Ο ταρίφαμαν, ο φραπές, το Λουτράκι

Δύο το μεσημέρι χθες, στη μέση του πουθενά, περιμένω τρία τέταρτα το λεωφορείο. Μπαϊλντισμένη σηκώνω το χέρι στην απαστράπτουσα κίτρινη Μερσεντές, τσιρίζοντας «Ευαγγελισμόοοοοοος!» Ο μετρ στο βολάν γνέφει καταφατικά και σε χρόνο dt κάθομαι δίπλα του. Αμέσως παρατηρώ την κουπ του Χετταίου, τις ανέμελες αφέλειες που στεφανώνουν μια αυστηρή κατατομή που φέρνει στο Γιώργο Κινούση, την αθλητική φόρμα Abidas, την καθαγιασμένη φραπεδούρα στο χέρι, όλα αυτά με μουσική υπόκρουση ντιριντάχτα λαϊκοσίκ λεβεντοκαψούρη να χτυπιέται στον Ντέρτι Εφ Εμ. «Εγώ κοπελιά» μου λέει ο ταρίφαμαν, «δεν ξέρω ούτε καφέ να φτιάξω. Μου τον φτιάχνει η γυναίκα μου κι ήταν συμφωνία μαζί της πριν παντρευτούμε». Χλιδή, σκέφτομαι. Άλλοι κάνουν προγαμιαία συμβόλαια για τη μεζονέτα στη Φιλοθέη, τα δομημένα ομόλογα, το εξοχικό στην Αράχωβα, το Land Rover κι άλλοι για τη φραπεδούρα. «Και τώρα κοπελιά», μου ξαναλέει, «πάω Εκάλη να πάρω έναν πελάτη και να τον πάω Λουτράκι για μπίλιες, ξέρεις Καζίνο κι έτσι. Θα τον περιμένω και θα τον φέρω πίσω. Την άλλη φορά 1500 ευρώ μου ξηγήθηκε". Κοίταξα τον ταρίφαμαν με ένα ύφος μεταξύ του «απαπαπά, δεν το πιστεύω-δώσε και μένα μπάρμπα-δεν πάει άλλο, θα το κλείσω το κομμωτήριο-τζάμπα τόσα χρόνια το πιάνο και τα γαλλικά» και αναστέναξα βαθιά. Εξυπακούεται ότι δεν του άφησα πουρμπουάρ.