H γενιά του Κλικ, είκοσι χρόνια μετά

Ήταν τον Απρίλιο του 1987 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Κλικ, με εξώφυλλο την εικονική περσόνα του Max Hedrum. Μέσα σε χρόνο dt το περιοδικό που ευαγγελιζόταν ότι «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή» (μέσα από το ιστορικό ασημένιο εξώφυλλο) δημιούργησε τους πρώτους νεοφώτιστους του lifestyle. Τα αμπέχονα και τα ταγάρια μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, τα ροκ ημερολόγια έκλεισαν, το θυμωμένο ύφος της αμφισβήτησης έσβησε επίσης. Ο αγώνας πλέον μεταφέρθηκε στις μπάρες των ορθάδικων της εποχής: στο Rock’n Roll, το No name και αργότερα στα μαγαζιά του Φερνάντο. Με ένα ποτό στο χέρι άκουγες Prince, Talking Heads και κάτι περίεργους τύπους από τη Νέα Υόρκη που τους έλεγαν Beastie Boys. Είχε ξεκινήσει η εποχή της καλοπέρασης, της υπερκατανάλωσης και της αποθέωσης του εγώ.
Είκοσι χρόνια μετά, κάνοντας έναν απολογισμό δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι το Κλικ ήταν η αιτία της στροφής στο lifestyle, υπήρξε όμως σίγουρα το μέσο. Παιδί της εποχής του, πυροδότησε κάποιους μηχανισμούς που ούτως ή άλλως θα έμπαιναν αργά ή γρήγορα σε ισχύ. Απλά συχνά μελαγχολώ παρατηρώντας την κατάληξη εκείνης της φανταχτερής γενιάς, της γενιάς μου, που πλέον σφηνωμένη στα γρανάζια των πολυεθνικών, των διαφημιστικών και των ΜΜΕ αναμασά έναν παλιμπαιδισμό και έναν θλιβερό (τι ειρωνία, έτσι;) τρόπο ζωής που συχνά σοκάρει.