Οι τηλεκανίβαλοι της Πρωτοχρονιάς

Α, πολύ ωραία περάσαμε φέτος στην αλλαγή του χρόνου παρέα με το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL και μια μοβόρικη ίωση. Καθηλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου είπαμε να βγάλουμε την TV από τη ντουλάπα και να ζαπάρουμε, άρρωστοι άνθρωποι, μέχρι τελικής πτώσεως, αφού το χάσαμε που το χάσαμε το πάρτι του Φίλιππου. Είδαμε λοιπόν πχοιοτικούς καλλιτέχνες να χαριεντίζονται εν μέσω πχοιοτικών τσιφτετελιών (μα χορεύουν και οι πχοιοτικοί αριστεροί τέτοια πράματα;)
Βυθιστήκαμε στα βαθύτερα χασμουρητά παρακολουθώντας το νέο δήμαρχο να κοινοτυπεί ασυστόλως (μα είναι εκ του φυσικού του τοοοοοοοσο βαρετός ή πάσχει από χρόνια δυσκοιλιότητα;)
Είδαμε βαμμένη ξανθιά αοιδό να υποφέρει για την αγάπη της επί της πίστας (μα αφού υποφέρει γιατί οι βλαμμένοι από κάτω της πετάνε λουλούδια;) Κατόπιν είδαμε έναν άλλο βάρδο ονόματι Πετρέλη να ζορίζεται επίσης επί της πίστας για τη Δουλτσινέα του (και οι βλαμμένοι από κάτω να εξακολουθούν να πετάνε λουλούδια).
Μείναμε άναυδοι με κάτι βλοσυρούς τενόρους που και εκείνοι υπέφεραν επί της σκηνής βγάζοντας σπαρακτικούς λαρυγγισμούς (μα τόσος πόνος πια και τόσο χειροκρότημα;). Κάναμε ένα πέρασμα από το πχοιοτικό μεγάλο κανάλι όπου η λέιντι Άντζελα τραγουδούσε βυθισμένη στη μελαγχολία και επίσης από κάτι b-channels όπου και εκεί οι καλλιτέχναι κλαιγόντουσαν για περασμένες αγάπες.
Κατά τη 1,30 είχαμε πλέον πέσει στην απόλυτη κατάθλιψη. Ώσπου ήρθε η λύτρωση και το όνομά της ήταν τελεμάρκετινγκ: επιτέλους, σκάσαμε το πρώτο χαμόγελο παρακολουθώντας τα μαγικά που κάνουν οι κρέμες προσώπου από σαλιγκάρια και άλλα τέτοια διαστημικά προϊόντα. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τελικά ως έθνος το κέφι το κάνουμε επί μαζοχιστικού επίπεδου.