Την έβλεπα κάθε πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά. Μικροσκοπική, σοβαρή, με μια αδιόρατη θλίψη στο βλέμμα. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι. Σκούπιζε και σφουγγάριζε το γειτονικό σουβλατζίδικο. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα κινέζα να κάνει μια τέτοια δουλειά. Κάθε πρωί ήταν εκεί, με το στόμα σφιγμένο και τα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά.
Εκείνη την ημέρα την είδα να χαμογελάει. Κρατούσε στην αγκαλιά της μια γκρι χνουδωτή μπαλίτσα και το πρόσωπό της έλαμπε σαν μια παιχνιδιάρικη ηλιαχτίδα. Είχε περιμαζέψει ένα τιγρέ γατάκι που την προηγούμενη μέρα τριγυρνούσε κλαίγοντας ανάμεσα στα αυτοκίνητα της γειτονιάς. Μου φάνηκε τόσο τρυφερό να σμίγουν έτσι δυο πλάσματα, εξορισμένα σε μια πόλη που δεν ξέρει να αγαπά.
Από τότε την έχω δει πολλές φορές να φωνάζει τη μικρή χνουδωτή μπαλίτσα κι εκείνη με τη σειρά της να τρέχει και να ανεβαίνει στην αγκαλιά της. Το βλέμμα της μικρής κινέζας έχει πια μια ξεκάθαρη λάμψη: τη λάμψη εκείνου που ξέρει να αγαπά.
Το έχουν αυτό οι γάτες, είναι ψυχοθεραπευτικές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο το ποστ μου εβγαλε ενα αυθορμητο χαμογελο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
:-)
@homelessmontresor: και οι γάτες είναι ψυχοθεραπευτικές και η αγάπη.
ΑπάντησηΔιαγραφή@lex luthor: κι εγώ χαμογελάω όταν τους βλέπω μαζί. σήμερα πάντως ήταν το γατούλι έξω από την πόρτα του μαγαζιού και την περίμενε.
Καλημέρα, σίγουρα η κινεζούλα της ιστορίας σου ταυτίστηκε με το μικρό και αβοήθητο πλασματάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως επειδή έχω περιμαζέψει όπως λες πολλές μικρές χνουδωτές μπαλίτσες, η χαρά είναι τεράστια και το συναίσθημα ότι μια ζωή σώθηκε είναι ασύγκριτο.
Νιαρρρρρρ. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@epsilon: κι οι δυο τους είναι ναυαγοί σε μια τεράστια, απάνθρωπη πόλη. το αστείο ξέρεις ποιο είναι; ότι έχω αλλεργία στις γάτες: παρόλα αυτά το ρισκάρω συχνά!
ΑπάντησηΔιαγραφή@σεξ+πυρ: νιάουτς!
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο αυτό που έγραψες. Όταν είδα το Lost in translation με μάγεψε αυτό το παράξενο συναίσθημα που έχει κάποιος σε μια ολότελα ξένη πόλη. Είναι στενάχωρο αλλά γοητευτικό. Εκεί βέβαια η απομόνωση ήταν κατά κάποιο τρόπο επιλογή των πρωταγωνιστών. Χαίρομαι που η κινεζούλα σου έχει βρει ένα σύντροφο μέσα στο χάος της Αθήνας.
Όπως ΑΚΡΙΒΩΣ τα λέει ο Lex.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πάντως συνεχίσεις να ποστάρεις έτσι, θα κόψω τα σεντόνια. Θα σου λέω τι ακριβώς θέλω να πω και θα το περιγράφεις σε δυο γραμμές -να τελειώνουμε, να μην ταλαιπωρώ και τον κόσμο.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@tomboy: όντως, θυμίζει αρκετά το χαμένοι στη μετάφραση. αναδύει όμως μια ιδιαίτερη τρυφερότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@motorcycleboy: πολύ σ' ευχαριστώ! το τηλεγραφικό πάντως στα κείμενα οφείλεται καθαρά στην έλλειψη χρόνου.
Πολύ όμορφο post
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς μιλάς για την ιστορία εκείνη όπου ο Ρίτσαρντ Γκίρ μάζεψε την τζούλια ρόμπερτς απο τους 5 δρόμους... Καλός άνθρωπος ο Ρίτσαρντ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αγάπη, καλά τα λες. Πόσο εύκολα -και πόσο δύσκολα ταυτόχρονα- μπορούμε να νοιώσουμε όμορφα ακόμα και στην κόλαση. Αρκεί να βρούμε κάποιον να δώσουμε και να πάρουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφη ιστορία, μακάρι να βρεθεί κάποιος να αγαπήσει και την κινέζα και την γάτα της μαζί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@vroxopoios: :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@masterblaster: μέσα στο μυαλό μου είσαι! είναι εκείνη η ταινία που εμφανίζεται και ο καρατέκα παπάς!
@juanita: ναι και την αγάπη μπορεί να την βρεις στα πιο απλά πράγματα.
@erwtas: μακάρι, είναι τόσο γλυκά πλάσματα κι οι δυο τους.