Ας πούμε ότι είστε όλη την ημέρα με σφιγμένο στομάχι, ότι τα βράδια δεν μπορείτε να κοιμηθείτε και ότι πού και πού από την ένταση καταλήγετε να κάνετε εμετό και πλέον κυκλοφορείτε με αντιεμετικό στην τσάντα.
Ας πούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε εποχή οικονομικής κρίσης, όπου οι φίλοι σας απολύονται είτε χωρίς καν να τους ανακοινωθεί είτε παραμονές Πρωτοχρονιάς ...
Και ερωτώ: Εσείς τι κάνετε; Μένετε; Φεύγετε; Κάνετε υπομονή τσακίζοντας το στομάχι σας; Βρίσκετε έναν ώμο να κλάψετε; Μια συμβουλή παρακαλώ...
Εγώ θα άφηνα στομάχι και συναισθηματισμούς έξω από την πόρτα του μαγαζιού (πριν μπω) και θα τα έπαιρνα φεύγοντας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι εποχές για ηρωϊσμούς και ρομαντισμό!
Καλό σας ΣΚ!!!
Συμφωνώ και επαυξάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρες τρόπο να αποστασιοποιείσαι. Οργανώσου και σιγά σιγά φτιάξε έστω ένα μικρούτσικο δικό σου κύκλο. Παίρνε το χάπι δεν με μέλλει 3 φορές την ημέρα, κάνε την βολική δουλειά σου και γύρνα μετά στην πραγματική σου ζωή. Μέχρι νεωτέρας... τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Παντού τα ίδια σκατά θα βρεις, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Εσύ πρέπει να αλλάξεις. Να βάλεις ένα ακόμα δέρμα πάνω σου, να γίνεις χονδρόπετση.
Κουρέλι μεν -όπως όλοι μας- αλλά ένα κουρέλι που τραγουδά ακόμα. Τεράστια η διαφορά!
Αν πιστέψουμε τον τίτλο του πονήματος, δεν έχετε ανάγκη από συμβουλές : την απόφαση την έχετε πάρει και μακάρι αυτοί που σας αγαπούν να σας στηρίξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πάλι όχι, με πάρα πολύ βαρειά καρδιά θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα.
Δυστυχώς η εποχή μας δημιούργησε μια άθλια τερατογέννεση : το ποδοπάτημα της αξιοπρέπειας στο βωμό μιας (προβληματικής) επιβίωσης
g r
θα πω grow up και μετά θα σε πάρω μια αγκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνε τους να σε διώξουν για να πάρεις φεύγοντας και την αποζημίωση, αφού πρώτα έχεις βρει άλλη δουλειά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένω, ψάχνοντας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μόνη σου δίνεις την απάντηση.
(αν παίζει η πιθανότητα αποστασιοποίησης μέσω iPOD, να σου κάνω ένα δώρο;)
Θα σου πω τι έκανα εγώ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμεινα... και έμαθα την δουλειά καλύτερα από όλους....
(για να αποτρέψω οποιαδήποτε προβοκάτσια)
Ομως κάθε φορά που ξερνούσα...
(4-5 φορές στο οκτάωρο...)
το ανακοίνωνα στους άλλους...
Τυπικός διάλογος..για να γίνω πιο κατανοητή...
-Που πας?
-Nα ξεράσω με τις μαλακίες σας...
:-))))
*Για να μην σε παραπλανήσω... είχα και έναν green δικηγόρο τρελαμένο... για back up...
που αναλάμβανε τη ψυχολογική υποστήριξη..και τις πειθαρχικές διώξεις για ανάρμοστη συμπεριφορά...
Δεν υπάρχει καλύτερος...και έχει αφήσει και σχόλιο στο βλογ σου!!!
Κοίτα σύμπτωσιςςςςς!!!!!
και βέβαια ΔΕ θα έφευγα. σιγά μην τους κάνω και το χατήρι!
ΑπάντησηΔιαγραφήθα έμενα, θα γινόμουν η καλύτερη και μετά θα έφευγαν αυτές από τις παρατηρήσεις και τις συγκρίσεις που θα έκαναν τα αφεντικα για μενα και αυτές!
θα τους εσπαγα τα νεύρα, θα τις κρατούσα σε απόσταση, θα τις έκανα να με παρακαλάνε να ασχοληθώ μαζί τους!
αναλογα με τις αντοχες σου. μπορει να διαφοροποιηθει το περιβαλλον, πχ να δημιουργηθουν καποιες σχεσεις με καποια απο τα εκει ατομα για να παψεις να αισθανεσαι ξενο στοιχειο? υπαρχει ισως καποιο ατομο κλειδι που αν καταφερεις να το προσεγγισεις να μπορει να βελτιωσει τις συνθηκες για σενα? προσεγγιση παντα μεσα στα πλαισια των δικων σου "οριων".
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσωπικα θα προσπαθουσα να εκτιμησω ανθρωπους κ καταστασεις, να δω αν μπορουν να βελτιωθουν οι συνθηκες, να δημιουργηθουν ισως καποιες φιλιες/συμμαχιες. ταυτοχρονα θα κυτταζα γυρω κ για αλλη δουλεια. το ζητουμενο ειναι η προσωπικη μας ικανοποιηση απο τη δουλεια, αλλα και αξιοπρεπεια, ηρεμια κ ευημερια.
http://www.youtube.com/watch?v=VRnFPsfiE7s
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω απολύτως με την Juanita La Quejica !
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρακολουθώ σιωπηλά και με απέραντη ευχαρίστηση την εξέλιξη αυτού του βλογ (και της ζωής σου) :)
Έχω καταλήξει ότι ένας από τους λίγους τρόπους να αντιστέκεσαι στην κακία, στη βλακεία, στο φθόνο, στην "πχοιότητα" (χα χα) είναι απλά ... να είσαι καλά και να μην τους κάνεις τη χάρη να χαλιέσαι και να φεύγεις. Πολλοί αξιόλογοι γύρω μου έχουν περιθοριοποιηθεί γιατί απλώς δεν αντέχουν και την κάνουν. Νομίζω ότι δεν αξίζει να αφήνουμε στον αφρό μόνο τα σκατά, πρέπει να βγάλουμε το κεφάλι να πάρουμε ανάσα και εμείς.
Στο κάτω κάτω, αν οι "καλοί" δεν αποσύρωνται, έχουν και περισσότερες πιθανότητες να συναντηθούν μεταξύ τους.
χχχ
Μάντζα
Εγώ πέρασα τέτοιο. Ήταν η δουλειά της ζωής μου. Άνδεξα 5 χρόνια και έκανα ότι λέει Ρια. Μετά από μήνες δεν τους άρεσε την συμπεριφορά μου... Ήρθε μία ωμορφούλη, κατέβηκε το βρακί της και αυτή έμηνε και εγώ ΔΡΟΜΟ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια.
Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον Radio Marconi. Μόλις σου δοθεί βέβαια άλλη ευκαιρία, arrivederci!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεσε και κολύμπα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, και μην ασχολείσαι!
Πασταφλωρίτσα μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήσε καταλαβαίνω όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Ακριβώς τα ίδια πέρασα κι εγώ και μάλιστα για πολλά χρόνια. Όταν κατάλαβα ότι μπορεί να αρρωστήσω σοβαρά εκεί μέσα άρχισα να ψάχνω συστηματικά για άλλες επιλογές γιατί είχα ανάγκη τη δουλειά. Μου πήρε πολλά χρόνια, αλλά τα κατάφερα τελικά να φύγω.
Συνοψίζοντας για τη δική σου περίπτωση:
Σκέψου πόσο ανάγκη έχεις τη δουλειά.
Σκέψου αν έχεις άλλες εναλλακτικές λύσεις και δουλεψε προς την κατεύθυνση αναζήτησης.
Βάλε κάτω τα δεδομένα και δες αν μπορείς να στηριχτείς σε έναν-δυό συναδέλφους για παρηγοριά.
Να σκέφτεσαι ότι φεύγοντας από εκεί εσύ γυρίζεις σε ένα όμορφο σπίτι με την οικογένειά σου. Πολλοί από τους συναδέλφους που είναι προβληματικοί είναι κατά κανόνα έτσι γιατί η δουλειά είναι η ζωή τους και επί της ουσίας δεν έχουν ζωή.
Καλή τύχη και καλό κουράγιο σου εύχομαι, κι αν σε βοηθάει γράφε για τα προβλήματά σου στο μπλογκ. Όχι συγκεκριμένα, αλλά εμένα με βοήθησε πολύ που μπορώ να πω εδώ μέσα κάπως τον πόνο μου...
Παντρευτείτε έναν πλούσιο υπερήλικα και περιμένετε μερικά χρονάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφή(τι; συμβουλή δε ζητήσατε;)
Καταρχάς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για τα όσα μου γράψατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που πραγματικά με τσακίζει είναι ότι αντί να συναγωνιζόμαστε για τα όμορφα και τα θετικά, ανταγωνιζόμαστε με λύσσα για το πώς θα φτιάξουμε γύρω μας μικρές ή μεγαλύτερες κολάσεις και για το πώς θα ρίξουμε εκεί μέσα όσους περισσότερους μπορούμε.
Ξέρω, ακούγεται ουτοπικό και χίπικο, αλλά ρε γαμώτο, η ζωή είναι πολύ μικρή για να μας αλλάζει τα φώτα ο κάθε κομπλεξικός τσόγλανος.
Από την άλλη, δεν σας κρύβω ότι τα έχω παίξει γιατί αυτή την εποχή έχουν "ενεργοποιηθεί" πολλά θέματα στη ζωή μου:
- το μωρό και όλες οι χαρές, οι δυσκολίες, τα ξενύχτια, οι απορίες και τα διλημματα που συνεπάγεται το μεγάλωμά του, αλλά και ο καινούργιος τρόπος που βλέπει πια κανείς τη ζωή ως γονιός
- η επανένταξη στη δουλειά μετά από 2,5 χρόνια αποχής και τα μειωμένα αντανακλαστικά σε εργασιακές κατινοκαταστάσεις αλλά και σε εξουσιαστικά σύνδρομα (νομίζω ότι όλοι έχετε καταλάβει ότι με τις διάφορες εξουσίες έχω πολλά θέματα)
- οι φιλίες που έσβησαν (κάποιες με παντελώς άκομψο τρόπο) και αυτές που γεννιούνται στο πλαίσιο "ζευγάρια με παιδιά"
- η εμπλοκή των παππούδων στη ζωή μας
- η καθημερινή βεγγοποίηση για να τα προλάβει κανείς όλα, η οποία συχνά στέφεται με αξιοσημείωτη αποτυχία
- αλλά και κάποιες δομικές αλλαγές στο χαρακτήρα μου που βλέπω ότι έχουν ξεστρατίσει: έχοντας υπάρξει εξαιρετικά εκρηκτικός τύπος στο παρελθόν, χρόνια τώρα ακολουθώ τη μη συγκρουσιακή οδό. Έλα όμως που καταπίνω πολλά κιλά οργής και τελικά το μπαμ γίνεται στο στομάχι μου...
Σας αφήνω προς το παρόν... Τώρα που το μωρό κοιμάται είναι ευκαιρία να καταδυθώ στη φωτογραφική μου χωματερή για να ανασύρω τα πολύτιμα "διαμάντια" που τόση χαρά μου δίνουν...
Φυσικά θα μπορούσες να μοιράσεις στους συναδέλφους και αυτό για να διορθωθεί λιγάκι το κλίμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Παστούλα, από τότε που κουράρομαι με την έξτρα σταρχιδαμόλη, τέρμα οι πονοκέφαλοι και οι στομαχόπονοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας προτείνω να περάσετε από το ιατρείο του Δόκτωρα Φλάντζα, να σας συνταγογραφήσει το θαυματουργό σκεύασμα.
Το ΕΧ-φριζολάκι στέλνει τα φιλιά του στο φραντζολάκι σας.
Σας αγαπούμε.
Don't chew.
Μείνε και κέρδισε τους με τη γλυκύτητα και το χιούμορ σου !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήστο ροζ μου παλατάκι έτσι κάνουμε φίλους ...... κι όποιοι δεν θέλουν να με παίξουν ή δεν τους παίζω ή τους πετάω τα παιχνίδια μου στο κεφάλι !!!!! ιχιχιχιχιχιχι
φιλάκι γλυκο !!!!
διαβάζω λίγο καθυστερημένα αυτό το ποστ, που-προσωπικά-με γυρίζει πολλααα χρόνια πίσω. Σε μια δουλειά, που όπως είπες, δε με ήθελαν κι εμένα γιατί δεν ήμουν "του μαγαζιού". Η λύση ήρθε ως Deus ex machina γιατί.....απολύθηκα! Και να σου πω την αλήθεια αν δε με έδιωχναν θα έφευγα γιατί πήγαινα γραμμή για ψυχοφάρμακα. Και κανένας δικός μου "μικρόκοσμος" δεν ήταν αρκετός για ν' αντέξω το 8ωρο εκεί μέσα. Τώρα όμως εσύ έχεις ένα μικρό θησαυρό, έτσι δεν είναι? Σκέψου λοιπόν το παιδί που μεγαλώνεις, οι ευθύνες είναι όντως πολλές και τρέχεις σαν Βέγγος (έχω κι εγώ ένα παιδί 1 έτους και σε καταλαβαίνω). Σίγουρα σε αβέβαιους καιρούς είναι δύσκολο να τα βροντάς και να φεύγεις αλλά σκέψου και το άλλο: Θέλεις το παιδί σου να μεγαλώνει με μια νευρασθενική μάνα? Δεν αξίζει το κόπο νομίζω....Take care:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή pastaflora, σ αυτές τις περιπτώσεις πιστεύω ότι είναι προτιμότερη η ψυχική ισορροπία. Αλλά και πάλι εσύ ξέρεις καλύτερα γιατί εσύ ζεις την κατάσταση. Εύχομαι όλα να πάνε καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κωλόπαιδα ΔΕΝ είναι ανίκητα. Οι βλάκες όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφή