O Τζιμάκος και τα τσόκαρα Scholl (ή ό,τι θυμάμαι χαίρομαι)

Φορούσε λαχανί σορτσάκι Adidas, μπλούζα Motorhead και τσόκαρα. Τον είδα από το μπαλκόνι μου να μπαίνει στο σπίτι του γείτονά μου, μιας μυθικής μορφής της ελληνικής ροκ σκηνής του 70. Κοίταξα καλύτερα γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου: ήταν αυτός, ο Τζίμης Πανούσης και ναι ήταν υπαρκτό πρόσωπο (κι ας φορούσε φλώρικα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ»). Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, σαν ποδοσφαιρόφιλος που βλέπει να μπαίνει γκολ με ανάποδο ψαλίδι από το αντίθετο τέρμα: μέσα στο δωμάτιο το κασετόφωνο έπαιζε την πειρατική κασέτα από τη διαβόητη συναυλία στου Ζωγράφου με τα μπινελικοτράγουδα των Μουσικών Ταξιαρχιών. Σκέφτηκα όλες τις βόλτες που έκανα μήνες τώρα με τη φίλη μου τη Σοφία στο Χολαργό μπας και πετύχω εκείνον ή κάποιο μέλος από τις Ταξιαρχίες. Πωρωμένες groupies κι οι δύο τότε του πλέον ασεβούς ελληνικού συγκρότηματος που δεν δίσταζε να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον επαρχιώτικο μικροαστισμό και το ισοπεδωτικό βλαχομπαρόκ μας.

Ήταν καλοκαίρι, θυμάμαι, κι από τότε δεν κατάφερα να τον ξαναδώ. Όμως στις 8 Νοεμβρίου βρήκα την ευκαιρία και χτύπησα το κουδούνι του γείτονα: Καλησπέρα, του είπα. Σήμερα είναι των Ταξιαρχών και γιορτάζουν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο τον Τζιμάκο να του πεις Χρόνια Πολλά; Όπως και έγινε. Δυο χρόνια μετά είδα τον Τζιμάκο και την παρέα του σε ένα βραχύβιο «ότιναναι» μαγαζί στη Μεσογείων με το όνομα ΚΚΚ, ήτοι Κέντρο Κουλτούρας Κατανάλωσης. Έμεινα για μια ακόμα φορά με ανοιχτό το στόμα ψάχνοντας μάταια να βρω τα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ» που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει. Από τότε τα αναζητάω πάντα σε κάθε του εμφάνιση. Και απελπισμένα ρωτάω: σύντροφοι, μήπως τα έχει δει κανείς σας πουθενά;