Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007

In my memory



1988: Στη μπάρα του No name με μια βότκα πορτοκάλι στο χέρι. Η ζωή φαντάζει σαν μια βόλτα στην καυτή άμμο ένα απομεσήμερο του καλοκαιριού: ανοιχτός ορίζοντας, κι ένα απαλό αεράκι να σου ανακατεύει τα μαλλιά. Χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και αδειάζεις μεμιάς το ποτήρι σου.
Χρόνια μετά τα μπιτ σφυροκοπάνε το κορμί σου, ο ιδρώτας σού αυλακώνει το πρόσωπο, στο μυαλό σου γυρίζουν οι στίχοι των Στέρεο Νόβα «Από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, εκείνος που χτυπάει ή εκείνος που πονάει». Νομίζεις ότι ξέρεις την απάντηση, μα τελικά δεν ξέρεις την τύφλα σου.
Κι ο χρόνος περνάει... Μετράς ακυρώσεις, χαμένες αγάπες, τις ευκαιρίες που είχες για να πεις σ’ αγαπώ μα ποτέ δεν το είπες, τους φίλους που πέρασαν κι έφυγαν αφήνοντας μια βαθιά μαχαιριά στην καρδιά, το τελευταίο αντίο στο Γιάννη τη μέρα που πίστεψες ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να αποχαιρετάς κάποιον για το αμετάκλητο μεγάλο ταξίδι. Και φέρνεις στο μυαλό σου ένα φεγγάρι κόκκινο σαν αίμα να ανατέλλει στο Μαγγανάρι, τη μέρα που είπες σ’ αγαπώ και το εννοούσες πραγματικά, τον Παναγιώτη και το Μιχαήλο να κυνηγιούνται στην παραλία, τη μέρα που γεννήθηκε ο Στάθης κι έκλαψες από ευτυχία κοιτάζοντας τα πρόσωπα της Ειρήνης και του Κώστα: τότε γίνεται ένα κλικ, πας πίσω στο χρόνο, χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και γεμίζεις μεμιάς το ποτήρι σου.

8 σχόλια:

  1. "τότε γίνεται ένα κλικ, πας πίσω στο χρόνο, χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και γεμίζεις μεμιάς το ποτήρι σου."
    μαζί του ξαναγεμίζει και το φεγγάρι..
    καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κάτι τέτοια posts είναι που σου θυμίζουν ξανά και ξανά πόσο όμορφο πράγμα είναι το blogging..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καταμελαγχόλησα τώρα.. :'(

    Γράψε κι εσύ βρε Πασταφλώρα στο τέλος και κάτι αισιόδοξο για το μέλλον...

    Βγαίνει κάπως προς τα έξω, οτι οι καλύτερες στιγμές τα φάγανε τα ψωμιά τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. γλυκόπικρο και προσωπικό ποστ, δε θα σχολίαζα αλλά μου κόλλησε η φράση "τις ευκαιρίες που είχες για να πεις σ’ αγαπώ μα ποτέ δεν το είπες" από τα λίγα πράγματα που αξίζει κανείς να μετανιώνει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @nana: και το φεγγάρι και η ψυχή...

    @βροχοποιός: σ' ευχαριστώ. έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτή η κουβέντα, ειδικά από σένα.

    @spy: μα το ποστ τελειώνει αισιόδοξα: το ποτήρι γεμίζει και πάλι.

    @bitch girl: γλυκόπικρο όπως κι η ζωή. πιστεύω ότι τα σ' αγαπώ και τα συγγνώμη που δεν είπες είναι αυτά τελικά που σε κυνηγάνε μια ολόκληρη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Paris, Texas & Bιμ Βέντερς,
    έτσι, για την περιπλάνηση του Τράβις στην έρημο του Τέξας ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. τότε γίνεται ένα κλικ, πας πίσω στο χρόνο, χαρίζεις ένα τεράστιο χαμόγελο στη ζωή και γεμίζεις μεμιάς το ποτήρι σου.
    ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @caesar: να προσθέσω και το Από την άκρη της πόλης του Γιάνναρη;

    @τσίουμπιου: ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή