Ο θείος Πλούτων

«Εγώ σε καφενείο δεν πατάω! Εκεί μέσα όλοι καπνίζουν, πέρδονται και πολιτικολογούν» ήταν τα λόγια του θείου Τάκη την ημέρα που βγήκε στη σύνταξη. Ήταν μόλις 52 ετών όταν πέρασε στην αποστρατεία κι επειδή ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες το αγαπημένο καλαμπούρι του πατέρα μου ήταν να του υπενθυμίζει κάθε τρεις και λίγο ότι «ο Στρατός επιτίθεται, η Αεροπορία βομβαρδίζει και το Πολεμικό Ναυτικό κάνει τη δεξίωση». Από τότε ο θείος Τάκης αφιέρωσε όλο του το χρόνο στην εθελοντική εργασία, στο συνδικαλισμό, στη μανιώδη επίλυση σταυρολέξων (που συνοδεύονταν από τη δημιουργία μνημειωδών λυσαριών για τις λέξεις με τρία γράμματα), στη σύνταξη αιτήσεων, μακροσκελέστατων υπομνημάτων και ενίοτε στην κατάθεση μηνύσεων "κατά παντός υπευθύνου". Αυτό όμως που του έδινε πραγματικά ζωή ήταν η λογοτεχνική σχέση που ανέπτυξε με το θάνατο και η οποία γέννησε μια σειρά παραληρηματικών επικηδείων. Ο θείος Τάκης σύχναζε πλέον συστηματικά σε κηδείες και συνέγραφε μανιωδώς πομπώδεις λόγους, τους οποίους μας καλούσε γεμάτος υπερηφάνεια για να μας τους διαβάσει. Μ’ αυτά και άλλα η οικογένεια δεν άργησε να του κολλήσει το παρατσούκλι «ο θείος Πλούτων», μάλιστα ο μπατζανάκης του δεν έχανε την ευκαιρία να λέει ότι «τώρα οι νεκροί έχουν το δικό τους άνθρωπο» και μετά να ξεσπάει σε βροντερά γέλια. Όταν πέθανε ο θείος Μίμης συνέθεσε ίσως ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματά του, το οποίο έβριθε από αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, καθώς και από μια σειρά λατρεμένων κλισέ όπως ο «εργάτης της αγάπης», ο «συνετός οικογενειάρχης», ο «bonus pater familias», «το ελαφρύ χώμα της αττικής γης να σε σκεπάζει» και άλλα τέτοια. Εκφράσεις ογκόλιθοι που έστειλαν τους περισσότερους από εμάς έξω από την εκκλησία να ρωτάμε τους φύλακες του Πρώτου, με δάκρυα στα μάτια, πού είναι ο τάφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη... Διότι είπαμε, ως οικογένεια είμαστε παλιοχαρακτήρες!