Μάθαμε να ζούμε με βεβαιότητες, οι οποίες πλέον καταρρέουν η μια μετά την άλλη. Δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι. Κι είναι στιγμές που αυτός ο φόβος με παραλύει, όπως φαντάζομαι, αρκετούς από σας. Χτες ένιωσα μια βαθιά απελπισία να με κυριεύει, μια αίσθηση ματαιότητας και απόγνωσης. Γύρω μου άνθρωποι που αντί να καθίσουν και να δουν πώς θα προχωρήσουμε στις νέες πραγματικότητες, αλληλοκατηγορούνται, τσακώνονται, πιάνονται στα χέρια. Για τα πολιτικά, που να πάρει! Τόσο πια στην κοσμάρα τους;;; (και δεν είναι οι μόνοι) Ο κόσμος που δεν είναι όμορφος δεν καίγεται και όμορφα.
Ειλικρινά, δεν ξέρω πια πώς να διαχειριστώ αυτό το μπλογκ. Για μένα υπήρξε εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια μια μικρή όαση δημιουργικού σουρεαλισμού. Τώρα, πραγματικά έχω μπλοκάρει. Να συνεχίσω να είμαι χαζοχαρούμενη; Μου είναι αδύνατον. Όπως επίσης και να σωπάσω. Και τώρα, τι, καλά μου παιδιά;
Ειναι πολυ δυσκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αν απομονωθουμε θα γινουν αξεπεραστα. Φοβο εχω κ εγω. Και παρα πολλες σκεψεις.
Το ενδεχομενο της Αμοργου το εχεις σκεφτει; :)
Σουρεαλισμος τωρα κ αν χρεαζεται...
ποσο δικιο εχεις.ολοι μπλοκαραμε μηπως ομως μηπως στις επομενες εκλογες να μην ξεχασουμε αλλη μια φορα και να κανουμε μπλοκ και ντελ πολους ασημαντους (γιωργακη αντωνακη) και λοιπους που λενε τις ιδιες κασετες( κκε λαος συν)
ΑπάντησηΔιαγραφή"..μια μικρή όαση δημιουργικού σουρεαλισμού."
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι που ζουμε πλεον σε μια πραγματικοτητα εντελως σουρεαλ.. :))
εχμ.. μαλλον οι οασεις μας θα πρεπει στο εξης να ειναι... ορθολογικες! Βλπεις, η λογικη ειναι στις μερες μας αυτο το κατι τι που σπανιζει.
Βγήκαν τα τέρατα από τις μπουντρουμοδιαστάσεις ε; Κι άντε να τα μαζέψουμε τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυφ! Αν βρω μια χαρούμενη σκέψη, αν τη βρω...
..κι εγώ έχω μπλοκάρει, αλλά φοβάμαι κιόλας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@roadartist: απλά ο φόβος με παραλύει. Όπως και η ανθρώπινη βλακεία. Πώς να κάνω πλακίτσα όταν όλα γκρεμίζονται;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, σκέφτομαι, τι θα γίνει αν τα βάψουμε όλοι μαύρα;
@ασωτος: ο σκληρός θέλει format! Κι ένα φτου κι απ' την αρχή!
ΑπάντησηΔιαγραφή@rodia: ναι, δίκιο έχεις. Πόσο μας λείπει η κοινή λογική. Φοβάμαι ότι θα φαγωθούμε μεταξύ μας, το έργο είναι γνωστό και τρέμω μην ξαναπαιχτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@αβάδιστη: νομίζω ότι πρέπει να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον κοσμικό καναπέ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@manetarius: κι ο φόβος μεγαλώνει περισσότερο για όσους έχουμε παιδιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσοι μέιναμε απο την παλιά φουρνιά άραγε?
ΑπάντησηΔιαγραφήνα συνεχισεις να εισαι αυτη που αγαπαμε.
ξερεις διαβαζομαστε κοντα 2,5 χρονια...δεν τα λες και λιγα...εχουμε περασει πολλες διακυμανσεις...
να μην αλλαξεις δεν χρειαζεται..
Γεια,
ΑπάντησηΔιαγραφή...και δώσε φιλάκια.:)
Πώς να μην φοβάσαι, όταν γυρνάς και βλέπεις το φρατζολάκι δίπλα σου, απροστάτευτο και αθώο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα κάνεις ότι σου βγαίνει αυθόρμητα. Παρόλα αυτά θα σου έλεγα ότι είμαστε τίγκα στα "σοβαρά" μπλογκ. Από την άλλη το δικό σου, παρόλο που δεν είναι σοβαροφανές είναι πολύ πιο ουσιαστικό από αρκετά της παραπάνω κατηγορίας. Τέλος πάντων, θα μπορούσα να το παρομοιάσω με μια γελοιογραφία: Με λίγες λέξεις και λίγο χιούμορ βγαίνει όλο το ζουμί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕεεε... Εγω θα ελεγα να το συνεχισεις οπως ειναι γιατι κακα τα ψεματα, λιγα πραγματα απομενουν πια να μας θυμιζουν το νοημα της ζωης... Χωρις ενα απ'τα κινητρα [οπως να διαβαζεις ευχαριστα αρθρα σε μπλογκς], τοτε δεν παμε μπροστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι πιστευω εγω και θα συνεχιζω να γραφω ευχαριστα πραγματα στο δικο μου!
Όλοι φοβόμαστε, και όποιος δεν φοβάται μάλλον είναι ή στην κοσμάρα του, ή πολύ καλά βολεμένος. Αλίμονο όμως αν χάσουμε τη διάθεσή μας για σάτιρα και χιούμορ, κι αν εξαφανίσουμε κι αυτές τις λίγες οάσεις που απέμειναν. Όλα χρειάζονται. Είναι ανθρώπινο να δυσκολεύεται κανείς να παραμένει ευδιάθετος, και μάλιστα να προσπαθεί να ανεβάσει και τη διάθεση των γύρω του όταν υπάρχουν δυσκολίες. Νιώθω κι εγώ την ίδια απογοήτευση. Ανοίγω το πρωί τα rss feeds, και το μόνο που βλέπω είναι τσακωμοί, γκρίνια για το ποιός φταίει, ποιός πρέπει να πληρώσει, κόμματα, τράπεζες, και τρομακτικές προβλέψεις για το μέλλον. Ειλικρινά όσο σοβαρό και να είναι το θέμα, είμαι νέος άνθρωπος και ήδη νιώθω πως γερνάω όσο ασχολούμαι με την πολιτική κατάσταση αυτής της χώρας. Και δεν έχω καμία όρεξη να καταναλώσω τη ζωντάνια μου, τη διάθεσή μου και την ψυχική μου υγεία σε πολιτικοκομματικές συζητήσεις, sorry κι όλας. Χαίρομαι που μέσα σε όλο αυτό το χαμό υπάρχουν blogs που με μικρές αναρτήσεις θα με κάνουν να γελάσω, και νομίζω πως πολύς κόσμος το έχει ανάγκη. Υπομονή pastaflora!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην περασμένη Πέμπτη ξύπνησα με την αίσθηση ότι άνοιξα τα μάτια μου και μπροστά μου έβλεπα μια άλλη Ελλάδα, αλλαγμένη. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Η μόνη γνώριμη αίσθηση ήταν εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά και ο αέρας που δεν έφτανε… οι κρίσεις πανικού, μου την έχουν στήσει στη γωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠότε άλλαξε ο κόσμος χωρίς πόνο; Ποτέ. Να μη φοβάσαι, είχαμε μιαι φθαρμένη πραγματικότητα και έπρεπε να αλλάξει
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου από την κεντρική Ασία - εδώ να δεις τί γίνεται κάθε μέρα -
Μονο με αμερικανια μπορω να απαντησω
ΑπάντησηΔιαγραφήwhen the going get tough.... κτλ κτλ
Έχουμε ανάγκη το χιούμορ σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή..the tough get the hell out of here
ΑπάντησηΔιαγραφήναι. όχι .
Συνέχισε. Ο σουρρεαλισμός χρειάζεται. Είναι το αντίδοτο στην σοβαροφανή χαζομάρα.
Άλλο η "χαζομάρα" και άλλο οι αναίσθητες παπαριές.
Αν μας φύγει και το χιούμορ, γάμησέ τα
@aunt donna: έλα ντε; Πόσοι μείναμε; Από την άλλη, πλάκα-πλάκα είναι σχέση ζωής!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιΕς: χρειάζομαι τη βοήθειά σου σε κάτι. Τσέκαρε τα μέιλ σου αύριο.
@Ζ: Γεια κι από μας! Κι από φιλάκια (στα πατουσάκια) άλλο τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@juanita: τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην κάνω τα λάθη που έκαναν οι δικοί μου γονείς. Κι ας μην ξέρω να του μαγειρεύω ένα σωστό φαϊ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Σχολιαστής: σ' ευχαριστώ πολύ! Απροπό, το όνομά σου μου θυμίζει εκείνο το περίφημο περιοδικό των έιτις. Με τις εξίσου περίφημες αγγελίες. Τι θυμάμαι τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@sarper: ναι, νομίζω ότι αν τα βαψουμε όλοι μαύρα, χαθήκαμε. Αλλά, να ρε γαμώτο, είναι κάτι στιγμές που χάνω το κουράγιο μου. Και μετά βλέπω μια σάχλα και τσουπ, ξαναμανά το κέφι απογειώνεται. Κάτι δεν είναι κι αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Νikos: ώρες-ώρες με πιάνουν τα ενοχικά. Εδώ ο κόσμος καίγεται -στην κυριολεξία- κι εγώ γράφω για τη Ζωζώ Σαπουντζάκη. Ξέρω γω, κάπως μου φαίνεται. Από την άλλη, είμαι σαχλό άτομο! Είμαι και μαϊμού στο κινέζικο, ήτοι μέγας καραγκιόζης και σαχλέμπουρας, οπότε..
ΑπάντησηΔιαγραφή@mariw: Είναι η πρώτη μεγάλη κρίση που βιώνει η γενιά μας. Και σκέψου ότι είμαι 42 χρονών! Είναι λογικό να μας πιάνουν κρίσεις πανικού, είναι λογικό να τα συζητάμε, να τα βγάζουμε από μέσα μας. Δεν είναι λογικό να αφήσουμε αυτή τη σάπια κατάσταση να διαιωνιστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@sofar: έτσι είναι, απλά έχουμε μάθει να ζούμε με βεβαιότητες και πλέον βιώνουμε την απόλυτη αποδόμησή τους. Θέλω να πιστεύω για το καλύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@zaphod: ένας κοσμικός καναπές θα μας σώσει!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ourbax: κι εγώ σας έχω αναγκη όλους εσάς!
ΑπάντησηΔιαγραφή@prophet estarian: Γάμησέ τα δεν θα πει τίποτα. Πάω να χτυπήσω μια Βεργίνα, να στανιάρω. Υπόσχομαι καυτά φωτοτεμάχια, σε λίγες μέρες μου χαρίζουν ψηφιακή και θα ξαμοληθώ για ρεπορτάζ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα λες πάντα το πρώτο πράγμα που θα σου έρχεται στο μυαλό. Δεν εννοώ να πληγώνεις, αλλά να μην μπουκώνεις, αγαπημένη μου pastaflora.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα χρειαζόμαστε να γελάμε περισσότερο από ποτέ.
(Κι εγώ είμαι περικυκλωμένη από κοσμάρες, και αυτό με φοβίζει πιο πολύ απ' όλα.)
xxxx