H χαρά του συλλέκτη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που πρωτοείδα το βιβλίο αυτό στο σπίτι ενός πωρωμένου συλλέκτη, ο οποίος, καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι, μου παρουσίασε αυτό τον στόχο ζωής κάθε τρασά που σέβεται τον εαυτό του. Περιττό να σας πω ότι έπεσα στα γόνατα και ζήτησα, παρακάλεσα, ικέτεψα να το δανειστώ έστω και για μια μέρα. Πρότεινα να του δανείσω με τη σειρά μου το υπερπολύτιμο συλλεκτικό μπλουζάκι Athens 96 χρώματος κυκλαμινί, το οποίο φορούσα μόνο σε εξαιρετικές περιστάσεις. Εκείνος αρνήθηκε σθεναρά σίγουρα για να με πικάρει: το έχουν αυτό το χούι οι συλλέκτες.
Το έφερα φυσικά βαρέως μέχρι προχτές που σε ένα ωραιότατο μπαζάρ βρήκα επιτέλους αυτό που αναζητούσα: το βιβλίο με τις δίαιτες του Ντέμη Ρούσσου - το χρήσιμο βιβλίο όπως διαφημίζει και το εξώφυλλο - το οποίο περιέχει επίσης εξαιρετικό φωτογραφικό υλικό του αγαπημένου σταρ. Φανταστείτε τη συγκίνησή μου, αλλά και τη δικαίωση που ένιωσα μετά από τόσα χρόνια συλλεκτικής καταφρόνιας μπροστά στο πολυπόθητο ιερόν μπουκ. Και φυσικά μοιράζομαι αυτή την απερίγραπτη χαρά μαζί σας πίνοντας μια ρακή ψημένη (και δυο και τρεις) για τη μεγάλη αυτή επιτυχία. Τσίαρς λέμε!

Θυμάστε τις παλιές καλές μέρες του MTV;

Για όσους από μας ζήσαμε τα πέτρινα χρόνια του φιρφιρουλέ Μουσικοράματος στην κρατική τηλεόραση, η έλευση του MTV υπήρξε κανονική κοσμογονία: σαν από κακή ποιότητας ρετσίνα να σου σερβίρουν ξαφνικά μια διαστημική Μαργαρίτα! Μεγάλη μου συμπάθεια ήταν η φοβερή φάτσα που άκουγε στο όνομα Ray Cokes, ένας απίθανος τύπος που ήταν κατηγορία από μόνος του.
Κι ύστερα ενέσκυψαν τα ελληνάδικα, η λαίλαπα των play lists, το μουσικό τηλεοπτικό τίποτα. Κάποια στιγμή ο Ray χάθηκε από το MTV, και μετά το MTV χάθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες μπαίνοντας σε κάποιο επί πληρωμή «μπουκέτο».
Ώσπου σε μια από τις βόλτες μου στο myspace ανακάλυψα και πάλι τον παλιόφιλο Ray, κατάτι τσαλακωμένο αλλά πάντα αυτό που λέμε «φάτσα». Ο οποίος με το γνωστό του χιούμορ αυτοσυστήνεται ως TV Legend, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι με το TV εννοεί Television και όχι ... Transvestism. Και δεν σας κρύβω ότι ψιλοσυγκινήθηκα φέρνοντας εκείνες τις χαρούμενες εποχές στο μυαλό μου, με την κασέτα που ήταν μονίμως στο βίντεο για να γράφει πολλά και διάφορα από το MTV... Ουφ, μελαγχόλησα τώρα!

Ωδή στο Χρήστο Αρδίζογλου

Σύντροφε Αεκτζή, καμένε ποδοσφαιρόφιλε,
με δάκρυα στα μάτια σου παρουσιάζω την ωδή στο μεγάλο Χρήστο Αρδίζογλου που συνέγραψε ο φιλόπονος ερασιτέχνης ποιητής.
Δεν ξέρει τι να πρωτοθαυμάσει κανείς μπροστά σ' αυτό το καλλιτεχνικό πόνημα, τη φλόγα του δημιουργού, το πάθος για τη μπάλα, τον ιαμβικό δωδεκασύλλαβο...
Μα πάνω από όλα οφείλει κανείς να υποκλιθεί στη δύναμη των παρακάτω ανομοιοκατάληκτων στίχοι:
Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας,
στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου...
Ρισπέκτ λέμε!
(πάρτε και τη λινκιά για να το εκτυπώσετε και να το κορνιζάρετε δίπλα στο Λόουερ!)

Η ομορφιά της με κάνει να κλαίω

Έφτασα ξημερώματα, με καταρρακτώδη βροχή• πιο πριν στη Δονούσα το νερό έπεφτε σαν καταρράκτης την ώρα που αποβιβαζόταν στο νησί ο ένας και μοναδικός επιβάτης. Η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα ανακατευόταν με την αρμύρα της θάλασσας, εικόνα παράταιρη μ’ αυτήν που ζούσα τόσα και τόσα καλοκαίρια.... Οι δυο πρώτες μέρες μουντές, με βροχή και κρύο: η απόλυτη ευτυχία για κάποιον που ο Νοέμβρης είναι ο αγαπημένος του μήνας. Γνώρισα τη φοβερή και τρομερή Μαϊμού πίνοντας καφέ στο Μπλε και τον έξαλλο Ράμπο, ένα σκυλί πατσαβουράκι που κυνηγούσε τον ευτραφέστατο γάτο Αποστόλη πάνω στις πέργκολες.




Περπάτησα στα καταπράσινα μονοπάτια και ήπια τσίπουρα στου Ανάργυρου στα Θολάρια παρακολουθώντας με τους παππούδες τηλεόραση: ποτέ δεν περίμενα ότι ένα δελτίο ειδήσεων θα ήταν τόσο διασκεδαστικό! Έμαθα επίσης ότι κι ο αγαπημένος μου ΘουΒού είναι μισός Θολαριώτης• έτσι εξηγείται η καλή καρδιά του καλού μας ανθρώπου!




Έφαγα το πιο συγκλονιστικό κοκκινιστό μοσχαράκι της ζωής μου και αυθεντική σαντορινιά φάβα κέρασμα στο Μοναστήρι. Έκανα ένα σωρό ώτο στοπ για να γυρίσω το νησί, περιηγήθηκα στην έρημη -σαν τοπίο του Ταρκόφσκυ- Χώρα.



Μα πάνω από όλα μίλησα με ωραίους και φιλόξενους ανθρώπους. Και το πρωινό που αποχαιρετούσα την Αμοργό, που χουχούλιαζε μέσα στα μπαμπακένια σύννεφα, μια φράση μου’ ρθε μόνο στο μυαλό: η ομορφιά της με κάνει να κλαίω!

Είμαι αλλού!

Λοιπόν έχουμε και λέμε: δραμαμίνες, αχρείαστες νά’ναι, Μίκυ Μάους (τον εξαιρετικό τόμο Πυρ Παπί και Θάλασσα), σουντόκου, βιβλία (τα δοκίμια του Μπόρχες ίσως;), τις πυτζάμες με το Σνούπι (κλασική αξία), τα CD με τα γνωστά ντάπα ντούπα (και δεν θέλω ου), μαγιό (λες;;; εδώ έπεσα Μάρτη με χιόνια, τώρα θα μασήσουμε;), το ηρωικό κλαρωτό σλίπιν μπαγκ (σιγά μην πάρω καμπίνα!) και ξηρά τροφή για το ταξίδι (ωραία κρητικά παξιμάδια, - σαν τις γριές που πάνε στην Αιδηψό με το ΚΤΕΛ ένα πράγμα• τζάμι! Λες να πάρω μαζί και κανένα βραστό αυγό;;;)
Καλά μου παιδιά,
Σήμερα το πλοίο σαλπάρει για την εξωτική Αμοργό και μαζί του παίρνει τη θεία Πασταφλώρα για σύντομες διακοπές σε ένα πάρα πολύ αγαπημένο μέρος. Ένα μέρος όπου πάντα ήθελα να δω πώς κατρακυλάνε τα σύννεφα χειμώνα καιρό πάνω από τη Λαγκάδα και τι γεύση έχουν οι ψημένες ρακές Νοέμβρη μήνα στο μαγαζί του Ανάργυρου.
Επιστροφή, καιρού θέλοντος και απαγορευτικού επιτρέποντος, κατά το Σάββατο (αν δεν μας έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι).

Τα λέμε τότε!

Η ταξιδιωτική

Να γιατί αγαπώ τις αθλητικές εφημερίδες

Όταν διαβάζει κανείς τέτοια ρεπορτάζ δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στον ακάματο και μπαρουτοκαπνισμένο συντάκτη, αλλά και στον πχοιοτικό – χασομέρη αναγνώστη που ευλαβικά μελετά την τρικυμιώδη πορεία των ομάδων της Δ’ Εθνικής. Διότι δεν είναι και λίγο πράγμα να διαβάζεις κατεβατά ολόκληρα για τον Αχέροντα Καναλακίου, τη Θύελλα Ελεούσας, των Αήττητο Σπάτων και το ηρωικό Τσιλιβί. Και μέσα από καυτές ανταποκρίσεις να ξετυλίγονται οι αγωνίες προπονητών με επώνυμα γλωσσοδέτες, αλλά και των τοπικών ποδοσφαιρικών ταγών – με πούρο Cohiba μονίμως στο στόμα, μπυρόκοιλο και πλακέ πλαστικές παντόφλες.
Ένα πάντως είναι σίγουρο: στα παιχνίδια της Δ’ Εθνικής δεν πρόκειται να πλήξεις ποτέ. Μάρτυς μου ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL που ακόμα θυμάται τη ζωντανή προβατίνα που είχε δει να εκσφενδονίζεται από φανατικούς κάφρους τοπικής ομάδας στον ανύποπτο διαιτητή.

Το τρίτο Νιάιχ

Ζωόφιλοι και ζωόφιλες (και όχι μόνο),

Πόσα χαλασμένα ναρκωτικά πρέπει να έχει πάρει κάποιος για να δημιουργήσει ένα σάιτ που λέγεται www.catsthatlooklikehitler.com αναζητώντας τη φάτσα του Φύρερ στα συμπαθή τετράποδα; Πόσο παραλίας πρέπει να είσαι για να ψάχνεις σε όλη την υφήλιο Kitlers έχοντας φτιάξει αυτή την εξωφρενική σελίδα; Τι μπορεί να έσπρωξε τους αξιότιμους κυρίους Koos Plegt και Paul Neve να συστήσουν στις μέρες μας μια ιστοσελίδα φόρο τιμής στο Τρίτο Νιάιχ;
Μήπως άκουσαν σε τρυφερή ηλικία γνωστό παράφωνο μουσικοσυνθέτη να τραγουδάει στο μπάνιο και έκτοτε τους έμεινε το κουσούρι; Μήπως κατανάλωσαν κανένα μπάρκο μεταλλαγμένο σταφ το οποίο έστριψαν σε αντίτυπα του «Ο αγών μου» κι έκτοτε είναι κουκουρούκου; Κι αν αυτοί είναι άντεγεια, πόσοι βαρεμένοι υπάρχουν που στέλνουν φωτογραφίες τα ζωντανά τους και περηφανεύονται κιόλας που μοιάζουν στον ακατανόμαστο; Σε τι κόσμο ζούμε εμείς και τα τετράποδα παιδιά μας, mon Dieu!

Το παιδί και ο μητέρα

Ο «τυφώνας» Ντέμης ενέσκηψε στο σπίτι μας ένα κυριακάτικο μεσημέρι που ψήναμε παϊδάκια στον κήπο. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Ο μικρός ζημιάρης έγινε από εκείνη την ημέρα «το παιδί», ενώ ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL είναι πλέον «ο μητέρα»: ο Ντέμης κοιμάται επί ώρες στην αγκαλιά του, βυζαίνει την αθλητική του φόρμα, βλέπει μαζί του ποδόσφαιρο και μοιράζονται κάθε Τετάρτη μια Pizza Fan 4X4 περδόμενοι ασυστόλως. Φυσικά δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο μητέρα έδωσε στο παιδί το όνομα του προέδρου! (τι ποιος πρόεδρος; Ένας είναι ο πρόεδρος!)
Η μανούλα τώρα είναι επίσης ξετρελαμένη με το παιδί, πλην όμως υποφέρει από αλλεργικό άσθμα. Έτσι η θεία Πασταφλώρα ζει ένδοξες αθλητικές στιγμές σπάζοντας το ρεκόρ Γκίνες στα συνεχή φτερνίσματα. Παράλληλα αναθυμάται όλα όσα έχει κάνει αυτά τα χρόνια για να ξορκίσει την κακιά αλλεργία, φυσικά με αξιοσημείωτη αποτυχία: κορτιζόνη, ομοιοπαθητική, ρέικι, φενγκ σούι, ιάματα Μπαχ, ταβανοσκόπηση, ενεργειακή θεραπεία με την πορφυρή πλακέτα του Τέσλα (!!!), συν τα διάφορα εξωφρενικά ματζούνια που έχει κατά καιρούς δοκιμάσει (νέα πατέντα το υπερσούπερ σαλέπι που φέραμε από την Τουρκία-άλλη μια παταγώδης αποτυχία, μα γιατί;). Σήμερα σειρά είχαν τα αγιουρβεδικά φάρμακα τα οποία θα παίρνει η μανούλα για το επόμενο τετράμηνο. Δεν μπορεί, κάπου θα βρεθεί η άκρη, δεν θα βρεθεί; Αψού!

Προσωπικότητες που εκτιμώ: ο γιος του Ανέμου.

Όταν στο γραφείο η απόλυτη καταστροφή μας χτυπούσε την πόρτα εκείνος ήταν μια απόλυτα ζεν φιγούρα: ατάραχος, απαθής, νηφάλιος, άρχοντας. Ηταν το καλό φενγκ σούι του κτιρίου, ένας τύπος που θα εξακολουθούσε να πίνει χαλαρός τον φραπέ του ακόμα κι αν η γη δεχόταν υπερεπίθεση από αιμοδιψείς εξωγήινους. Όταν όλοι έτρεχαν, εκείνος καθόταν. Όταν όλοι αγχώνονταν, εκείνος κάπνιζε αργά το Winston του. Γιατί ο Δημήτρης τα έκανε όλα αργά: αργά μιλούσε, αργά περπατούσε, αργά έπιανε δουλειά. Δεν αργήσαμε να του κολλήσουμε το παρατσούκλι ο Γιος του Ανέμου. Ένα χάρμα οφθαλμών!
Ευτυχώς η βραδύτητά του δεν τον εμπόδισε να εγκαταλείψει νωρίς το απεχθές πλοιάριο και να ανοίξει πανιά για πιο χαλαρά λιμάνια. Την ημέρα που μας αποχαιρετούσε ευχόμουν βαθιά μέσα μου να πιάσει δουλειά στο Δημόσιο. Ελπίζω να τα έχει καταφέρει!

Ας νικήσει ο καλύτερος!

Το ένα αγόρι. Τόσο γούτσου, τόσο πίου πίου...



και το άλλο αγόρι. δεν είναι επίσης πολύ γούτσου;




*και οι δύο φωτό αποτελούν ευγενές δάνειο από το http://salata.wordpress.com/.

Χωρίς σχόλια...

Εσάς από πού βγαίνει το ονοματάκι σας;

To απόλυτα παράφωνο, σαν ωδή του Κακοφωνίξ, επίθετό μου ήταν πάντα μια από τις μεγάλες πίκρες της ζωής μου. Το ίδιο χάλια ήταν το πατρικό της μητέρας μου, της γιαγιάς μου και της άλλης γιαγιάς στο Ναύπλιο. Λες και όταν έβρεχε ωραία επώνυμα κρατάγαμε οικογενειακώς ομπρέλες. Έτσι λοιπόν το προσωπικό αυτό δράμα με έκανε να παρουσιάζομαι κατά καιρούς με ένα σωρό εξωφρενικά και μη ονόματα σε τσατ, αλληλογραφίες με ραδιοφωνικούς σταθμούς και φίλους στα ξένα: Daliker, Houdini FM Stereo, Νεκταρία Νταλάγκουρα. Άβερελ, Σενσέι, Σήφης Ουστμανωλάκης, Μπατζανάκης και πάει λέγοντας.
Όταν αποφάσισα να ρίξω τα μπετά στο ιστοκαλύβι το δίλημμα ήταν μεγάλο: τι όνομα θα έδινα στο μαγαζί; Ποια θα ήμουν; Και ξαφνικά σαν επιφοίτηση ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια του απελπισμένου δάσκαλου της οδήγησης: Εσύ βρίσκεσαι πάντα αλλού εκτός από εδώ που θα έπρεπε να είσαι (φυσικά ποτέ δεν έμαθα δεν οδηγώ!). Τότε έλαμψε στο μυαλό μου η εικόνα της Πασταφλώρας στο Μια τρελή τρελή οικογένεια: κι εκείνη επίσης ήταν πάντα... αλλού (δεν θυμάμαι μόνο αν οδηγούσε).

Συχνά όταν ανταλλάσσουμε επισκέψεις με αρκετούς από σας αναρωτιέμαι από πού βγαίνει το ονοματάκι σας. Να το πάρει το ποτάμι;

Ένα μικρό τσιλ άουτ

Φίλε της τέχνης, των γραμμάτων, της ποίησης, της υψηλής διανόησης

μετά από τόση κουλτούρα και τόσες παραστάσεις στο Μέγαρο (με Νόνικα ή χωρίς), ήρθε η στιγμή να κάνεις το απαραίτητο τσιλ άουτ.
Αβάδιστα λοιπόν σου προτείνουμε να εγγραφείς στο Σύνδεσμο Φίλων του Σταμάτη Γονίδη, ένα κλαμπ που έρχεται να σου κλείσει πρώτο τραπέζι πίστα, να σου εξασφαλίσει καθαρά Τζόνι από τα γραφικά Χάιλαντς και να σου χαρίσει δεκάδες πανέρια με λέλουδα εισαγωγής για να'χεις να πετάς όταν μερακλώνεις στον καλλιτέχνη.

Μαέστρο, πιάσε ένα ζεμπέκικο κι ας είναι και Τερλέγκας!
(απολαύστε τον Έλληνα Μπαρίσνικοφ της πίστας, τα πολλά λόγια είναι περιττά)

O υπερποιητής Φρανσουά Γιαμπατζολιάς

Φίλοι της διανόησης, της κουλτούρας και της τέχνης,

Με μεγάλη χαρά σας παρουσιάζω τον υπερποιητή Φρανσουά Γιαμπατζολιά, ο οποίος έρχεται να δώσει ένα νέο όνομα στον όρο «ποίηση», προβάλλοντας νέες εκφραστικές φόρμες, αλλά και ευφάνταστες κατηγοριοποιήσεις στις μοναδικές δημιουργίες του. Έργα όπως το μνημειώδες «Mε κατέστρεψε ο Βέλλιουρας» θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στα ανάλεκτα της ελληνικής ποιητικής παραγωγής...

Αντιγράφω το σύντομο, αλλά περιεκτικό βιογραφικό του...
«Ονομάζομαι Φρανσουά Γιαμπατζολιάς. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κεντάκι των Η.Π.Α. Πλέον ζω και εργάζομαι στο Αγρίνιο. Είμαι ποιητής. Τα έργα μου θα δημοσιεύονται στο ιστολόγιο τούτο υπό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Ο ξανθός ποιητής Ταβάφης» στα πρότυπα που έχουν ορίσει όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί της πατρίδος. Ξανθός βέβαια δεν είμαι. Ας πούμε ότι πρόκειται για ποιητική αδεία που να πάρει ο διάολος».

Μην έχοντας να προσθέσω περισσότερα, παραθέτω ένα ποίημα το οποίο με συγκλόνισε πατόκορφα και φέρει τον εμπνευσμένο τίτλο Φον φον θερμοσιφών. Το έργο αυτό εντάσσεται στην κατηγορία «γκασμάδες, δρυοκολάπτες, ελεφαντόδοντα, κάσιους, κανταίφια, λάντσιον-μιτ, λεοπαρδάλεις, μεσινέζες, μπαμπακόπιτα, νεκροφαγίες, ξύγκια, πεταλώματα, πιρτσίνια, πιστολέτα, πυρηνικός όλεθρος, ροκφόρ, σαλάμι αέρος, σκεπάρνια, σκύλοι, σουπιές, τρικαλινό light, τυφώνες, φενκ σουι, χαβλιόδοντες, ψεκασμοί».
Απολαύστε το!

Ώρα που βρήκε το ρημάδι να χαλάσει
ηλεκτρολόγο μες τη νύχτα που να ψάξω;
μήπως να προσπαθήσω το φτιάξω;
να δούμε ποιος στο τέλος θα γελάσει

και πόση να ναι πια η δυσκολία
μίας επισκευής θερμοσιφώνου;
σπατάλη χρήματος και χρόνου
ειν’ των ηλεκτρολόγων η ασχολία

δεν ήξερα πόσο θα μου κοστίσει
την πένσα πήρα και το κατσαβίδι
σύρθηκα στο πατάρι σα το φίδι
όμως τον γενικό δεν είχα κλείσει

ο ηλεκτρολόγος ήρθε στην κηδεία
απ το υπερπέραν το κοιτούσα το αρχίδι
που άρχισε να διανέμει ήδη
την κάρτα του, ψάχνοντας πελατεία.

Ο Τηλεμπούφος στον αέρα!

Τηλεθεατή και τηλεθεάτρια,
Τη στιγμή που θέλεις να πετάξεις από το παράθυρο την τηλεοπτική συσκευή σου και να κάνεις το τηλεκοντρόλ χίλια κομμάτια ρίχνοντάς το στο ακριβό σου σύνθετο, θυμήσου: τώρα έχεις το δικό σου κανάλι, το κανάλι που σε νιώθει και δίνει νέα διάσταση στη λέξη «πχοιότητα»: τον Τηλεμπούφο.
Ο Τηλεμπούφος άρχισε από σήμερα να εκπέμπει από τη φιλόξενη συχνότητα του blogger με τη συνεργασία μιας πλειάδας εκλεκτών συνεργατών όπως οι: Σουσού Δελατρόμπα, Mujahedin, 3 parties a day, Σαμμάνος, Tinkerbell, Άμμος και η Σούλα Γουόρχολ).
Η πρώτη εκπομπή θα είναι ενημερωτικού χαρακτήρα και εντάσσεται στο πλαίσιο των επίσημων εορταστικών εκδηλώσεων για τον Άη Ντουντ τον Μπάκουρα. Ηθικός αυτουργός ο σύντροφος, συναγωνιστής και πιστός συμπαίκτης στο τάβλι Μουτζαχεντίν.
Συντονιστείτε!