
Το Τροχοί και tir υπήρξε το αγαπημένο ανάγνωσμα της χαιρ στάιλιστ όταν τράβαγε κουπί στη γαλέρα του 9-5 και βάλε: τις Παρασκευές που χαλαρώναμε από την καθημερινή κλωτσοπατινάδα χαζεύαμε με το φίλο και συνάδελφο Μήτσο νταλίκες, ρυμούλκες και τριαξονικά. Εκείνος συνεπαρμένος από τις απαστράπτουσες βασίλισσες των χάιγουεις, μας μιλούσε με θέρμη για το όνειρό του να γίνει κάποτε εκδότης του περιοδικού "Σκάκι και Ορθοδοξία". Οι υπόλοιποι πάλι ονειρευόμασταν ότι ανεβαίναμε σε μια Volvo FH16 και την κοπανάγαμε με μουσική υπόκρουση τα Ντισκολαϊκά του Περικλή Περράκη. Και μετά ήρθαν οι Γιαπωνέζοι και τα γκρέμισαν όλα:

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας, είναι οι νταλικολατέρνες, τίγκα στα λαμπάκια και ηλεκτρονικά τζιτζιμπλόνια, τις άρτζι μπούρτζι εικαστικές παρεμβάσεις κι όλη την Άρτα και τα Γιάννενα να αναβοσβήνουν με μουσική υπόκρουση αποτροπιαστικά ντιριντάχτα.
Κι εκεί το όνειρο έσβησε...