Βλέποντας αυτό το ελληνοποιηθέν ιερόν κασετοτεμάχιον θυμήθηκα εκείνες τις ωραίες εποχές της πλειστοκαίνου που ήμασταν μέταλλα και χορεύαμε μπροστά στους καθρέφτες της Όμπρε και της Crazy άσματα βαρέα και ανθυγιεινά. Δίπλα μας διάφοροι απίθανοι τύποι, με ακόμα απιθανότερα παρατσούκλια τα έδιναν όλα όπως, ας πούμε, ένας μαυροκόκκινος μύθος που άκουγε στο όνομα "ο μαέστρος" και χόρευε με τα χέρια ψηλά σαν να κουνούσε κουδουνίστρες γύρω από το κεφάλι του.
Η Όμπρε σήμερα είναι έκθεση παρκέτων και ειδών σπιτιού ενώ στη θέση της Crazy φιγουράρει κυριλέ εστιατόριο. Το πάλαι ποτέ Rock Club στο Κεφαλάρι είναι εδώ και χρόνια Pizza Hut κι εγώ γιατρέ μου τον Ιούνιο κλείνω τα 41 και ονειρεύομαι ότι όταν το φραντζολάκι μεγαλώσει εκτός από κτηνιάτρος και μαυροζωνού καρατέκα θα γίνει επίσης και τραγουδίστρια σε μέταλ συγκρότημα. Αμαρτίες μεταλλάδων γονέων...
εμείς πάντως οι πρίγκηπες της δυτικής όχθης, μια φορά μόνο πήγαμε στο rock club στο κεφαλάρι για να δείρουμε τους φλώρους τους βόρειους.
ΑπάντησηΔιαγραφήγι κομόν δατσρά σταπδιγουόρ
g r
Φλορααααανς και τη rebound
ΑπάντησηΔιαγραφήθυμήσου τη rebound
Στον Κορυδαλλό, κοντά στο περιβολάκι, Victoria δεν το έλεγαν το τέμενος?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμπρε, Crazy μιά χαρά μαγαζιά, υπήρχε όμως και ο ναός Rainbow στο Μπραχάμι όπου πήγαινα με τον Γιώργο τον UFO ( μεγάλο αδελφό του Άκη που εμφανίζεται με τον Τσουκαλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες εποχές, γεμάτες "αθωότητα" και άναρθρες κραυγές.
RED OR DEAD KALLITHEA 7
Ξέρω... τώρα θα με κράξετε.. αλλά δυστυχώς δεν έχω προλάβει κανέναν απ' αυτούς τους ναούς!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο γιατί είμαι μόνο 12 χρονών αλλά η μαμά μου δεν με άφηνε να πηγαίνω πουθενά όσο φοιτούσα στο σκολείο! Μια φορά το έσκασα και πήγα στην Αυτοκίνηση (ουουουου...φλωρούμπα) στο Μαρούσι και ήμουν τιμωρία 2 βδομάδες! αααχ... τι ωραία χρόνια..!
ΟΜΠΡΕ???
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμισες τώρα...
Εγώ Σεμπτέμβρη κλείνω τα 40 και στην Όμπρε ήμουν τα βράδυα των πανελλαδικών ΧΑΑΧΑΧΑΧΑ...
Πω πω απίστευτες βραδυές, απίστευτες εποχές.
Να σαι καλά που μου τα ξύπνησες...
κυρία μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήεσείς χεβιμεταλλού;
Ε, να πω κι εγώ αυτό που πήγαινα:
Little wing,
στη Ν. Σμύρνη.
Όμπρε και Crazy δεν πήγα ποτέ,
και Κεφαλάρι πηγαίναμε τότε για να φάμε πίτσα.
:D
Είχα τότε μια θεωρία:
Η μέταλ είναι η μουσική των ασχημων, ή αυτών που προσπαθούν να δείχνουν άσχημοι.
ασχημοξυνοεπιθετικότητα. (εμένα δεν με έπαιζαν γιατί έδειχνα καλό κοριτσάκι, χο χο χο!)
Προτιμούσα την καταθλιψομαυρίλα,
ή την πολύχρωμη επιθετικότητα, με πολλά κιλά λακ.
... θα μπορούσα να πώ πολλά γι αυτά, άλλη στιγμή όμως...
Καλημέρα σας!
μου άρεσε επίσης και ο Φρανκ Σινάτρα
ΑπάντησηΔιαγραφή:P
Καλή και η Rainbow αλλά να αποτίσουμε φόρο τιμής στην Best στην Ηλιούπολη και στον Λάκη που την είχε και έφερνε βιντεοκασσέτες με συναυλίες και βίντεοκλιπ να βλέπουμε οι στερημένοι της δεκαετίας του '80
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί είδα 1η φορά το Live after death, killed by death και όλα τα άλλα αγαπημένα...
Έκλεισε την δεκαετία του 90 και ο ιερέας Λάκης (που τοχε) έγινε ταρίφας όπως έμαθα.
Τα σέβη μου στην όμορφη δεκαετία του βαρυμέταλλου
Δεν σου έχω πει παιδί μου να μην ανεβάζεις τέτοια ποστ γιατί παθαίνω κατάθλιψη? Άκου Όμπρε και Crazy!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. Μαμά γερνάω!!!!Πάω επειγόντως να βάψω την ρίζα γιατί σαν αν την ένοιωσα να ασπρίζει την ώρα που διάβαζα...
ΕΠΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΠΟΣ
ΕΠΟΣ
καταποληκτικόν το τεμάχιον!
Εγώ τώρα να πω κάτι άσχετο; (Μιας και όλα αυτά τα παραπάνω εγώ δεν τα ξέρω, δεν μου λένε τίποτα τα Όμπρε και τα Crazy!!! Είμαι και από χωριό…)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τίτλος «ΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΨΑΡΙΑ», γιατί μου θυμίζει Πρέβεζα;
"και χόρευε με τα χέρια ψηλά σαν να κουνούσε κουδουνίστρες γύρω από το κεφάλι του."
ΑπάντησηΔιαγραφήεντ δε Οσκαρ φορ μπεστ παρομοίωση οβ δε γιαρ γκουζ του Πάσταφλώρα!!!!!!!!!!!!!
Εγώ δεν τις ήξερα αυτές. Ήξερα όμως το Berlin και τη Σελήνη στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήταν μεταλλάδικα αλλά πιο προχώ και σκοτεινά. Ήξερα και την John Pap's και το Trip στην Πάτρα. Ροκάδικες ντίσκο. Καμμιά φορά βγάζαμε τ' απωθημένα μας και στη Beau Rivage που ήταν ντίσκο εντελώς και κάθε που πηγαίναμε κάναμε ντεμέκ πως δεν το θέλαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε καλέ.... μόνον 41; Τι να πούμε και ημείς τότε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι έσπαγα το κεφάλι μου που είχαμε συναντηθεί πριν από είκοσι χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφή(φτυστή είστε πάντως, καθόλου δεν έχετε αλλάξει)
Piranha στην πλατεία Βικτωρίας, και Town στον Πειραιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαμγουερ ιν ταιμ τυπώμενο σε κασέτα ; Πωπω κυκλοφορούσαν τέτοιες κασετες στο Ελλάντα ; Πολύ αστείο, χαχαχα! Κι μένα μου λείπουν καμιά 15αριά χρονάκια για να έχω τέτοιες μνήμες και δηλαδή όπως το κόβω (γιατί ούτε ακουστά δεν έχω την Όμπρε και Κρειζυ) θα πρέπει να μάθαινα την προπαίδεια ακόμα τότε. Ξέρω ξέρω συγχυζεστέ τώρα ΚΥΡΙΑ Πασταφλώρα. Ζητώ συγγνώμην ! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάται κανείς το Λούκι ή να τις κόψω τώρα τις φλέβες ως η μεγαλύτερη?
ΑπάντησηΔιαγραφή@green revenger: άξιος ο μισθός σας! Δεν ήταν ομως μόνο φλώροι οι θαμώνες του μαγαζιού, αλλά και κάτι καλόπαιδα από τις εργατικές...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπικόζ δε νάιτ μπιλόνγκς του λάβερς
@αβάδιστη: σερί, παράλειψή μου που δεν αναφέρθηκα σ' αυτόν τον γκόθικ ναό. Θυμάμαι τα μαύρα σκοτάδια και εμάς να κάνουμε κέφι με τα χαρούμενα τραγούδια των Christian Death... αξέχαστες εποχαί
ΑπάντησηΔιαγραφή@αντίδραση: ουί, ουί, Victoria. Είχαμε κατέβει μια φορά, αλλά μας κόψαν αμέσως ότι ήμασταν βόρειοι κι εμείς οι μπουχέσες όπου φύγει - φύγει
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΚΥΠ walking: αγαπητέ ιστοπανελίστ, τα βήματά μου -και τα αστικά λεωφορεία- με είχαν φέρει πλειστάκις στον +ιερό+ εκείνο χώρο. Βεβαια δεν θυμάμαι και πολλά, καθότι τις εποχές εκείνες υπήρξα ενεργό μέλος της ενώσεως βαρελοφρόνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως ο φίλος σας ο Ούφο είχε και πειρατικό σταθμό στα μεσαία;;;
@manetarius: αγαπητή βοηθέ πιστολακίου, συγχωρείστε λόγω ηλικίας. Αυτοκίνηση, ε;;; Τη δευτέρα με τον κηδεμόνα σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Polykarpos: αγαπητέ συνομπρίτη, σίγουρα θα γνωριζόμασταν καθότι στο μαγαζί χτίσαμε μεσοτοιχίες! Προσωπική αδυναμία ο μαιτρ με το περουκίνι που έκοβε τα εισιτήρια στην είσοδο συν οι διάφοροι τρακαδόροι που ζητούσαν από ένα δεκάρικο για να μπουν. Οντως, τι εποχές κι εκείνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Best αμυδρά τη θυμάμαι, στην Ηλιούπολη πήγαινα περισσότερο στην Iron, μέχρι τη βραδιά που παραλίγο να μας κάνουν τόπι οι σκινάδες...
@sally: αγαπητή φίλη, το κόλλημά μου δεν ήταν απλά το μέταλ αλλά οι -κακάσχημοι- Motorhead. Ακολούθησαν κάτι σκοτεινοί τύποι σαν τους Sisters of Mercy και μεγαλώνοντας είδα το φως το αληθινό με τη house και τα συναφή ντάμπα ντούμπα. Ο κατήφορος συνεχίστηκε επί σειρά ετών σε διάφορα μαγαζιά όπου ένα παρτσακλό, η υποφαινόμενη δηλαδή, χοροπήδαγε υπό τους ήχους της πιο έξαλλης electronica. Τώρα πλέον χοροπηδάω στο σπίτι ακούγοντας τα ίδια ντάμπα ντούμπα, αλλά με το φραντζολάκι στην αγκαλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@fevis: χο, χο! ώρες - ώρες νιώθω σαν κάτι γέροντες που μιλάνε για το Τεπελένι! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@balidor: του αρμόζει μια περίοπτη θέση στο νέο μουσείο Ακροπόλεως!
ΑπάντησηΔιαγραφή@mariw: ο τίτλος "αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια" είναι κλόπι ράιτ από την τριλογία των πέντε βιβλίων του Douglas Adams Γυρίστε το γαλαξία με ώτο στοπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τσεκάρω τη βιογραφία του μακαρίτη Douglas να δω μήπως η σκούφια του κρατούσε από Πρέβεζα μεριά.
@ιφιμέδεια: μιλ μερσί, σερί! Πού να τον έβλεπες κιόλας... μυθικός!
ΑπάντησηΔιαγραφή@daria: αγαπητή, ως κλασική χαμουτζού ιδέα δεν έχω για τους ναούς αυτούς. Νομίζω θα πρέπει να γραφτεί ένα λίμπρο ντορο με όλα ετούτα για να εκπαιδεύσουμε και τις νέες γενιές...
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, ναι, 41, σαν καύσωνας!
@spy: κύριε σπάι μου, έχω καλό πλαστικόνε, συν τα Βότοξ... με καταλαβαίνετε νομίζω!
ΑπάντησηΔιαγραφή@sportgay: αγαπητέ άγνωστε, συν τα πλέον βρωμερότερα σουβλατζήδικα του λεκανοπεδίου... για να μην μιλήσουμε για ύποπτες καντίνες με ακόμα πιο υποπτα σάντουιτςςς
ΑπάντησηΔιαγραφή@happy hour: καλό μου παιδί, το ιστοσαλόν φροντίζει για τη μόρφωση της νεολαίας, παρουσιάζοντας αυτά τα εξαιρετίκ φωτογραφικά δοκουμέντα συν όλες αυτές τις τόσο πασέ αναμνήσεις (είπαμε σαν τους γέρους που μιλάνε για την Κατοχή και το Τεπελένι!)
ΑπάντησηΔιαγραφή@αδαμαντία: το λούκι, μούμπλε, μούμπλε... ο Αλέξανδρος ο Γκόλφης δεν το είχε αυτό το μαγαζί;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ηλιουπολη μανταμ,εβριθε τετοιων στεκιων.
ΑπάντησηΔιαγραφήH Rainbow παιδια επειδη ηταν απο την ΑΠΟΔΩ μερια της λεωφορου δεν θεωρειτο ΜΠΡΑΧΑΜΙ,οκ?Οχι οτι εχω τπτ με το Μπραχαμι,γειτονια μου ητο τα τελευταια 4 χρονια πριν ανεβω στας Θεσσαλονικας λογω της γνωστης μαλακιας του να ερωτευθω Σαλονικιο.
Ενιγουει...αν θυμαται κανεις το καφε του Φουτρη στην Ηλιουπολη να σηκωσει το χερι,θα θυμαται κι εμανα,χαχαχα!
Επισης,ειχαμε και dreamers,paranoid,το ΘΡΥΛΙΚΟ
Μπαμπαορουμ,μην ξεχασω το DOORS κι οπως καταλαβατε ειμαι ΝΟΤΙΑ,oooh yes!
Άαααααχχχχ! Αγαπητή Ιστοσαλονίστ, τί νοσταλγία....Τί εποχές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω τόσα να θυμηθώ, που αντί για σχόλιο, θα μου βγεί ποστ.
Αξέχαστος διάλογος έξω απ την Όμπρε, σε φάση τσαμπουκά:
-"Άντε ρε φύγε από δω μή σε πλακώσω. Σε προειδοποιώ. Έχω τρία νταν."
-"Και τί μας το λές ρε? Εγώ έχω πέντε αρντάν"... (!)
Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ακόμα το θυμάμαι και γελάω...
@Εύα: πω, πω... πόσα χρόνια με ξαναπάς πίσω! Εμείς πάλι ήμασταν φάκιν ΒουΠού και για έναν... περίεργο λόγο νότιοι, ανατολικοί και δυτικοί μας μυριζόντουσαν και μας έπαιρναν στο κυνήγι! Μεγάλες στιγμές!
ΑπάντησηΔιαγραφή@trip: μανούλα! Πολύ σας ευχαριστώ που διασώσατε αυτό το σπαρταριστό διάλογο. Προσωπικά δεν θα ξεχάσω τους διάφορους μαιτρ που πήγαιναν κόντρες για το πόσα "κουμπιά" κουβαλούσε ο καθείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως επίσης φοβερή πλάκα είχαν τα παντελόνια σωλήνες που φορούσαν κάποιοι και που σου έθεταν το γόνιμο μεταφυσικό προβληματισμό "τώρα αυτό πώς μπήκε;"
μπηκε μανταμ,στενευτηκε πανω στο θυμα κι εκτοτε δε βγηκε!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ειχες παρατηρησει οτι οι σωληνες ειχαν το χαρακτηριστικο βρωμι χρωμα;
αααα,κι οπως πολυ σωστα ειπες σας μυριζομασταν!αφου εσεις φορουσατε ακομα και στην ομπρε ο ντε τουαλετ 'η ντε παρφεμ,ενω εμεις ρεξονα με το ζορι!χαχαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω πάθει πλάκα, με μια ανάγνωση έπαθα black out με τις αναμνήσεις. όσες μπορώ να έχω από τότες μιας και τα κύτταρα καίγονται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρυσι το καλοκαιράκι έφυγε ο Νίκος ο φτου-φτου που έβαζε μουσική στην Ομπρε!...53ων.
Αξέχαστο και το Χωρις Ανάσα!!!
Ο καλύτερος είχε σκοτώσει την μάνα του, ACDC θα έρθεις! once in a lifetime!
@Εύα: όντως, αυτό το γκριζομαυροπρασινοκάτι χρώμα το είχα ξεχάσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδατε τι φλώροι που ήμασταν; Ακόμα και ως φρικιά (de cule) το μέτωπό μας (και τα φιρμάτα ρούχα μας) έγραφαν ΒΠ!
@thamnos: τι λες τώρα! Τον φτου-φτου δεν τον θυμάμαι, αλλά θυμάμαι τον Παναγιώτη (;) που έβάζε επίσης μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χωρίς ανάσα μάλλον ήταν μακριά από την επικράτεια των ΒουΠου... ένα φεγγάρι πάντως αράζαμε στη La Luna και φυσικά στην ιστορική Mariner