Κυριακή στη Μικρή Μανίλα

Kυριακή πρωί, μπαίνουμε στον οικογενειακό τετράτροχο "κουβά" και κατευθυνόμαστε μετά του συνήθη καταληψία και του ευτυχούς φραντζολακίου σε σούπερ ντούπερ παιδική χαρά,  επονομαζόμενη η "Μικρή Μανίλα". Καθ'οδόν αμφότεροι ανοίγουμε το παράθυρο και ρίχνουμε μεγαλειώδη μούντζα στην οικία του babis. Για όσους ενδιαφέρονται δεν είναι γυάλινη και δεν έχει 117 ορόφους. Φτάνοντας στη Μικρή Μανίλα συνειδητοποιούμε ότι οι συμπαθείς Φιλιππινέζες που προσέχουν τα τέκνα των στελεχών τις καθημερινές, σήμερα έχουν το ρεπό τους και ο χώρος κατακλύζεται από ένα σωρό γονείς από άλλες γειτονιές. Είναι εμφανές ότι τα στελέχη το ΣΚ παραμένουν μετά των τέκνων τους στις μεζονέτες με τις πισίνες. Παίζουμε, τρέχουμε, γελάμε, κυλιόμαστε στο γρασίδι, βουτάμε ξένα κουβαδάκια, συναντάμε μια χελώνα και ευτυχείς ξαναμπαίνουμε στον οικογενειακό κουβά για να επιστρέψουμε σπίτι. Περνώντας από του babis ξαναμουτζώνουμε και αναρωτιόμαστε πόσο πιο ωραία θα ήταν η ζωή αν αντί να δίνουμε χρήματα σε ένα σωρό αηδίες, φτιάχναμε μια παιδική χαρά της προκοπής σε κάθε γειτονιά.