Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Επιτέλους... φτωχοί!


Ταδε έφη Γιάννης Ξανθούλης. Το ιστοσαλόν προσυπογράφει.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχεw πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ...
Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού...

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας.
Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια.. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς.. Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει...

20 σχόλια:

  1. Άντε να γλυτώσουμε απο διάφορα περιφερόμενα νούμερα.
    Το κακό είναι ότι θα ξαναγίνει της μόδας ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, μη σου πω κι ο Θωμάς Μπακαλάκος (μα τι συνθέτης!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φλωράνς επιτέλους!
    Ασε που σιχαίνομαι το σούσι!
    Αλλά και τα οικογενειακά τραπέζια.
    Θα φτιάξω ψωμί πάντως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Oκ, μαζι σου στα περισσοτερα, αλλα πολυς παλιος καλος κινηματογραφος και σκιαχτηκα! Δεν θελω να ζησω ουτε τις αναμνησεις της γιαγιας μου, ουτε κανενος. Μπορω να φτιαξω δικες μου γιατρε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @tzagalagabugu... συμπάσχω. Ξέρετε έχουμε μια τάση λόγω ηλικίας να γινόμαστε vintage. Κι εγώ σκιάχτηκα... αλλά μιλάμε μάλλον για διατήρηση ποιοτήτων του τότε και δημιουργία νέου υλικού ΤΩΡΑ γαμωτοκερατόμου.

    Εχω νεύρα σήμερα μη δίνετε σημασία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξέρεις κάτι, εμείς στην επαρχία, ή μάλλον οι χωριάτες της επαρχίας, αυτοί που δεν ζουν στην πρωτεύουσα του νομού ή δεν εντάχθηκαν ποτέ στους ρυθμούς της, έχουμε ακόμα μπαχτσέ στην αυλή μας και όχι γκαζόν. Κότες, κεραμιδόγατες και τσομπανόσκυλα και όχι Τσιουάουα. Δεν νομίζω να δυσκολευτούμε να γίνουμε πάλι φτωχοί, αφού οι γονείς μας έτσι ζουν ακόμα, αφού και εγώ έτσι έμαθα να ζω.


    Υ.Γ. Άσε που μπορεί να κλείσουμε την τηλεόραση και να αρχίσουμε να ακούμε μουσική (αληθινή μουσική), να διαβάσουμε κανένα βιβλίο ή ακόμα να αρχίσουμε να παράγουμε και πάλι πολιτισμό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καταπληκτικό... μου μύρισε φρέσκο χωριάτικο ψωμί!

    (τα τζιπ θα τα ξεφορτωθούμε άραγε από τη γειτονιά;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπορώ να διαφωνήσω;

    Φοβάμαι όμως το πάμε προς τα πίσω οτι μπορεί να γίνει όπως ευχήθηκε οΜητσοτάκης "όπως τότε που δεν είχαμε καν άσφαλτο".

    Και μην ξεχνάς οτι αυτή η vintage αισθητική μας έρχεται στο νου και μας αρέσει (ακόμη κι εμένα τολμώ να πώ), αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τσιουάουα και χρησιμοποιούν ήδη ένα ζευγάρι παπούτσια όλο το χρόνο.

    Εάν πάμε πίσω αυτοι (η πλειοψηφία ίσως του λαού) τι θα κάνει;

    Φοβάμαι ρε Πασταφλωρίτσα...
    κάποιοι χάσανε ζωές για να δουλεύω εγώ άνετος στο γραφείο μου (και να σου γράφω τώρα) με καλές συνθήκες και 8ωρο.

    Εάν πάμε πίσω τι θα γίνουν όλα αυτά;

    Δεν ξέρω αλλά εγώ φοβάμαι πολύ,
    σκέψου το αγαπητό φραντζολάκι τι μπορεί να περάσει εάν τα αφήσουμε όλα αυτά να συμβούν (ίσως και καλύτερα, δεν ξέρεις)...

    Απλά ήθελα να εκφράσω τον φόβο μου!

    :)

    Φιλιά, βρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συμφωνώ amorosa και για να καθησυχάσω τον φίλο balidor, το θέμα δεν είναι να γίνουμε φτωχοί, ο καλλιτέχνης έχει μια ελευθερία λόγου και έκφρασης. Το θέμα είναι να γίνουμε λογικοί: αν έχεις 5, άντε να ξοδέψεις 6. Αντε 7 βρε αδελφέ. Αλλά όχι 105.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναι, αλλά ποιος ξόδεψε και ποιος πληρώνει, είναι το θέμα
    και μερικοί δεν έχουν να πληρώσουν...
    :/

    και δυστυχώς η χαλαρότητα και ο φραπές δεν με βοηθούν πολύ...

    Αλλά το φρέσκο ψωμί της γιαγιάς ΤΑ ΣΠΑΕΙ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @αβάδιστη: αναμένω το "εργόχειρον".
    Με ανυπομονησία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @tzaga: καλό μου παιδί, μην ξεχνάτε την ηλικία και τις προσλαμβάνουσες του συγγραφέα του άρθρου. Ο καθένας γράφει για αυτά που έχει ζήσει.
    Το ρεζουμέ είναι επιστροφή στην ουσία. Και φυσικά όλοι ζούμε με τις δικές μας αναμνήσεις.
    Ας πιούμε εις υγείαν του Χοσέ Κουέρβο! (μέγας συνοδοιπόρος του δικού μου παρελθόντος!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @mariw: νομίζω η τηλεόραση είναι το πρώτο που πρέπει να εκπαραθυρωθεί.
    Όπως έγραψα και παραπάνω, καιρός να επιστρέψουμε στα ουσιώδη, στα απλά, στα ανθρώπινα.
    Κι εμένα οι αγαπημένοι θείοι μου στο χωριό μια χαρά ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι. Χωρίς τζιπ, χωρίς μεζονέτες, χωρίς πολλά υλικά. Με τα ζωάκια τους, το κρασί τους, τα λαχανικά τους, τα γλυκύτατα εγγόνια τους, τη σοφία τους. Τους ζηλεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @manetarius: τα τζιπ, τα χάμερ και όλο τον κωλοπαιδαρισμό που τα συνοδεύει... Δεν πιστεύω στα θαύματα, ΒΑΣΙΖΟΜΑΙ σ' αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Aς πιουμε λοιπον εις υγειαν του ανθρωπισμου, κι εγω κραταω την ουσια και ονειρευομαι;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @tzaga: ας πιούμε εις υγείαν της ίδιας της ζωής! Κρατάμε την ουσία, ονειρευόμαστε και δίνουμε τις μάχες μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @balidor: όπως είπα και παραπάνω ο καθένας γράφει σύμφωνα με την ηλικία και τις προσλαμβάνουσές του.
    Είμαι 42 χρονών, έζησα τα χρυσά και ανέμελα έιτις και όλο το ξεσάλωμα των 90's. Το πράγμα όμως ξέφυγε. Η αλαζονεία, ο κωλοπαιδαρισμός, το εύκολο κέρδος, η πολιτική αλητεία ξεπέρασαν κάθε όριο. Δεν δέχομαι ότι ένας εικοσάρης έχει όνειρο να μπει στο δημόσιο, αυτό τον ανοιχτό τάφο που καταπίνει όνειρα και δημιουργικότητα. Φταίμε όλοι μας που καλλιεργήσαμε αυτό το μύθο.
    Δεν δέχομαι τον κάθε απατεώνα που έφαγε ένα σκασμό επιδοτήσεις και τον κάθε προσκυνημένο βουλευτή να μου το παίζει υπεράνω και να μένει ατιμώρητος. Κάποτε υπήρχε και η περίφημη "κοινωνική κατακραυγή", η περιθωριοποίηση. Φταίμε όλοι μας που σήμερα τους θεωρούμε μάγκες και πετυχημένους.
    Δεν δέχομαι την τηλεοπτική μηχανή του κιμά και τα περιφερόμενα τσόκαρα ενός εμετικού βλαχομπαρόκ σταρ σύστεμ. Κάποτε γελάγαμε με δαύτους, σήμερα τους δίνουμε ποσοστά θεαματικότητας. Φταίμε όλοι μας.
    Δεν δέχομαι ένα εκπαιδευτικό σύστημα που σε κάνει παπαγάλο και σε αποβλακώνει από το δημοτικό. Πόσοι γονείς απαιτήσαμε να αλλάξει; Χειρότεροι από το σύστημα βαυκαλιζόμαστε και χειροκροτούμε τις βαθμοθηρίες των νεαρών βλαστών μας. Φταίμε όλοι μας για τα χάλια της παιδείας.
    Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και όλοι μαζί πρέπει να δούμε πού υπήρξαμε λάθος στις προσωπικές μας επιλογές. Και με πλήρη επίγνωση των αστοχιών μας, να κάνουμε μια νέα αρχή, επιστρέφοντας στα μεγέθη τα ανθρώπινα και εκεί που φτάνουν τα πόδια μας. Όλες οι προηγούμενες γενιές πάλεψαν και κόπιασαν, σειρά μας να σηκώσουμε τα μανίκια και να φτιάξουμε μια ΒΙΩΣΙΜΗ και αλληλέγγυα κοινωνία.
    Αυτό εννοεί ο "καλλιτέχνης" στο κείμενό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @apos: για μια ακόμα φορά με καλύψατε πλήρως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή