Γιατί αγαπώ τις αθλητικές εφημερίδες

Ποδοσφαιρόφιλε, ποδοσφαιρόφιλη,
υπάρχουν κάποιες στιγμές στην αθλητική δημοσιογραφία στις οποίες απλά υποκλίνεσαι, χτυπάς τους συντάκτες φιλικά στην πλάτη και τους κερνάς ένα καφάσι μπύρες και μια ντουζίνα σουβλάκια από την Τζατζικοκίνηση. Μια τέτοια μεγάλη στιγμή ζούμε σήμερα μετά την τεσσάρα που έφαγε ο Ολυμπιακός από τους συντρόφους ΑΕΚτζήδες και η οποία αποτέλεσε πηγή ξέφρενης έμπνευσης για το δημοσιογραφικό τιμ της εφημερίδας Score. Αντιγράφω το πρωτοσέλιδο όπου η νίκη των Ενωσιτών περιγράφεται ως "Το κλαρίνο της δεκαετίας", ενώ το κέφι συνεχίζεται με την ατάκα "Στα 4 προσκύνησε την ΑΕΚάρα".
Το πρωτοσέλιδο της Score διανθίζεται και με πολλές ακόμα βιτριολικές διαπιστώσεις, ενώ στο τέλος της σελίδας ξεχωρίζει η συγκινητική προσφορά προς τους φίλους του Γαύρου: "Προσφορά έκπληξη για τα παιδιά του Πειραιά δώρο κορνέ μόνο με 4 κουπόνια".
Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο. Πάω να τηλεφωνήσω στον κουμπάρο μου που είναι φόλα ΑΕΚ για να ακούσω το παραλήρημα του αιώνα.

Ντρίγκι ντρίγκι μάνα μου

Μια στιγμή μουσικής ανάπαυλας για το ιστοκαλύβι, το οποίο ολημερίς σείεται από βαριά χεβιμεταλάδικα άσματα και ανελέητα ηλεκτρονικά ντάμπα ντούμπα. Επιστροφή, έστω για λίγο, σε ρομαντικές μελωδίες του παρελθόντος, σε λίγη πχοιότητα, δυσοίωνα βάζα με άνθη για ντεκόρ και στη μέση η φιγούρα του αισθαντικού καλλιτέχνη με στολή ιππασίας, πουκαμίσα και χαϊμαλιά. Δώστε βάση στο εξαιρετικό οπτικό εφέ με τη χορωδία εκτόπλασμα που ξεπροβάλλει διακριτικά ως μαγική οπτασία.
Λέιντις εντ τζέντλεμαν, από τα βάθη της πλειστοκαίνου ο Ντέμης Ρούσσος και το Ντρίγκι Ντρίγκι μάνα μου.

Το καφρόμετρο

Οι σεισμοί έχουν τα Ρίχτερ τους, τα μετράνε οι σεισμογράφοι και μετά οι σεισμολόγοι γίνονται ρόμπες στα κανάλια. Οι αέρηδες πάλι έχουν τα μποφόρ τους, τα ανακοινώνει η ΕΜΥ και μετά επιβάτες και λιμενικοί γίνονται ρόμπες στα λιμάνια. Τις ατζαμοσύνες στην οδήγηση τις μετράνε με πόιντ σύστεμ και μετά οδηγοί και τροχαίοι γίνονται ρόμπες στα φανάρια.
Η λίστα των πάσης φύσεως μετρήσεων είναι μακριά, αλλά παράπονο το’χω που μέχρι στιγμής κανείς πεφωτισμένος εγκέφαλος δεν έχει εφεύρει το καφρόμετρο, τη χρήσιμη αυτή συσκευή που υπολογίζει την καθημερινή μας έκθεση στη γαϊδουριά και το ωχαδερφιλίκι των άλλων. Το πολύτιμο αυτό όργανο, το οποίο θα μετρούσε όλες αυτές τις επιδόσεις στην κλίμακα «κάφρο», θα βαρούσε κόκκινο σε δημόσιες υπηρεσίες, θα τρελαινόταν αν έμπαινε στη Βουλή, θα απορυθμιζόταν στην Κηφισίας, θα ζητούσε έλεος παρακολουθώντας τα προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης, θα προσχωρούσε στην εκκλησία των Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας αντιμετωπίζοντας το χάος σε κάθε βαθμίδα της εγχώριας εκπαίδευσης.
Εσείς σε πόσα «κάφρο» εκτεθήκατε σήμερα;

Τα τραγούδια UHU

Σας έχει ποτέ να φάτε κόλλημα με ένα αλλαντάλλων τραγούδι που σας τριβελίζει επί μέρες το μυαλό κοντεύοντας να σας στείλει για μόνιμη τηλεψυχοθεραπεία στην εκπομπή της Δρούζα; Ναι, ναι, είναι πάντα το πιο λάθος τραγούδι, μια κανονική μουσική βιοχλαπάτσα που έχει κάνει παρτιτούρα το μυαλό σας κι έχει σφηνώσει ένα τεράστιο κλειδί του σολ ανάμεσα στα εγκεφαλικά σας κύτταρα. Ελάτε, μην ντρέπεστε, παραδεχτείτο το: «Με λένε (το όνοματάκι σας) κι έχω φάει κόλλημα με το:
α) Είσαι σαν κουνέλι
β)Τα ριάλια ριάλια και πούντα ο μπετζεβένκης που τα’χει στην πούγκα
γ) Το αριστούργημα της αρεσκείας σας
Εντάξει, λοιπόν! Με λένε Πασταφλώρα κι έχω κάψει φλάντζες, εδώ και χρόνια, με το Βόλτα στο Λυκαβηττό. Και καταγγέλλω για μια ακόμα φορά ότι το καταπληκτικό ετούτο άσμα δεν έχει ανέβει ακόμα στο Γιουτιούμπ. Σας παραθέτω το ρεφρέν για να καταλάβετε το δράμα που ζω: «Βόλτα στο Λυκαβηττό Σάββατο βραδάκι, με σταθμό πειρατικό στο τρανζιστοράκι»
Πάρτε και λίγη ποιότητα τώρα για να στανιάρετε:

1821-2008: Μπουρλότο!

187 χρόνια μετά την κήρυξη της Επανάστασης, Κολοκοτρωναίοι, Ανδρούτσοι, Μακρυγιάννηδες, οπλαρχηγοί και μπουρλοτιέρηδες διακτινίζονται στο σύγχρονο Ελλαδιστάν. Ζοχαδιασμένοι από την ξεφτίλα που αντικρίζουν περιδιαβαίνοντας το τσιφλίκι των Αθηνών, αναρωτιούνται μεγαλόφωνα πώς μια ολόκληρη χώρα αλώθηκε όχι από Κιουταχήδες και Αληπασάδες, αλλά από καλικατζαραίους εξωμότες: μανατζαραίους, πολιτικάντηδες, μιμιετζήδες και εργολάβους.
Το φουστανελοφόρο ασκέρι βρίσκει καταφύγιο στη μπάρα του παλαιικού Galaxy και με το βλέμμα στραμμένο στην Παλιά Βουλή, πνίγει τον πόνο του στο Τζόνι τραγουδώντας άσματα δημώδη και επαναστατικά. Μέσα στη γενική κατήφεια το λόγο παίρνει ο Κανάρης: «Μπουρλότο» λέει ξερά κι όλοι οι υπόλοιποι συγκατανεύουν. Την επόμενη μέρα η πόλη παραδίνεται στις φλόγες.

Παγκόσμια Ημέρα Βάνας Μπάρμπα παρτ του

Οι εορτασμοί για την Παγκόσμια Ημέρα Βάνας Μπάρμπα συνεχίζονται για δεύτερη ημέρα στο ξεκούδουνο ιστοκαλύβι. Αυτή τη φορά αναζητήσαμε εναγωνίως ένα ακόμα κομβικό (γουάου τι συνεδριακή λέξη!) δραματικό βίδεον κλιπ με πρωταγωνίστρια τη θαλερή Βάνα. Οι μεγαλύτεροι ίσως θα θυμάστε τον τροβαδούρο – επιπλοποιό Χρήστο Κυριαζή και το πλατινένιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τα κομβικά (γουάου τι συνεδριακή λέξη!) άσματα «Έχω κλάψει» και «Μου θυμίζεις τη μάνα μου». Πλην όμως ντόπια και ξένα κέντρα αποσταθεροποίησης έχουν εξαφανίσει τα οπτικά ντοκουμέντα από το Γιουτιούμπ, γεγονός το οποίο καταγγέλλω . Έτσι αρκεστήκαμε σε ένα άλλο ιερόν βίδεον το οποίο περιέχει το ιστορικό άσμα «Επιμένω», μέγα χιτ του τροβαδούρου – επιπλοποιού, εκτελεσμένο (στην κυριολεξία) από την ορμώμενη εκ Βουλγαρίας Gloria.

Παγκόσμια Ημέρα Βάνας Μπάρμπα

Το ιστοκαλύβι συνγιορτάζει, μετά από σχετική ανάρτηση του αγαπητού πρόβατου, την Παγκόσμια Ημέρα Βάνας Μπάρμπα.
Και αντιγράφει από το www.provato.gr δήλωση της σημαντικής αυτής θεραπαινίδας της τέχνης: "Μου πρότειναν ρόλο γκεστ και στις "Πεθερές" και είπα "όχι" γιατί σιχαίνομαι την κωμωδία. Εμένα μου αρέσει το δράμα, ίσως γιατί έχω περάσει δύσκολες φάσεις στην ζωή μου και το κουβαλάω".
Απόδειξη του παραπάνω σχολίου αποτελεί το δραματικό βίντεο που ακολουθεί: Η Βάνα πρωταγωνιστεί στο αξέχαστο έπος του μουσουργού Ρακιντζή με τον τίτλο Get Away. Στο πρότζεκτ συμμετέχει ο κύριος Black Night Ίαν Γκίλαν, ο οποίος μετά την ολοκλήρωσή της συνεργασίας τα' σπασε δια παντός με τους Deep Purple και εισήχθη για μακρά νοσηλεία στην κλινική Μπέτυ Φορντ

Για έναν παλιό φίλο

Μια φωτογραφία στην κυριακάτικη εφημερίδα, ένα πρόσωπo αγαπημένο, χαμένο από χρόνια, ένα κλικ δυο δεκαετίες πριν: η αφίσα του National Geographic στον τοίχο, οι πορτοκαλί κορύνες στην κουζίνα κι εμείς σχεδόν παιδιά ακόμα έτοιμα να κατακτήσουμε τον κόσμο. Ακούμε αυστραλέζικο garage καθισμένοι στο πάτωμα και μιλάμε για εκείνη τη συναυλία της αγαπημένης σου μπάντας, πώς βρέθηκες εκεί από καθαρή τύχη και δεν το πίστευες - στη Μελβούρνη ήταν; (θα σε γελάσω, πάει τόσος καιρός). Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, μου περιγράφεις την περιοδεία με το θίασο στη Σοβιετική Ένωση, τότε που όταν σ’ έβλεπαν οι άνθρωποι στο δρόμο φωνάζανε «Πιράτ, πιράτ!»: ο πειρατής με τη μπαντάνα και τα σκουλαρίκια, θέαμα αλλόκοτο για εκείνη τη χώρα εκείνη την εποχή– αν κι εμένα πάντα μου θύμιζες τον κιθαρίστα του Σπρίνγκστιν. Επιστροφή στο τώρα, μια κρίση νοσταλγίας. Ξανακοιτάω τη φωτογραφία στην εφημερίδα, πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Γιώργο, να’ σαι πάντα καλά, ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι...



I’m stuck with a valuable friend
I’m happy, hope you’re happy too

Ταριφοκατάνυξη, μέρος δεύτερον

Μπορεί να φταίει η πανσέληνος που πέφτει σε μυστήριο οίκο μου, μπορεί η απεργιακή αύρα, διανθισμένη από την πανταχού παρούσα σκουπιδοεσάνς που όλα τα σαρώνει, αλλά χθες συνέβη άλλο ένα καταπληκτικό συναπάντημα με ταρίφα. Δώδεκα το μεσημέρι στην πλατεία της Κηφισιάς, τα λεωφορεία άφαντα και γύρω στα 200 άτομα να περιμένουν βρίζοντας. Γιαγιάδες, με πλαστικές σακούλες και στραβοπατημένες παντόφλες, σε κατάσταση υστερίας καταριούνται την κυβέρνηση, τους οδηγούς, την Βέρι Φάνι Πετραλιά, τους Ιεχωβάδες. Κι εγώ το ξαναπαίρνω απόφαση, ότι άλλο ένα δεκάρικο θα πάει σήμερα τιμής ένεκεν στην κίτρινη φυλή. Σηκώνω το χέρι και για καλή μου τύχη ο μετρ πηγαίνει εκεί που πάω.
Κάθομαι στο πίσω κάθισμα, βγάζω το ένθετο της Καθημερινής και πέφτω με τα μούτρα στην ανάγνωση. Όλα καλά μέχρι εδώ, μέχρι τη στιγμή που από το ραδιόφωνο ακούγεται το απόλυτο άσμα:
Οδηγώ και είμαι λιώμα
και μου τέλειωσε το πιώμα.
Την έκπληξη για τους ευρηματικούς στίχοι του καλλιτέχνη Βασίλη Καρρά, διαδέχεται το ασυγκράτητο γέλιο. Γελάω εγώ, γελάει η κοπέλα στο μπροστινό κάθισμα, γελάει ο πιτσιρικάς δίπλα μου, γελάει και ο ταρίφαμαν. "Δεν ξέρω τι νομίζετε εσείς", σχολιάζω σοβαρά-σοβαρά, "αλλά για το τραγούδι αυτό θα έπρεπε να επέμβει ο ΟΚΑΝΑ και το Ραδιοτηλεπτικό Συμβούλιο". Ξανασκάμε όλοι στα γέλια, πέφτουν και οι σχετικές εμπνευσμένες ταριφοατάκες και η δύσβατη διαδρομή στην Κηφισίας γίνεται μια ωραία ατμόσφαιρα.

Συμβόλαιο συμβίωσης

Αντί να κοιτάμε τα χάλια μας, που έχουμε ξεχαρβαλώσει μια ολόκληρη χώρα με τα καμώματά μας, κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι στα κρεβάτια τους. Κι αντί να περιθωριοποιούμε τον ασυνείδητο που ρυπαίνει το περιβάλλον, τον χλιμίτζουρα που κλέβει τα ένσημα των εργαζομένων του, τον ξεφτιλισμένο δημοσιογράφο σε εντεταλμένη υπηρεσία, τον κάφρο που βάζει χέρι στα δημόσια ταμεία, τον μπαγλαμά εκπαιδευτικό που στραβώνει τα παιδιά μας, εν κατακλείδι τον κάθε διαστημόβλαχο που μας κάνει το βίο αβίωτο, ρίχνουμε όλη τη χολή μας στο Λευτέρη που ερωτεύτηκε το Γιάννη και την Κατερίνα που αγάπησε την Αλεξάνδρα. Κολλάμε με ιστορίες που γαργαλάνε το μαλακό μας υπογάστριο, εθισμένοι -οι κατά τ’ άλλα «ευυπόληπτοι» πολίτες- στην τσόντα και τη βίζιτα, περιθωριοποιούμε αυτούς που θεωρούμε διαφορετικούς, τρομάρα μας, όπως μάθαμε να κάνουμε με ό,τι δεν μοιάζει με τις αφεντομουτσουνάρες μας. Μα είμαστε σοβαροί τώρα;

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ KAΠΟΙΟΥΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Στην Ελλάδα οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανσέξουαλ γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο.

Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζεται να καθιερώσει ένα "συμβόλαιο συμβίωσης" ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για τα ετερόφυλα ζευγάρια. Δεν θεωρούμε ότι ένα απλό "συμβόλαιο" μπορεί να λύσει τα ζητήματα των ζευγαριών ίδιου φύλου, ούτε να εξασφαλίσει την ισότιμη μεταχείρισή τους. Πιστεύουμε όμως ότι η προτεινόμενη διάκριση είναι κατάφωρα αντίθετη τόσο με το ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τις ευρωπαϊκές συνθήκες για τα δικαιώματα του ανθρώπου. Πόσο μάλλον όταν 18 ευρωπαϊκές χώρες ήδη παρέχουν νομική κατοχύρωση στα ζευγάρια ίδιου φύλου.

Σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν σχετικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, οι οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιστοσελίδες και ιστολόγια σε όλο τον κόσμο. Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια.

Ο ταρίφαμαν, ο φραπές, το Λουτράκι

Δύο το μεσημέρι χθες, στη μέση του πουθενά, περιμένω τρία τέταρτα το λεωφορείο. Μπαϊλντισμένη σηκώνω το χέρι στην απαστράπτουσα κίτρινη Μερσεντές, τσιρίζοντας «Ευαγγελισμόοοοοοος!» Ο μετρ στο βολάν γνέφει καταφατικά και σε χρόνο dt κάθομαι δίπλα του. Αμέσως παρατηρώ την κουπ του Χετταίου, τις ανέμελες αφέλειες που στεφανώνουν μια αυστηρή κατατομή που φέρνει στο Γιώργο Κινούση, την αθλητική φόρμα Abidas, την καθαγιασμένη φραπεδούρα στο χέρι, όλα αυτά με μουσική υπόκρουση ντιριντάχτα λαϊκοσίκ λεβεντοκαψούρη να χτυπιέται στον Ντέρτι Εφ Εμ. «Εγώ κοπελιά» μου λέει ο ταρίφαμαν, «δεν ξέρω ούτε καφέ να φτιάξω. Μου τον φτιάχνει η γυναίκα μου κι ήταν συμφωνία μαζί της πριν παντρευτούμε». Χλιδή, σκέφτομαι. Άλλοι κάνουν προγαμιαία συμβόλαια για τη μεζονέτα στη Φιλοθέη, τα δομημένα ομόλογα, το εξοχικό στην Αράχωβα, το Land Rover κι άλλοι για τη φραπεδούρα. «Και τώρα κοπελιά», μου ξαναλέει, «πάω Εκάλη να πάρω έναν πελάτη και να τον πάω Λουτράκι για μπίλιες, ξέρεις Καζίνο κι έτσι. Θα τον περιμένω και θα τον φέρω πίσω. Την άλλη φορά 1500 ευρώ μου ξηγήθηκε". Κοίταξα τον ταρίφαμαν με ένα ύφος μεταξύ του «απαπαπά, δεν το πιστεύω-δώσε και μένα μπάρμπα-δεν πάει άλλο, θα το κλείσω το κομμωτήριο-τζάμπα τόσα χρόνια το πιάνο και τα γαλλικά» και αναστέναξα βαθιά. Εξυπακούεται ότι δεν του άφησα πουρμπουάρ.

Βρέχει μενίρ στη στράτα μου

Καλά μου παιδιά,
Τους τελευταίους μήνες ένα μαύρο σύννεφο βρέχει χαλίκια πάνω από το κεφάλι της θείας Πασταφλώρας. Και από την περασμένη Τρίτη ο ουρανός βρέχει μενίρ στη στράτα της και η καταιγίδα θα συνεχιστεί για κανένα μήνα ακόμα. Πρόκειται για μια μάλλον στενάχωρη κατάσταση που έχει φέρει τη θείτσα σε καθημερινή σχεδόν επαφή με το ιατρικό σινάφι, με εξετάσεις, φάρμακα -και όλες τις πιθανές τους παρενέργειες - κι ένα ηλίθιο ασφαλιστικό ταμείο που σφυρίζει αδιάφορα. Κανονικό τρενάκι του τρόμου, με δυο λόγια, στο οποίο δεν μπορείς να πατήσεις φρένο και να κατέβεις, αλλά μονάχα να κάνεις υπομονή μέχρι να βγεις από το σκοτεινό τούνελ.
Συγχωρέστε με λοιπόν αν αυτό τον καιρό χάνω εύκολα την υπομονή μου, αν η έμπνευσή μου κινείται κάτω του μετρίου, αν είμαι «κάπως» και δεν ανταποδίδω τις ευγενικές σας επισκέψεις. Μπόρα είναι θα περάσει κι ήδη βλέπω το ουράνιο τόξο έτοιμο να σκάσει μύτη στον ανοιξιάτικο ουρανό.

Βόλτα στου Φιλοππάπου

Πολύ ωραία περάσαμε το Σάββατό μας με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL. Πήγαμε για φαγητό στο Μπαρμπά Γιάννη στα Εξάρχεια και μόλις φάγαμε τα σέα μας και τα μέα μας είπαμε να προπονηθούμε στο ολυμπιακό άθλημα της υπερπήδησης σκουπιδιώνε (προσέξτε αυτό το «ε» στο τέλος τι ωραία που κάθεται). Επειδή όμως είχαμε παραφάει κι ήταν κατάτι δύσκολο να κάνουμε τα καγκουρώ, πήγαμε κατά Φιλοπάππου μεριά για να θαυμάσουμε γκρεμοτσακισμένους χαρταετούς σε δέντρα και σε σύρματα της ΔΕΗς: ήταν ένας εξαιρετικός μίνι Αρμαγεδδών στην καρδιά της πόλης τον οποίο πραγματικά απολαύσαμε. Αφού τριγυρίσαμε πέριξ του Αστεροσκοπείου, καταλήξαμε σε γραφική ταράτσα για καφέ όπου όλως τυχαίως πέσαμε πάνω στον κλώνο του τρομοκράτη Κάρλος, με μακρύ μαλλί, βιντάζ πέτσινο και γυαλί ρέιμπαν. Κοιτώντας καλύτερα διαπιστώσαμε ότι ήταν ο φίλος μας ο Zub, θαυμάσαμε φωναχτά την ομοιότητά του με το Τσακάλι, τον χτυπήσαμε με θαυμασμό στην πλάτη και του χαρίσαμε τα γνωστά αυτοκόλλητα με το γάιδαρο. Μετά ήπιαμε καπουτσίνο και τσακίσαμε ένα μους σοκολάτα με γεμιστά δαμάσκηνα που μας έκατσε στο στομάχι κι όλο το βράδυ βογκάγαμε και πίναμε σόδες για να συνέλθουμε. Περάσαμε έκτακτα στη βόλτα μας ντάουν τάουν και σύντομα θα την επαναλάβουμε.



* Η φωτό με τους δυο συμπαθητικούς κυρίους στον ιερό βράχο λειτουργεί ως ταλισμάν και φέρνει καλοτυχία και νίκες στο Στοίχημα.

Ο νταλκάς του ερωτευμένου κομπιουτεράκια

Το τραγουδάκι λέγεται runtime erro και είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό άσμα καθώς συμπυκνώνει σε πέντε στίχους όλο τον νταλκά του ερωτευμένου κομπιουτεράκια. Ιντζόι!



Αν μ' αγαπάς δεν ξέρω (δις)
βαράει η καρδιά μου τρελά runtime erro

Μεγάλες φιλοσοφικές αλήθειες

Σήμερα η θεία Πασταφλώρα ξύπνησε με φιλοσοφική διάθεση: κατέβασε από τη βιβλιοθήκη το Νόμο του Μέρφυ και σας παραθέτει μερικά ωραία αξιώματα.
Ξεκινάμε λοιπόν από το νόμο του Klipstein:
Όταν έχουν βιδωθεί και οι 16 βίδες που σφίγγουν ένα καπάκι, θα διαπιστωθεί ότι ξεχάστηκε η τσιμούχα.
Περνάμε στο Νόμο του Katz:
H λογική θα κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα μόνο όταν οι άλλες δυνατότητες θα έχουν εξαντληθεί.
Και ολοκληρώνουμε με λογοκλοπή της φιλοσοφίας κάποιου άλλου από τον Steele:
Ο καθένας πρέπει να πιστεύει σε κάτι. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να πιω κι άλλο ένα ποτό.
Και η προσθήκη της θείας Πασταφλώρας:
Και να κάνω και ένα τσιγάρο επίσης.

*Το σημερινό ποστ αφιερώνεται στο γελοίο ασφαλιστικό μου ταμείο και στα λεβεντόπαιδα της ΔΕΗς που μας έχουν γαμήσει το κέρατο. Σύντροφοι συνυπογράφω τις διεκδικήσεις σας αλλά νομίζω ότι θα καταφέρνατε πολύ περισσότερα αν αντί να ταλαιπωρείτε όλους εμάς κόβατε το ρεύμα στα σπίτια και τα πολιτικά γραφεία των 300 εθνοπατέρων. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και πάω να βάλω πιπέρι στη γλώσσα μου για την κακή λέξη που έγραψα.

Μια σπάνια φωτογραφία, χίλιες λέξεις

Άνοιξη: πεταλουδίτσες, λουλουδάκια, μελισσούλες, φουσκοδεντριές, σκέψεις για το καλοκαίρι, δίαιτα, γυμναστήριο, γιαούρτια λάιτ, η πρώτη επίσκεψη στο αυθαίρετο στο Νέο Βουτζά. Μια ατμόσφαιρα ρομαντική, πολλά υποσχόμενη, ερωτική... Μέσα στο κλίμα λοιπόν αυτών των ωραίων ημερών η θεία Πασταφλώρα αφιερώνει σε όλα τα ανιψούδια ένα σπάνιο φωτογραφικό ενσταντανέ της πλανεύτρας άνοιξης που σίγουρα θα γίνει το γουολπέιπερ του μήνα: ο χαριτωμένος Μουσταφά, ξαπλωμένος ανέμελα στο λιβαδάκι του, υποδέχεται το γλυκύ έαρ φορώντας το καλόγουστο τραπεζομαντηλέ τυρμπάν του και τα σινιέ παντοφλάκια του. Για κάτι τέτοιες γούτσου στιγμές αγαπώ την άνοιξη...

Νάτος, νάτος ο νικητής της Γιουροβίζιον

Γιουροβιζιονιστή, Γιουροβιζιονίστρια,
Μετά το θρίαμβο της ατίθασης Ρουσλάνα και των αιμοδιψών Lordi, έρχεται η σειρά του Rodolfo Chikilicuatre να συγκλονίσει τα παρκέ της ευρωπαϊκής μουσικής εμποροπανήγυρης που αποτελεί εδώ και χρόνια το μεγάλο εθνικό στόχο των αυτοχθόνων ιθαγενών. Ο κλώνος του Σεραφίνο με το όνομα γλωσσοδέτη μάς έρχεται από την ηλιόλουστη Ισπανία και η θεία Πασταφλώρα καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι γιατί ήταν η πρώτη που έριξε τα φώτα της δημοσιότητας στο διάττοντα αυτό αστέρα του πενταγράμμου. Για τη μεγάλη βραδιά οι γνωστοί - άγνωστοι σαχλέμπουρες βρίσκονται σε θέση μάχης έτοιμοι να βομβαρδίσουν τα πολς με τα SMS που θα ρίχνουν δαγκωτό στον ανεπανάληπτο Rodolfo. "Σπέιν τουέλβ πόιντς, Εσπάνιε ντουζ πουάν, θενκ γιου Γκρις!"
Και ρωτώ με αγωνία: μήπως θα έπρεπε να ξαναστείλουμε το Ρακιντζή με το SAGAPO και τους ξεβιδωμένους Ρόμποκοπ στην επόμενη διοργάνωση; Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του ο μετρ, σαν τον Brian Eno ένα πράγμα!)
Βουαλά και το ισπανικό τεμάχιο για να το εμπεδώσετε κι οι πιο τολμηροί ελάτε να πάμε τα στοιχήματα για το νικητή της "μεγάλης" βραδιάς:

Ασχημοχώρι το μεγαλείο σου!

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι λόγοι για να καμαρώνει κανείς για το χωριό του: ένδοξοι συγχωριανοί που έγιναν ανδριάντες στην πλατεία, ένδοξα ερείπια που δίνουν στον τόπο μια αίγλη και μια άλφα επισκεψιμότητα στις παρακείμενες χασαποταβέρνες, ένδοξα τοπικά προϊόντα -σαν τα Μήλα Ντελίσιους Πιλαφά Τριπόλεως και τις ελιές θρούμπες, ας πούμε-, ένδοξα γεφύρια, ένδοξες στράτες.
Στο δικό μου χωριό, το Ασχημοχώρι Ναυπλίας, οι κακοτεχνίες, οι πανωσηκωσιές, το αρχιτεκτονικό μπάχαλο, οι ντάνες με τα πεταμένα καφάσια και φυτοφάρμακα δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια τοπικιστικής υπερηφάνειας. Κάθε άλλο μάλιστα, μπορούν να σε καταντήσουν σε χρόνο dt πωρωμένο αλκοολικό και φαν της Μπέσης Αργυράκη. Και μόνο ένας υποψιασμένος και αρκούντως φαιδρός Ασχημοχωρίτης ή Ασχημοχωρίτισσα, καλή ώρα. μπορεί μέσα στο βούρκο και τα νιτρώδη να ανακαλύψει το μεγαλείο. Όπου το μεγαλείο συμπυκνώνεται στην ταμπέλα που ακολουθεί χωρίς περαιτέρω σχόλια αποτελώντας τη σημαντικότερη τουριστική ατραξιόν στο εξωτικόν χωρίον:



*

O μασκαράς της χρονιάς

Καρναβαλιστή και καρναβαλίστρια,
ο μασκαράς που βλέπεις κέρδισε τον Χρυσούν Καρναβαλικό Μεγαλόσταυρο και θα εκπροσωπήσει επισήμως τη χώρα μας στο επόμενο Eurocarnavale παρέα με άλλους εκλεκτούς κυρίους. Φήμες υποστηρίζουν ότι έχουν εκφράσει ενδιαφέρον για τη μεταγραφή του οι μάνατζερ του ταλαντούχου Μαρτάκη, προς το παρόν όμως τον διεκδικεί η ελληνική δικαιοσύνη η οποία όπως όλοι ξέρουμε είναι τυφλή.
Εμείς να σας ευχηθούμε καλά να περάσετε, με ρέγουλα τα χταπόδια και τις λαγάνες, προσοχή στα καλώδια της ΔΕΗ με τους χαρταετούς σας και όσοι είστε αμετανόητα φάσιον βίκτιμς να προτιμήσετε τους λαγαναετούς που φέτος είναι πολύ της μόδας.

Η γκαντεμόσκονη

Υπάρχουν κάποια πρωινά που νιώθεις ότι η τύχη σου έχει κλείσει εισιτήριο άνευ επιστροφής για το Ανατολικό Τιμόρ και ο επίτιμος έχει θρονιαστεί για τα καλά στον καναπέ του σαλονιού σου. Έτσι λοιπόν το ραδιόφωνο-ξυπνητήρι αντί να ανοίξει στον αγαπημένο σου σταθμό κάνει ένα κλικ παρά πέρα κι εσύ πετάγεσαι έντρομος από τα χλιμιντρίσματα του χαζοχαρούμενου παρτσακλού που μασάει θορυβωδώς τσιχλόφουσκα απαγγέλοντας και τις 64 σελίδες της Εσπρέσο. Η υπέροχη μέρα σου συνεχίζεται στην Εφορία όπου έχεις την ευτυχία να πέσεις επάνω στην υπάλληλο - οδοστρωτήρα με το χαρακτηριστικό όνομα Σούλα Τζαναμπέτη και στόχο ζωής να σου καταστρέψει τα ελάχιστα εναπομείναντα υγιή εγκεφαλικά σου κύτταρα. Έξαλλος βγαίνεις έξω και συνειδητοποιείς ότι ένα κοπάδι αποδημητικοί γλάροι πέρασαν πάνω από το αυτοκίνητό σου, με τα γνωστά αποτελέσματα. Ενώ λίγο αργότερα εκείνοι οι αντιπαθητικοί συγγενείς που σου είχαν φέρει δώρο στο γάμο σου το αποτροπιαστικό μπιμπελό με τους χρυσοποίκιλτους κύκνους χτυπάνε απροειδοποίητα το κουδούνι σου κρατώντας ένα ακόμα δυσοίωνο πακέτο.
Είναι μια μέρα που ο ουρανός βρέχει γκαντεμόσκονη κι εσύ δεν κρατάς ομπρέλα!

Αγαπημένη μου Φινλανδία

Τι είν’ η Φινλανδία μας; Μην είναι η Nokia, ο πολυγραφότατος Μίκα Βάλταρι, ο πολύς Άκι Καουρισμάκι κι ο Frans Eemil Sillanpää; (ο άνθρωπος με το όνομα γλωσσοδέτη που κέρδισε το μοναδικό Νόμπελ Λογοτεχνίας στην ιστορία της χώρας το 1939). Μην είν’ τα λεβεντόπαιδα του μέταλ Amorphis και οι Stratovarious, μην είν’ οι ημίθεοι της πόλκα Loituma; Για πολλούς Φινλανδία ίσον όλα τα παραπάνω, για εμάς όμως, καρναβαλιστές δηλωμένους και αμετανόητους, Φινλανδία ίσον Leningrad Cowboys. Φανταιζί στολές, εξωφρενικά ροκαμπιλάδικα κοκόρια, κολλητιλίκια με τους υψίτονους, βαρύτονους και μετζοσοπράνο του Κόκκινου Στρατού, διασκευές του Delilah, τι άλλο άντεγεια μπορεί να επιθυμήσει κανείς χρονιάρες καρναβαλικές μέρες;
Μαέστρο, ρίξε το τεμάχιο!

Εφτά ψυχούλες στα σκουπίδια

Εφτά ψυχούλες. Πεταμένες στα σκουπίδια μέσα σε μια πλαστική σακούλα. Ο «πολιτισμός» κάποιων κάφρων που θέλουν να λέγονται άνθρωποι και καταδικάζουν επτά πλάσματα σε θάνατο από πείνα και ασφυξία. Ένα αδύναμο νιαούρισμα έκανε τη φίλη μου τη Νάντια να κοιτάξει μέσα στον κάδο. Και να μην πιστεύει στα μάτια της βλέποντας το "περιεχόμενο" της σακούλας. Το ίδιο βράδυ τα εφτά μουσουδάκια ταξίδευαν από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Και τώρα τα τρία από αυτά ψάχνουν ένα σπίτι και μια ζεστή αγκαλιά (για τα υπόλοιπα τέσσερα βρέθηκαν ήδη γονείς). Η θεία Πασταφλώρα οπλισμένη με κορτιζόνες και Aerolin θα κάνει μπέιμπι σίτινγκ στα αξιαγάπητα χνουδωτά βρέφη το επόμενο διήμερο... Όποιος ενδιαφέρεται να υιοθετήσει κάποιο από τα μικρούλια, ας στείλει ένα ηλεκτρονικό ταχυδρομικό περιστέρι στο ιστοκαλύβι.

Ένα μοντελάκι για κάθε πικραμένο

Εκκεντρικέ αραβόφωνε, μπαϊλντισμένε ιδιωτικέ υπάλληλε, πελαγωμένε καρναβαλιστή, το μοντελάκι που βλέπεις στη φωτογραφία έρχεται να δώσει λύση στις στυλιστικές και υπαρξιακές αγωνίες σου. Ξεκινώντας από τους περιπετειώδεις χαρακτήρες που ζουν σε εμιράτα, χαλιφάτα και μεζονέτες σε νησιά – φοίνικες στο Ντουμπάι και έχουν βαρεθεί τα χρυσά Ρόλεξ, τις πλατινένιες Καγιέν και τις ανιαρές κελεμπίες, η αμφίεση αυτή θα τους μετατρέψει στη χαρά του ισλαμιστή δικαστή και του ψαγμένου ταλιμπάν.
Για σένα μπαϊλντισμένε ιδιωτικέ υπάλληλε που καθημερινά σιχτιρίζεις για τα 600 ευρώ που παίρνεις και τις υπερωρίες που δεν πληρώνεσαι ψάχνοντας αξιοπρεπείς τρόπους απόλυσης, μια επίσκεψη στο γραφείο με το συνολάκι αυτό θα σε στείλει αυτοστιγμί στο λογιστήριο της εταιρείας που σου πίνει το αίμα με το καλαμάκι.
Κι εσύ πελαγωμένε καρναβαλιστή που αναρωτιέσαι τι να φορέσεις στο μασκέ του Σαββάτου, ιδού η λύση που θα σε μετατρέψει στην ψυχή του πάρτυ. Με τέτοιο τυρμπάν, τέτοιο πατούμενο και τέτοια χάρη το’χεις σίγουρο το αφτεράκι στο Sodade!

Πετάει ο τηλεοπτικός γάιδαρος;

Σε ένα απέραντο Χρυσό Ψαλίδι έχει μεταμορφωθεί πλέον η ελληνική τηλεόραση: ολημερίς και ολονυχτίς φουριόζες μοδίστρες, μόδιστροι και ραφτάδες κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους ενημερωτικά κουστουμάκια, ταγιέρ, μεσάτα παντελόνια, γιλέκα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους. Είναι δε τόση η επιδεξιότητά τους στην κοπτοραπτική ώστε μπορούν, ας πούμε, να σε πείσουν ότι πηγαίνοντας με φουστανέλα στον ετήσιο χορό του μονεγασκικού Ερυθρού Σταυρού θα είσαι πάρα πολύ σικ. Ή ότι παίζοντας ανάποδα τα Ντισκολαϊκά του Περικλή Περράκη θα ακούσεις τον Κωστέτσο να τραγουδάει τον εθνικό ύμνο του Λιχτενστάιν. Ένα ακόμα αγαπημένο τους θέμα έχει να κάνει με το πόσο ψηλά πετάει ο γάιδαρος, διότι κατ' αυτούς μόνο ιπτάμενοι γάιδαροι κυκλοφορούν σε αυτή τη χώρα. Κι ας προσπαθούν ένα σωρό δυστυχείς να τους πουν με χιλιάδες επιχειρήματα ότι οι γάιδαροι δεν πετάνε: εκείνοι θα εμφανίσουν στις τηλεοπτικές οθόνες έναν ειδήμονα περί της γαϊδουρολογίας και θα πείσουν το σύμπαν ότι ο γάιδαρος είναι πτηνό αποδημητικό.
Ουφ, συγχύστηκα πάλι. Πάω να παίξω ανάποδα κάτι βινύλια του Χρήστου Κάλοου μπας κι ακούσω τον Κωστέτσο να απαγγέλλει ποίηση Βέλτσου που είναι η αδυναμία μου.

Βring me edelweiss

Πάντα στο καρναβαλικό πνεύμα των ημερών, το οποίο πολύ μας ταιριάζει, θα παίξουμε σήμερα ένα από τα πλέον ξεκούδουνα βίντεο κλιπ του Γιουτιούμπ. Το τραγουδάκι λέγεται "bring me edelweiss", έχει κακοντυμένους Γερμανούς τουρίστι, έχει τυρολέζους και τυρολέζες, έχει εντελβάις και ξυλοκόπους, έχει χιόνι και Άλπεις και επίσης έχει πάρα πολλές μπύρες. Έτσι, για να κάνουμε λίγη προθέρμανση για το πάρτυ της Ιφιγένειας το επόμενο Σάββατο! Πριβιέτ!