Το πάρτυ

Ήταν 7-8 χρόνια πριν σε ένα σπίτι κάτω από το ποτάμι με τοίχους ραμποτέ και μαυρόασπρες φωτογραφίες των παππούδων στον τοίχο. Μια μυθική μορφή με χαβανέζικη πουκαμίσα ονόματι σενιόρ Μάκης μας κερνούσε ρούμι που το πίναμε με καλαμάκια μέσα από κάτι πεπονάκια που κάνανε γύρες όλο το βράδυ. Στις 2 το πρωί μπήκε ψησταριά στο μπαλκόνι και σκάσανε μύτη κάτι πιτσιρικάδες με τρομπέτες που ξεσήκωσαν το σύμπαν με μουσικές αλά Κουστουρίτσα. Στα πι απ ήταν τα παιδιά από τα Διάφανα Κρίνα κι ένα σωρό ακόμα απίθανοι τύποι που μας έκαναν να χοροπηδάμε όλο το βράδυ. Φύγαμε εξουθενωμένοι στις 5 το πρωί από το καλύτερο ίσως πάρτυ όλων των εποχών.
Η μέρα με τη νύχτα με το πάρτυ που πήγαμε το Σάββατο στα «ηρωικά» ΒΠ κι όπου το μόνο που θα μας έσωζε ήταν μια επίθεση εξωγήινων. Ο DJ, αν ζούσαμε σε άλλες εποχές, θα έπρεπε να εκτοπιστεί σε στρατόπεδο εργασίας και να σπάει πέτρες σε νταμάρι. Ο ανδρικός πληθυσμός ανήκε στο τρίπτυχο «μπραντ μάνατζερ – ιστιοπλόοι - κουλτουρεάλ με το θολό βλέμμα της υπεροπτικής διανόησης». Όλοι τους ήταν φως φανάρι ότι θα ήθελαν να είναι κάπου αλλού, κυρίως στο πανηγύρι του χωριού τους και να τσακίζουν γουρουνοπούλα στη λαδόκολλα ακούγοντας τσάμικα και Νότη Σφακιανάκη. Όσο για τις γυναίκες οι μισές ανήκαν στο σινάφι εκείνο που πλήττει αφόρητα στις συναυλίες του Μεγάρου και τις βεγγέρες του Εκάλη κλαμπ και οι άλλες μισές ζαχάρωναν τα γκαρσόνια που σέρβιραν τα ποτά. Γιατί, ναι, το πάρτι είχε και σερβιτόρους και κέιτερινγκ και οικιακές βοηθούς που περιφέρονταν με δίσκους γεμάτους μίνι προφιτερόλ. Φύγαμε εξουθενωμένοι στις 2 το πρωί ακούγοντας για 8η φορά το ανεκδιήγητο Χάπι Μπέρθντεϊ του Στίβι Γουόντερ και βρίζοντας τους εξωγήινους που για μια ακόμα φορά δεν ήταν συνεπείς στο ραντεβού τους!
Σειρά σας τώρα να θυμηθείτε, ποιο πάρτυ σας έχει μείνει αξέχαστο... Για πείτε το στη θεία!