Δυο μήνες με το φραντζολάκι

Μετά από δύο μήνες συγκατοίκισης με το φραντζολάκι μας, έχω να καταθέσω τρεις κολοσσιαίες διαπιστώσεις:
α) είναι τόσο μα τόσο μα τόσο γλυκούλι
β) είναι τόσο πολύ αστείο
γ) δεν αντέχει με τίποτα τους Sex Pistols
Το ρεβυθάκι είναι απόλυτα εθιστικό! Καθώς σε κοιτάει με αυτά τα γεμάτα απορία ματάκια του το μόνο που θέλεις είναι να το τρελάνεις στις αγκαλιές και τα φιλάκια!
Η μεγαλύτερη πλάκα είναι ότι το φραντζολίδιον πέρδεται ασυστόλως με ένα ύφος τέτοιας ανεπιτήδευτης αθωότητας που προκαλεί τόσο στη μαμά ρέιβερ όσο και στο συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL ακατάσχετα γέλια. Μεγάλη υπόθεση να έχεις ένα μικρό Τσέρνομπιλ στο σπίτι σου!
Τέλος, μην βάλετε ποτέ σε ένα μπεμπέ Sex Pistols! Tις προάλλες που ακούγαμε παρέα την εκπομπή του Τζίμη Πανούση, μετά τα ελληνοπρεπή νταλκαδολαϊκά, ο μετρ πετάει ένα Anarchy in the UK και το βρέφος σπάραξε στο κλάμα. Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα στη μητέρα ιστοσαλονίστ που ήθελε να ξεκινήσει τη μουσική παιδεία του ανύποπτου νινί με τα άπαντα των AC DC.



(και ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο: η τσιφ χαιρ στάιλιστ στην εξωτική Φιλοθέη προ 40ετίας)