Καταραμένη νοσταλγία!

Υπάρχουν στιγμές που η εθνική υπερηφάνεια σε ξεπερνάει, στιγμές που τα λόγια είναι ανίκανα να περιγράψουν τη δύναμη μιας εικόνας, στιγμές που μένεις άφωνος (και ενίοτε Σόλωνος) μπροστά σε vintage αισθητικά διαμάντια που πέφτουν τυχαία στο δρόμο σου. Τότε αναθυμάσαι ότι αυτό το ένδοξο έθνος δημιούργησε Παρθενώνες, ρουμς του λετ, κτίρια μπάι babis vovos και λαμπρά αντικείμενα λαϊκής τέχνης σαν κι αυτό της φωτογραφίας: μια οστρακοειδής ιδιοκατασκευή με τον τσέλιγκα και τα ζωντανά του αρκεί για να μας ταξιδέψει σε μια φουστανελλοφόρα Ελλάδα των σέβεντις, με το κάδρο του Γέρου με την πίπα κρεμασμένο στον τοίχο και την τσεμπεροφορούσα γιαγιά να πλέκει με το βελονάκι παρακολουθώντας στην ΥΕΝΕΔ το Συνταγματάρχη Βαρτάνη να δίνει ρέστα στον φωσκολικό Άγνωστο Πόλεμο. Καταραμένη νοσταλγία!



* Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην beach girl που ξύπνησε τόσες νοσταλγικές αναμνήσεις.

Ρεντίκολουμ Βίτε

Γεννήθηκα τον Ιούνιο του 1968 στα Μάταλα από γονείς χίπις. Ένα χρόνο μετά έφυγαν για την Ινδία αναζητώντας τη φώτιση καθώς και φτηνά είδη λαϊκής τέχνης. Τελικά ο πατέρας μου έγινε Χάρε Κρίσνα κι η μαμά μου το έσκασε στο Μεξικό με έναν γητευτή φιδιών που πειραματιζόταν με ψυχεδελικά μανιτάρια. Εγώ πάλι έμεινα αμανάτι στο σπίτι του θείου Πλούτων και της θείας Λίτσικο στο Ψυχικό όπου μεγάλωσα με όπερα, γαλλικά, πιάνο και ιστορίες για τον προπάππου μου που ήταν πρωθυπουργός και όταν πέθανε τον κάνανε δρόμο και γραμματόσημο. Στα 14 μου έμπλεξα με κάτι μαλλιάδες από την Όμπρε και την Κρέιζι Χορς και στα 16 με κάτι κομμουνιστές, αλλά τους βαρέθηκα γρήγορα. Σε όλη τη διάρκεια της εφηβείας μου σύχναζα στο σπίτι του γείτονα μου- γνωστής μορφής του ελληνικού ροκ- και χάζευα τον Τζίμη Πανούση που έσκαγε μύτη φορώντας μπλουζάκια Motorhead και τσόκαρα Scholl χρώματος ταμπάκ.
Τελειώνοντας το σχολείο ακολούθησα επιτυχημένη καριέρα ως πάρτυ άνιμαλ σε ποικίλα μπαρς, κλαμπς και ρέιβ πάρτις. Η λαμπρή αυτή πορεία συνεχίστηκε αδιαλείπτως μέχρι τα 36 μου χρόνια. Κορυφαία στιγμή υπήρξε όταν φωτογραφίες μου από έξαλλα γλέντια με διάφορα σελέμπριτις δημοσιεύθηκαν σε κοσμικές στήλες και κουτσομπολίστικα έντυπα κάνοντάς με -το λιγότερο- ρόμπα ξεκούμπωτη. Στο ενδιάμεσο καταπιάστηκα με διάφορες δουλειές, του ποδαριού ως επί το πλείστον, μέχρι που αποφάσισα να γελοιοποιηθώ τελείως και έτσι προσελήφθην σε γαλέρα του χώρου της Επικοινωνίας για να τραβάω κουπί. Στα 36 μου γνώρισα το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL, έκοψα τα ποτά και τα ξενύχτια και 2 χρόνια αργότερα παντρευτήκαμε με παπάδες και φόλα ΑΕΚτζή κουμπάρο. Σήμερα, περιμένοντας να γεννηθεί η Πασταφλώρα τζούνιορ, σκέφτομαι ότι τα μοναδικά πράγματα που λείπουν από τη ζωή μου είναι η φώτιση και τα φτηνά είδη λαϊκής τέχνης. Τελικά είναι γεγονός ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Τον όβολό σας παρακαλώ!

Εκτάκτως το ιστοσαλόν ξανανοίγει για λίγο τις πόρτες του, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη του στη σκληρά δοκιμαζόμενη τάξη των ελλήνων τραπεζιτών και των λοιπών γκόλντεν μπόις του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Και παίρνει την πρωτοβουλία να διοργανώσει τον πρώτο ιστομαραθώνιο συμπαράστασης ανοίγοντας έναν εικονικό κουμπαρά για τις ευγενικές προσφορές όλων μας. Διότι δεν είναι και λίγο πράγμα να μην ξέρεις αν αύριο θα έχεις να πληρώσεις την Πόρσε Καγιέν, τα εξοχικά στην Αράχωβα και στην Ψαρού, την υπερμεζονέτα στα Β.Π, τον ινδό μπάτλερ, τα κουστούμια από τον Καρούζο και τα δίδακτρα στη Σχολή Μωραϊτη. Όλοι μαζί λοιπόν με βαθύτατο ανθρωπιστικό αίσθημα ας συνδράμουμε τους χειμαζώμενους αυτούς νεόπτωχους, ακολουθώντας το λαμπρό παράδειγμα του ελληνικού κράτους. Πρώτο το ιστοσαλόν προσφέρει στα ταλαιπωρημένα στελέχη δωρεάν βαφή στο δημοφιλές κομοδινί χρώμα καθώς και ένα ταψί σπανακόπιτα. Εσείς;


*Και για να ξέρετε που πάει το υστέρημά σας, μόνο σε μια ελληνική τράπεζα 8 στελέχη της διοίκησής της μοιράστηκαν, τα χρύσα μου, 20 εκατ. ευρώ, ενώ 9 μεγάλες τράπεζες διέθεσαν σε αμοιβές των μελών των διοικητικών συμβουλίων τους και στα βασικά διοικητικά στελέχη τους το αστείο ποσό των 80 εκατ. ευρώ. Τι ψιλικατζήδες!

Προσωρινή παύση και πάλι

Καλά μου παιδιά,
μια επείγουσα εισαγωγή στο νοσοκομείο την προηγούμενη Τετάρτη μάς έστειλε στην κόλαση (από όπου ευτυχώς ξαναγυρίσαμε σώοι μετά από ατελείωτες ώρες αγωνίας). Και τώρα κατ' εντολή γιατρού, αυστηρή ξάπλα για μια ακόμα φορά και πάρα μα πάρα πολλή προσοχή για να μην υπάρξουν άλλες περιπέτειες και επιπλοκές όπως συμβαίνει εδώ και 6,5 μήνες.
Βλέπετε η πασταφλωρίτσα τζούνιορ που θα γεννηθεί τα Χριστούγεννα είναι ένα πάρα μα πάρα πολύ άτακτο και ανυπόμονο πλασματάκι και κάθε τρεις και λίγο μας κοψοχολιάζει οικογενειακώς. Έτσι το ιστοσαλόν θα ξανακατεβάσει ρολά μέχρι να επανέλθει η ηρεμία κι η μέλλουσα μαμά Πασταφλώρα θα παραμείνει στο κρεβάτι καταμετρώντας σαχλά φαραωνικά ονόματα, διαβάζοντας όσο περισσότερο μπορεί και παρακολουθώντας ψυχωφελή ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους. Ένα μεγάλο φιλί σε όλους και κάντε μια ευχή κι εσείς να πάνε όλα καλά... Είναι στιγμές που πραγματικά χάνω το κουράγιο μου...

Φραπέ και γαλλική υψηλή γαστρονομία

Με ειλικρινή ανησυχία η χαιρστάιλιστ παρακολουθεί το δράμα που βιώνουν οι Γάλλοι εστιάτορες, καθότι μπορεί να διευθύνομεν ένα απλόν ιστοκομμωτήριον, αλλά παιδιόθεν μετέχουμε της φραντσέζικης παιδείας. Η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα όχι μόνο έχει οδηγήσει στο κλείσιμο πολλών χώρων εστιάσης, αλλά έχει δημιουργήσει παράλληλα ένα εξωφρενικό γεγονός: οι Γάλλοι γκουρμέ, για λόγους οικονομίας, δεν παραγγέλνουν πλέον ορεκτικό και επιδόρπιο, αλλά μόνον κυρίως πιάτο, οι ψιλικατζήδες Σαρδανάπαλοι. Η απρέπεια αυτή έχει οδηγήσει τους ιδιοκτήτες των ρεστοράν σε ακραίες συμπεριφορές όπως η εκδίωξη των βαρβάρων από τα πολυτελή εστιατόρια τους.
Ως ένδειξη συμπαράστασης στο χειμαζόμενο κλάδο των Γάλλων σεφ, το ιστοsalon προτείνει το φραντσάιζινγκ της παρακάτω υπέρλαμπρης επιχειρηματικής ιδέας:


Ο ταπεινός φραπέ τοποθετημένος στα κάρβουνα αποκτά μια εσάνς υψηλής γαστρονομίας και μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του ακάματου θηρευτή σπάνιων γεύσεων. Χώρια που είναι πάρα πολύ σικ να στήσεις μια καντίνα τόσο υψηλής αισθητικής στα γραφικά παριζιάνικα καρτιέ.