Tελικά θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε;

Θα'θελα να γράψω πολλά, πάρα πολλά για τα όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες. Θα περιοριστώ όμως σε δυο απλές κουβέντες: όσο εμείς οι ίδιοι δεν αλλάζουμε νοοτροπίες και κάνουμε τους μικροαστισμούς μας παντιέρα που εξαργυρώνεται σε εκλογικές αναμετρήσεις αλλά κυρίως στις μίζερες ζωές μας, τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Οι αλλαγές δεν ξεκινάνε τόσο από τους προσκυνημένους μπαγλαμάδες της εξουσίας, αλλά από εμάς τους ίδιους: οι "από πάνω" είναι ο καθρέφτης μας, εικόνα και ομοίωση ενός ζαμανφουτίστα λαού που θεωρεί μαγκιά την ατιμωρησία επιβραβεύοντας πανηγυρικά τη λαμογιά και την κοροϊδία. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε πραγματικά να ξυπνήσουμε από το μακάριο βόλεμά μας, αν θέλουμε να αλλάξουμε αφήνοντας στην άκρη τις "ζωούλες" μας και τα λοιπά υποκοριστικά που δηλητηριάζουν την ύπαρξή μας και να ανακτήσουμε επιτέλους το χαμένο αυτοσεβασμό μας.
Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω το τραγούδι των Rage against the Machine στη δική μου γενιά, τη γενιά των σαραντάρηδων τζιπάτων, στελεχάτων και μεζονετάκηδων που κάποτε πίστεψε ότι θα άλλαζε τον κόσμο, αλλά και σε όλα τα παιδιά που κατέβηκαν στο δρόμο, με την ευχή να μην σκύψουν το κεφάλι και να μην προδώσουν ποτέ τα ιδανικά τους όπως κάναμε όλοι εμείς.