Α, όλα κι όλα, εμείς τη Βαβούρα την έχουμε τιμή μας και καμάρι μας κι ας τη λοιδορούν οι εστέτ της διανόησης: αυτοί ας διαβάσουν Βέλτσο και Φράνσις Φουκουγιάμα κι ας αφήσουν εμάς τους αμετανόητους σκουπιδιαραίους των κόμιξ στην ησυχία μας. Όταν μάλιστα φτάνει κανείς να ζει τις ιστορίες του μυθικού εντύπου, όπως καλή ώρα συμβαίνει αυτές τις μέρες, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί σε αυτό το παράδοξο που λέγεται «ζωή».
Και εξηγούμαι: από τις 2 Ιανουαρίου ζούμε ημέρες μπίχλας και δόξας στη δουλειά καθώς έληξε η σύμβαση του συνεργείου καθαρισμού. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα διαβιούμε πλέον μέσα στη σκουπιδοκατάνυξη, όπως ο αγαπημένος Βρωμιάρης, (τον λατρεύω αυτόν τον τύπο!) καθώς το αφεντικό βαριέται να προσλάβει άλλο συνεργείο. Οι κάδοι έχουν ξεχειλίσει, τα τασάκια επίσης, και όσο για τα καλαθάκια της τουαλέτας μιλάμε για πραγματικό Αρμαγεδών. Όλοι δηλώνουν αγανακτισμένοι, κανείς όμως δεν κάνει τίποτα. Εγώ τους είπα να πάρουμε όλοι τα καλάθια μας και να τα αφήσουμε έξω από την πόρτα του (στη χειρότερη δε να τα αδειάσουμε). Φυσικά κανείς και πάλι δεν έκανε τίποτα. Αύριο όμως ετοιμάζω την αντεπίθεση: θα φωτοτυπήσω τη φάτσα του Βρωμιάρη και θα την κάνω φέιγ βολάν. Η αντεπίθεση των βαβουροτζάνκις θα είναι αμείλικτη!
Κατάλαβα, ζείτε μεγάλες στιγμές! Κουράγιο και προσοχή στα μικρόβια :-Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφή@κακό νινί: ό,τι θυμάμαι χαίρομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ε: άστα, μεγάλη ταλαιπωρία. ευτυχώς το θέμα έληξε πριν πετάξω τα φέιγ βολάν.