Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια

Eίναι ο τίτλος… Είναι το βιβλίο που μας θυμίζει ότι υπάρχει η πιθανότητα να γυρίσεις από μια μεγάλη περιπλάνηση στο διάστημα και να τα βρεις όλα στη θέση τους. Είναι εκεί που ξέρεις ότι συνέβη το μοναδικό πράγμα που δεν είχες σκεφτεί, αλλά αυτό που είχες αποκλείσει ότι μπορεί να υπάρξει. Είναι το ίδιο βιβλίο στο οποίο «σβήνει» ο εγκέφαλος του πιο έξυπνου και του πιο καταθλιπτικού ρομπότ, του Μάρβιν. Είναι στις σελίδες του που λέει ότι μπορείς να πετάξεις αρκεί να μην έχεις την παραμικρή ιδέα του πως γίνεται αυτό. Και περιέχει το τελευταίο μήνυμα του θεού προς την ανθρωπότητα: «Συγνώμη για την ενόχληση»!

Kαλώς σας βρήκα και πάλι!

Πιάσε μου ένα Camel!

Επιτέλους, ήρθε η ώρα το καρτέλ του γάλακτος να βρει το δάσκαλό του: Μετά από 20 χρόνια εντατικής επιστημονικής έρευνας, η Βιομηχανία Γάλακτος Καμήλας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (Emirates Industry for Camel milk & Products – EICMP) (ω, ναι είναι υπαρκτή επιχείρηση) λάνσαρε στην εγχώρια αγορά τη πρώτη σειρά γαλακτοκομικών προϊόντων καμήλας, «Camelicious».

Δεν είναι πια τρέντι οι χαρούμενες αγελαδίτσες που βόσκουν σε καταπράσινα λιβάδια. Ούτε τα ζωηρά κατσικάκια που χοροπηδούν σε ραχούλες και κακοτράχαλα ρουμάνια. Τώρα ο σύγχρονος τσέλιγκας δεν είναι ο τρίτος ξάδερφος του μπατζανάκη μας από τη Μακεδονία, αλλά ο Βεδουίνος σ’ εκείνη τη μακρινή έρημο στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και πλέον η έκφραση «πιάσε μου ένα Camel» έρχεται να αποκτήσει το πραγματικό της νόημα. Όσοι λοιπόν πάτε στο Ντουμπάι αντί για τα κλασικά ηλεκτρονικά μπιχλιμπίδια ξέρετε πλέον τι πρέπει να φέρετε πεσκέσι σε φίλους, στην οικογένεια και σε εκείνον το ξάδερφο του μπατζανάκη στο ειδυλλιακό τσελιγκάτο.

Και τώρα λίγη χαρούμενη γνώση...

• Το γάλα της καμήλας είναι χαμηλό σε λιπαρά – περιέχει 1,8%-2% σε λιπαρά, ενώ το αγελαδίσιο γάλα περιέχει 4%-4,5%.
• Κατανάλωση ½ λίτρου γάλακτος καμήλας, ημερησίως, αντιπροσωπεύει τη συνιστώμενη από τους γιατρούς κατανάλωση βιταμίνης C.
• Περιέχει πέντε φορές περισσότερη φυσική βιταμίνη C από το αγελαδίσιο γάλα.
• Περιέχει ακόρεστα λιπαρά οξέα - που είναι υγιή λίπη – σε υψηλότερο ποσοστό από ότι το αγελαδίσιο γάλα.
• Μειώνει τη χοληστερόλη και ενισχύει την υγιή καρδιαγγειακή λειτουργία.
• Ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.
• Αποτελεί εναλλακτική λύση γάλακτος για τους ανθρώπους με μη ανοχή λακτόζης.
• Αποτελεί φυσικό προ-αντιβιοτικό καθώς βοηθά τα υγιή βακτηρίδια μέσα στο έντερο.
• Είναι ιδανικό για τις έγκυες γυναίκες για την υγιή ανάπτυξη του εμβρύου – λόγω χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, αλλά πλούσιο σε ασβέστιο.
• Έχει μια αποδεδειγμένη θετική επίδραση στους πάσχοντες του διαβήτη 2 .
• Η σύνθεση του γάλακτος των καμηλών είναι πολύ κοντά σε αυτή του ανθρώπινου γάλακτος, επομένως μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροφή για βρέφη.

Δεν αγοράζω, δεν αγοράζω!

To Σάββατο ήταν η παγκόσμια ημέρα καταναλωτικής αποχής, γνωστή και ως Buy Nothing Day. Σύμφωνα με τους οργανωτές της είναι η αφορμή εκείνη που έρχεται να μας ευαισθητοποιήσει για τις συνέπειες του άκρατου καταναλωτισμού, θέτοντας, έστω και για μια φόρα το ερώτημα αν πραγματικά χρειαζόμαστε όλα όσα αγοράζουμε. Η πρωτοβουλία αυτή ήδη έχει βρει φανατικούς οπαδούς στη Μεγάλη Βρετανία όπου διοργανώνεται μια σειρά εκδηλώσεων, όπως πάρτι έξω από μεγάλα εμπορικά κέντρα, παρελάσεις διαμαρτυρόμενων αγιοβασίληδων (μ' αρέσει αυτό!) καθώς και μια σειρά από χιουμοριστικά happenings. Μάλιστα η ίδια οργάνωση προτείνει να καθιερωθεί και η κατάργηση των χριστουγεννιάτικων αγορών και στην ιστοσελίδα της διαθέτει κουπόνια που έχουν τη μορφή υπόσχεσης δώρου. Όχι όμως οποιουδήποτε δώρου, αλλά πραγμάτων που δεν χρειάζεται να αγοραστούν από κανένα κατάστημα όπως η προσφορά στους αγαπημένους μας μιας βραδιάς δωρεάν μπέιμπι σίτινγκ ή ενός κέικ που έχουμε φτιάξει εμείς. Δυστυχώς μια τέτοια ιδέα πολύ δύσκολα θα έπιανε στο Ελλαδιστάν, όπου ως γνωστόν καταναλώνω = υπάρχω και η ντεμέκ χλιδή θεωρείται μαγκιά και κιμπαριλίκι.

O Τζιμάκος και τα τσόκαρα Scholl (ή ό,τι θυμάμαι χαίρομαι)

Φορούσε λαχανί σορτσάκι Adidas, μπλούζα Motorhead και τσόκαρα. Τον είδα από το μπαλκόνι μου να μπαίνει στο σπίτι του γείτονά μου, μιας μυθικής μορφής της ελληνικής ροκ σκηνής του 70. Κοίταξα καλύτερα γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου: ήταν αυτός, ο Τζίμης Πανούσης και ναι ήταν υπαρκτό πρόσωπο (κι ας φορούσε φλώρικα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ»). Έμεινα με το στόμα ανοιχτό, σαν ποδοσφαιρόφιλος που βλέπει να μπαίνει γκολ με ανάποδο ψαλίδι από το αντίθετο τέρμα: μέσα στο δωμάτιο το κασετόφωνο έπαιζε την πειρατική κασέτα από τη διαβόητη συναυλία στου Ζωγράφου με τα μπινελικοτράγουδα των Μουσικών Ταξιαρχιών. Σκέφτηκα όλες τις βόλτες που έκανα μήνες τώρα με τη φίλη μου τη Σοφία στο Χολαργό μπας και πετύχω εκείνον ή κάποιο μέλος από τις Ταξιαρχίες. Πωρωμένες groupies κι οι δύο τότε του πλέον ασεβούς ελληνικού συγκρότηματος που δεν δίσταζε να βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον επαρχιώτικο μικροαστισμό και το ισοπεδωτικό βλαχομπαρόκ μας.

Ήταν καλοκαίρι, θυμάμαι, κι από τότε δεν κατάφερα να τον ξαναδώ. Όμως στις 8 Νοεμβρίου βρήκα την ευκαιρία και χτύπησα το κουδούνι του γείτονα: Καλησπέρα, του είπα. Σήμερα είναι των Ταξιαρχών και γιορτάζουν οι Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο τον Τζιμάκο να του πεις Χρόνια Πολλά; Όπως και έγινε. Δυο χρόνια μετά είδα τον Τζιμάκο και την παρέα του σε ένα βραχύβιο «ότιναναι» μαγαζί στη Μεσογείων με το όνομα ΚΚΚ, ήτοι Κέντρο Κουλτούρας Κατανάλωσης. Έμεινα για μια ακόμα φορά με ανοιχτό το στόμα ψάχνοντας μάταια να βρω τα τσόκαρα Scholl χρώματος «ταμπάκ» που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει. Από τότε τα αναζητάω πάντα σε κάθε του εμφάνιση. Και απελπισμένα ρωτάω: σύντροφοι, μήπως τα έχει δει κανείς σας πουθενά;

Γιατί αγαπάω τον Τζίμη Πανούση

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο: η επιστολή παραίτησης του Τζιμάκου από την Εθνική Τράπεζα προ 30ετίας. Όλε!

Costa Rica, pura vida!

Κάποιες πρώτες φωτογραφίες από το ταξίδι...











Καλά μου παιδιά,
δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας περιγράψω όλα τα θαυμαστά που είδα στη ζούγκλα, στις φυτείες μπανάνας και στην ενδοχώρα της Κόστα Ρίκα.
ελπίζω να μπορέσω από αύριο γιατί ήταν πολύ μακρύ το ταξίδι της επιστροφής...

Πασταφλώρα@Κόστα Ρίκα

Κατέβασα το μαγιό, το παρεό και τα αντιηλιακά από το πατάρι. Πήρα μαζί μου διπλά αντικουνουπικά, το μπλουζάκι με τη μαϊμού που κάνει χούλα χουπ, ένα δεκάτομο με σουντόκου και τις ψυχεδελικές γαλότσες που θα έστελναν τον οποιοδήποτε μόδιστρο που σέβεται το ατελιέ του στο Κολωνάκι, με υστερική κρίση στα επείγοντα του Ευαγγελισμού. Διάλεξα γύρω στα 6 βιβλία και καμιά 20αριά CD: θα ήθελα πολύ να έχω μαζί μου τα άπαντα των Beastie Boys, αλλά ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL κατεβάζει εδώ και μέρες το τοπ τεν του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου (ναι, ναι, και πάλι τα γνωστά μεσαιωνικά τραγούδια με άρπα). Αύριο το πρωί στις 7,20 πετάω για την Κόστα Ρίκα και τις επόμενες 15 ώρες θα τις περάσω μέσα σε ένα αεροπλάνο. Διαβασα ότι φτάνοντας στο Σαν Χουάν θα έχει 24 βαθμούς και θα βρέχει καταρρακτωδώς, αισιοδοξώ όμως ότι μια βουτιά θα καταφέρω να την κάνω. Για 5 μέρες θα γνωρίσω πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, θα ακούσω ωραίες μουσικές, θα δω συγκλονιστικές εικόνες και θα μιλήσω επιτέλους ισπανικά στο σωστό ρυθμό. Hasta luego που λένε κι εκεί στην Κεντρική Αμερική μέχρι την επόμενη Κυριακή που επιστρέφω. (α, κι ελπίζω να έχει κατέβει επιτέλους κι αυτός ο μουσικός εφιάλτης με την άρπα!)

Τα αγόρια με τα μουστάκια έχουν και blog! Είμαι ενθουσιασμένη!

Είμαι ενθουσιασμένη! Τα αγόρια με τα μουστάκια είναι σύντροφοι και συναγωνιστές στο blogging. Με σχόλια, εξαιρετικές θηλυκές παρουσίες και κυρίως με ΑΠΑΙΧΤΕΣ φωτογραφίες. Το κλειδί του μουστακοπαραδείσου βρίσκεται στη διεύθυνση http://usabeard.blogspot.com/.
Τιμή και δόξα στους νέους ZZ Top, λέμε!

Μουστακοπρωταθλητισμός; Ναι ευχαριστώ!

Α! Μα μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής ο κ. Jürgen Burkhardt, ο άνθρωπος που έχει δώσει ένα νέο νόημα στην έννοια «αφήνω μουστάκι». Όλη η καθημερινότητα του κ. Burkhardt κινείται γύρω από τις τρίχες, κι αυτό το βρίσκω εξίσου χαριτωμένο: είναι πρόεδρος του Club Belle Moustache και έχει κερδίσει πέντε διεθνείς διακρίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μουστακαλήδων (ναι υπάρχει και τέτοιο πράγμα, για πηγαίνετε στο λινκ). Τελικά βρίσκω ότι οι τρίχες και ιδιαίτερα ο μουστακοπρωταθλητισμός είναι μια ιδιαίτερα εποικοδομητική ενασχόληση: γνωρίζεις κόσμο, κάνεις ταξίδια, γίνεσαι διάσημος και γράφει για σένα μέχρι κι ένα ξεκούδουνο blog στην Ελλάδα.

Τελικά οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι καθόλου chic τύποι!

Ένα ««μα τι ωραίο κούρεμα έχει αυτός ο Σαμαράς» είπαμε και έπεσαν να μας φάνε, οι πωρωμένοι κουλτουριαραίοι ποδοσφαιρόφιλοι. Και μας πέρασαν γενεές δεκατέσσερις επειδή δεν ξέραμε ότι:

α) το αγόρι παίζει στη Μάντσεστερ Σίτι και

β) ότι πιο πριν ήταν σε μια ομάδα με όνομα γλωσσοδέτη και άλλα τέτοια διαδικαστικά. Επίσης έχω να καταγγείλω ότι κανείς από τους παραπάνω δεν ήξερε ότι ο Νικοπολίδης διαφημίζει τα ρολόγια της Folli Follie. Τελικά οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν είναι καθόλου chic τύποι!

Η σκέψη της ημέρας

Έχω διαβάσει τόσα πολλά για το κακό που κάνει το κάπνισμα, ώστε αποφάσισα να κόψω το διάβασμα.

Μπόρατ, όπως λέμε κινηματογραφική βιοχλαπάτσα.

Επέζησα, αυτό οφείλω να το παραδεχτώ, παρά τον ανηλεή βομβαρδισμό επί ένα δίωρο από την κινηματογραφική βιοχλαπάτσα που ακούει στο όνομα Μπόρατ. Η ταινία αυτή υπήρξε για την ψυχολογία μου ότι και μια εισβολή χαπακωμένων χούλιγκαν σε μια τάξη κλασικού μπαλέτου. Σίγουρα έχει κανείς πολλά να σούρει στα καλόπαιδα που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: είτε ασχοληθεί με τις ξεκαρδιστικές γλωσσολαλιές των αναγεννημένων ευαγγελιστών, είτε με τον υστερικό εθνικισμό τους, είτε με την κολοσσιαία εμμονή τους με το politically correct και την τρομοκρατία, η χώρα της αστερόεσσας προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες για να βγάλεις τον κωμικό που χρόνια έκρυβες μέσα σου. Όμως ο δημιουργός του Μπόρατ προτίμησε να πέσει στο επίπεδο κακογυρισμένης ελληνικής βιντεοταινίας του ’80. Kαι αντί να κάνει μια καυστική αλλά ταυτόχρονα ουσιαστική σάτιρα στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, προτίμησε να γυρίσει τον «Ταμτάκο στο Νιου Γιορκ». Ακόμα κλαίω τα 7,50 ευρώ.

Ο θείος Πλούτων

«Εγώ σε καφενείο δεν πατάω! Εκεί μέσα όλοι καπνίζουν, πέρδονται και πολιτικολογούν» ήταν τα λόγια του θείου Τάκη την ημέρα που βγήκε στη σύνταξη. Ήταν μόλις 52 ετών όταν πέρασε στην αποστρατεία κι επειδή ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες το αγαπημένο καλαμπούρι του πατέρα μου ήταν να του υπενθυμίζει κάθε τρεις και λίγο ότι «ο Στρατός επιτίθεται, η Αεροπορία βομβαρδίζει και το Πολεμικό Ναυτικό κάνει τη δεξίωση». Από τότε ο θείος Τάκης αφιέρωσε όλο του το χρόνο στην εθελοντική εργασία, στο συνδικαλισμό, στη μανιώδη επίλυση σταυρολέξων (που συνοδεύονταν από τη δημιουργία μνημειωδών λυσαριών για τις λέξεις με τρία γράμματα), στη σύνταξη αιτήσεων, μακροσκελέστατων υπομνημάτων και ενίοτε στην κατάθεση μηνύσεων "κατά παντός υπευθύνου". Αυτό όμως που του έδινε πραγματικά ζωή ήταν η λογοτεχνική σχέση που ανέπτυξε με το θάνατο και η οποία γέννησε μια σειρά παραληρηματικών επικηδείων. Ο θείος Τάκης σύχναζε πλέον συστηματικά σε κηδείες και συνέγραφε μανιωδώς πομπώδεις λόγους, τους οποίους μας καλούσε γεμάτος υπερηφάνεια για να μας τους διαβάσει. Μ’ αυτά και άλλα η οικογένεια δεν άργησε να του κολλήσει το παρατσούκλι «ο θείος Πλούτων», μάλιστα ο μπατζανάκης του δεν έχανε την ευκαιρία να λέει ότι «τώρα οι νεκροί έχουν το δικό τους άνθρωπο» και μετά να ξεσπάει σε βροντερά γέλια. Όταν πέθανε ο θείος Μίμης συνέθεσε ίσως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματά του, το οποίο έβριθε από αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, καθώς και από μια σειρά λατρεμένων κλισέ όπως ο «εργάτης της αγάπης», ο «συνετός οικογενειάρχης», ο «bonus pater familias», «το ελαφρύ χώμα της αττικής γης να σε σκεπάζει» και άλλα τέτοια. Εκφράσεις ογκόλιθοι που έστειλαν τους περισσότερους από εμάς έξω από την εκκλησία να ρωτάμε τους φύλακες του Πρώτου, με δάκρυα στα μάτια, πού είναι ο τάφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη... Διότι είπαμε, ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες!

Πασταφλώρα@Paris-France, παρτ 7 - φτου και βγαίνω

Ημέρα 6^η και τελευταία: κάθομαι στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου και τρώω κομπόστα δαμάσκηνο κοιτάζοντας με απέραντη κατανόηση τους γιαπωνέζους στα διπλανά τραπέζια. Ήρθε η ώρα να κουνήσω τα μαντιλάκια Hondos Center στην Πόλη του Φωτός και να κάνω έναν απολογισμό.

Ζώντας πέντε ημέρες ως γκασταρμπάιντερ στο Παρίσι κατάφερα να δω:

1. γιαπωνέζους τουρίστες να τρώνε κάθε πρωί κομπόστα δαμάσκηνο.

2. ακατανόητα γιαπωνέζικα σίριαλ στην τηλεόραση με κλώνους του Γιάννη Κόκλα.

3. βρετανούς σεφ σε απόλυτα παράφωνα μαγειρικά ρεσιτάλ

4. βίντεο κλιπ με τον ακατονόμαστο πουρέιτζερ ρόκερ με τα στενά πέτσινα στον καβάλο (και μόνο η αναφορά στο Μητσοτάκη της γαλλικής ΚΑΠΗ ροκ σκηνής μου στοίχισε δυο μέρες κρέμασμα του blog μου)

5. κυρίους με περούκα που έγιναν κάδρα σε χλιδάτα εστιατόρια που σερβίρουν ανάλατη ψαρόσουπα.

6. ταξιτζήδες που ακούγανε υστερικούς παρλαπίπες στο ραδιόφωνο και που για αυτούς Ελλάδα ίσον Ντέμης Ρούσος

7. τον πύργο του Άιφελ.

Ένιωσα μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, όμως δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ γιατί μου έμεναν τρεις υπερπολύτιμες ώρες για να δω το Παρίσι. Μετά έπρεπε να ξαναγυρίσω στην έκθεση και να φύγω για το αεροδρόμιο. Κατάφερα να προσθέσω άλλο ένα αξιοθέατο δίπλα στον πύργο του Άιφελ, τη Notre Dame (το Pompidou δεν πιάνεται γιατί δεν μπήκα μέσα). Με την ψυχή στο στόμα έφυγα για την έκθεση όπου σήμερα, τελευταία ημέρα, ήταν η ώρα του μεγάλου πλιάτσικου: το Parc d’ expositions θα άνοιγε τις πόρτες του στους παριζιάνους για να μπουν και να πάρουν ό,τι τρόφιμα και ποτά είχαν αφήσει πίσω τους οι εκθέτες. Ανάμεσα σε ορδές από καθολικές καλόγριες, μποέμ παριζιάνους και μετανάστες με περίεργα καπέλα και μακριά μούσια κατάφερα κι εγώ να πλιατσικολογήσω ένα και μοναδικό μπουκάλι γαλλικό κρασί. Η ετικέτα του έγραφε Gamay και ελπίζω να μην το άφησε κάποιος κακοήθης αφού το είχε εμποτίσει με ισχυρό αρσενικό για να εκδικηθεί τους Βρετανούς σεφ. Ήταν το μόνο σουβενίρ που έφερα από τη Γαλλία μαζί με δυο κουτιά σοκολατάκια σε μεταλλικό κουτί με τον πύργο του Άιφελ απ’ έξω. Όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα πουθενά κομπόστα δαμάσκηνο...

THE END προς το παρόν: στις 20 του μήνα φεύγω για Κόστα Ρίκα.

Οι σοκολάτες στον κύριο από μένα

Ο Παππούς είναι 11 χρονών και ζει πλέον μόνιμα στην Αίγινα, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Βραζιλία όπου γεννήθηκε. Έφτασε στο Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων σε κακό χάλι όταν ήταν δύο χρονών με ψωρίαση, πρησμένες αρθρώσεις και χαλασμένα δόντια από τις σοκολάτες που τον τάιζε ο ιδιοκτήτης του: ένας ναυτικός που τον εισήγαγε παράνομα στη χώρα μας και ο οποίος όταν το «παιχνιδάκι» χάλασε το παράτησε στην τύχη του. Η μικρή μαρμοσέτα είδε το χάρο με τα μάτια της και χρειάστηκαν έξι μήνες για να καταφέρει να γλιτώσει από τον κίνδυνο. Σήμερα ο Παππούς βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του ΕΚΠΑΖ, μακριά από το φυσικό του περιβάλλον, παράνομος μετανάστης κι αυτός σε μια εκτροχιασμένη χώρα που ψοφάει για φρουφρού κι αρώματα. Αφεντικό, πιάσε μου είκοσι κούτες ΙΟΝ αμυγδάλου για εκείνον τον κύριο που δουλεύει στα καράβια! Και κέρνα τον κάθε μέρα σε παρακαλώ πολύ από καμιά ντουζίνα.

Πόσο μισώ το blogger.com

μεγάλο παίδεμα έχω φάει από το blogger.com δυο μέρες τώρα.

δεν με αφήνει να ποστάρω και δεν επιτρέπει σχόλια.
πού είναι η άκρη; πού είναι η λύση; πού είναι το κράτος;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! έργα και ημέρες στο παρίσι, παρτ 6

Ντριν το ξυπνητήρι και η Μέρα της Μαρμότας ξεκινούσε για μια ακόμα φορά. Γιατί οι μέρες που ακολούθησαν ήταν μια πιστή αντιγραφή της παραπάνω ταινίας και τα μούτρα μου δεν απείχαν πολύ από την ξυνισμένη φάτσα του συμπαθούς, κατά τα άλλα Μπιλ Μάρεϊ: κάθε πρωί δίναμε ραντεβού νωρίς, αλλά κάποιοι δεν ξυπνούσαν, άρα όλοι καθυστερούσαμε. Οι γνωστοί άγνωστοι θεριακλήδες εξακολουθούσαν να γκρινιάζουν για το κάπνισμα που απαγορευόταν και το γκρουπ των Γιαπωνέζων στα διπλανά τραπέζια έτρωγε πάντα τεράστιες ποσότητες κομπόστας δαμάσκηνο. Φτάναμε στην έκθεση σαφώς καθυστερημένοι και με απόλυτη καθυστέρηση έστελνα τις αναφορές στην Αθήνα. Οι Βρετανοί σεφ συνέχιζαν να μαγειρεύουν εξίσου δυσοίωνα στην κουζίνα του δρ Φράνκενσταϊν και εγώ ήμουν πάντα με ένα μαντιλάκι Hondos Center – σήμα κατατεθέν πλέον της Πασταφλώρας -σφηνωμένο στη μύτη. Γύρω στις 8 με 9 το βράδυ γύριζα σκοτωμένη στο ξενοδοχείο και άνοιγα την τηλεόραση στο MCM που έπαιζε συνέχεια βίντεο κλιπ. Γέλασα μέχρι δακρύων με τον Τζόνι Χαλιντέι, έναν Γάλλο πουρέιτζερ γκλαμορόκερ με ανταύγειες στο μαλλί και κάτι αστεία πέτσινα παντελόνια. Ο καλλιτέχνης οδυρόταν στο μικρόφωνο και φαινόταν να υποφέρει πολύ: μάλλον τον στένευαν τα παντελόνια κι η αλήθεια ήταν ότι του έπεφταν κομματάκι στενά στον καβάλο. Επίσης απόλαυσα, όχι παραπάνω από ένα πεντάλεπτο, μια δραματική ταινία του εξήντα στο Dubai TV με τον Άραβα σωσία του Νίκου Ξανθόπουλου βουτηγμένο στο δράμα.

Όμως το γιαπωνέζικο σίριαλ ήταν όλα τα λεφτά: πρωταγωνιστούσε ένας κλώνος του Γιάννη Κόκλα, που πρέπει να έκανε τον καλό, και ένας εικοσάχρονος ζεν πρεμιέ με τρέντι κούρεμα που συνέχεια έτρωγε φλασιές. Κάτι μου έλεγε ότι έπαιρνε ναρκωτικά ή τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον ο σκηνοθέτης ήταν αυτός που έπαιρνε ναρκωτικά και μάλιστα βαριά. Όλοι στο σίριαλ, το οποίο ήταν η επιτομή του σεναριακού χάους, έδειχναν επίσης να υποφέρουν πολύ: σκέφτηκα ότι ο Τζόνι Χάλιντεϊ θα ήταν ο ιδανικός guest star, κι αυτός υπέφερε πολύ και μπορεί το σίριαλ να πουλιόταν και στο Dubai TV που είναι το κανάλι που αγαπάει τα δράματα.

Του μπι κοντίνιουντ...

Μας πήραν είδηση λέμε!

Τρελά φορτηγά

Τρελά φορτηγά τα παιδιά μας. Που με σπασμένα φρένα σκορπούν τη δυστυχία σε Βέροιες, Αμάρυνθους, παντού. Κι εμείς τα καμαρώνουμε, τρομάρα μας. Ξεχαρβαλωμένες ψυχές κι οι ίδιοι. Λίγη αγάπη, βρε παιδιά, κανείς μας; Μα τόσος εγωισμός πια; Τόσος;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Γκασταρμπάιτερ στο Παρίσι, παρτ 5: η ευχή της μάνας!

Ήμουν σίγουρη ότι θα έπεφτα άδοξα στο πεδίο της μάχης κατατροπωμένη από τις ασυνήθιστα δύσοσμες δημιουργίες των Βρετανών σεφ. Τώρα πρέπει να μαγείρευαν κάτι σε ασβό, με γέμιση από χαλασμένα μανιτάρια πλευρώτους και συνοδεία σιρόπι από ξινισμένα φρούτα του δάσους και σάπια κυδώνια. Ήμουν επίσης σίγουρη ότι έπρεπε να ζητήσω επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών: αυτό το πράγμα ήταν χειρότερο από το να ρίχνεις μπετά σε οικοδομή στη Λούτσα με 40 βαθμούς υπό σκιά. Έβγαλα από την τσάντα ένα αρωματικό μαντιλάκι Hondos Center κι έτσι πέρασε η ώρα μέχρι τις 6 όπου έστειλα την τελική αναφορά στη δουλειά. Στη συνέχεια κατάφερα να συρθώ μέχρι το ελληνικό εστιατόριο της έκθεσης για να φάω το τελευταίο πιάτο μουσακά που κάποιοι καλοί άνθρωποι μου είχαν κρατήσει. Εκεί ένιωσα βαθύ τον πόνο του γκασταρμπάιντερ κι έφερα στο νου μου τα τραγούδια του Καζαντζίδη: μπρος απ’ τα μάτια μου πέρασαν οι φάμπρικες στο Βούπερταλ, τα βροχερά πρωινά στα ορυχεία του Βελγίου και η ευχή της χαροκαμένης μάνας... Ήταν βαρύς ο ίσκιος της ξενιτιάς και βάλσαμο οι εικόνες από τη μακρινή πατρίδα: οι φραπέδες στο Λέντζο, τα παϊδάκια της χασαποταβέρνας το Βελούχι και οι καλοκαιρινές παραστάσεις στο Δελφινάριο. Να πάρει! Δυο μέρες μόλις έλειπα από την Ελλάδα και μου φαινόταν πως είχε περάσει μια ολόκληρη ζωή. Σκούπισα ένα δάκρυ κι έτρεξα γρήγορα να μπω με τους υπόλοιπους της παρέας σε ένα ραδιοταξί. Μία ώρα και 45 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο κουβαλώντας την αιθέρια αύρα της νικοτίνης: οι γνωστοί άγνωστοι θεριακλήδες είχαν πείσει το μαροκινό ταξιτζή να τους αφήσει να καπνίσουν. Κι οι υπόλοιποι δεν είχαμε υποστεί μόνο το ντουμάνι από τα τσιγάρα τους, αλλά και την απερίγραπτη γλωσσοδιάρροια ενός ακόμα παρλαπίπα ραδιοφωνικού παραγωγού που δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Κι εκεί άλλο ένα δάκρυ αυλάκωσε το πρόσωπό μου με τη σκέψη της φωνής του Μάκη Πουνέντη να σκίζει τις ραδιοφωνικές συχνότητες, κάτω εκεί στη γλυκιά πατρίδα...

Τέλος της 2^ης μέρας. Του μπι κοντίνιουντ

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Τραβώντας κουπί στο Παρίσι, παρτ 4

H μέρα άρχισε στραβά: έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς για να φύγουμε νωρίς. Οι μισοί δεν ξυπνήσανε. Κι αυτοί που ξύπνησαν ήταν οι θεριακλήδες της παρέας που σήκωσαν αντάρτικο γιατί λέει απαγορευόταν το κάπνισμα στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Το μόνο που μας έλειπε ήταν να ζωστούν με κούτες Marlboro και να ανατιναχτούνε μπροστά στα μάτια των έντρομων γιαπωνέζων, οι οποίοι έτρωγαν στα διπλανά τραπέζια τεράστιες ποσότητες κομπόστας δαμάσκηνο.
Αφού γλιτώσαμε στο παρά πέντε την ανατίναξη, ξεκινήσαμε με δυο ώρες καθυστέρηση για το Palais des Expositions, έναν εκθεσιακό χώρο στον οποίο θα περνούσα τις υπόλοιπες πέντε μέρες της ζωής μου. Σε όλο το δρόμο, και ήταν μακρύς, συνεχίστηκε η γκρίνια για το κάπνισμα. Ζήσαμε πραγματικά δραματικές σκηνές. Και ήταν μόνο η αρχή...
Μπαίνοντας στην έκθεση, σχεδόν δακρύσαμε (κι όχι από συγκίνηση απαραίτητα) όταν είδαμε τα ελληνικά περίπτερα να αναδύονται μέσα από νεφέλες καπνού. Φυσικά δεν ήταν κάποιο οπτικό εφέ που παρέπεμπε στο νεφελοσκεπές ορεινό τοπίο της χώρας μας: διότι μπορεί το κάπνισμα να
απαγορευόταν στο χώρο της έκθεσης, αλλά, να εμείς είμαστε σαν το μικρό γαλατικό χωριό και αντιστεκόμαστε, βρε αδερφέ, στα μη των κουτόφραγκων. Εγώ πάλι δάκρυσα από απελπισία: έπρεπε να περάσω και από τα 6 αχανή χωλ της έκθεσης με τα 5.500 περίπτερα και μετά να κλειστώ σε ένα γραφείο και να αρχίσω να στέλνω αναφορές στην Ελλάδα.
Οι άνθρωποι της ελληνικής αποστολής (Αλέξανδρε, γιούχου!) με κοίταξαν με συμπάθεια και πηγαίνοντάς με στο γραφείο που θα κλεινόμουν για τις υπόλοιπες 5 ώρες μου ευχήθηκαν «Καλό κουράγιο». Μου φάνηκε πολύ σιβυλλικό μέχρι τη στιγμή που είδα ότι σχεδόν από κάτω βρισκόταν η βρετανική αποστολή η οποία μαγείρευε με φρενήρεις ρυθμούς: πάπιες με σως μύρτιλα, χέλια με κουνουπίδι και τζίντζερ, λαχανάκια βρυξελλών γεμιστά με κρακεράκια σκόρδου και Baileys και άλλα τέτοια δυσοίωνα.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί η Αγγλία υπήρξε αυτοκρατορία: με τέτοιες μυρωδιές όχι μόνο άνοιγες τα σύνορα διάπλατα στον κατακτητή για να γλιτώσεις από το μαρτύριο, αλλά ομολογούσες πολύ ευχαρίστως όχι μόνο ότι είσαι ο χαμένος κρίκος της 17 Νοέμβρη αλλά ότι κι εσύ πυροβόλησες τον Τζέι Αρ.

Του μπι κοντίνιουντ

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Ταξιδιωτικές περιηγήσεις στο Παρίσι, μέρος 3ο

Με κοίταζα στον καθρέφτη και σκεφτόμουν ότι η αισθητική Χιροσίμα που έβλεπα απέναντί μου θα έκανε το Βασίλειο Κωστέτσο να καταταχθεί στο Στρατό της Σωτηρίας. Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, σιγά μην ασχοληθούν με την κόκκινη κοτλέ φούστα μου, τις χοντροκομμένες μπότες, τη μπλούζα με το φούξια αστέρι-στόχο και την ταξιδιωτική κόκκινη τσάντα με την κονκάρδα Muzak7. Μπήκα με γενναιότητα σε ένα ταξί και του έδωσα τη διεύθυνση του Procope, του πιο παλιού εστιατόριο της πόλης. Εκεί λέει έτρωγε κι ο Βολταίρος και διάφοροι άλλοι επιφανείς Γάλλοι που φορούσαν περούκες και που τους είχαν κάνει κάδρα στους τοίχους.
Demis Roussos, μου είπε όλο καμάρι ο ταξιτζής μόλις άκουσε ότι είμαι Ελληνίδα. Ένιωσα ένα ρίγος να με διαπερνάει, όταν έφερα στο μυαλό μου το συμπαθή γενειοφόρο καλλιτέχνη με την κελεμπία, αλλά δεν πτοήθηκα: ξεστόμισα ένα ηρωικό Nikos Aliagas και η συζήτησή μας με το λαλίστατο ταρίφα κύλησε σε ένα κάποιο επίπεδο μέχρι το εστιατόριο.
Στις 8.15 ήμουν εκεί, στο τραπέζι μας καθίσαμε στις 9.45. ΟΚ, είπαμε στήσιμο, είπαμε καραμπλαζέ γκαρσόνια, είπαμε έτρωγε εκεί ο Βολταίρος και οι κύριοι με τις περούκες, μήπως το παρακάναμε όμως; Οι υπόλοιποι της παρέας γκρινιάζανε επειδή δεν μπορούσαν να καπνίσουν, ο διευθύνων σύμβουλος μας έστησε κοντά μια ώρα, γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα. Με τα πολλά βολευτήκαμε κάτω από ένα απειλητικό πορτραίτο κάποιας δυσκοίλιας κόμισσας (φυσικά με περούκα), η ομήγυρη πλακώθηκε στα χτένια, τα μύδια και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά κι η Πασταφλώρα έφαγε μια ανάλατη ψαρόσουπα. Ναι, ναι και όμως μπορείς να φας ανάλατη ψαρόσουπα σε γαλλικό εστιατόριο περιωπής και μετά να πνίξεις τον πόνο σου σε κρασί Pomerol, αγναντεύοντας στα κάδρα όλη τη γαλλική αριστοκρατία (με περούκα). Ο διευθύνων σύμβουλος, που είναι κοσμογυρισμένος άνθρωπος, μας είπε ότι οι Γάλλοι πεθαίνουν κατά χιλιάδες τα καλοκαίρια από τον καύσωνα γιατί απαγορεύεται από την πολεοδομία να βάλουν κλιματιστικά. Οπότε κι αυτοί αντί να φάνε το πρόστιμο, προτιμάνε να είναι νομοταγείς και να καταλήξουν σε ένα από τα ρομαντικά κοιμητήρια της γαλλικής πρωτεύουσας, ανάμεσα στο Βολταίρο και τους κυρίους με τις περούκες που έγιναν κάδρα. γλιτώνοντας μια για πάντα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα της πόλης.
Τέλος της πρώτης μέρας. Του μπι κοντίνιουντ!

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Έργα και ημέρες στο Παρίσι, μέρος 2ο

Περπατάω στους δρόμους του Παρισιού θαυμάζοντας με ανοιχτό το στόμα κτίρια και πεζοδρόμια: νιώθω σαν το διαστημόβλαχο που έπεσε από τον πλανήτη Γκράγκουρα στη γη της αισθητικής επαγγελίας. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι αρχιτεκτονική, δεν υπάρχουν σπίτια τούρτες με τουρκομπαρόκ καγκελάκια και πορτοπαράθυρα αλουμινίου, τα πεζοδρόμια είναι φαρδιά σαν γήπεδα του μπάτμιντον και τα αυτοκίνητα παρκάρουν στο δρόμο. Υπάρχουν ακόμα και φανάρια για τους ποδηλάτες, γιατί εδώ η συμπαθής αυτή τάξη δεν είναι η μειονότητα των παλαβών, αλλά ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης με δικαιώματα, φανάρια και δική της λωρίδα κυκλοφορίας. Το πιο ωραίο όμως είναι οι τύποι που κυκλοφορούν πάνω στα ρόλερ: προσκυνώ αυτή την κυκλοφοριακή πατεντάρα και αναλογίζομαι πόσα μπινελίκια, χύμες και μετωπικές με παρκαρισμένους γιωταχήδες θα έτρωγε όποιος επιχειρούσε την ηρωική έξοδό του με ρόλερ στα πεζοδρόμια της Αθήνας.
Ο δρόμος με βγάζει μπροστά από τον πύργο του Άιφελ, όπου όλος ο καλός ο κόσμος έχει αράξει στο γρασίδι, χαζεύει, διαβάζει, παίζει κιθάρα, κόβει βόλτες, πίνει μπίρες και τρώει πάνω σε καρό τραπεζομάντηλα. Χαζεύω μια τον πύργο μια τον κόσμο, νιώθω λίγο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που βρέθηκε από μια πόλη σκέτη πατσαβούρα στο Τσάμπιονς Λιγκ της ευρωπαϊκής αισθητικής.
Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτυπάει και οι οδηγίες λένε ότι στις 8 πρέπει να είμαι στο τάδε καραχλιδάτο όπως μου εξηγούν εστιατόριο για φαγητό με το διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας. Αααααααααα, μα είναι ήδη 7 και δεν έχω δει τίποτα ακόμη. Κι εκείνη την αποφράδα ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φέρει ούτε ένα σοβαρό ρούχο μαζί μου παρά μόνο κάτι μπλουζάκια με το Σνούπι, τζιν παντελόνες και αθλητικά: λα καταστρόφ! Αποφασίζω να περάσω τη μόνιμη λετσαρία μου ως άποψη, δεν βαριέσαι, σκέφτομαι, θα χωθώ σε μια γωνία και θα κάνω ότι υποφέρω από τζετ λάνγκ.
Του μπι κοντίνιουντ...

Έχουμε ξεφύγει...

Με αφορμή την παράνοια του ελληνικού κράτους στην υπόθεση blogme μια απλή ερώτηση:
Αν βρίσκανε τίποτα χλιδάτους να πίνουν κόκα στις τουαλέτες του μέγαρου θα κλείνανε μέσα τον Λαμπράκη;

Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Ταξιδιωτικές εμπειρίες παρτ 1.

Πιο εύκολο είναι να σκάψεις στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας σου και να βρεις πετρέλαιο παρά να συναντήσεις Γάλλο να σου μιλήσει στα αγγλικά. Αυτό είναι ένα πρώτο συμπέρασμα από το ταξίδι στο Παρίσι... Το δεύτερο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια πόλη με αρχιτεκτονική που σου κόβει την ανάσα, στην οποία όμως νιώθεις κάτι απειλητικό να υποβόσκει στο παρασκήνιο. Κάτι σαν μια μεγάλη γαλατική μαρμίτα που ψυχανεμίζεσαι ότι περιέχει τα πλέον απειλητικά συστατικά: νιτρογλυκερίνη, υγρά μπαταριών, χαλασμένες σκυλοτροφές και σαβουροπακέτα περί ελληνικότητας της νήσου Οκινάουα, έτοιμα από στιγμή σε στιγμή να κάνουν το μεγάλο μπαμ.
Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι δικοί μας ταξιτζήδες είναι παναγίτσες μπροστά στους δικούς τους (και χρειάστηκε να νταραβεριστούμε με αρκετούς από αυτούς): αγενείς καταρχάς, δεν ξέραν γρι αγγλικά, ή έκαναν ότι δεν ήξεραν, σε πήγαιναν βόλτες γύρω – γύρω όλοι και άκουγαν στη διαπασών κάτι υστερικούς παρλαπίπες στο ραδιόφωνο που λέγαν τις πιο κολοσσιαίες σαχλαμάρες. Συγγνώμη, αλλά προτιμώ να ακούω
ντισκονησιώτικα από το δίδυμο Βαζαίος – Γιαννούλης παρά έναν υπερτασικό κομφερασιέ σε κατάσταση ακατάσχετης χρόνιας λογοδιάρροιας.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ,ένα θηριώδες τερατούργημα από οπλισμένο σκυρόδεμα, η Πασταφλώρα έφαγε την πρώτη ήττα. Δεν ξέρω αν αυτό εννοούσε ο Μοναρχίξ όταν έλεγε ότι ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μας, αλλά αν βρισκόταν εκεί σίγουρα θα είχε κρυφτεί κάτω από την ασπίδα του.
Φτάνοντας με τα πολλά στο ξενοδοχείο, ένα από τα πλέον κυριλέ της πόλης, το οποίο ευτυχώς πλήρωνε η εταιρεία, είδαμε και πάθαμε να συνεννοηθούμε στη ρεσεψιόν. Τελικά η υπεύθυνη της ομάδας κατέφυγε στη νοηματική διάλεκτο και κάποια στιγμή, ε, δεν πήγαινε άλλο, η Πασταφλώρα έκανε την παρέμβασή της σε γαλλικά Παγκρατίου και ως δια μαγείας όλα τα ζητήματα λύθηκαν.
Του μπι κοντίνιουντ...

Παρλέ βου φρανσέ;

Επιτέλους! Τα μαθήματα γαλλικών τώρα δικαιώνονται. Για τις επόμενες 6 ημέρες θα ζητάω το μπον φιλέ μου με αυθεντική βουργουνδιανή προφορά και τα Chateau Margot με το Ch παχύ, εξαργυρώνοντας τις ατελείωτες ώρες πλήξης που πέρασα μαθαίνοντας επί είκοσι, ναι είκοσι ολόκληρα χρόνια, γαλλικά. Γιατί τα γαλλικά μου τα ξεκίνησαν από την τρυφερή ηλικία των 5 κι όταν η δασκάλα μου έλεγε για το αλουέτ, ζοντίγ αλουέτ, εγώ σκεφτόμουν ότι ήθελα να πάω να παίξω μπάλα. Στο δημοτικό πάλι μια από τα ίδια, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώνει το μάθημα και να βγω στο δρόμο να σουτάρω με το Μητσιακό, την ομάδα που είχαμε φτιάξει με τα παιδιά της γειτονιάς. Στο γυμνάσιο ήρθαν τα χειρότερα: στο γαλλικό σχολείο που με έγραψαν με έριξαν στο τμήμα του Κόμη Δράκουλα της Γαλλικής Φιλολογίας. Άλλα δράματα από κει. Σκάβε σκύλε και με προφορά παρακαλώ! Η βαρεμάρα συνεχίστηκε και στο λύκειο, όπου εκεί δεν είχα πια το μυαλό μου στη μπάλα, αλλά πως θα το έσκαγα για το τοπικό χεβιμεταλάδικο της εποχής. Τελειώνοντας το σχολείο, έπρεπε να πάρω και το ρημάδι το πτυχίο, δεν έπρεπε; Το δράμα μεταφέρθηκε στις αίθουσες του γαλλικού ινστιτούτου όπου πέρασα ατελείωτες στιγμές πλήξης. Κι έφτασα στο σημείο να παίζω κρεμάλα με τον εαυτό μου μπας και περάσει πιο δημιουργικά η ώρα. Η ώρα πέρασε, οι εξετάσεις επίσης, πήρα το ρημαδοSorbonne συνειδητοποιώντας ότι δεν ήξερα να λέω ούτε το μαλάκας στα γαλλικά. Αντίθετα μπορούσα να αναλύσω όλο το Μολιέρο και το Βολταίρο και να μιλήσω με εξαιρετική ευκολία στη μεσαιωνική διάλεκτο της Καμπανίας. Τέτοια χλιδή. Όπως ήταν φυσικό ανέπτυξα μια φοβερή απώθηση για οτιδήποτε γαλλικό, πλην του Αστερίξ, του Τζο Ντασέν και του Λουί Ντε Φινές. Πιστεύω ότι οι τρεις παραπάνω αποτελούν τη μεγαλύτερη συμβολή της Γαλλίας στην παγκόσμια κουλτούρα. Μάλλον όμως αυτή η θεωρία δεν θα αρέσει στους Γάλλους επιχειρηματίες που θα συναντήσω τις επόμενες ημέρες.
Μήπως τελικά να τους μιλήσω στα αγγλικά; Μήπως λέω;

Η μικρή κινέζα και η γκρι χνουδωτή μπαλίτσα

Την έβλεπα κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά. Μικροσκοπική, σοβαρή, με μια αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι. Σκούπιζε και σφουγγάριζε το γειτονικό σουβλατζίδικο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κινέζα να κάνει μια τέτοια δουλειά. Κάθε πρωί ήταν εκεί, με το στόμα σφιγμένο και τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά.
Εκείνη την ημέρα την είδα να χαμογελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά της μια γκρι χνουδωτή μπαλίτσα και το πρόσωπό της έλαμπε σαν μια παιχνιδιάρικη ηλιαχτίδα. Είχε περιμαζέψει ένα τιγρέ γατάκι που την προηγούμενη μέρα τριγυρνούσε κλαίγοντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα της γειτονιάς. Μου φάνηκε τόσο τρυφερό να σμίγουν έτσι δυο πλάσματα, εξορισμένα σε μια πόλη που δεν ξέρει να αγαπά.
Από τότε την έχω δει πολλές φορές να φωνάζει τη μικρή χνουδωτή μπαλίτσα κι εκείνη με τη σειρά της να τρέχει και να ανεβαίνει στην αγκαλιά της. Το βλέμμα της μικρής κινέζας έχει πια μια ξεκάθαρη λάμψη: τη λάμψη εκείνου που ξέρει να αγαπά.

Να μη λείψει κανείς από το πάρτι γενεθλίων των τσιουάουα του Ανδρέα Ευαγγελόπουλου!

Η 17η Οκτωβρίου είναι μια μεγάλη επέτειος: εκτός από την Παγκόσμια Ημέρα Μυοσκελετικού Τραύματος (και δεν αστειεύομαι) είναι και η ημέρα των γενεθλίων των δίδυμων τσιουάουα του Εθνικού Σταρ. Σημειώστε παρακαλώ στην ατζέντα σας ότι σαν σήμερα ήρθαν στον κόσμο τα υψηλά ζωντανά, ήτοι η Ραλλού και η Σίσσυ. Ο υπερήφανος πατέρας και μόνιμος εθνικός σταρ θα το γιορτάσει δεόντως με ένα πάρτι που διοργανώνει στο κατάστημα Αίγλη στο Μαρούσι. Και το οποίο, όπως γράφει χαρακτηριστικά, αποτελεί το πρώτο πάρτι σε ολόκληρη την Ελλάδα για τσιουάουα (chihuahua) σκύλους. Δυστυχώς, επειδή δεν είμαι σκύλος και πολύ περισσότερο της ράτσας τσιουάουα κάτι μου λέει ότι θα φάω πόρτα. Παρόλα αυτά, ετούτη την τόσο σημαντική ημέρα θα ήθελα να αφιερώσω στη Σίσσυ και τη Ραλλού ένα μικρό διαμάντι που θα τις συνοδεύει εις το υπόλοιπο του σκυλίσιου βίου τους. Πρόκειται για ένα απόσπασμα γραμμένο από τον πατέρα τους που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο πώς έγινε άγαλμα στον κήπο του θεού. Έτσι, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι: «Το 1999 κατέβηκα στην Ομόνοια με τηλεοπτικό συνεργείο και πολλά ταψιά παστίτσιο και φαγητά και άρχισα να βάζω σε χάρτινα πιάτα στους άπορους και ανθρώπους που ζούσανε κάτω στο τρένο σαν αδέσποτα σκυλιά, τυλιγμένα μέσα σε κουβέρτες , φαγητά και τα τράβαγε σε τηλεοπτική κάμερα και τα πρόβαλαν σε τηλεοπτική εκπομπή και έλεγα.."Πού είσαι κύριε Δήμαρχε Αβραμόπουλε να κάνεις κάτι; ο τότε Δήμαρχος Αθηνών. Που είσαι κυρία Μαριάννα Λάτση που είσαι τόσο πλούσια και όλοι οι πλούσιοι της Ελλάδας; Ένα χρόνο μετά εξαιτίας μου ιδρύθηκε ίδρυμα αστέγων και τους ταΐζουν. Πιστεύω με αυτή τη πράξη μου ότι έγινα άγαλμα στη κήπο του Θεού, σκασίλα μου αν κάποιο άνθρωποι κοροϊδεύουν».

www.psomiadis.gr

Εκεί σε θέλουμε!

Γιατί θα ψηφίσω τον αντιπαθητικό κύριο με το μούσι

Πρόκειται περί μπαγλαμά και μπετόβλακα. Για το δήμαρχό μας λέω, αυτόν τον αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια τύπο που μέσα σε 4 χρόνια έκανε έναν ολόκληρο δήμο να μοιάζει σαν να είχε περάσει από πάνω του ολόκληρη λεγεώνα από μεθυσμένους Οργκ, αφιονισμένους Βίκινγκς, Γότθους, Βισιγότθους, Ούνους και φανατικούς οπαδούς του Παναγιώτη Ψωμιάδη. Ακόμα και το ίδιο του το κόμμα του αγανάκτησε και τον έστειλε σπίτι του πλην όμως... Εκείνος ξανακατεβαίνει, τρομάρα του, με δικό του συνδυασμό, διότι ως γνωστόν η βλακεία έχει την τάση να αυξάνει και να αναπαράγεται. Και σαν να μην έφτανε όλα αυτά ο άνθρωπός μας πλαισιώνεται από ένα εκλεκτό επιτελείο από αργόσχολες βαμμένες ξανθιές κυρίες με διπλά επώνυμα όπως π.χ. Εύχαρις Μπερδεμπέ-Χλούπη και διάφορα άλλα τέτοια τρομαχτικά.
Στην αρχή είπα να αδιαφορήσω και την ημέρα των εκλογών να ασχοληθώ με το πέταγμα χαρταετού, την ανάγνωση των ιερών βιβλίων των Χάρε Κρίσνα και την ταξινόμηση της συλλογής μου από πετονιές. Επειδή όμως αδιαφορία ίσον συνενοχή, αποφάσισα να περάσω στην επίθεση. Στις 15 Οκτωβρίου θα ψηφίσω τον αντιπαθητικό κύριο με το μούσι, έναν σταλινικό σταχανωβικό σύντροφο με μάτι που γυαλίζει. Είμαι σίγουρη ότι με τις πύρινους λόγους του στα δημοτικά συμβούλια για τις λαϊκές μάζες και το κοινωνικό προτσές θα χαρίσει αξέχαστες στιγμές πλήξης στην κυρία Μπερδεμπέ – Χλούπη, το μπετόβλακα πρώην δήμαρχο και την υπόλοιπη ξανθιά κουστωδία του.
Σύντροφοι, αντίσταση τώρα!

Ζω ένα δράμα !

Ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL αφού σκότωσε ό,τι βαμπίρι και ό,τι τεύτονα, Ιωαννίτη, Ναϊτη και Φραγκολεβαντίνο ιππότη κυκλοφορούσε σε βίντεο γκέιμ αποφάσισε χτες να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα: μου ανακοίνωσε περιχαρής ότι θέλει να φτιάξει το δικό του blog!
Αν λάβουμε υπόψη ότι από τότε που βάλαμε τη νέα σύνδεση έχει κατεβάσει:
Α. 20.000 παιχνίδια Αmiga (υπερβολή; Μα τι λέτε τώρα)
Β. διάφορα απίθανα αραβομπαρόκ και αραβοντίσκο άσματα αγνώστων λοιπών στοιχείων
Γ. Μεσαιωνικά τραγούδια με άρπα (που θα κέρδιζαν επάξια μια θέση στο Μουσείο Μουσικών Βασανιστηρίων)
Δ. την πλήρη δισκογραφία των Eloy και των Deep Purple (η χαρά του παλιοροκά, η δυστυχία της γιαγιάς raver Πασταφλώρας)
και φυσικά
Ε. τα άπαντα των Pink Floyd, που όλο κατεβαίνουν και όλο τον ατελείωτο έχουν...
Συνειδητοποιείτε γιατί το σημερινό post έχει αυτόν τον τίτλο.
Διότι δυο blog στο ίδιο σπίτι χωράνε; Αμ, δεν χωράνε. Κι έτσι γεννιούνται αυτά που ο κόσμος αποκαλεί οικογενειακά δράματα και μετά ο κόσμος τρέχει στους Μικρούτσικους και στις Δρούζες και γίνεται ρόμπα ξεκούμπτωτη.

Υ.Γ. Ο μπαγάσας, πρώτη μέρα κι είχε 50 επισκέψεις... Θα φάω τις κοτσίδες μου!

Ήρθεν η ώραν σας

Τελικά η γλώσσα είναι μυστήριο πράγμα. Ο Β. το συνειδητοποίησε όταν κατέβηκε στην Κύπρο και ζήτησε από την υπηρεσία αφύπνισης του ξενοδοχείου να τον ξυπνήσει στις 6 το πρωί. Όντως εκείνη την ώρα το τηλέφωνο χτύπησε, ο Β. το σήκωσε και άκουσε από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μια φωνή να του λέει: "‘Ηρθεν η ώραν σας"!
Εννοείτε ότι η παραπάνω φράση δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη. Ο Β. φιλοδώρησε με ένα μεγαλειώδες «Ρε, άι στο διάολο πρωινιάτικα» τον εμβρόντητο υπάλληλο της ρεσεψιόν και του έκλεισε το τηλέφωνο στη μούρη.
Κάπως έτσι δημιουργούνται τα διπλωματικά επεισόδια, τα unfair κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που μας κάνει την εξωτερική πολιτική μαντάρα.

Βλακόσφαιρα

Εσχάτως παρατηρώ ότι η μπλογκόσφαρα έχει μετατραπεί σε βλακόσφαιρα.
Τι βαρετό!

Η Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης

Σήμερα το πρωί μπαίνοντας στο γραφείο ευχήθηκα σε όλους χρόνια πολλά.
Τι γιορτή είναι σήμερα; με ρώτησαν.
Μην είναι η γιορτή της ελβετικής τσιπούρας; Μην είναι η επέτειος της ανεξαρτησίας των νήσων Κέιμαν; Μην είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης;
Είναι η γιορτή των ζώων, τους απάντησα.
Όλοι τους με κοίταξαν με απορία.
Σ' αυτή τη δουλειά που είμαστε σαν τα ζώα δουλεύουμε, τους εξήγησα. Άρα δικαιούμαστε κι εμείς μια μέρα γιορτής.
Ο Γ. δεν έχασε ευκαιρία, πήγε κι έφερε γλυκά. Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα το αφεντικό.
Γιορτάζουμε κάτι σήμερα; μας ρώτησε. Την Παγκόσμια Ημέρα Ζωροαστρικής Ποίησης, του απάντησε ο Γ.
Το αφεντικό έφυγε κουνώντας το κεφάλι. Εξυπακούεται ότι δεν τον κεράσαμε ούτε ένα γλυκό.

Ιστορίες δημοτικής εκλογοτρέλας

Η φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής φαινόταν ιδιαίτερα εκνευρισμένη.
-Δεν έπρεπε να μου το κάνετε αυτό, έλεγε και ξαναέλεγε.
Ο Β. αναρωτήθηκε τι πήγε στραβά με το δελτίο Τύπου που του είχε στείλει η υποψήφια δημοτική σύμβουλος.
- Μα το δημοσιεύσαμε σχεδόν αυτούσιο, της απάντησε.
- Το δελτίο το βάλατε. Στη φωτογραφία τα κάνατε θάλασσα.
- Μα την βάλαμε κι αυτή.
- Την βάλατε, αλλά πώς την βάλατε... Την κόψατε και δεν φαίνεται καθόλου το μπούστο μου!
Άλλη μια ακόμα ιστορία που αποδεικνύει ότι η πολιτική έχει γίνει μια υπόθεση... του μπούστου!

Μπάμιες, μαμάδες και φλασάκια...

O φίλος μου ο Δ. μπαίνει σπίτι σαλταρισμένος από τη δουλειά. Με το που κάθεται εμφανίζεται η μητέρα του αρχίζοντας το γνωστό ανέλεητο εξάψαλμο «παιδάκι μου τι θα φας, κομμένο σε βλέπω, είναι που δεν τρως και μπλα μπλα».
Ο Δ. την αγριοκοιτάει. Εκείνη συνεχίζει ακάθεκτη «έχω φτιάξει μπάμιες, και μπλα μπλα μπλα». Ο Δ. την ξαναμαναγριοκοιτάει. Εκείνη εξακολουθεί απτόητη το μπλα μπλα μπλα.
Ώσπου ο Δ. κάνει το μπαμ: «άσε μας ρε μάνα κι έχω φάει ένα φλασάκι τώρα». Η απάντηση έπεσε σαν αστροπελέκι... «Ε, βέβαια όλο κάτι τέτοιες αηδίες τρως κάθε μέρα έξω και μετά πού να φας τις μπάμιες σπίτι σου».
Δεν υπάρχει μέρα που να μην επιβεβαιώνεται ότι η ελληνίδα μάνα είναι ανίκητη...

Ο πολιτικός, ο καλλιτέχνης, ο επιστήμονας

Ο πολιτικός του λόγος τσακίζει κόκαλα. Το τραγούδι του επίσης. Ο λατρεμένος Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης ο επιστήμονας επιστρέφει σε μια συνέντευξη de profundis. Δεν θα μπορούσαμε να την αφήσουμε ασχολίαστη.

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Δε νομίζω ότι ένας υπεύθυνος πολιτικός μπορεί να ντρέπεται για τις ενέργειές του.

Πασταφλώρα: Μάλλον δεν θυμάστε τα διάφορα «νόστιμα» που έχετε πει κατά καιρούς.

Π.Ψ.: Λάθη κάνουμε όλοι.

Π: Αυτό είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές.

Π.Ψ.: Μόνο οι τεμπέληδες και οι πεθαμένοι δεν κάνουν λάθη.

Π: Μην είστε τόσο σίγουρος. Ξέρετε πόσοι τεμπέληδες ψηφίζουν;

Π.Ψ.: Σημασία όμως έχουν οι προθέσεις.

Π: Όντως, έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το τραγούδι;

Π.Ψ.: Σημασία μεγάλη έχει επίσης ο κόσμος να αναγνωρίζει τις προθέσεις σου και τις προσπάθειές σου.

Π: Κάτι πήρε το αυτί μου για την πρόταση που σας έκανε πρόσφατα το Δελφινάριο.

Σαμουράι - τσολιάδες και ολίγη από καραόκε

Το σύντομο πέρασμά μου από τα dojo*1, εκτός από εκείνο το ατυχές περιστατικό που με άφησε με το γνωστό ψιλοκουσούρι στη μέση, με είχε γεμίσει επίσης με δέος για καθετί ιαπωνικό. Έπινα νερό στο όνομα των μεγάλων sensei *2 του καράτε και του αϊκίντο και μόνο εικονοστάσι δεν είχα στήσει στο Φουναγκόσι και τον Ουεσίμπα. Διάβαζα επίσης με θρησκευτική ευλάβεια το Μπουσίντο, τον κώδικα τιμής των σαμουράι, μεταφρασμένο από τον πολύ Βύρωνα Πολύδωρα (πολύ πριν ο λαμπρός αυτός θεράπων των πολεμικών τεχνών βρεθεί στα dojo του υπουργείου Δημόσιας Αταξίας). Δοκίμασα να φάω σούσι (και να με πείσω ότι μου αρέσει), να δω ιαπωνικό κινηματογράφο σε DVD (χωρίς να πατήσω το fast forward) και να ασχοληθώ επισταμένως με το καραόκε. Όλως παραδόξως απέτυχα παταγωδώς και στα τρία. Όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα η Ιαπωνία με πλήγωνε, μέχρι την ημέρα που έλαβα την παραπάνω φωτογραφία με το σαμουράι - τσολιά αγκαζέ με την ιαπωνίδα καραγκούνα. Και για μια ακόμα φορά η αγαπημένη μου Ιαπωνία με γέμισε δέος! Τόσο που λέω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στο καραόκε...

*1 οι χώροι εκμάθησης των πολεμικών τεχνών

*2 δασκάλων

(Εγκεφαλικό) Blackout

Η γυναίκα με τη φωνή και την αισθητική δηλητήριο επιστρέφει.

Δελτίο Τύπου: "Η Βέρα Λάμπρου μας αναστατώνει με το νέο της χορευτικό τραγούδι “BLACKOUT”….

Πασταφλώρα: Σαφώς ένα εγκεφαλικό και αισθητικό blackout αποτελεί πάντα μια κάποια αναστάτωση.

Δ.Τ: Μετά την επιτυχία της «Το νινί σέρνει καράβι...»

Π: Νούμερο 43 στο τοπ τεν της Μπουργκίνα Φάσο

Δ.Τ: Η αγαπημένη μας τραγουδίστρια, μας διασκεδάζει …

Π: Αυτό ξαναπέστο.

Δ.Τ: Με το νέο της κομμάτι, προπομπό της νέας της δισκογραφικής δουλειάς, με τίτλο «Γυναίκα δηλητήριο»…

Π: Και φωνή δηλητήριο επίσης.

Δ.Τ: η οποία μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και θα κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες".

Π: Εκπλήξεις; Τι εννοείτε; Ότι μετά την κυκλοφορία του νέου της δίσκου θα ανακοινώσει ότι θα σταματήσει επιτέλους το τραγούδι;;;

O σκύλος του είναι γκέι (αλλά με ποιητικές ευαισθησίες)

Οι εχθροί του Νίκου Καρβέλα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:

Α. σε αυτούς που δεν τον πάνε γιατί έβγαλε λεφτά δουλεύοντας τον κόσμο.

Β. σε αυτούς που δεν τον πάνε γιατί δουλεύει τον κόσμο.

Γ. σε αυτούς που δεν τον πάνε γιατί έχουν παίξει μαζί του τένις.

Διαβάζοντας στο blog της Μανταλένας ότι ο ανήσυχος καλλιτέχνης εξέδωσε και ποιητική συλλογή, είμαι σίγουρη ότι οι παραπάνω κατηγορίες θα γίνουν τέσσερις.

Αρκεί μια ματιά στο εισαγωγικό σημείωμα που περιγράφει ο πόνημα του τενίστα μουσουργού:

"ο βαθιά βιωματικός λόγος του Νίκου Καρβέλα προκαλεί ερεθίσματα στη φαντασία του αναγνώστη και δημιουργεί εικόνες ανοιχτές σε πολλαπλές ερμηνείες χαρακτηριστικό κάθε αυθεντικού έργου τέχνης".

Για περισσότερα περάστε μια βόλτα από το http://www.oxy.gr/shop/browse.cfm?AID=292

Μπονζούρ Ψυχικό

Και πίστα σκέιμπορντ θέλω!

Και αναβαθμισμένο δημοτικό τένις με πισίνα και εντευκτήριο θέλω!

Και καλαίσθητους περιπατόδρομους θέλω!

Μόνο που δεν μένω στο Ψυχικό.

Και δεν μπορώ να ψηφίσω το συνδυασμό που υπόσχεται όλα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα στις προγραμματικές του δηλώσεις.

Γκαντεμιά!

Ευτυχισμένες δευτέρες

Το I don’t like Mondays των Boomtown Rats πρωτοπαίχτηκε το 1979 κουβαλώντας μαζί του όλη τη μελαγχολία των δευτεριάκων βροχερών πρωινών. Το 1990 η παραισθησιακή φρενίτιδα των Happy Mondays και του Step On ήρθε να κλείσει θριαμβευτικά τη δεκαετία του απόλυτου ξοδέματος. Για τους Mondays όλες οι μέρες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τα έξαλλα σαββατόβραδα της κραιπάλης. Όσο μισούσα τις Δευτέρες τόσο αγάπησα τους Happy Mondays και τον ασεβή γραψαρχιδισμό του έχω-πάρει-όλα–τα ναρκωτικά-και-τις-γκόμενες-του πλανήτη- και-ζω-ακόμα- παλιοκουφάλες- Σον Ράιντερ που τους οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη αυτοκαταστροφή.

Σήμερα, 17 χρόνια στο πρόσωπο του Σον Ράιντερ και του Μπεζ δεν βλέπω παρά δυο τσακισμένους σαραντάρηδες που δεν φοβούνται να ομολογήσουν ότι τα έκαναν σκατά. Κι ακούγοντας το Step On δεν μου έρχονται πια στο μυαλό τα έξαλλα σαββατόβραδα, αλλά εκείνη η μελαγχολία που κουβαλούσαν πάντα μαζί τους τα δευτεριάτικα βροχερά πρωινά.

Το νέον Λούβρον

Μα πιο πολύ τους γείτονες λυπάμαι...
που όνειρο ζωής είχαν ένα σπιτάκι σε ήσυχη γειτονιά και τι τους έλαχε;
το νέον βλαχομπαρόκ Λούβρον ανφάς.
ή καλύτερα να πω η οικία της οικογενείας Φλωρινιώτη; οροφοδιαμέρισμα και καλλιτέχνης.
Ίσως μια μπουλντόζα να ήταν μια κάποια λύσις...