Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Έργα και ημέρες στο Παρίσι, μέρος 2ο

Περπατάω στους δρόμους του Παρισιού θαυμάζοντας με ανοιχτό το στόμα κτίρια και πεζοδρόμια: νιώθω σαν το διαστημόβλαχο που έπεσε από τον πλανήτη Γκράγκουρα στη γη της αισθητικής επαγγελίας. Εδώ η αρχιτεκτονική είναι αρχιτεκτονική, δεν υπάρχουν σπίτια τούρτες με τουρκομπαρόκ καγκελάκια και πορτοπαράθυρα αλουμινίου, τα πεζοδρόμια είναι φαρδιά σαν γήπεδα του μπάτμιντον και τα αυτοκίνητα παρκάρουν στο δρόμο. Υπάρχουν ακόμα και φανάρια για τους ποδηλάτες, γιατί εδώ η συμπαθής αυτή τάξη δεν είναι η μειονότητα των παλαβών, αλλά ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης με δικαιώματα, φανάρια και δική της λωρίδα κυκλοφορίας. Το πιο ωραίο όμως είναι οι τύποι που κυκλοφορούν πάνω στα ρόλερ: προσκυνώ αυτή την κυκλοφοριακή πατεντάρα και αναλογίζομαι πόσα μπινελίκια, χύμες και μετωπικές με παρκαρισμένους γιωταχήδες θα έτρωγε όποιος επιχειρούσε την ηρωική έξοδό του με ρόλερ στα πεζοδρόμια της Αθήνας.
Ο δρόμος με βγάζει μπροστά από τον πύργο του Άιφελ, όπου όλος ο καλός ο κόσμος έχει αράξει στο γρασίδι, χαζεύει, διαβάζει, παίζει κιθάρα, κόβει βόλτες, πίνει μπίρες και τρώει πάνω σε καρό τραπεζομάντηλα. Χαζεύω μια τον πύργο μια τον κόσμο, νιώθω λίγο σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που βρέθηκε από μια πόλη σκέτη πατσαβούρα στο Τσάμπιονς Λιγκ της ευρωπαϊκής αισθητικής.
Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτυπάει και οι οδηγίες λένε ότι στις 8 πρέπει να είμαι στο τάδε καραχλιδάτο όπως μου εξηγούν εστιατόριο για φαγητό με το διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας. Αααααααααα, μα είναι ήδη 7 και δεν έχω δει τίποτα ακόμη. Κι εκείνη την αποφράδα ώρα συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φέρει ούτε ένα σοβαρό ρούχο μαζί μου παρά μόνο κάτι μπλουζάκια με το Σνούπι, τζιν παντελόνες και αθλητικά: λα καταστρόφ! Αποφασίζω να περάσω τη μόνιμη λετσαρία μου ως άποψη, δεν βαριέσαι, σκέφτομαι, θα χωθώ σε μια γωνία και θα κάνω ότι υποφέρω από τζετ λάνγκ.
Του μπι κοντίνιουντ...