Αγαπημένα μου tattoo

Το πρώτο μου tattoo το έκανα στα 16. Μόνη μου, με τρεις καρφίτσες και μπόλικη σινική. Ήταν ένα φριχτό αστεράκι στο χέρι. Τότε tattoo είχαν μόνο οι φιλακόβιοι και τα πρεζάκια. Δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Απλά μια πολύ – πολύ θυμωμένη πιτσιρίκα. Ακολούθησαν 13 ελεεινές τελίτσες λίγο πιο πάνω. Μια σκέτη αηδία. Τις έφτιαξα με ραπιντογράφο τρυπώντας ανελέητα το χέρι μου τις σιχαμερά βαρετές ώρες του σχολείου. Ήταν η εποχή που είχα φάει την πετριά με το Southern Rock και τους Lynyrd SKynyrd και υποτίθεται ότι ήταν η σημαία του Νότου.
Και τα δυο αυτοσχέδια tattoo με συνόδευσαν τα υπόλοιπα 8 χρόνια της ζωής μου. Μεγαλώνοντας τα έκρυβα επιμελώς με τεράστια βραχιόλια. Ώσπου κάποια στιγμή αποφάσισα να τα βγάλω. Στο χέρι μου έμειναν δυο φριχτά σημάδια: ένα Χ κι ένα βαθύ Όμικρον. Και τα δυο στη σειρά. Τα λέιζερ δεν ήταν ακόμα τόσο εξελιγμένα και οι τρύπες με τη σινική είχαν φτάσει μέχρι το κόκαλο. Έχω ακούσει πολλά για αυτά τα σημάδια. Το πιο ωραίο μου το είπαν σε μια Τράπεζα: με ρώτησαν γιατί δεν βάζω κι ένα Ι δίπλα να γίνει ΟΧΙ. Κάποιος άλλος με ρώτησε αν σήμαινε Χριστιανός Ορθόδοξος. Είχε χιούμορ ο άνθρωπος. Πολλά χρόνια μετά αποφάσισα να κάνω επιτέλους ένα κανονικό tattoo. Βρέθηκα σε ένα από τα πιο γειασου τατουαζάδικα της πόλης και χτύπησα ένα υπέροχο tribal τριαντάφυλλο στην πλάτη. Αυτό όμως που θα’ θελα πιο πολύ ήταν ένα βραχιόλι στο μπράτσο. Δεν το χτύπησα ποτέ. Είμαι πια πολύ μεγάλη για τέτοια.
Σήμερα έμαθα ότι κυκλοφόρησε το πρώτο ελληνικό περιοδικό αφιερωμένο στα tattoo. Το λένε Τhink Ink κι έχω μπει σε μεγάλο πειρασμό να το πάρω. Ξέρω όμως ότι θα μου ξαναμπούν ιδέες –κι αυτό το βραχιόλι πάντα βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Όμως είπαμε: είμαι πια πολύ μεγάλη για τέτοια...