Μια παραλία στο πουθενά. Μια καντίνα. Ένα απίστευτα χαδιάρικο και καλόκαρδο νιάου. Ένας κεραυνοβόλος έρωτας -κόντρα στην αλλεργία της ιστοσαλονίστ (ούτε ένα φτέρνισμα, ούτε μια τζούρα Aerolin). Και ένα βασανιστικό ερώτημα: όταν κλείσει η καντίνα στην παραλία στο πουθενά, τι θα απογίνει το αξιολάτρευτο νιάου;;;
Το ερώτημα επανέρχεται βασανιστικό μετά το συναπάντημα με τον πιο αποστεωμένο, τον πιο ταλαιπωρημένο, τον πιο φοβισμένο σκυλάκο στο χωριό του Μυστρά. Πώς είναι δυνατόν σε ένα μέρος με τόσες ταβέρνες να τριγυρίζει ο μικρούλης σε τέτοια χάλια;;;
άχου ένα γατώνιιιιι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣερί, την ίδιαν σκέψιν κάνω κι εγώ βλέποντας διάφορα αδέσποτα κατοικίδια, αλλά σκέφτομαι μετά ότι είναι εις την φύσιν όπως αι σαύραι και τα πτηνά και οφείλουν να επιβιώσουν επί ίσοις όροις (άλλο που ημείς έχομεν συνηθίσει να τα βλέπωμεν να τρώγουν κονσέρβας).
ΑπάντησηΔιαγραφήολα τα αδεσποτα ξερουν να επιβιωνουν
ΑπάντησηΔιαγραφήμην ανησυχεις
μην τα φοβασαι
Mmmmmm....
ΑπάντησηΔιαγραφή@mahler: μιλάμε για ΤΟ πλάσμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@μεγαλειότατος: ελπίζω να έχετε δίκιο, διότι ο μικρός έμαθε να τρώει από την καντίνα και άντε να ξεμάθει και να την δει ξαφνικά κυνηγός.
ΑπάντησηΔιαγραφή@άσωτος: θα προσπαθήσω να είμαι αισιοδοξη...
ΑπάντησηΔιαγραφή@an lu: ω! ναι, νιαρρρρρρρρρρρ
ΑπάντησηΔιαγραφή