Παρλέ βου ανγκλέ; Θα αστειεύεστε! Γκασταρμπάιτερ στο Παρίσι, παρτ 5: η ευχή της μάνας!

Ήμουν σίγουρη ότι θα έπεφτα άδοξα στο πεδίο της μάχης κατατροπωμένη από τις ασυνήθιστα δύσοσμες δημιουργίες των Βρετανών σεφ. Τώρα πρέπει να μαγείρευαν κάτι σε ασβό, με γέμιση από χαλασμένα μανιτάρια πλευρώτους και συνοδεία σιρόπι από ξινισμένα φρούτα του δάσους και σάπια κυδώνια. Ήμουν επίσης σίγουρη ότι έπρεπε να ζητήσω επίδομα βαρέων και ανθυγιεινών: αυτό το πράγμα ήταν χειρότερο από το να ρίχνεις μπετά σε οικοδομή στη Λούτσα με 40 βαθμούς υπό σκιά. Έβγαλα από την τσάντα ένα αρωματικό μαντιλάκι Hondos Center κι έτσι πέρασε η ώρα μέχρι τις 6 όπου έστειλα την τελική αναφορά στη δουλειά. Στη συνέχεια κατάφερα να συρθώ μέχρι το ελληνικό εστιατόριο της έκθεσης για να φάω το τελευταίο πιάτο μουσακά που κάποιοι καλοί άνθρωποι μου είχαν κρατήσει. Εκεί ένιωσα βαθύ τον πόνο του γκασταρμπάιντερ κι έφερα στο νου μου τα τραγούδια του Καζαντζίδη: μπρος απ’ τα μάτια μου πέρασαν οι φάμπρικες στο Βούπερταλ, τα βροχερά πρωινά στα ορυχεία του Βελγίου και η ευχή της χαροκαμένης μάνας... Ήταν βαρύς ο ίσκιος της ξενιτιάς και βάλσαμο οι εικόνες από τη μακρινή πατρίδα: οι φραπέδες στο Λέντζο, τα παϊδάκια της χασαποταβέρνας το Βελούχι και οι καλοκαιρινές παραστάσεις στο Δελφινάριο. Να πάρει! Δυο μέρες μόλις έλειπα από την Ελλάδα και μου φαινόταν πως είχε περάσει μια ολόκληρη ζωή. Σκούπισα ένα δάκρυ κι έτρεξα γρήγορα να μπω με τους υπόλοιπους της παρέας σε ένα ραδιοταξί. Μία ώρα και 45 λεπτά αργότερα είχαμε φτάσει στο ξενοδοχείο κουβαλώντας την αιθέρια αύρα της νικοτίνης: οι γνωστοί άγνωστοι θεριακλήδες είχαν πείσει το μαροκινό ταξιτζή να τους αφήσει να καπνίσουν. Κι οι υπόλοιποι δεν είχαμε υποστεί μόνο το ντουμάνι από τα τσιγάρα τους, αλλά και την απερίγραπτη γλωσσοδιάρροια ενός ακόμα παρλαπίπα ραδιοφωνικού παραγωγού που δεν έβαζε γλώσσα μέσα. Κι εκεί άλλο ένα δάκρυ αυλάκωσε το πρόσωπό μου με τη σκέψη της φωνής του Μάκη Πουνέντη να σκίζει τις ραδιοφωνικές συχνότητες, κάτω εκεί στη γλυκιά πατρίδα...

Τέλος της 2^ης μέρας. Του μπι κοντίνιουντ