Παρλέ βου φρανσέ;

Επιτέλους! Τα μαθήματα γαλλικών τώρα δικαιώνονται. Για τις επόμενες 6 ημέρες θα ζητάω το μπον φιλέ μου με αυθεντική βουργουνδιανή προφορά και τα Chateau Margot με το Ch παχύ, εξαργυρώνοντας τις ατελείωτες ώρες πλήξης που πέρασα μαθαίνοντας επί είκοσι, ναι είκοσι ολόκληρα χρόνια, γαλλικά. Γιατί τα γαλλικά μου τα ξεκίνησαν από την τρυφερή ηλικία των 5 κι όταν η δασκάλα μου έλεγε για το αλουέτ, ζοντίγ αλουέτ, εγώ σκεφτόμουν ότι ήθελα να πάω να παίξω μπάλα. Στο δημοτικό πάλι μια από τα ίδια, δεν έβλεπα την ώρα να τελειώνει το μάθημα και να βγω στο δρόμο να σουτάρω με το Μητσιακό, την ομάδα που είχαμε φτιάξει με τα παιδιά της γειτονιάς. Στο γυμνάσιο ήρθαν τα χειρότερα: στο γαλλικό σχολείο που με έγραψαν με έριξαν στο τμήμα του Κόμη Δράκουλα της Γαλλικής Φιλολογίας. Άλλα δράματα από κει. Σκάβε σκύλε και με προφορά παρακαλώ! Η βαρεμάρα συνεχίστηκε και στο λύκειο, όπου εκεί δεν είχα πια το μυαλό μου στη μπάλα, αλλά πως θα το έσκαγα για το τοπικό χεβιμεταλάδικο της εποχής. Τελειώνοντας το σχολείο, έπρεπε να πάρω και το ρημάδι το πτυχίο, δεν έπρεπε; Το δράμα μεταφέρθηκε στις αίθουσες του γαλλικού ινστιτούτου όπου πέρασα ατελείωτες στιγμές πλήξης. Κι έφτασα στο σημείο να παίζω κρεμάλα με τον εαυτό μου μπας και περάσει πιο δημιουργικά η ώρα. Η ώρα πέρασε, οι εξετάσεις επίσης, πήρα το ρημαδοSorbonne συνειδητοποιώντας ότι δεν ήξερα να λέω ούτε το μαλάκας στα γαλλικά. Αντίθετα μπορούσα να αναλύσω όλο το Μολιέρο και το Βολταίρο και να μιλήσω με εξαιρετική ευκολία στη μεσαιωνική διάλεκτο της Καμπανίας. Τέτοια χλιδή. Όπως ήταν φυσικό ανέπτυξα μια φοβερή απώθηση για οτιδήποτε γαλλικό, πλην του Αστερίξ, του Τζο Ντασέν και του Λουί Ντε Φινές. Πιστεύω ότι οι τρεις παραπάνω αποτελούν τη μεγαλύτερη συμβολή της Γαλλίας στην παγκόσμια κουλτούρα. Μάλλον όμως αυτή η θεωρία δεν θα αρέσει στους Γάλλους επιχειρηματίες που θα συναντήσω τις επόμενες ημέρες.
Μήπως τελικά να τους μιλήσω στα αγγλικά; Μήπως λέω;