Ένα κάποιο νόημα...

Έχοντας νταραβεριστεί επαγγελματικά για χρόνια με πιράνχας των πολυεθνικών, εωσφορικούς διαφημιστές και πιαρτζήδες, λιγούρηδες των ΜΜΕ, διαστημόβλαχους της τοπικής αυτοδιοίκησης και ρεμπεσκέδες εργατοπατέρες, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στον κύριο Γιάννη και την κυρία Μάρθα που ζουν σε κάποια βουκολική εσχατιά στα νεφοσκεπή Τζουμέρκα. Το γλυκύτατο αυτό ζεύγος ανήκει στην τελευταία ίσως γενιά των νομάδων κτηνοτρόφων που μετακινούνται δυο φορές το χρόνο με τα κοπάδια τους σε γραφικές απάτητες περιοχές. Ο κύριος Γιάννης και η κυρία Μάρθα ζουν σε ένα καλύβι χωρίς ηλεκτρικό, δεν έχουν αυτοκίνητο, δεν ξέρουν τι θα πει τηλεόραση. Και φτάνει να κοιτάξει κανείς τα χαμογελαστά και καλοκάγαθα πρόσωπά τους για να καταλάβει πού κρύβεται η πραγματική ουσία και το νόημα που όλο το ψάχνουμε και πουθενά δεν το βρίσκουμε. Δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι ο αναχωρητισμός θα μας σώσει, όμως αυτό το καθαρό βλέμμα που φτάνει από τα Τζουμέρκα -με τόση αφοπλιστική διαύγεια- στην οθόνη του υπολογιστή μου με κάνει να θέλω να κλάψω.
Άντε να προχωρήσουμε τώρα στο επόμενο πρότζεκτ, να παρακολουθήσουμε το νέο σπεκ, να κανονίσουμε το μπάτζετ κι αυτής της χρονιάς και να ψάξουμε μέσα στα άδεια βλέμματά μας το περίφημο νόημα της ζωής...