Η μεγάλη περιπέτεια ξεκίνησε τον προηγούμενο Νοέμβρη στο θάλαμο αναμονής της κλινικής εξωσωματικής. Τριγύρω μου γυναίκες σε ένταση, πρόσωπα που έκλαιγαν, άνδρες που έτρωγαν τα νύχια τους. Το πρώτο ραντεβού με το γιατρό ακολούθησε ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι εξαντλητικών εξετάσεων. Και στις αρχές Ιανουαρίου ξεκίνησαν οι ορμονοθεραπείες - μενίρ: μια βελόνα τρυπούσε κάθε βράδυ την κοιλιά μου και έριχνε μέσα μου τις ορμόνες - μολότωφ για μήνες. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα να τρελαίνομαι, βλέπετε όλα αυτά τα μυστήρια συστατικά έκαναν ντου στο σώμα και την ψυχή μου και υπήρξαν φορές που ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να πέσω κάτω. (Ευτυχώς μένω σε ισόγειο).
Για αρκετό καιρό εγώ δεν ήμουν εγώ, αλλά είχα μετατραπεί σε ένα βιοχημικό εργαστήριο που ρόλαρε μέσα από τις ενέσεις και σχεδόν καθημερινά έπρεπε να υποβάλλεται σε εξετάσεις και μετρήσεις.
Όταν στα μέσα Απριλίου έμαθα ότι ήμουν έγκυος, και μάλιστα σε δίδυμα, απλά δεν μπόρουσα να το πιστέψω. Το κατάλαβα όμως για τα καλά τους επόμενους 3,5 μήνες όταν έκανα ολυμπιακά ρεκόρ στους εμετούς, περνούσα την περισσότερη μέρα στο κρεβάτι βογγώντας και μου ήταν αδύνατο να φάω οτιδήποτε άλλο εκτός από τοστ. Το σκηνικό συμπληρώθηκε με μια αποκόλληση πλακούντα που με κάρφωσε για τα καλά στο κρεβάτι, ξεκινώντας έναν ατελείωτο κύκλο αγωνίας, ενώ στο μεταξύ μάθαινα ότι τελικά το ντουέτο (των διδύμων) είχε γυρίσει σε σόλο καριέρα. Κατάφερα να πάρω τα πάνω μου στις αρχές του Σεπτέμβρη, ενώ στο μεταξύ διαγνώστηκε ότι ήμουν στα πρόθυρα διαβήτη και ένα μήνα μετά έφαγα την τελική κουτρουβάλα: το μπεμπάκι βιαζόταν να βγει και εγώ βρέθηκα στο νοσοκομείο και μετά σε αναγκαστικό κρεβάτωμα στο σπίτι για άλλες 50 μέρες με πολύ ισχυρά φάρμακα.
Υπήρξαν πολλές φορές που έχασα το κουράγιο μου κι ακόμα περισσότερες που έσφιξα τα δόντια και είπα "θα τα καταφέρω". Κι όταν τα ξημερώματα της προηγούμενης Τετάρτης έσφιξα στην αγκαλιά το φραντζολάκι μας ένιωσα το πιο πρωτόγνωρο, το πιο δυνατό, το πιο ιλιγγιώδες συναίσθημα που έχω βιώσει στη ζωή μου. Καλώς ήρθες ρεβυθάκι μου!
