Φίλε, έχεις ένα δεκάρικο;

Η ατάκα μου ήρθε σαν φλας μπακ, περνώντας από τα σίδερα Χαλανδρίου και κοιτάζοντας το πλαστικό κτίριο γραφείων στη θέση που κάποτε βρισκόταν η Όμπρε, ένα από τα πιο ότιναναι ροκάδικα της πόλης, τότε στα μακρινά 80’s. Θυμήθηκα τα μέταλλα, τα ανθυπομέταλλα, τα βαρέα μέταλλα και τα πάσης φύσεως φρικιά που κάθε βράδυ σου κάνανε τράκα το πολύτιμο εκείνο δεκάρικο που μαζί με άλλα δίφραγκα, τάλιρα και δραχμές συμπλήρωνε τα λεφτά για την είσοδο στο μαγαζί.

Για οποιοδήποτε νορμάλ άνθρωπο μια βραδιά στην Όμπρε ισοδυναμούσε με την κάθοδο στην κόλαση: σκοτεινός φωτισμός, αναθυμιάσεις από μπίρα, καπνοί που έβγαιναν από την πίστα, και διάφοροι μακρυμάλληδες μαυροντυμένοι τύποι και τύπισσες με δυσοίωνα ονόματα όπως Μάκης ο Manowar και Ντίνος ο Ozzy να χοροπηδάνε σαν δαιμονισμένοι μπροστά από έναν καθρέφτη, κάνοντας τρελό κέφι με το In league with Satan των Venom. Τσαμπουκάδες, νταραβέρια, μαχαιρώματα, ντου για εξακριβώσεις ήταν στην ημερήσια διάταξη. Στην Όμπρε ποτέ δεν έπληττες, μέχρι εκείνο το βράδυ που τα πράγματα παραχοντρύνανε και το μαγαζί έκλεισε. Η μεγάλη απορία όλων μας ήταν αν ο τύπος που έκοβε εισιτήρια στην είσοδο, μια λαϊκοτσιφτετελέ φάτσα, φορούσε περούκα. Ποτέ δεν καταφέραμε να το μάθουμε...