Πασταφλώρα@Paris-France, παρτ 7 - φτου και βγαίνω

Ημέρα 6^η και τελευταία: κάθομαι στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου και τρώω κομπόστα δαμάσκηνο κοιτάζοντας με απέραντη κατανόηση τους γιαπωνέζους στα διπλανά τραπέζια. Ήρθε η ώρα να κουνήσω τα μαντιλάκια Hondos Center στην Πόλη του Φωτός και να κάνω έναν απολογισμό.

Ζώντας πέντε ημέρες ως γκασταρμπάιντερ στο Παρίσι κατάφερα να δω:

1. γιαπωνέζους τουρίστες να τρώνε κάθε πρωί κομπόστα δαμάσκηνο.

2. ακατανόητα γιαπωνέζικα σίριαλ στην τηλεόραση με κλώνους του Γιάννη Κόκλα.

3. βρετανούς σεφ σε απόλυτα παράφωνα μαγειρικά ρεσιτάλ

4. βίντεο κλιπ με τον ακατονόμαστο πουρέιτζερ ρόκερ με τα στενά πέτσινα στον καβάλο (και μόνο η αναφορά στο Μητσοτάκη της γαλλικής ΚΑΠΗ ροκ σκηνής μου στοίχισε δυο μέρες κρέμασμα του blog μου)

5. κυρίους με περούκα που έγιναν κάδρα σε χλιδάτα εστιατόρια που σερβίρουν ανάλατη ψαρόσουπα.

6. ταξιτζήδες που ακούγανε υστερικούς παρλαπίπες στο ραδιόφωνο και που για αυτούς Ελλάδα ίσον Ντέμης Ρούσος

7. τον πύργο του Άιφελ.

Ένιωσα μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, όμως δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ γιατί μου έμεναν τρεις υπερπολύτιμες ώρες για να δω το Παρίσι. Μετά έπρεπε να ξαναγυρίσω στην έκθεση και να φύγω για το αεροδρόμιο. Κατάφερα να προσθέσω άλλο ένα αξιοθέατο δίπλα στον πύργο του Άιφελ, τη Notre Dame (το Pompidou δεν πιάνεται γιατί δεν μπήκα μέσα). Με την ψυχή στο στόμα έφυγα για την έκθεση όπου σήμερα, τελευταία ημέρα, ήταν η ώρα του μεγάλου πλιάτσικου: το Parc d’ expositions θα άνοιγε τις πόρτες του στους παριζιάνους για να μπουν και να πάρουν ό,τι τρόφιμα και ποτά είχαν αφήσει πίσω τους οι εκθέτες. Ανάμεσα σε ορδές από καθολικές καλόγριες, μποέμ παριζιάνους και μετανάστες με περίεργα καπέλα και μακριά μούσια κατάφερα κι εγώ να πλιατσικολογήσω ένα και μοναδικό μπουκάλι γαλλικό κρασί. Η ετικέτα του έγραφε Gamay και ελπίζω να μην το άφησε κάποιος κακοήθης αφού το είχε εμποτίσει με ισχυρό αρσενικό για να εκδικηθεί τους Βρετανούς σεφ. Ήταν το μόνο σουβενίρ που έφερα από τη Γαλλία μαζί με δυο κουτιά σοκολατάκια σε μεταλλικό κουτί με τον πύργο του Άιφελ απ’ έξω. Όσο κι αν προσπάθησα δεν βρήκα πουθενά κομπόστα δαμάσκηνο...

THE END προς το παρόν: στις 20 του μήνα φεύγω για Κόστα Ρίκα.