Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

αφιερωμένο εξαιρετικά στο συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL

Την πρώτη φορά που τον είδα φορούσε μια ξεχειλωμένη φόρμα Nike με στάμπες από μπογιές, ήταν κάτι μέρες αξύριστος και φαινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον τύπος. Γεγονός το οποίο επιβεβαιώθηκε όταν μου μίλησε για τη θεία του που είχε τραγουδήσει δυο κολοσσιαία σουξέ: το Άντε γραμμήσου και τη Σεξοχότατη. Τότε, κατάλαβα μεμιάς ότι η μοίρα μας είχε παίξει ένα ωραιότατο παιχνίδι. Λίγο καιρό μετά στα γενέθλιά μου μου χάρισε ένα υπέροχο ζευγάρι καφέ σαγιονάρες Μπάφαλο, αυτές του ελληνικού στρατού. Ο μαγαζάτορας τον ικέτευε να μην τις αγοράσει, εκείνος όμως επέμενε και από κει και πέρα συνειδητοποίησα ότι μετά από αυτό το ξεχωριστό δώρο τίποτα δεν θα μπορούσε να μας χωρίσει.
Παρέα γυρίσαμε ένα σωρό σουβλατζίδικα, ήπιαμε καντάρια μπίρες, ποδοπατηθήκαμε στο Ροκγουέιβ, κυνηγηθήκαμε με νεροπίστολα και μπουγελόφατσες στις παραλίες. Εκείνο το καλοκαίρι πήραμε άδεια 40 μέρες και την κάναμε για δύο απίθανες καβάτζες στα γκρικ άιλαντς για να αποφύγουμε τη λαίλαπα των Ολυμπιακών Αγώνων. Επί 5 εβδομάδες δεν ακούγαμε ραδιόφωνο, δεν διαβάζαμε εφημερίδες (για τηλεόραση ούτε λόγος) και το μόνο πράγμα που μάθαμε ήταν ότι είχε έρθει η κορεατική αποστολή στην Αθήνα. Ακόμα δεν ξέρουμε τι μετάλλια κέρδισε η Ελλάδα, ακόμα πιστεύουμε ότι μόνο η κορεατική αποστολή βρέθηκε εκείνες τις ημέρες στην Αθήνα.
Δυο μήνες μετά η ευτυχία μας επισφραγίστηκε σε ένα αξιομνημόνευτο ξενοδοχείο στη Νέα Μηχανιώνα όπου περάσαμε ένα υπέροχο τριήμερο χωρίς ζεστό νερό, με θέα μια πισίνα γεμάτη σπασμένες πλαστικές καρέκλες και παρέα το κανάλι της τοπικής μητρόπολης που έδειχνε ένα ανεκδιήγητο σίριαλ για την κυρά της Ρω. Τρία χρόνια μετά εξακολουθούμε να περνάμε υπέροχα -κι ας παράτησε η θεία του το τραγούδι. Και επίσης δεν έχουμε σταματήσει να κάνουμε καταπληκτικά δώρα ο ένας στον άλλον: εκείνος μου χάρισε τα χριστούγεννα ένα υπέροχο κινέζικο θερμοπίστολο των 15 ευρώ από το Praktiker κι εγώ στη γιορτή του του πήρα δύο κιλά καπνιστές μπριζόλες και 5 πορτοκαλάδες Λουξ... Love forever!

Έχω ένα μυστικό (εκεί ψηλά στον Υμηττό)

Τρία συμπαθέστατα γαϊδουράκια έβοσκαν ανέμελα στην άκρη του μονοπατιού, ένας λαγός πετάχτηκε στο δρόμο μας και μετά έγινε ... λαγός, μια εντυπωσιακή μικρή οχιά έγινε επίσης λαγός όταν μας είδε. Εξερευνήσαμε μια μισογκρεμισμένη εκκλησία, ανακαλύψαμε μια στέρνα με χρυσόψαρα, κοροϊδέψαμε κάτι κακόφωνα πουλιά ανταλλάσσοντας μακρόσυρτες τσιρίδες. Παρατηρήσαμε ένα σωρό άγνωστα φυτά, ακούσαμε τη σιωπή του δάσους κι η ματιά μας στάθηκε στη μεγάλη θάλασσα από μπετόν γύρω από το βουνό. 'Ενας μεγαλύτερος σε ηλικία φίλος που ήταν μαζί μας μας μίλησε για το τραγούδι του Χατζηδάκι «Εκεί ψηλά στον Υμηττό, υπάρχει ένα μυστικό». Και μας αποκάλυψε ότι το μυστικό είχε να κάνει με ένα μεγάλο έρωτα που βρήκε καταφύγιο στη μονή Αστερίου: πρωταγωνιστές ένας διάδοχος και μια σταρ κι επειδή πολλοί τους είχαν πάρει γραμμή το τραγουδάκι ήταν ίσως ένα κοροϊδευτικό βγάλσιμο της γλώσσας στο ανάστατο παλάτι.
Όπως καταλάβατε μας πιάσαν τα περιηγητικά μας αυτό το ΠΣΚ και βρεθήκαμε να εξερευνούμε τον εξωτικό Υμηττό. Ανακαλύπτοντας για μια ακόμα φορά ότι συχνά τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη σου!

Σσσς, μας βλέπουν!

Το έμαθα χτες. Όχι πως δεν το περίμενα, αλλά μέχρι τώρα πίστευα ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ. Οι τσάρκες της Πασταφλώρας στον blogger, στη γιάφκα του Μουτζαχεντίν, στο ιατρείο του Δρ. Φλάντζα, στο ρετιρέ της Μαντάμ Σουσού και στα λοιπά φιλόξενα ιστοκάλυβα παρακολουθούνται. Και η αναφορά πάει σούμπιτη στους προϊσταμένους που γνωρίζουν πλέον από πρώτο χέρι ποια μαγαζιά επισκέφθηκε η Πασταφλώρα, πόσο έκατσε, πόσους καφέδες ήπιε.
Μόλις το έμαθα η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κάνω μια ηρωική είσοδο στο site της Ναυτεμπορικής. Σειρά είχε το meteo και το weather com, πάντα ο καιρός σώζει καταστάσεις. Σήμερα συνέχισα με ακόμα πιο σπλάτερ σελίδες: της Βουλής, του ΙΚΑ, της Ελληνικής Αστυνομίας.
Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορώ πια να απαντάω στα σχόλιά σας πριν τις 6 το απόγευμα κι από χτες παίρνω πλέον επιπλέον μπλογκοδουλειά για το σπίτι. Μπορούμε όμως μαζί να φτιάξουμε μια ωραία πλέι λιστ με τα «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» site της ημέρας. Στα οποία η Πασταφλώρα θα κάνει καθημερινά κλικ και όταν θα φτάνει η αναφορά στους από πάνω θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Και κάποιοι θα αναρωτιούνται "μα τι δουλειά έχει ετούτη εδώ πάλι στη σελίδα του Συνδέσμου Συνταξιούχων Χειριστών Ιπταμένων Δίσκων ο Αρταξέρξης";

Κάτι το ωραίον*

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα είναι ένα από τα ωραιότερα «οικόπεδα» του πλανήτη. Ακόμα περισσότεροι είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν ότι το οικόπεδο αυτό έχει ένα και μοναδικό κουσούρι: τους ιδιοκτήτες του.
Αλιεύοντας την παραπάνω φωτογραφία από τη φιλόξενη ιστοκαλύβα του παππού Χριστόφορου δεν μπορεί κανείς παρά να αναφωνήσει «Τα λεφτά μας πίσω! Γράμματα χασάπη! Νο μορ αισθητικές Χιροσίμες στα γκρικ άιλαντς!». Για την ιστορία, η «καλόγουστη» αυτή πόρτα πεταλούδα δεν ανήκει ούτε σε καρναβαλικό άρμα, ούτε σε ακμάζοντα συνοικιακό παιδότοπο. Φωτογραφήθηκε στη γραφική Σκιάθο, αποτελώντας αδιάψευστο στοιχείο της αισθητικής και χωροταξικής σύγχυσης του ιδιοκτήτη της αγροικίας/μεζονέτας/ρουμς του λετ, ότι κάτσει.
Ουφ! Μου ανέβηκε η πίεση πάλι! Κανείς με καμιά μπουλντόζα, βρε παιδιά;;;


*Ο τίτλος αναφέρεται σε μια μνημειώδη έκδοση του 1984 των Φίλων του περιοδικού ΑΝΤΙ με τον τίτλο «Κάτι το Ωραίον, Μια Περιήγηση στη Νεοελληνική Κακογουστιά»

Δεχόμεθα μπάζα

Πραγματικά υποκλίνομαι μπροστά στο δημοσιογραφικό ογκόλιθο που αποτελεί, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα από τα αξιότερα «μπουμπούκια» του αθλητικού ρεπορτάζ. Με τέτοιες εμπνευσμένες ατάκες αποδεικνύει περίτρανα ότι όντως η δημοσιογραφία αποτελεί στις μέρες μας ένα υψηλό «λειτούργημα»: ποιο άλλο επάγγελμα σου χαρίζει τόσο αβίαστο γέλιο, με τόσο μεγάλη συχνότητα;;;
Είπε λοιπόν ο μετρ:
«Ο αγώνας τέλειωσε με τρία γκολ, ένα για κάθε ομάδα».
«Η πρωτοπόρος Αναγέννηση Άρτας είναι δεύτερη».
«Έχουμε μαζί μας τον Σπύρο Γιαννάκη, 16 ετών, μαθητή του 3ου Λυκείου
και αθλητή του Πύρρου. Λοιπόν Σπύρο, πες μας πώς σε λένε, πόσο χρονών
είσαι, σε ποιο σχολείο πηγαίνεις και σε ποια ομάδα αγωνίζεσαι».

Δεχόμεθα και τα δικά σας -αθλητικά και όχι μόνο- δημοσιογραφικά «μπάζα».
Ποιες ατάκες σας συγκλόνισαν; Ποιες σας έκαναν να αναφωνήσετε «Όχι άλλο κάρβουνο»; Ποιες σας όπλισαν με τη βαριοπούλα που έκανε θρύψαλλα τον τηλεοπτικό σας δέκτη;

Και όμως υπάρχει αυτό το βιβλίο!

Μου το έστειλε φίλος και δεν πίστευα στα μάτια μου. Το βιβλίο λέγεται «Η αναρχία του δημοσίου υπαλλήλου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Προπομπός. Συγγραφέας του ο κ. Ιούλιος Αύγουστος. Περιλαμβάνει 38 "καυτές" ενότητες συν παράρτημα. Έχω μείνει άφωνη...

Μέρος Α: H ΑΝΑΤΟΜΙΑ του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ
1. Η «καλή» μέρα από το πρωί φαίνεται: Καταραμένη κάρτα εισόδου
2. Τα αξεσουάρ του δημόσιου υπαλλήλου
3. Χαρακτηριστικοί τύποι υπαλλήλων στην δημόσια διοίκηση (ζουν ανάμεσά μας)
4. Οι γεροντοκόρες και τα γεροντοπαλίκαρα δημόσιοι υπάλληλοι
5. Συνδικαλιστές, σαλτιμπάγκοι και ήρωες δημόσιοι υπάλληλοι
6. Δημόσιος Υπάλληλος από τζάκι: Η ελίτα του κλάδου
7. Η νέα γενιά δημοσίων υπαλλήλων
8. Πώς ξοδεύουν το χρόνο τους οι δημόσιοι υπάλληλοι
9. Θερινή Ραστώνη: Οι διακοπές του δημόσιου υπαλλήλου
10. Η σεξουαλική ζωή των δημοσίων υπαλλήλων
11. Τι δεν γνωρίζουμε και θα θέλαμε να μάθουμε για την ζωή των δημόσιων υπαλλήλων


Μέρος Β: Μια ΖΩΗ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ: Το ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
12. Πώς πέρασα στο δημόσιο (αυθεντικό απόσπασμα από το Ημερολόγιο της άγνωστης δημόσιας υπαλλήλου)
13. Το δημοσιοϋπαλληλικό γραφείο (μα για πάντα δικό σου)
14. Η καταξίωση του δημόσιου υπαλλήλου
15. Το νέο περιβάλλον προσφέρεται για πολλά
16. Ευρώπη σου ’ρχόμαστε: Περιπέτειες και άγρια γούστα δ.υ. στο πλαίσιο των Κοινοτικών Προγραμμάτων
17. Επικίνδυνες σχέσεις (στη δημόσια διοίκηση)
18. Ο ιερός πόλεμος των δημόσιων υπαλλήλων
19. Δημόσιο, το μεγαλείο σου πολλοί εζήλεψαν
20. Τι γίνετε στις ημιαργίες
21. Προϊστάμενοι «Τέρατα» και μέθοδοι εντατικής αποθεραπείας τους
22. Πάντοτε προς το καλύτερο: Εσωτερικός δανεισμός και προμήθειες υλικών στο δημόσιο
23. Το δημόσιο βλάπτει σοβαρά την υγεία
24. Δώστε τον κωδικό: Η Ψηφιακή Τεχνολογία στην υπηρεσία της δημόσιας διοίκησης
25. Επιχείρηση «παλιά δαντέλα»: Η επικοινωνία με τους παππούδες της δημόσιας διοίκησης

Μέρος Γ: ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ και ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ στη ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ
26. Στο δημόσιο, όσο ζεις, μαθαίνεις
27. Ήρθαν οι Απόκριες: Σωτήριες μεταμφιέσεις εκεί που δεν πίπτει λόγος
28. Κορίτσια φιλούδια: Οι φιλελεύθεροι έλεγχοι από υπαλλήλους δημόσιων υπηρεσιών
29. Κι όμως, υπάρχει Θεός: Η Θεία Νέμεση, όταν ο πολίτης ψάχνει το δίκιο του
30. Εύκολος πλουτισμός στο δημόσιο: Αλήθειες και μύθοι
31. Πώς ελέγχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τις μελέτες: Οδηγίες για να μην την πατήσετε
32. Οι μαύρες τρύπες στη δημόσια διοίκηση: Μία ερμηνευτική προσέγγιση του φαινομένου, για να μην πέσετε μέσα
33. Τα εννέα (9) θανάσιμα αμαρτήματα στη δημόσια .διοίκηση.

Μέρος Δ: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ
34. Μαθήματα πρακτικής ψυχολογίας για δημόσιους υπαλλήλους
35. Το ιδεολογικό υπόβαθρο της επανάστασης του δημόσιου υπαλλήλου
36. Η καταπολέμηση των φυσικών εχθρών των δημόσιων υπαλλήλων
37. Στη δίνη της πολιτικής εξουσίας: Η Αναρχία του δημόσιου υπαλλήλου στο «στόμα του λύκου»
38. Επίλογος: Η Αναρχία του δημόσιου υπαλλήλου αντίδοτο ενάντια στην Κοινωνική Τρομοκρατία στο δημόσιο τομέα
Παράρτημα
Αξιώματα στη δημόσια διοίκηση
Αφορισμοί στη δημόσια διοίκηση
Τεστ: Πόσο σας ταιριάζει να είστε δημόσιος υπάλληλος;
Αντι-λεξικό χρήσιμων όρων της δημόσιας διοίκησης
Η Αργκό των δημόσιων υπαλλήλων

Παραιτούμαι!

Φεύγω, φεύγω τρέχοντας. Ανοίγω την πόρτα και δεν ξανακοιτάω πίσω. Αποχαιρετάω μια για πάντα τη γαλέρα μετά από πέντε χρόνια κουπί. Αρκεί να πω μια λέξη «Παραιτούμαι».
Το σκέφτομαι μέρες, μήνες, χρόνια. Πάντα φτάνω στη μεγάλη απόφαση. Και πάντα κάνω πίσω. Γιατί βρίσκονται εκεί μπροστά μου αυτά που θα χάσω, μα ποτέ αυτά που θα κερδίσω. Κι ας έχει γίνει η καθημερινότητα μια θηλιά στο λαιμό. Εγώ εξακολουθώ να έχω στο μυαλό μου την ασφάλιση που θα πάει περίπατο, το πόσο δύσκολα θα ξαναβρώ δουλειά (ναι, εγκλημάτησα, έχω περάσει τα 35), το ξεβόλεμα, την κοινωνική «αποτυχία» (πάλι τα παράτησες, χρυσό μου; μα πουθενά δεν στεριώνεις πια εσύ;).
Αυτή τη φορά όμως είμαι έτοιμη για τη βουτιά. Είμαι; Τρέξε Λόλα Τρέξε!

H σαβούρα

Ήταν μια μεγαλειώδης σαβούρα! Την οποία ακολούθησε μια αρκούντως θεαματική προσγείωση. Ο απολογισμός: ένα χτυπημένο γόνατο, ένα παρολίγον σακατεμένο χέρι, μια πονεμένη πλάτη, ένας ματωμένος αγκώνας: Η Πασταφλώρα στο Μαγικό Κόσμο των Διαλυμμένων Αθηναϊκών Πεζοδρομίων.
Σοκ και Δέος. Κι έτσι πέρασε μια ολόκληρη συναρπαστική μέρα στο κρεβάτι συντροφιά με παυσίπονα, γάζες, μπεταντίν και την Πασταφλώρα να βογγά και να βρίζει. Γιατί αυτή δεν είναι πόλη, αλλά το Γκουαντάναμο των πεζών...

Τα κηρία της κυρίας

Άλλοι αναζητούν τη δόξα στα Φέιμ Στόρι, άλλοι χτίζοντας κτίρια με ονοματεπώνυμο, άλλοι στους διαγωνισμούς σταυρόλεξου. Ε, να που η δόξα τελικά μπορεί να βρίσκεται στην ταπεινή παραφίνη!




Καλά μου παιδιά, μια επιχείρηση - μύθος γεννήθηκε: Τα κηρία της κυρίας! Εκεί που το ξεκούδουνο συναντά την κηροπλαστική και η τέχνη το σουρεαλιστικό ζεν της Πασταφλώρας. Υποδεχτείτε το κερί βρυκόλακα, το κερί με μολόχα από το παρτέρι της γειτονιάς, το κερί με τα ζυμαρικά που είχαν ξεμείνει στο ντουλάπι. Τα παραπάνω «αριστουργήματα» θα παρουσιαστούν τον Ιούνιο μαζί με άλλα πολλά έργα από τα υπόλοιπα καλλιτεχνικά εργαστήρια της σχολής –ψηφιδωτά, πάτσγουορκ, παπιέ μασέ, μαριονέτες, trash art κτλ κτλ. Μεταξύ μας όμως τώρα, δεν νομίζω ότι οι επισκέπτες της έκθεσης θα εκτιμήσουν έργα σαν το κερί βρυκόλακα, είμαι σίγουρη όμως ότι οι νεαροί επαναστατημένοι βλαστοί τους θα επιδείξουν την προσήκουσα προσοχή.
Ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους όσους συμμετείχατε με τις ιδέες και την ψήφο σας και ειδικές ευχαριστίες στη νονά Ιφιμέδεια για την εξαιρετική της πρόταση. Και οπωσδήποτε ένα εύγε στο συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL για το φάνκι λογότυπο (παιδί μου, μήπως δουλεύατε κάποτε σε διαφημιστική;;;).

Last Drive@gagarin: ολική επαναφορά

Αυτό που ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου στο κατάμεστο Gagarin, δεν ήταν μια απλή συναυλία, αλλά η πλήρης αποθέωση. Οι Last Drive τα έδωσαν όλα επί σκηνής σε ένα live που σήμανε την ολική επαναφορά τους στην ελληνική ροκ σκηνή. Το γκρουπ έπαιξε γύρω στις δυόμισι ώρες κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί και τα δύο encore στο τέλος της συναυλίας απέδειξαν του λόγου το αληθές. Και ΟΚ ήταν μεγάλη η συγκίνηση και για το συγκρότημα και για όλους εμάς παλιότερους που είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές, όπως την ιστορική συναυλία στη Γεωπονική. Το καλύτερο όμως ήταν ο ενθουσιασμός των πιτσιρικάδων που χτυπήθηκαν κανονικότητα επί δύο και βάλε ώρες ανεβάζοντας τον ενθουσιασμό πάνω και κάτω από τη σκηνή: γιατί δεν είναι και λίγο πράγμα μετά από τόσα χρόνια απουσίας να επιστρέφεις και μάλιστα μπροστά σε ένα καινούργιο κοινό που πραγματικά γουστάρει. Και σε κάνει να γουστάρεις κι εσύ. Φεύγοντας εξουθενωμένοι από το Gagarin, ήρθε η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα: ο καψουροσταθμός στο ταξί να βαράει ασταμάτητα τσιφτετελομπαρόκ νταλκαδοάσματα. Δυο κόσμοι, δυο παράλληλα σύμπαντα στην ίδια πόλη...

Συνέντευξη είπατε; Βουαλά!

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Καλοκαίρι στο νησί με μουσική υπόκρουση Thievery Corporation. Να έχω παραιτηθεί από τη δουλειά την προηγούμενη μέρα και να τρώμε γερμάδες στην παραλία παρέα με τo συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Οι λογαριασμοί, το ενοίκιο και το σούπερ μάρκετ. Είδες τα οικονομικά βάρη πώς σε ξυπνάνε; Κανονική ψυχρολουσία λέμε.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Το φωτορεπορτάζ με τα Χαρακτηριστικά τοπία του Ναυπλίου. Ακόμα κλαίω όταν βλέπω τις φωτό.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Είμαι χύμα.

Το βασικό ελάττωμά σας;
Θυμώνω πάρα μα πάρα πολύ εύκολα.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όλα, αρκεί να μην κρύβουν ιδιοτέλεια.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τη Σοφία Βέμπο.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Η γενιά των 600 ευρώ που ρουφάει το μεδούλι της κατακαημένης εργοδοσίας.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στην Αμοργό (βαθύς αναστεναγμός…)

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ο Μπόρχες, ο Παπαδιαμάντης, ο Καραγάτσης, ο Κόντογλου, ο Αθανασιάδης, ο Κουτρουμπούσης.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την καλοσύνη πρωτίστως. Αρκεί ο άνθρωπός μας να μη μιλάει για στρατό, ποδόσφαιρο, μπουζούκια, αυτοκίνητα, ξεφτιλοριάλιτι, το συγκλονιστικό μουσακά της μάνας του και το πόσο πετυχημένος είναι.

... και σε μια γυναίκα;
Την καλοσύνη επίσης. Αρκεί η μαντάμ να μη μιλάει για πυροβολημένους γκόμενους, δίαιτες - αστραπή, κομμωτήρια, μπουζούκια, ξεφτιλοριάλιτι, τα καταπληκτικά παιδιά - θαύματα που έχει, τα θαυμάσια ιδιωτικά σχολεία που τα έχει στείλει, την (αχρείαστη) πλαστική που θέλει να κάνει.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
William Orbit, ο γκουρού της electronica.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Ταραραραραρα. America, Ταραραραραρα, Hot as Hell! (μικρός καθημερινός φόρος τιμής στους Motorhead)

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ο Τσελεμεντές. Όσες φορές κι αν τον διαβάσω μου φαίνεται εντελώς ακατανόητος.

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Ο Θου-Βου, ειδικά στο σημείο που έλεγε «Καράτε λέγεται και είναι απλό». Τέτοια άκουγα και πήγα και σακάτεψα τη μέση μου στα βάρβαρα dojo. Απαράδεκτον δια πράκτορες!

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
O Ακριθάκης.

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το κίτρινο.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Καλοκαίρι στο νησί και να τρώμε γερμάδες στην παραλία παρέα με τo συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL ακούγοντας Thievery Corporation.

Το αγαπημένο σας ποτό;
Το κρασί. Είναι δε τόσο μεγάλη η αγάπη που του έχω ώστε εκτός από τη μόνιμη παρουσία μου στην Ένωση Βαρελοφρόνων από του χρόνου θα γραφτώ σε σεμινάρια οινογνωσίας.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για τα συγγνώμη που δεν είπα.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τους νεόπλουτους, τους στελεχάτους, τους χυδαίους, τους απαίδευτους, τους εξουσιομανείς, τους φαρμακόγλωσσους, τους μπουζουκόβιους, τους παιδεραστές, τους τζιπάτους, την τηλεόραση.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ταβανοσκόπηση και κατασκευή αλλόκοτων κεριών. Όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Οι γιατροί. Πολύ επικίνδυνη ράτσα λέμε.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να μη δημιουργήσω εντάσεις. Αν και σε πολλές περιπτώσεις θα έπρεπε.

Ποιο είναι το μότο σας;
Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Στον ύπνο μου μετά από ολονύχτια οινοποσία εξαιρετικών Petrus και Chateau Margot.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Πασταφλώρα, παιδί μου, επειδή είμαι στις καλές μου σήμερα θα πραγματοποιήσω 30 (!!!) ευχές σου!

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Το Ζεν και το κατέβασμα των καλοκαιρινών από το πατάρι.

Με τη σειρά μου (και ευχαριστώντας για μια ακόμα φορά την 3 parties a day) προσκαλώ τους Mujahedin, Sportgay, Δρ. Φλάντζα, estarian και νερίνα.

Σκάβε σκύλε! (το αφεντικό θέλει να αγοράσει καινούργιο τζιπ!)

Κάθε πρωί που έρχομαι στη δουλειά νιώθω σαν να μπαίνω στα αμπάρια μιας γαλέρας. Κάθομαι στον πάγκο, πιάνω τα κουπιά και μετά μου δένουν τα πόδια με μια χοντρή αλυσίδα. Και αρχίζει το ταξίδι… Χθες μάθαμε ότι πέταξαν έξω από τη γαλέρα έναν από τους καλύτερους κωπηλάτες. Έκανε το έγκλημα να ζητήσει μειωμένο ωράριο εξαιτίας ενός σοβαρού προβλήματος στην οικογένειά του. Λαμπρά! Ο Γιώργος ήταν μια όαση καλής θέλησης και χιούμορ σ’ αυτόν τον σκυλοπνίχτη. Κι ο άνθρωπος με τον οποίο μπορούσες να πεις δυο σωστές κουβέντες και να μιλήσεις για θέματα που ξεκινούσαν από τους Sepultura και τη Φωτεινή της Νύχτας κι έφταναν μέχρι τους απολυμένους της Softex και τους Zapatistas. Ανήκε στην τιμημένη γενιά των 600 ευρώ, ξέρετε, αυτών των υψηλά αμειβομένων υπαλλήλων που ρουφάνε το μεδούλι των εργοδοτών.
Επειδή, δυστυχώς, δεν μπορώ να σπάσω τα κόκαλα μερικών - μερικών εδώ μέσα, ούτε έχω τη δυνατότητα να τους ρίξω 35 χάπια Laxatol στον καφέ τους και να τους γεμίσω τσίχλες το πολυτελές τζιπ τους, τους αφιερώνω εξαιρετικά το παρακάτω κομματάκι των Laibach. Τι είπατε; Σας θυμίζει ολίγη από Νταχάου; Εμένα να δείτε!

Είναι πολλές οι συναυλίες Άρη...

Α, μα έχω μπλοκάρει πια με τόσες συναυλίες μαζεμένες!
Ξεκινάμε αυτό το Σάββατο με τους Last Drive. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται έτσι εύκολα, ξεχνιούνται; Τον Ιούνιο τώρα έρχονται οι Underworld (πολύ ντάπα ντούπα και δεν νομίζω να ακολουθήσει κανείς, γκρρρ καταραμένα γηρατειά!) οι Faithless (εγγυημένο ξεσάλωμα στο χορό, από τις καλύτερες συναυλίες στο Ρόδον, θα είναι η 4η φορά που τους βλέπω). Στους Placebo έχουμε πρόβλημα: τους σιχαίνεται ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL και πέφτουν σχεδόν στο καπάκι με τους Faithless. (άραγε θα έχουμε συνέλθει από τόσο χορό δυο μέρες μετά; ε, ψιτ μη μου βγάζεις τη γλώσσα, απαίσιε καταληψία! Κι εγώ ανέχτηκα τόσο καιρό τα μεσαιωνικά τραγούδια με άρπα που άκουγες!)
James ξαναμανά μαζί, τους χάνεις; Δύσκολο. Μάλλον όμως θα ρίξουμε πόρτα στους Metallica, πού να τρέχεις τώρα at devils mother και κυρίως πού να παρκάρεις; (συγγνώμη φίλε mujahedin, στο είχα τάξει, αλλά να....τα γηρατειά, η πεζοπορία, η ορθοστασία, τα 60 ευρώ, μάλλον στα μαντολινάτα του Φώτη Αλέπωρου θα καταλήξουμε...) Kaiser Chiefs, αβάδιστα! Οι τύποι το έχουν! Γίνεται να μην είσαι εκεί; Με τι μούτρα θα αντικρίσεις μετά το μικρό κουμπαράκι στο οποίο τόσους μήνες κάνεις ροκ κατήχηση; Ε;
Εντάξει και τώρα ήρθε η ώρα της ντροπιαστικής αποκάλυψης: ναι, με λένε Πασταφλώρα και θα πάω στον George Michael... Μη βαράτε, λέμε! Για χάρη της Έλλης θα το κάνω, που μου το ζήτησε τόσο ευγενικά! (ΟΚ, το ξέρω ότι δεν σας έπεισα, κατά βάθος είμαι ένας φλώρος και μισός, μέχρι και Παπακαλιάτη έβλεπα!). Καλά, θα το ξανασκεφτώ... Έχω δώσει μια υπόσχεση όμως! (ε, ψιτ παλιοκαταληψία, σταμάτα να με τσιμπάς! δεν ξεχνώ ποιος ακούει σ' αυτο το σπίτι τους φρικιαστικούς Europe και όλα τα υποπροϊόντα του φλωρομέταλ!)

Μικροί ψαράδες έτοιμοι για την ψηφοφορία;;;

Καλά μου παιδιά, η ώρα της πολυαναμενόμενης ψηφοφορίας έφτασε και
με δημοκρατικές διαδικασίες θα επιλέξουμε το όνομα των πασταφλωρωκεριών. Στη συνέχεια ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL θα το μετατρέψει σε αφίσα, κάρτα, κορνίζ... ε, λογότυπο, ήθελα να πω, κάρτα, σφραγίδα, ταμπέλα, μπλουζάκι, μπρελόκ, πατάκι μπάνιου, φτου και βγαίνω. Ο νικητής θα ανταμειφθεί με κερί της αρεσκείας του (και ένα κιλό παϊδάκια συν ένα κασόνι μπίρες Κάιζερ αν είναι ο φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Κυριάκος).
Λοιπόν έχουμε και λέμε:
Candela, Keriflora, Φυτιλάκι, Μπουρλότο, Τα Κηρία της Κυρίας, ΚηροΜΠήγια, Candle Pricks, Τον κακό μας τον κηρό, Φουέγκο ντι φλορ, 蜡烛 (το κερί στα κινέζικα), Μην τα φάτε, ανάψτε τα, 29 κατασκευαστές κηροπηγίων συνιστούν Πασταφλώρα - Αυτοί ξέρουν, Ένα κερί που το έλεγαν Πάστα / Ένα κερί που το έλεγαν Φλώρα, Ακατάλληλα δια τελετές και θυσίες, 100% livani free, Βγαίνει και σιμπιζάκι (αλλά βαριόμουν να το βάψω), Καμένα φυτίλια, μέρος πρώτο, Give me candles, give me fire, give that which I desire, Είμαστε κεριά και είμαστε καλά, pastaflora in candleland, Mind the candle, Συμφωνία Κηρίων, ΠασταφλόΓα, Ωραία μου Κηρία, το κερί «γαρ εγγύς», wax out, Κηρία Πασταφλώρα, Φλωρακεράκια, Ευκηρία, Ποτέ την Κερια-κή, Πάρτε ρε μ... απο τα κεριά τα δικά μου!

Σημείωση προς κουμπάρους, φίλους, συναδέλφους, μπατζανάκηδες, σπιτονοικοκύρηδες, συγγενείς, συναδέλφους, μανικιουρίστες-πεντικιουρίστες και λοιπές καλλιτεχνικές δυνάμεις: στείλτε κι εσείς τη γνώμη σας στο pastaflor@gmail.com.

Πώς πέρασα το ΣΚΔΤ - χαρακτηριστικά τοπία του Ναυπλίου*

*βασισμένο σε μια μεγαλοφυή -ομολογουμένως- ιδέα του αξιότιμου κ. Μπάμπη Ζαβού.

Ναύπλιο για τους περισσότερους ίσον ρομαντικά ηλιοβασιλέματα, καλοντυμένα ζευγαράκια που περπατούν χέρι-χέρι, γραφικά σοκάκια, ένα γιασεμί, μια γλάστρα, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου. Είπαμε για τους περισσότερους, όχι όμως για κάτι χύμα τύπους σαν την Πασταφλώρα και το συνήθη καταληψία του οικογενειακού DSL που είδαν την πόλη με ένα άλλο μάτι ...


Ρομαντικές στιγμές στην παραλία




Μαγευτική θέα της παλιάς πόλης από το παράθυρό μας





Αντιπροσωπευτικό δείγμα τοπικής αρχιτεκτονικής





Η πραγματικά επιτυχημένη ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της πόλης




Πασταφλώρα, πριν το ολονύχτιο κλάμπινγκ, στο Λάθος βεβαίως βεβαίως





Ο συνήθης καταληψίας του οικογενειακού DSL χάνεται γιατί ρεμβάζει!



του μπι κοντίνιουντ...