιλέωση. Η βρετανική κοινωνία με τις αβυσσαλέες κοινωνικές της αντιθέσεις ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου θέματα. Και η Εξιλέωση «κεντάει» αριστοτεχνικά το συγκεκριμένο «καμβά», κάνοντάς σε να θέλεις να ουρλιάξεις μέχρι να βραχνιάσεις για την κατάφωρη αδικία. Δεν ξέρω πόσοι από σας είδατε την ταινία ή διαβάσατε το βιβλίο και τι σκέψεις γέννησε και στο δικό σας μυαλό η Εξιλέωση. Δεν ξέρω επίσης αν κλάψατε κι εσείς σε κάποια ταινία. Κλάψατε;
Έχω κλάψει σε μία αλλά δεν θυμάμαι σε ποιά.Την εξιλεωση ήθελα να τη δω και θα τη δω μόλις προλάβω.Έχω ακούσει και απο άλλους καλά λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήέχω κλάψει σε πολλές ταινίες, και το κακό είναι πως δεν πρέπει να το δείχνω (τι σόϊ άντρας θα είμαι). Πίστεψέ με, αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Θυμάμαι πως περισσότερο απ΄όλες με τσάκισαν "Οι ώρες". Λύγισα απο τις λέξεις της Virginia Woolf σε συνδιασμό με τη μουσική του Philip Glass. Αλλά δεν νομίζω να έχω κλάψει περισσότερο απ'όσο στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς six feet under...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλαίω συχνά στις ταινίες. Στην εξιλέωση όμως όχι. Ούτε ένοιωσα να με πνίγει η κατάφωρη αδικία ίσως γιατί δεν προλάβαμε να νοιώσουμε και την αγάπη του ζευγαριού. (ένα φιλί στη βιβλιοθήκη. Αδικία γι αυτόν ναι. Αλλά όχι μέχρι δακρύων. Στο οι ζωές των άλλων έκλαψα, καθώς και σε πολλά άλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω κλάψει στο Dead man walking και στον Ξεχωριστό Γουίλ Χάντγκιν(;).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά δε κλαίω, μόνο σε τελετές ολυμπιακών και δη χειμερινών, σε κάποιες όπερες και σε όλες τις ταινίες που αφορούν σε ζώα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ταινίες που σου γεννούν συναισθήματα σαν αυτά που περιγράφεις απλά με κάνουν να αρχίζω στα μπινελίκια σεναριογράφο και σκηνοθέτη...
Καλό σου απόγευμα
@island: αναμένω σχόλια όταν την δεις. Αν και μ' αυτόν τον παλιόκαιρο μας βλέπω αυτό το ΠΣΚ να ψήνουμε κάστανα στο τζάκι!
ΑπάντησηΔιαγραφή@stiliano: καλώς ήρθες! Boys don't cry δεν έλεγε εκείνο το τραγουδάκι των Cure; Πολύ καταπιεστικό δεν ακούγεται;
@memoir: κι εγώ είχα κλάψει όταν είχα δει τις Ωρες. Τελικά όμως δεν είναι πολύ λυτρωτικό;
ΑπάντησηΔιαγραφή@pussy galore: στην ταινία φρίκαρα με αυτά τα φοβερά ψέματα που έστειλαν έναν αθώο στη φυλακή αλλά και με την προθυμία όλων σχεδόν να τα πιστέψουν. Μπορεί και να έκλαψα από θυμό.
@lena_zip: τη δευτέρα με τον κηδεμόνα μου! Δεν έχω δει κανένα από τα δύο :-(
ΑπάντησηΔιαγραφή@νερίνα: ζώντας, έστω κι από μακριά, στενάχωρες καταστάσεις που ξεπερνούν πολλές φορές τα φωσκολικά σενάρια, μου έρχεται να αρχίσω στα μπινελίκια τη ζωή. Εκεί τα παίρνω πραγματικά στο κρανίο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκλαψα πάρα πολύ στην αριστουργηματική ταινία, "Ο εξολοθρευτής
ΑπάντησηΔιαγραφήΝο2", στο τέλος, εκεί που ο Σβαρτσενένγκερ" βυθίζεται σιγά στο λυωμένο μέταλλο... Ακόμα το θυμάμαι και δακρίζω...
Δηλαδή αυτές οι ταινίες δεν είναι για μένα, τουλάχιστον αυτή την περίοδο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω κλάψει σε ταινίες και η τελευταία μάλιστα ήταν και θα φανεί περίεργο το "You've got mail"
Καλή σου μέρα !!
Μόνο στις αμερικάνικες δεν κλαίω, μου φαίνεται πολύ επιτηδευμένο! Γενικά κλαίω με απλά ράγματα της καθημερινότητας, με μια είδηση που θα ακούσω στη tv ή θα διαβάσω κάπου. Με ένα χαρτομάντηλο συνέχεια είμαι δηλαδή, ένα δράμα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Ήρθα να κάνω σοβαρό σχόλιο, αλλά διάβασα αυτό του Sportgay και τώρα δεν μπορώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@sportgay: αγαπητέ ξένε, γιατί δεν ομολογείτε ότι εκτός από την παραπάνω ομολογουμένως αριστουργηματική ταινία, βάλατε τα κλάματα και σε όλα τα τελευταία παιχνίδια της ΑΕΚ;
ΑπάντησηΔιαγραφή@so_far: μια ζεστή καλημέρα κι από μας! Δεν μου φαίνεται τίποτα περίεργο, εγώ να δεις με τι έχω κλάψει!
ΑπάντησηΔιαγραφή@radio marconi: κύριε ραδιοπειρατή μου, εκτιμώ πάρα πολύ τους άνδρες που κλαίνε. Εδώ ο σύζυγος κλαίει για πιο ευτελή πράγματα, βλέπε την ομάδα που χάνει. Μιλάμε για πολλά κουτιά χαρτομάντηλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@3parties: γι αυτό αγαπώ τον sportgay. Εχει πάντα έναν τόσο γλυκό τρόπο να μου κωλεύει το μπλογκ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Dead man walking να το δεις με αγκαλιά το αρκουδάκι σου και ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Εμάς μας το έδειξαν στο σχολείο στην 3η λυκείου γιατί έχει να κάνει με τη θανατική ποινή που κάναμε στην έκθεση. Το αποτέλεσμα ήταν τα αγόρια να βγάλουν τον σκασμό και τα κορίτσια να κλαίμε, άλλες λίγο άλλες πολύ. Το άλλο είναι πιο ελαφρύ αλλά είχε μια και μόνο σκηνή που με άγγιξε προσωπικά.
ΑπάντησηΔιαγραφή@lena_zip: ελπίζω κάποτε να δω και τις δυο ταινίες αγκαλιά με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL και τον τετράποδο σίφουνα που ακούει στο όνομα Ντέμης (ο τρομερός!)
ΑπάντησηΔιαγραφήκλαιω πολυ κι εγω στις ταινιες..
ΑπάντησηΔιαγραφήσε καθε τι που σπαραζει συναισθημα
μα τι λεω..εδω κλαιω και στις διαφημισεις ..μην με λαμβανετε σοβαρα :)
@talisker: κι εγώ το παθαίνω. Με διαφήμιση όχι ακόμα, αλλά ποτέ μη λες ποτέ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩΧ! Τότε καλά έλεγα στον φίλο που επέμενε να πάμε να δούμε την Εξιλέωση, ότι θα πέσει μαύρο δάκρυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δεν είναι εποχή για ταινίες χωρίς happy end, μαζί σου στην καταγγελία!
(Εκτός αν πρόκειται για ισπανόφωνες, όπου εκεί είναι δεδομένο ότι θα κόψεις τις φλέβες σου από την μιζέρια, την μαυρίλα, την δυστυχία, την κακοτυχία κλπ, αλλά θα σου αρέσει στα σίγουρα!)
@juanita: συμφωνώ! σίγουρα κάτι σε Μπόλιγουντ θα ανέβαζε αυτή την εποχή τα κέφια. Και πολύ ευχαρίστως θα ξανάβλεπα όλα τα Αλμοδοβαρικά έπη, το Jamon jamon κι εκείνη την εξαιρετική ταινία από την Αργεντινή -να δεις πώς την έλεγαν - 7 ντάμες ή κάτι τέτοιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή