Η ιστοσαλονίστ δεν υπήρξε ποτέ φέιμους για τη σοβαρότητά της. Όσα χρόνια τραβούσε κουπί στη γαλέρα του 9-5 (και 6 και 7) πάντα κουβαλούσε μαζί της μια ξεκούδουνη αύρα: στα εργασιακά της διαλείμματα διάβαζε εμβριθώς τον Υδραυλικό (και συντηρητή & εγκαταστάτη καυστήρων) και τον Παλμό των Οικοδόμων, καθημερινά έφερνε μαζί της γύρω στη μισή ντουζίνα τάπερ και έτρωγε επιδεικτικά γκουρμέ σπανακόρυζο ενώ είχε αναρτημένη σε περίοπτη θέση στον τοίχο του γραφείου της μυθική συνέντευξη του Κώστα Πρέκα με τον εμπνευσμένο τίτλο "Κώστας Πρέκας το πρότυπο της ελληνικής ιπποσύνης". Οι εκλεκτοί συνάδελφοι είχαν συνηθήσει τις μικρές αυτές εκκεντρικότητες και τις προσπερνούσαν με συγκαταβατικό βλέμμα (εξαιρουμένου του σπανακόρυζου). Υπήρξαν όμως κανά - δυο περιπτώσεις όπου η καρναβαλίστ βίωσε αυτό που λέμε "στιγμές εργασιακής αμηχανίας". Η πρώτη ήταν κάποιο Δεκέμβρη όταν το αφεντικό τη συνέλαβε να πληκτρολογεί στο πισί της φορώντας στο κεφάλι της ένα χάρτινο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η δεύτερη ήταν κάποιες Απόκριες όταν ξαναμανά το μπιγκ μπος τσάκωσε την ιστοσαλονίστ να πληκτρολογεί φορώντας ένα υπερμεγέθες καπέλο μάγισας. Η αντίδρασή του και στις δυο περιπτώσεις ήταν ένα σχεδόν παραληρηματικό σταυροκόπημα.
Για πείτε τώρα στη θεία, εσείς έχετε περάσει ανάλογες ένδοξες εργασιακές στιγμές;
Αρκετές ειδικά τα πρώτα χρόνια, αλλά θα στις πω κάποια φορά από κοντά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίμονο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας μέγας καραγκίοζης σαν εμένα και να μη έχει τις ένδοξες εργασιακές του στιγμές;
Θα προτιμούσα να σας πω τις μη ένδοξες.. όπου είναι και λιγότερες... αλλά καθότι αυτή τη στιγμή πληκτρολογώ με το ένα χέρι (έχω ντυθεί τσάρλεστον και στο άλλο χέρι κρατάω την μακριά μου πίπα ...και πάρτο όπως θες αυτό..) θα τα πούμε μόλις περάσουν οι απόκριες και φορέσω πάλι τα ...καλά μου!
λολ
φιλενάς σε περνάω!
ΑπάντησηΔιαγραφήχθες, φόρεσα στη δουλειά που είμαι διευθύνουσα φτερά πεταλούδας, μωβ φόρεμα, μωβ φτερά, μωβ κεραίες στο κεφάλι. κόντεψαν να πάθουν εγκεφαλικό οι παρευρισκόμενοι!
α...καλα! εγω μπορω πολυ ευκολα να γινω ρομπα ξεκουμπωτη!
ΑπάντησηΔιαγραφή1.εχω ανοιξει καποιο απογευμα ενα μπουκαλι κρασι στο γραφειο ...να πανε κατω τα φαρμακια....και με βρηκανε να μπεκρουλιαζω... διπλα στο φωτοτυπικο...
2.εχω αδειασει το ενυδρειο στην τουαλετα γιατι το καζανακι ειχε χαλασει και το καταλαβα..."κατοπιν εορτης..."
3.καποια στιγμη τραγουδησα φωναχτα αυτο που σκεφτομουν...."την τρατα λεν μαριτσα-τη σκουνα παντελη" και στο γραφειο ηταν ενας πελατης ο οποιος εβαλε τα γελια μαλλον με τη φατσα μου που καταντραπηκε...ε ...καλα και με τη φωνη μου πιθανον!
4.εχει σκαλωσει το τακουνι της μποτας μου στα κροσια απο το χαλι του γραφειου του chief , κι εχω πεσει πανω στο γυαλινο διαχωριστικο οπως επεφτε το κογιοτ κυνηγωντας το μπιπ-μπιπ! φυσικα και αυτο εγινε μπροστα σε κοσμο!αλλιως δε θα ειχε νοημα να συμβει!
εγω θα στα πω στο τηλεφωνο εδω μας κόβει η λογοκρισία.
ΑπάντησηΔιαγραφήτελειως ομως
φιλια ατελειωτα!
Μπα...εγώ δεν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά τη θέτε τη φουστανέλα ή να τη δώσω αλλού; Υπάρχει ζήτηση φέτος.
@lena: αγαπητή βοηθέ πιστολακίου, να ευχαριστήσω για την ευγενικότατη προσφορή, μάλλον όμως τα μεγέθη της παιδικής φουστανέλας είναι δυσανάλογα μικρά για τα δικά μου κυβικά. Μάλλον θα προσανατολιστώ σε άλλη αμφίεση, αν και με το κρύο που θα κάνει με βλέπω να ντύνομαι πολική αρκούδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε αφεντικό...αυτά που σχεδιάζω να φορέσω δεν είναι και τόσο ζεστά...ελπίζω να έχει χώρο να ανάψουμε ξύλα να ζεσταθούμε εκεί πέρα. Καληνύχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@so_far: ανυπομονώ! Μόλις περάσουν τα κρύα και αρχίσουμε να δεχόμαστε επίσκέψεις σε περιμένουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@manetarius: αγαπητή βοηθέ πιστολακίου, άξιος ο μισθός σου! Πολύ χαίρομαι που βρίσκω μια συναγωνίστρια στις γκουφιές και το καραγκιοζιλίκι! Το ιστοσαλόν έχει τους καλύτερους συνεργάτες!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ria: ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@common people: αγαπητή αδερφή ψυχή, τι μου θυμίσατε τώρα! Εκείνες τις ένδοξες εποχές που τελειώναμε από τη δουλειά στις 3-4 το πρωί για καμιά βδομάδα (γεγονός που συνέβαιξε άπαξ του μηνός) και βγαίναμε από την εταιρεία παραπατώντας ντίρλα από τις μπύρες και τα λοιπά οινοπνεύματα. Δεν ήμασταν όμως μόνο δυο, ή τρεις, αλλά πάνω από δεκατρείς!
ΑπάντησηΔιαγραφή@aunt donna: καλή μου θεία, έχω πολύ κέφι να τα ακούσω! Την επόμενη φορά που θα κατηφορήσετε κατά Αθήνα, αναμένω συνάντηση για τέιον και κατινάζ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα πρόχειρο που ενθυμούμαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλοκαιράκι, φοράω τα κλασικά σαμπό Scholl στη δουλειά και πάω με φόρα να μπω στο "ενυδρείο" (το ολούθε γυάλινο γραφείο της αρχισυντάκτριας γιαυτό και ονομάστηκε έτσι) το οποίο είχε μονίμως ανοιχτή πόρτα. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα και στιγμή όμως ήταν -φευ- κλειστή. Όπως φαντάζεστε ακούστηγκε ένα τεράστιο γκτουπ, διότι το σαμπό χτύπησε στο τζάμι στην κάτω μεριά και το κούτελο στην πάνω. Ευτυχώς το "ενυδρείο" κρατήθηκε στη θέση του και το μόνο που έμεινε για ώρες στο τζάμι ήταν το αποτύπωμα της κουτέλας μου και στην κουτέλα μου μια κοκκινίλα που μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε μελανιά.