Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα και ιδού το φωτοσοπικό αποτέλεσμα:
Θα ήθελα να είμαι παρέα με τους εκλεκτούς αυτούς κυρίους, να πίνουμε μπύρες και να μιλάμε για τις ταραχές στο Μπρίξτον. Επίσης θα ήθελα οι Clash να μην είχαν διαλύσει ποτέ, να γυρνούσανε ακόμα τον κόσμο δίνοντας συναυλίες και να ξαναζούσα εκείνη τη μαγική βραδιά στο Καλλιμάρμαρο: τότε που οι τέσσερις αυτοί εξαιρετικοί τύποι έπαιξαν για τελευταία φορά μαζί στο Rock in Athens… Ήταν καλοκαίρι του 1985.
Κυρία pastaflor (χωρίς 'a'), σας βρίσκω απλά άψογη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλωσα με το Rock the Casbah και χτυπιώμασταν ως έφηβοι με το Should I stay or Should I Go.
Φαντάζομαι ότι συνοδεία μπύρας και ιστοριών θα θέλατε να έπαιζαν μόνο για εσάς το London Calling...
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Εξαιρετική επιλογή!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμησες τώρα! I fought the law και guns of brixton απο τα πολύ αγαπημένα!!
love&kisses
zaphod
Καταπληκτική η επιλογή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντάζομαι ότι και το London Calling θα ήταν στην ημερήσια διάταξη των συναυλιών τους.
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι μου θύμισες :)
Eίδες το the future is unwritten - την (σχεδόν αυτο-) βιογραφία του Strummer? Με την τελευταία συναυλία για τους απεργούς πυροσβέστες - και την απίστευτη βραδυά με τις κιθάρες μπροστά στη φωτιά, στο πάρκο - κάπου εκεί μήπως θα ήθελες να ήσουν? :)
Εγω πρόλαβα να ακούσω Clash τότε, ήμουν μόλις μισό έτος παιδάκι :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όμως είναι αργά και τους λατρεύω :(
Δεν είστε η μόνη.. δυστυχώς. Ο Στράμερ υπήρξε ο αξεπέραστος έρωτας της ζωής μου .. τον είχα δει και live.. δυστυχώς απεβίωσε και οι Clash..
ΑπάντησηΔιαγραφήGoodbye Toulouse, το αγαπημένο μου κομμάτι !
Καλοκαίρι του '85 με καύσωνα που μας έβρεχαν με τα λάστιχα να μην λιποθυμήσουμε από τη ζέστη.. ήμουν εκεί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκινήθηκα με αυτό το ποστ, indeed
@radio marconi: ραδιοπειρατή μου, ας τους ξανάκουγα λάιβ κι ας παίζανε το London Calling για 500.000 άτομα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@zaphod: και δικά μου αγαπημένα επίσης μαζί με το Magnificent Seven.
@pan: λογικά θα το έπαιζαν. Αν και πάνω στη σκηνή ό,τι κι αν έπαιζαν ήταν πώρωση...
@χρίστος: την ταινία δεν την έχω δει, στις νύχτες πρεμιέρας είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια. μην μου πεις ότι βγήκε και την έχασα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@balidor: κι εμείς επίσης ήμασταν παιδάκια όταν έσκασαν μύτη κάποιοι πολύ μεγάλοι του ροκ, όπως π.χ. οι Zeppelin. Άρα κι εμείς χάσαμε πολλά!
@so_far: νομίζω ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να ανεβάσουμε ένα ποστ για εκείνες τις δυο καταπληκτικές ημέρες. Με ό,τι θυμηθεί η καθεμιά μας... για στείλε μέιλ!
Γι αυτό σε "πάω" ρε Πασταφλώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωράω κι εγώ στην παρέα σας;
Τι μου θύμησες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα μέσον ένα ξάδερφο στη Γερμανία που μου είχε στείλει μια κασέτα (τη θυμάμαι ακριβώς πως ήταν!) με τους Zeppelin στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου.
Έκανα μεγάλη εντύπωση στο σχολείο...
Είσαστε μιά ..ωραία ατμόσφαιρα, κυρία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν παίχτηκε ή θα παιχτεί - την είδα στο Λονδίνο, όταν παιζόταν πέρυσι..Πάντως πήγε πολύ καλά - είναι ακόμα θρύλος στην Αγγλία - και τα αφιερώματα γι'αυτόν κράτησαν όλο το καλοκαίρι...
ΑπάντησηΔιαγραφή@3 parties: όλοι οι καλοί χωράτε!
ΑπάντησηΔιαγραφή@radio marconi: Οι zeppelin... Κάποτε όταν ήμουν 16 χρονών ένας μεγαλύτερος σε ηλικία φίλος μου είχε πει: Όσο κι αν μεγαλωσεις, όσο κι αν σταματήσεις να ακούς ροκ, θα δεις ότι δεν θα πάψεις ποτέ να γουστάρεις τους Zeppelin. Ήταν σοφός ο αγαπητός Γιώργος ο Gabriel!
@katerina: σας ευχαριστούμε πολύ! Ελάτε κι εσείς στην παρέα μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή@χρίστος: άρα, μάλλον δεν θα έχει παιχτεί ακόμα εδώ. (αναστεναγμός ανακούφισης...)