Πολιτικές αμπελοφιλοσοφίες

Τα δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα μου θυμίζουν παρακμιακές ψαροταβέρνες. Πας, κάθεσαι στις πλαστικές καρέκλες και περιμένεις μια ώρα το γκαρσόνι να σου πάρει παραγγελία. Κι εκεί που λαχταράς το φρέσκο καλαμαράκι και τις ωραίες τηγανητές πατατούλες, ο μετρ σου σερβίρει κατεψυγμένο ελαστικό Μαδαγασκάρης και μια μεταλλαγμένη, προτηγανισμένη αηδία απροσδιορίστου γεύσης. Σιχτιρίζεις θεούς και δαίμονες, πληρώνεις το φουσκωμένο λογαριασμό κι αντί να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου, τσουπ πας, ξανακάθεσαι και ξαναμανά η ίδια ιστορία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι μου θυμίζει μπιτς μπαρ που σερβίρει χλιαρές μπύρες με μουσική υπόκρουση αντάρτικα. Κι όταν διαμαρτυρηθείς, έρχεται ο υπεύθυνος του μαγαζιού και σου λέει «Όλα κι όλα κύριος, ο μπάρμαν όμως είναι τεκνό». Το ΚΚΕ μου φέρνει στο νου καντίνα με βρώμικα: την ώρα που λιμοκτονείς από τα πολλά ξύδια και θες το σαντουιτσάκι να λυτρώσει την πείνα σου, ο καντινιέρης σου κάνει διάλεξη για το κοινωνικό προτσές και σε απειλεί ότι δεν έχει βρώμικο, αν δεν αγοράσεις Ριζοσπάστη.
Για το ΛΑΟΣ δεν έχω έμπνευση. Καμιά καλή ιδέα κανείς;