Η ομορφιά της με κάνει να κλαίω

Έφτασα ξημερώματα, με καταρρακτώδη βροχή• πιο πριν στη Δονούσα το νερό έπεφτε σαν καταρράκτης την ώρα που αποβιβαζόταν στο νησί ο ένας και μοναδικός επιβάτης. Η μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα ανακατευόταν με την αρμύρα της θάλασσας, εικόνα παράταιρη μ’ αυτήν που ζούσα τόσα και τόσα καλοκαίρια.... Οι δυο πρώτες μέρες μουντές, με βροχή και κρύο: η απόλυτη ευτυχία για κάποιον που ο Νοέμβρης είναι ο αγαπημένος του μήνας. Γνώρισα τη φοβερή και τρομερή Μαϊμού πίνοντας καφέ στο Μπλε και τον έξαλλο Ράμπο, ένα σκυλί πατσαβουράκι που κυνηγούσε τον ευτραφέστατο γάτο Αποστόλη πάνω στις πέργκολες.




Περπάτησα στα καταπράσινα μονοπάτια και ήπια τσίπουρα στου Ανάργυρου στα Θολάρια παρακολουθώντας με τους παππούδες τηλεόραση: ποτέ δεν περίμενα ότι ένα δελτίο ειδήσεων θα ήταν τόσο διασκεδαστικό! Έμαθα επίσης ότι κι ο αγαπημένος μου ΘουΒού είναι μισός Θολαριώτης• έτσι εξηγείται η καλή καρδιά του καλού μας ανθρώπου!




Έφαγα το πιο συγκλονιστικό κοκκινιστό μοσχαράκι της ζωής μου και αυθεντική σαντορινιά φάβα κέρασμα στο Μοναστήρι. Έκανα ένα σωρό ώτο στοπ για να γυρίσω το νησί, περιηγήθηκα στην έρημη -σαν τοπίο του Ταρκόφσκυ- Χώρα.



Μα πάνω από όλα μίλησα με ωραίους και φιλόξενους ανθρώπους. Και το πρωινό που αποχαιρετούσα την Αμοργό, που χουχούλιαζε μέσα στα μπαμπακένια σύννεφα, μια φράση μου’ ρθε μόνο στο μυαλό: η ομορφιά της με κάνει να κλαίω!