Σαβούρα και ξερό ψωμί

Trash kings και trash queens,
το πρόγραμμα του φετεινού cult φεστιβάλ στο Gagarin βρίσκεται στο site του gagarin wwww.gagarin205.gr και του avopolis http://www.avopolis.gr/articles/default.asp?ID=243.
Για μια ακόμα χρονιά τα διαμάντια -του βούρκου- της ελληνικής κινηματογραφικής χωματερής θα παρελάσουν από τις οθόνες του Gagarin, για όλα εμάς τα αμετανόητα junkies της σαβούρας.
Τιμώμενο πρόσωπο θα είναι η Τσιτσιολίνα, αν και εμείς ψηφίζουμε δαγκωτό τη συναυλία των Ανώριμων και των μυθικών Μετάληρα.
Θα είμαστε όλοι εκεί και πιο συγκεκριμένα την Παρασκευή 9/2 στο αξεπέραστο:
ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΣ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ
γιατί η αλήθεια, πατέρα, βρίσκεται στους Sex Pistols!!!

Αγαπημένα μου tattoo

Το πρώτο μου tattoo το έκανα στα 16. Μόνη μου, με τρεις καρφίτσες και μπόλικη σινική. Ήταν ένα φριχτό αστεράκι στο χέρι. Τότε tattoo είχαν μόνο οι φιλακόβιοι και τα πρεζάκια. Δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Απλά μια πολύ – πολύ θυμωμένη πιτσιρίκα. Ακολούθησαν 13 ελεεινές τελίτσες λίγο πιο πάνω. Μια σκέτη αηδία. Τις έφτιαξα με ραπιντογράφο τρυπώντας ανελέητα το χέρι μου τις σιχαμερά βαρετές ώρες του σχολείου. Ήταν η εποχή που είχα φάει την πετριά με το Southern Rock και τους Lynyrd SKynyrd και υποτίθεται ότι ήταν η σημαία του Νότου.
Και τα δυο αυτοσχέδια tattoo με συνόδευσαν τα υπόλοιπα 8 χρόνια της ζωής μου. Μεγαλώνοντας τα έκρυβα επιμελώς με τεράστια βραχιόλια. Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισα να τα βγάλω. Στο χέρι μου έμειναν δυο φριχτά σημάδια: ένα Χ κι ένα βαθύ Όμικρον. Και τα δυο στη σειρά. Τα λέιζερ δεν ήταν ακόμα τόσο εξελιγμένα και οι τρύπες με τη σινική είχαν φτάσει μέχρι το κόκαλο. Έχω ακούσει πολλά για αυτά τα σημάδια. Το πιο ωραίο μου το είπαν σε μια Τράπεζα: με ρώτησαν γιατί δεν βάζω κι ένα Ι δίπλα να γίνει ΟΧΙ. Κάποιος άλλος με ρώτησε αν σήμαινε Χριστιανός Ορθόδοξος. Είχε χιούμορ ο άνθρωπος. Πολλά χρόνια μετά αποφάσισα να κάνω επιτέλους ένα κανονικό tattoo. Βρέθηκα σε ένα από τα πιο γειασου τατουαζάδικα της πόλης και χτύπησα ένα υπέροχο tribal τριαντάφυλλο στην πλάτη. Αυτό όμως που θα’ θελα πιο πολύ ήταν ένα βραχιόλι στο μπράτσο. Δεν το χτύπησα ποτέ. Είμαι πια πολύ μεγάλη για τέτοια.
Σήμερα έμαθα ότι κυκλοφόρησε το πρώτο ελληνικό περιοδικό αφιερωμένο στα tattoo. Το λένε Τhink Ink κι έχω μπει σε μεγάλο πειρασμό να το πάρω. Ξέρω όμως ότι θα μου ξαναμπούν ιδέες –κι αυτό το βραχιόλι πάντα βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όμως είπαμε: είμαι πια πολύ μεγάλη για τέτοια...

Η οικογένεια Άνταμς παντρεύεται!

Είμαι σίγουρη ότι οι φωτογραφίες του καλόγουστου αυτού γάμου θα έκαναν το Μάκη Τσέλιο και το Βασίλειο Κωστέτσο να παρατήσουν την haute couture και να καταταχθούν στη Λεγεώνα των Ξένων. Δεν μιλάμε δε για τις κρίσεις πανικού που θα έφερναν στους εγχώριους κομμωτές, οργανωτές γάμων, ιδιοκτήτες γραφικών κτημάτων, λουλουδάδες, μπομπονιεράδες, φωτογράφους και όλες τις συμπαθείς κατηγορίες επαγγελματιών που εμπλέκονται με τις γαμήλιες τελετές.


Γιατί αυτές οι εμπνευσμένες ενδυματολογικές επιλογές μάλλον παραπέμπουν στο καρναβάλι της Πάτρας και στο καρναβαλικό πλήρωμα με θέμα "Η οικογένεια Άνταμς παντρεύεται". Δεν έχω παρά να ευχηθώ στο ευτυχές ζεύγος "Βίον Ανθόσπαρτον", αναμένοντας με αγωνία τα νέα μοντελάκια που θα φορεθούν στη βάφτιση.

Η βεντέτα! Μια αληθινή ιστορία

Η οικογένεια Μπουρτζοβλαχίδου έμενε στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας και την έβγαζε όλη μέρα στο παράθυρο φιλοδωρώντας τη γειτονιά με ακατάπαυστο κράξιμο και ανελέητη κοινωνική κριτική. Η ευτραφής μαμά Μπουρτζοβλαχίδου είχε σαν χόμπι τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τις Μικρουτσιάδες και τις ειδήσεις στο Star. Ο υιός Μπουρτζοβλαχίδης, ένας αποχαυνωμένος μαμάκιας ετών 40, είχε επίσης ως χόμπι τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, τις Μικρουτσιάδες, τα σκυλοτράγουδα και το ανελέητο κυνήγι των αδέσποτων. Σύσσωμη η οικογένεια Μπουρτζοβλαχίδου είχε βάλει στο μάτι τους απέναντι, τα σκυλιά και τα γατιά τους. Σιγά – σιγά ξεκίνησε μια βεντέτα χωρίς προηγούμενο, διανθισμένη με δημιουργικά μπινελίκια, μπουγαδόνερα που έπεφταν «κατά λάθος» στον κήπο και κλωτσιές στη ζούλα στα ανύποπτα τετράποδα. Οι απέναντι δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Αφού το έψαξαν επί μήνες ανακάλυψαν ένα μαγικό μπλιμπλίκι που όταν το πατάς κλείνει οποιαδήποτε τηλεόραση σε ακτίνα Χ μέτρων. Η τηλεόραση της οικογένειας Μπουρτζοβλαχίδου έχει πλέον στοιχειώσει, τουλάχιστον έτσι νομίζει η big mama, που κάθε τρεις και λίγο την τρέχει στον ηλεκτρονικό για φτιάξιμο, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Οι Μπουρτζοβλαχαίοι άφησαν ήσυχους τους απέναντι και σφάζονται πλέον μεταξύ τους. Και κάτι μου λέει ότι ετοιμάζονται να μετακομίσουν σε άλλη γειτονιά με καλύτερο τηλεοπτικό σήμα.

Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja

Ένας στρατός από Νίνζα ρομπότ, ένας σατανικός τύπος ονόματι Γιάγκος Σέκερης (αν άκουσα καλά γιατί είμαι και λίγο Μπετόβεν στ’ αυτιά) και τρεις εκπρόσωποι του κράτους: ο δικηγόρος, ο λογιστής και ο εισαγγελέας σε ένα ξεκαρδιστικό κοινωνικό δράμα πολεμικών τεχνών made in Greece και γυρισμένο στο Πάντειο. Μιλάμε για ένα τρέιλερ με ασύλληπτο γέλιο, στα αχνάρια του cult πλέον Καράτε Τυφλή Φυγή, με πολύ ξύλο, ακόμα περισσότερο κέτσαπ και χαβαλέ μέχρι δακρύων. Παραθέτω τη λινκιά γιατί τα πολλά λόγια είναι περιττά. Εύγε λεβέντες μου, γιου μέιντ μάι ντέι!

Είπαμε άλλες εποχές τότε…

Ήταν οι εποχές που ήμασταν όλοι χωρισμένοι σε φυλές: τα φρικιά, τα πανκιά, οι νιουγουεβάδες, οι μεταλλάδες, οι φλώροι, οι λαϊκοί. Υπήρχαν κι οι Κνίτες, αλλά αυτοί ήταν από άλλο ανέκδοτο. Τα όρια ήταν αυστηρά και προκαθορισμένα: το ντύσιμο, οι μουσικές, τα στέκια. Αν πάταγες στα μαγαζιά των άλλων είτε σε πλάκωναν στο ξύλο, είτε τα μάζευες κι έφευγες στο πρώτο δεκάλεπτο. Άλλες εποχές τότε.
Ήταν ένα από εκείνα τα βράδια που με την κολλητή μου, ένα βαρύ μέταλλο, μας είχε πιάσει κρίση ειλικρίνειας. Ξέρετε τώρα, δυο δεκαεξάχρονα φρικάκια που έχουν πιει μια – δυο μπύρες παραπάνω και νιώθουν την ανάγκη να βγάλουν τα σώψυχά τους. Ξεκίνησε πρώτη εκείνη λέγοντάς μου ότι με είχε θάψει σε κάτι φίλους. ΟΚ, συμβαίνουν αυτά, της είπα, αν και κατά βάθος ήθελα να της σπάσω τα μούτρα. Σειρά σου, μου λέει μετά από λίγο. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και της τα ξεφούρνισα: Ξέρεις κι εγώ σε έχω θάψει στους τάδε, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: «Ακούω Duran Duran». Τι πράγμα;;;; ήταν η αντίδραση της κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Μου έριξε ένα ανηλεές χεσίδι, όχι φυσικά για τα θαψίματα, αλλά για τους σκατόφλωρους Duran Duran και τις μαλακίες που άκουγα στη ζούλα. Είπαμε, άλλες εποχές τότε…

Στα φιλόξενα μουσικά μονοπάτια του Death Metal

Ημέρες δόξας γνωρίζει για μια ακόμα φορά το οικογενειακό DSL. Αυτή τη φορά ξεμπερδέψαμε με τις μεσαιωνικές αηδι… συγγνώμη, άρπες ήθελα να πω και σειρά έχουν τα καλόπαιδα του Death Metal. Σχιζοφρενική αλλαγή θα μου πείτε, πλην όμως ήταν η τελευταία παραγγελιά του 15χρονου χεβιμεταλά ανιψιού ο οποίος περνάει μια μάλλον dark φάση.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την ευχάριστη περιδιάβασή μας στα φιλόξενα μονοπάτια του Death Metal γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις εμπνευσμένες μουσικές δημιουργίες των Satan, Angel of death, Incubus και φυσικά των αξεπέραστων Cannibal Corpse. Θα σταθώ στους τελευταίους γιατί ακόμα γελάω τόσο με τους στίχους των τραγουδιών τους όσο και τα γελ… ε, τα αξεπέραστης αισθητικής εξώφυλλά τους. Αντιγράφω τα απίστευτα διασκεδαστικά τους τραγούδια όπου η ευχάριστη θεματολογία τους περιλαμβάνει άγριες δολοφονίες, ανελέητους ακρωτηριασμούς, απάνθρωπα βασανιστήρια και φυσικά πάρα πολύ και ωμό θάνατο. Δεν κατάφερα να αποφύγω τον πειρασμό και να παραθέσω κάποιους από τους πιο light τίτλους τραγουδιών τους (τους υπόλοιπους δεν τολμώ καν να τους αναφέρω γιατί θα πάω σούμπιτη για ποινικό αδίκημα):

Nothing Left To Mutilate

They Deserve To Die

Worm Infested

Savage Butchery

Mutation Of The Cadaver

Pit Of Zombies

Dead Human Collection

A Skull Full of Maggots

Hammer Smashed Face

Beyond The Cemetery

Buried In The Backyard

Και αναρωτιέμαι, γιατρέ μου: μήπως μια βραδιά δημιουργικού Death Metal στο γνωστό στέκι της Πέμπτης, επαναφέρει στην τάξη την παρέα που έχει κατρακυλήσει στο Τσάρλεστον και στο φοξ τροτ; Ή θα είναι τσάμπα κόπος;

Υ.Γ. ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους ογκόλιθους του black metal Masterblaster και Τσα για το σημερινό post.

Ουφ, πάλι καθαρή τη βγάλαμε και σήμερα...

«Παιδί μου, το κινητό που μου έδωσες κουδουνίζει ύποπτα», μου είπε, εμφανώς ταραγμένος, ο θείος Πλούτων από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Πριν από καμιά εβδομάδα ο θείος αποφάσισε για πρώτη φορά στα 79 του χρόνια να ενδώσει στις Σειρήνες της κινητής τηλεφωνίας. Επιστρατεύτηκε λοιπόν όλη η οικογένεια για να του βρει κινητό και σύνδεση. Και όντως ο θείος απέκτησε ένα ωραιότατο ΝΟΚΙΑ και μια σύνδεση Mo’ Mad, δώρο της Πασταφλώρας από ένα φίλο που του περίσσευε. Δεν είχα σκεφτεί όμως ότι η καρτοκινητή του Mad συνεπάγεται και έναν ανηλεή καταιγισμό από μουσικά SMS που ενημέρωναν τον ανύποπτο θείο για όλα τα τελευταία νέα της Britney Spears, του Θάνου Πετρέλη και της Τάμτα. Κι αυτά τα καταιγιστικά SMS δεν ήταν άλλο από τα ύποπτα κουδουνίσματα που τόσο είχαν ταράξει τον απόστρατο λάτρη της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας, της Εστίας, της όπερας και των σταυρόλεξων και δυνατούς λύτες. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι στο παρά πέντε και μετά τις απαραίτητες εξηγήσεις γλιτώσαμε ένα ακόμα οικογενειακό δράμα γαρνιρισμένο από επιστολές διαμαρτυρίας προς το Mad γραμμένες στην αρχαϊζουσα και πιθανόν τις πατροπαράδοτες μηνύσεις που τόσο πολύ αγαπά ο θείος Πλούτων. Ουφ, πάλι καθαρή τη βγάλαμε και σήμερα...

Οι φίλοι μου ακούνε Τσάρλεστον! Είναι σοβαρό γιατρέ μου;

Γιατρέ μου δεν ξέρω αν είναι και ό,τι πιο συνηθισμένο στην ηλικία μου να είμαι μια αμετανόητη γιαγιά raver που χοροπηδάει ακόμα ακούγοντας John Digweed και Paul Van Dyke. Ούτε αν είναι σωστό να υποφέρω τόσο όταν οι συνομήλικοι μου γίνονται πίτα στις πίστες των σκυλάδικων κι εγώ να ανεβάζω πίεση και μόνο βλέποντας τις φάτσες των λαϊκών βάρδων στις γιγαντοαφίσες της Κηφισίας.

Αυτό όμως, αυτό που συμβαίνει στους φίλους μου τους παλιοροκάδες τον τελευταίο καιρό με έχει πραγματικά εξουθενώσει. Γιατί η παρέα έχει λαλήσει τελείως και πλέον τη βρίσκει ακούγοντας Τσάρλεστον στο μαγαζί που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη! Ναι γιατρέ μου, νιώθω πλέον ότι πρωταγωνιστώ σε αμερικάνικο μιούζικαλ του 20, του 30, του 40, κι ότι είμαι μία Τζίντζερ που παρεπιδημεί στο Μπρόντγουεϊ χορεύοντας σαν ξεβιδωμένη με τον Φρεντ της υπό τους ήχους αυτής της ΦΡΙΧΤΗΣ μουσικής. Μα είναι δυνατόν να ακούς τσάρλεστον την σήμερον ήμερα και μάλιστα να μερακλώνεις σε μπαρ της Αθήνας; Κάτι μου κάνει σαν να βλέπω μπροστά μου Άγγλους σε λονδρέζικη παμπ να κάνουν κέφι με Σοφία Βέμπο. Γίνεται; Δεν γίνετα! Γι’ αυτό γιατρέ μου γράψε μου ένα καλό φάρμακο για την υπέρταση γιατί με αυτά και με άλλα το εγκεφαλικό δεν θα το γλιτώσω…

Βαβούρα, μπίχλα και φιλότιμο (;)

Α, όλα κι όλα, εμείς τη Βαβούρα την έχουμε τιμή μας και καμάρι μας κι ας τη λοιδορούν οι εστέτ της διανόησης: αυτοί ας διαβάσουν Βέλτσο και Φράνσις Φουκουγιάμα κι ας αφήσουν εμάς τους αμετανόητους σκουπιδιαραίους των κόμιξ στην ησυχία μας. Όταν μάλιστα φτάνει κανείς να ζει τις ιστορίες του μυθικού εντύπου, όπως καλή ώρα συμβαίνει αυτές τις μέρες, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί σε αυτό το παράδοξο που λέγεται «ζωή».

Και εξηγούμαι: από τις 2 Ιανουαρίου ζούμε ημέρες μπίχλας και δόξας στη δουλειά καθώς έληξε η σύμβαση του συνεργείου καθαρισμού. Από εκείνη την αποφράδα ημέρα διαβιούμε πλέον μέσα στη σκουπιδοκατάνυξη, όπως ο αγαπημένος Βρωμιάρης, (τον λατρεύω αυτόν τον τύπο!) καθώς το αφεντικό βαριέται να προσλάβει άλλο συνεργείο. Οι κάδοι έχουν ξεχειλίσει, τα τασάκια επίσης, και όσο για τα καλαθάκια της τουαλέτας μιλάμε για πραγματικό Αρμαγεδών. Όλοι δηλώνουν αγανακτισμένοι, κανείς όμως δεν κάνει τίποτα. Εγώ τους είπα να πάρουμε όλοι τα καλάθια μας και να τα αφήσουμε έξω από την πόρτα του (στη χειρότερη δε να τα αδειάσουμε). Φυσικά κανείς και πάλι δεν έκανε τίποτα. Αύριο όμως ετοιμάζω την αντεπίθεση: θα φωτοτυπήσω τη φάτσα του Βρωμιάρη και θα την κάνω φέιγ βολάν. Η αντεπίθεση των βαβουροτζάνκις θα είναι αμείλικτη!

Ντάις, μεγάλε, ντάις!

Πραγματικά με ενθουσιάζουν ταμπέλες σαν κι αυτή, ένα ακόμα διαμάντι που έρχεται να κοσμήσει τη συλλογή μου από εξαιρετικά δείγματα της νεοελληνικής αισθητικής.
Διότι είναι αυτό το "κάτι" που κάνει πάντα τη διαφορά και ρίχνει ακόμα και την πιο ευγενή προσπάθεια στο πυρ το εξώτερον. Και για μια ακόμα φορά υποκλίνομαι στο μεγαλείο του καλλιτέχνη, αναφωνώντας "Ντάις, μεγάλε, ντάις!"

Οι τηλεκανίβαλοι της Πρωτοχρονιάς

Α, πολύ ωραία περάσαμε φέτος στην αλλαγή του χρόνου παρέα με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL και μια μοβόρικη ίωση. Καθηλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου είπαμε να βγάλουμε την TV από τη ντουλάπα και να ζαπάρουμε, άρρωστοι άνθρωποι, μέχρι τελικής πτώσεως, αφού το χάσαμε που το χάσαμε το πάρτι του Φίλιππου. Είδαμε λοιπόν πχοιοτικούς καλλιτέχνες να χαριεντίζονται εν μέσω πχοιοτικών τσιφτετελιών (μα χορεύουν και οι πχοιοτικοί αριστεροί τέτοια πράματα;)
Βυθιστήκαμε στα βαθύτερα χασμουρητά παρακολουθώντας το νέο δήμαρχο να κοινοτυπεί ασυστόλως (μα είναι εκ του φυσικού του τοοοοοοοσο βαρετός ή πάσχει από χρόνια δυσκοιλιότητα;)
Είδαμε βαμμένη ξανθιά αοιδό να υποφέρει για την αγάπη της επί της πίστας (μα αφού υποφέρει γιατί οι βλαμμένοι από κάτω της πετάνε λουλούδια;) Κατόπιν είδαμε έναν άλλο βάρδο ονόματι Πετρέλη να ζορίζεται επίσης επί της πίστας για τη Δουλτσινέα του (και οι βλαμμένοι από κάτω να εξακολουθούν να πετάνε λουλούδια).
Μείναμε άναυδοι με κάτι βλοσυρούς τενόρους που και εκείνοι υπέφεραν επί της σκηνής βγάζοντας σπαρακτικούς λαρυγγισμούς (μα τόσος πόνος πια και τόσο χειροκρότημα;). Κάναμε ένα πέρασμα από το πχοιοτικό μεγάλο κανάλι όπου η λέιντι Άντζελα τραγουδούσε βυθισμένη στη μελαγχολία και επίσης από κάτι b-channels όπου και εκεί οι καλλιτέχναι κλαιγόντουσαν για περασμένες αγάπες.
Κατά τη 1,30 είχαμε πλέον πέσει στην απόλυτη κατάθλιψη. Ώσπου ήρθε η λύτρωση και το όνομά της ήταν τελεμάρκετινγκ: επιτέλους, σκάσαμε το πρώτο χαμόγελο παρακολουθώντας τα μαγικά που κάνουν οι κρέμες προσώπου από σαλιγκάρια και άλλα τέτοια διαστημικά προϊόντα. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τελικά ως έθνος το κέφι το κάνουμε επί μαζοχιστικού επίπεδου.